Istotą Interpretacji było rozstrzygnięcie zagadnienia: czy w przypadku podatku dochodowego od osób fizycznych, podatnik ma prawo do zaliczenia nadzwyczajnych strat w towarach handlowych do kosztów uzyskania przychodów?
Interpretacja dotyczyła sytuacji, w której wnioskodawca prowadzący działalność gospodarczą w formie spółki jawnej w wyniku dokonania weryfikacji stanu magazynu stwierdził znaczny niedobór towarów handlowych. O powstałym niedoborze wnioskodawca niezwłocznie poinformował policję, która po zebraniu materiału dowodowego przekazała sprawę do prokuratury. Następnie, prokuratura umorzyła postępowanie z powodu niewykrycia sprawcy. Po umorzeniu postępowania przez prokuraturę, w wyniku prowadzonych przez wnioskodawcę czynności sprawdzających doszło do zatrzymania jednego z przedstawicieli handlowych przedsiębiorstwa wnioskodawcy. Przedstawiciel handlowy został zatrzymany podczas prowadzenia pojazdu, w którym znajdowały się towary handlowe wchodzące w skład asortymentu magazynowego. Kolejny raz zostało wszczęte postępowanie, w toku którego przedstawiciel handlowy przyznał się tylko do kradzieży towarów znajdujących się w pojeździe, a w związku z niewystarczającym materiałem dowodowym postępowanie w sprawie wykrytego wcześniej niedoboru w asortymencie zostało ponownie umorzone przez prokuraturę.
reklama
reklama
W związku z powyższym stanem faktycznym, wnioskodawca uznał, że powstały niedobór można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, ponieważ dopełniono należytych starań aby zabezpieczyć mienie, a spółka uczestniczyła w postępowaniu zmierzającym do wykrycia sprawcy powstałego niedoboru. W konsekwencji, zdaniem wnioskodawcy, zostały spełnione wszelkie warunki (udokumentowanie, należyte zabezpieczenie), aby można powstały niedobór uznać za koszt uzyskania przychodów.
Organ podatkowy uznał stanowisko wnioskodawcy za nieprawidłowe. Wskazał przy tym, że zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm., dalej „ustawa”) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy. Możliwość uznania straty za koszty uzyskania przychodów musi wynikać z generalnej zasady, tj. związku z przychodem, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. W niektórych przypadkach, strata spowodowana zdarzeniem losowym, związana z prowadzoną działalnością, może stanowić koszt uzyskania przychodów. Wskazano przy tym, że możliwość zaliczenia strat w środkach obrotowych do kosztów uzyskania przychodów musi być każdorazowo oceniana w aspekcie prowadzonej przez podatnika działalności oraz okoliczności, które spowodowały straty, udokumentowania powstałych strat oraz podjętych przez podatnika działań zabezpieczających. W związku z powyższym, strata powinna być wydarzeniem nieprzewidywalnym i niezależnym od woli podatnika, powstałym nie z jego winy lub niedbalstwa oraz nie do uniknięcia przez starannie działającego przedsiębiorcę.