REKLAMA

REKLAMA

Kategorie
Zaloguj się

Zarejestruj się

Proszę podać poprawny adres e-mail Hasło musi zawierać min. 3 znaki i max. 12 znaków
* - pole obowiązkowe
Przypomnij hasło
Witaj
Usuń konto
Aktualizacja danych
  Informacja
Twoje dane będą wykorzystywane do certyfikatów.

O czym powinien pamiętać importer i eksporter towarów

REKLAMA

Podmioty dokonujące obrotu towarowego z zagranicą powinny zaplanować swoje operacje importowe i eksportowe oraz wziąć pod uwagę zmiany wynikające z przepisów celnych. W 2007 roku najważniejsze z nich wynikają z modernizacji Wspólnotowego Kodeksu Celnego oraz zmian w klasyfikacji taryfowej towarów będących konsekwencją modyfikacji systemu zharmonizowanego HS. Do innych, równie ważnych, kwestii należy zaliczyć możliwość korzystania z zawieszeń poboru ceł i kontyngentów taryfowych. Warto także zwrócić uwagę na wprowadzenie nowego wzoru formularza SAD.

SPIS TREŚCI

PORADY PRAWNE

AKTY PRAWNE

WYJAŚNIENIA




Zmodernizowany kodeks celny
Ponadto dla podmiotów gospodarczych przestrzegających przepisów, spełniających szereg kryteriów z zakresu bezpieczeństwa obrotu, ma zostać wprowadzony nowy, upoważniony do wielu ułatwień status (Upoważniony Podmiot Gospodarczy). Podmioty posiadające ten status będą uprzywilejowane w kwestii podlegania kontrolom celnym - będą poddawane im sporadycznie.
Świadectwa potwierdzające uprzywilejowany status będą wystawiane od 1 stycznia 2008 r. Do tego czasu przedsiębiorstwa mają czas na zapoznanie się z konceptem Upoważnionego Podmiotu Gospodarczego i wdrożenie koniecznych zmian.
Nomenklatura taryfowa
W związku ze zmianami wprowadzonymi do systemu HS (Zharmonizowany System Opisu i Kodowania Towarów Światowej Organizacji Handlu), również unijna Taryfa celna została poddana gruntownej rewizji. Pociąga to za sobą zmiany w klasyfikacji taryfowej, a to z kolei - unieważnienie Wiążących Informacji Taryfowych wydanych dla towarów, które od 1 stycznia 2007 r. są klasyfikowane do innego kodu CN. Fakt ten ma duże znaczenie nie tylko dla importerów, zainteresowanych importem przy zastosowaniu preferencyjnych stawek celnych, lecz również eksporterów - w szczególności tych, którzy wywożą towary podlegające kontroli eksportu. Brak podjęcia działań zmierzających do dostosowania się do zmian w systemie CN może spowodować opóźnienia w odprawach celnych i dodatkowo narazić przedsiębiorstwa dokonujące obrotów handlowych z zagranicą na kary finansowe.
Nowy formularz SAD
Przedsiębiorstwa aktywnie uczestniczące w międzynarodowym obrocie towarowym powinny wziąć pod uwagę zmiany dotyczące nowego wzoru formularza SAD (Ujednolicony Dokument Administracyjny, ang. Single Administrative Document).
Stosowany dotychczas formularz SAD, będący podstawowym dokumentem importowo-eksportowym, zostanie zastąpiony nowym wzorem opublikowanym na stronie internetowej Ministerstwa Finansów. Nowy formularz powinien być stosowany do dokonywania zgłoszeń celnych w wywozie już od 1 stycznia 2007 r.
Handel z wybranymi krajami
Jako że dokonując wyboru partnerów handlowych, warto mieć na uwadze zarówno bariery, jak i ułatwienia w handlu z krajami ich pochodzenia, poniżej pokrótce przedstawione zostały te zmiany w ww. zakresie, które wydają się mieć największe, z punktu widzenia polskich przedsiębiorców dokonujących obrotu z zagranicą, znaczenie.
Bariery w handlu wynikają przede wszystkim z protekcjonistycznej polityki państw importujących, które chcą chronić rodzimych producentów. Dlatego też, rozważając handel z danym krajem, należy przede wszystkim sprawdzić poziom ochrony celnej dla danego towaru w kraju potencjalnego importu.
W niektórych przypadkach bariery mogą również wynikać z polityki handlowej prowadzonej przez kraj siedziby eksportera, który ze względów strategicznych lub politycznych chce kontrolować eksport. Kontrola taka odnosi się nie tylko do handlu bronią. Dotyczy ona także szeregu towarów i technologii, tzw. podwójnego zastosowania, które mogą być zarówno używane na potrzeby cywilne, jak i wojskowe. Eksporterzy towarów lub technologii tego typu powinni mieć na uwadze, że Komisja Europejska podjęła kroki zmierzające do zmiany przepisów w zakresie kontroli eksportu towarów podwójnego zastosowania, a zatem należy również oczekiwać zmian odnośnie do polskich przepisów.

Bułgaria i Rumunia
W związku z przystąpieniem do Unii Europejskiej i utworzeniem unii celnej z krajami UE, wywóz towarów do Bułgarii i Rumunii przestał, od 1 stycznia 2007 r., napotykać bariery taryfowe i pozataryfowe i zmienił status z eksportu na wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.
W konsekwencji w handlu z tymi krajami obowiązują obecnie przepisy przejściowe. Podstawową zasadą określoną w tych przepisach przejściowych jest, że towary będące w swobodnym obrocie w państwach UE w momencie akcesji pozostają w swobodnym obrocie również po akcesji. Podobnie będzie, jeśli towary przed akcesją zostały objęte procedurą celną, która została zakończona po momencie akcesji. Podkreślić należy, że w takim przypadku konieczne jest wykazanie wspólnotowego statusu towarów. Pewien zakres obrotu pozostaje jednak pod rządami poprzednio obowiązujących przepisów. Ponadto szczególne środki przejściowe są przewidziane w odniesieniu do produktów rolnych.
Kraje bałkańskie
Większość ułatwień w handlu wiąże się z postępami w liberalizacji na poziomie Światowej Organizacji Handlu (WTO). Istnieje jednak również pewna grupa ułatwień wynikająca z regionalnych porozumień wielostronnych.
Przykładem takiego porozumienia może być Środkowoeuropejskie Porozumienie o Strefie Wolnego Handlu (ang. CEFTA). Pierwotnie CEFTA zrzeszała Polskę, Czechy, Węgry, Słowację, Słowenię, Rumunię, Bułgarię i Chorwację. Po przystąpieniu tych krajów, z wyjątkiem Chorwacji, do Unii Europejskiej, istnienie tej strefy przestało mieć rację bytu.
Jednakże, w związku z potrzebą zacieśniania wzajemnych więzów gospodarczych, która pojawiła się w krajach południowej Europy, zaistniały przesłanki ku temu, aby ugrupowanie to odrodziło się w nowej postaci. I tak, obecnie CEFTA konsoliduje trzydzieści dwie bilateralne umowy zawarte pomiędzy krajami usytuowanymi na południu Europy w jedno wspólne porozumienie regionalne, a ponadto unowocześnia zasady handlu w regionie, reguluje kwestie uczciwej konkurencji, zamówień publicznych, ochrony praw własności intelektualnej, praktyk odnośnie do handlu przemysłowego i przepisów sanitarnych i fitosanitarnych.
Wartość celna
Wszystkie towary mogące być przedmiotem handlu międzynarodowego są ujęte w Taryfie celnej, która określa stawki stosowane przy kalkulacji należności celnych.
Stawki te mogą być określane trojako - jako kwota pobierana od jednostek importowanego towaru (stawki specyficzne), jako stawka procentowa od wartości towaru (stawki ad walorem) lub też jako kombinacja ww. stawek.
Ilość importowanego towaru i jego wartość stanowią bazę do kalkulacji wartości celnej towaru, tj. wartości, od której obliczony będzie procent stanowiący należności celne. W sytuacji gdy należności celne nie są pobierane lub też stosowana jest stawka specyficzna, wartość celna jest łatwa do określenia - jest ona iloczynem jednostek masy lub objętości importowanego towaru oraz stawki celnej przewidzianej dla danego rodzaju towaru.
Sprawa się komplikuje, gdy wartość celna określana jest jako procent wartości towaru, ponieważ niektóre z elementów wartości towaru są stałe, inne zwykle nie są do niej zaliczane a jeszcze inne mogą być wyłączone z tej wartości pod pewnymi warunkami.
Przykładowo, kontrowersyjną kwestią było do 16 listopada 2006 r., kiedy to Europejski Trybunał Sprawiedliwości (ETS) wydał wyrok dotyczący wartości celnej komputerów przenośnych, czy wartość oprogramowania zawierającego przynajmniej jeden system operacyjny powinna być wliczana do wartości celnej komputerów przenośnych. Po rozważeniu sprawy ETS uznał, że jeśli wartość ww. oprogramowania nie została wliczona do ceny faktycznie zapłaconej lub należnej za komputery przenośne, powinna ona być doliczona do ich wartości celnej.

Cena pierwszej sprzedaży
Przepisy celne, pod pewnymi warunkami, pozwalają na zredukowanie wartości celnej opartej na cenie transakcyjnej przywożonych towarów, jeśli ostateczną sprzedaż importerowi poprzedzało wiele innych transakcji. W takim przypadku podstawą do określenia wartości celnej może być cena inna niż ta, po której importer nabył towar. Pod uwagę będzie mogła być brana, w takich przypadkach, cena sprzedaży ustalona w relacjach pomiędzy producentem towaru a pierwszym z jego odbiorców. To oznacza, że importer nie musi płacić cła od zysków zagranicznych pośredników.
Ustalanie wartości celnej
Wartość celna jest, co do zasady ustalana na bazie wartości transakcyjnej rozumianej jako cena faktycznie zapłacona lub należna za przywiezione towary, jeśli zostały sprzedane w celu eksportu na terytorium UE, pod warunkiem że nie istnieją żadne ograniczenia ani warunki prowadzące do odrzucenia takiej wartości transakcyjnej, ponadto skorygowanej o określone kwoty doliczane do ceny i od niej odliczane.
Kalkulacja wartości celnej
Do wartości transakcyjnej dolicza się prowizje (z wyjątkiem tej od zakupu); koszty pojemników i opakowań; koszty wcześniejszych świadczeń ze strony kupującego, dostarczanych bezpłatnie lub po obniżonych kosztach; opłaty licencyjne odnoszące się do danych towarów; przychody z późniejszej odsprzedaży, przekazania lub wykorzystania przywiezionych towarów, które przypadają sprzedającemu; koszty transportu, ubezpieczenia, załadunku oraz koszty manipulacyjne do miejsca wprowadzenia na obszar celny UE.
Od tak skalkulowanej wartości można jednak odliczyć, pod warunkiem że są wyodrębnione, koszty transportu od miejsca ich sprowadzenia na obszar celny UE do miejsca ich przeznaczenia; koszty budowy, instalacji, montażu, obsługi lub pomocy technicznej, jeśli prace te są wykonywane po przywozie; koszty prawa do kopiowania towarów wwiezionych do UE; koszty odsetek w ramach umowy o finansowanie, jeśli stopa procentowa nie przekracza zwyczajowych wartości; prowizję od zakupu; podatek obrotowy w przywozie i podatki akcyzowe oraz koszty składowania i utrzymywania towarów, gdy są składowane czasowo, są objęte procedurą składu celnego lub znajdują się w wolnym obszarze celnym lub składzie wolnocłowym oraz cło w przywozie.
W przypadkach gdy cena ta nie może być ustalona w powyższy sposób, stosuje się, kolejno, następujące metody ustalania wartości:
- metodę wartość transakcyjnej towarów identycznych,
- wartości transakcyjnej towarów podobnych,
- wartości opartej na cenie jednostkowej,
- wartości kalkulowanej (rozumianej jako koszty powiększone o zysk i koszty ogólne oraz koszty transportu),
- w oparciu o dane dotyczące wartości celnej dostępne w UE.
Wartość transakcyjna dla transakcji pomiędzy podmiotami powiązanymi może być stosowana tylko wtedy, gdy powiązanie to nie miało wpływu na cenę. Brak tego rodzaju wpływu należy udokumentować, przedstawiając odpowiednie wartości porównawcze. Jednakże, jeśli organ celny będzie miał jakiekolwiek wątpliwości, co do wpływu powiązania między podmiotami na daną cenę transakcyjną przez nie kształtowaną, trzeba będzie zastosować metody zastępcze kalkulacji wartości celnej.

Kurs walutowy
Kursem walutowym, który powinien być stosowany przy wyliczaniu wartości celnej, powinien być średni kurs notowany i opublikowany przez Narodowy Bank Polski w przedostatnią środę miesiąca. Kurs ten powinien być stosowany przez cały miesiąc kalendarzowy, chyba że odbiega o 5 proc. lub więcej od kursu średniego. W takim przypadku nowy kurs zastępuje poprzedni od pierwszej środy danego miesiąca. Ponadto, jeśli kurs notowany w którąkolwiek środę różni się znowu o 5 proc. lub więcej, to zastępuje on kurs ze środy poprzedzającej, począwszy od środy następnej.
Incoterms
Przedsiębiorcy dokonujący obrotu handlowego z partnerami zagranicznymi z pewnością stosują w swoich umowach, oraz umieszczając je na dokumentach handlowych, tajemniczo brzmiące, dla laików, skróty typu FOB, CIF itp. Skróty te określają zespół warunków danej transakcji, które powinny być rozumiane zgodnie z opracowanymi przez paryską Międzynarodową Izbę Handlową definicjami w ramach Incoterms. Aby uwzględnić zmieniającą się praktykę, Incoterms były kilkakrotnie modyfikowane. Ich ostatnia wersja pochodzi z 2000 roku.
W każdej formule Incoterms określony jest zakres obowiązków kupującego i sprzedającego odnośnie do: obowiązku sprzedającego do pozostawienia towaru do dyspozycji kupującego; przekazania towaru do przewozu; dostarczenia towaru na miejsce przeznaczenia; podziału ryzyka w wymienionych przypadkach; określenia podmiotu odpowiedzialnego za dokonanie odprawy celnej; określenie podmiotu odpowiedzialnego za pakowanie i znakowanie przesyłki; dostarczenia dowodu dostawy oraz określenia podmiotu ponoszącego poszczególne rodzaje kosztów.
Obowiązujące Incoterms nie rozstrzygają jednak kwestii przeniesienia praw własności i innych zagadnień związanych niewypełnieniem obowiązków kontraktowych, czy też - z wyłączeniem odpowiedzialności w niektórych przypadkach.
Stosując warunki Incoterms, warto powołać się na ich konkretną wersję, jeśli inna niż ostatnia ma być wiążąca dla wykładni danej formuły. W przypadku braku jednoznacznego wskazania wersji, która ma obowiązywać w odniesieniu do danej umowy, w przypadku sporu na tym tle uznaje się, że zastosowanie znajduje wersja ostania (tj. z 2000 roku).
Dana formuła może być istotnym elementem przy negocjowaniu kontraktów handlowych. Jako że poczynając od formuły EXW zakres obowiązków sprzedającego rośnie, importerowi będzie opłacało się negocjować kontrakty, tak aby zawierać w nich formułę DDP, a eksporterzy będą mogli uznać za sukces zawarcie w kontrakcie formuły EXW.
Niezwykle istotne jest również podawanie dokładnego adresu, pod który dane towary powinny być dostarczone. W szczególności odnosi się to do formuł typu Carriage and Insurance Paid to ... (CIP, przewoźne i ubezpieczenie opłacone do...). Jeśli adres dostawy nie zostanie wyraźnie wskazany, może się okazać, że przewoźnik przechowuje przeznaczony dla nas towar np. w swoim magazynie. Jeśli miejsce dostawy nie jest dokładnie określone przy danej formule, do nas będzie należało zorganizowanie i opłacenie transportu do faktycznego miejsca przeznaczenia towaru.
Jeśli chodzi o techniczne przeprowadzenie odpraw celnych, to zgodnie z Incoterms 2000, w imporcie dokonuje ich najczęściej odbiorca, a w eksporcie - nadawca towarów.
W niektórych przypadkach, gdy Incoterms nie odzwierciedlają w pełny sposób specyfiki danej branży czy panujących w niej zwyczajów handlowych, możliwe jest dodanie do standardowych formuł Incoterms dodatkowych określeń zwiększających zakres obowiązków sprzedającego o określone czynności, np. załadunek lub/i dokonanie odprawy celnej (loaded/cleared) czy też dodatkowych kosztów wyładunku towarów (landed).
Mając na uwadze powyższe, warto zwracać uwagę na formuły Incoterms stosowane w działalności handlowej. Może się okazać, że dany przedsiębiorca robi więcej, niż wymagają od niego zapisy umowy. Uważna analiza formuł Incoterms stosowanych przy operacjach handlu międzynarodowego może niektórym podmiotom pozwolić na korzystniejsze ukształtowanie współpracy z ich partnerami handlowymi.

Stosowanie zabezpieczeń
W przypadku, gdy cło nie jest płacone przy importowej odprawie celnej, np. z uwagi na objęcie danego towaru procedurą celną, organy celne mogą zażądać złożenia zabezpieczenia. Zabezpieczenie takie ma na celu pokrycie kwoty wynikającej z istniejącego bądź mogącego powstać długu celnego.
W niektórych przypadkach złożenie zabezpieczenia jest przewidziane ustawowo. Będzie tak, przykładowo, w sytuacji, gdy organy celne przyjmą niekompletne zgłoszenie celne, w przypadku którego może się okazać konieczne zastosowanie wyższej stawki. Podobnie, złożenie zabezpieczenia będzie, co do zasady, wymagane z mocy ustawy w przypadku złożenia przez importera odwołania od decyzji nakładającej należności przywozowe lub wywozowe.
W innych sytuacjach, np. przy czasowym składowaniu towarów; dopuszczeniu do obrotu towarów o szczególnym przeznaczeniu, czy również gdy towary zostały objęte procedurą zawieszającą, gdy nie obowiązują szczególne przepisy, ustanowienie wymogu złożenia zabezpieczenia pozostawione zostało w gestii odpowiednich organów celnych.
Rodzaje zabezpieczeń
Istnieją dwa rodzaje zabezpieczeń - pojedyncze oraz generalne. Gwarancja pojedyncza może być złożona w każdym przypadku, ale obejmuje ona tylko jedną transakcję. Zatem jeśli mamy zamiar często dokonywać operacji, co do których istnieje wymóg składania zabezpieczenia, warto rozważyć uzyskanie gwarancji generalnej, przewidzianej dla wielu transakcji.
Zabezpieczenia należności celnych mogą być składane w różnych formach. Najbardziej popularne są te w formie gwarancji bankowych, lecz dopuszczalne są również zabezpieczenia gotówkowe, cesja wierzytelności, ustanowienie praw zastawu czy ustanowienie innego, niż bank, poręczyciela (pod warunkiem że ma on siedzibę we Wspólnocie i uzyskał odpowiednie pozwolenie).
W przypadkach, gdy zabezpieczenie jest wymagane wprost przepisami prawa, musi pokrywać maksymalną kwotę długu celnego, jeśli tylko może ona być dokładnie obliczona, a w przeciwnym razie - oszacowaną wartość tej kwoty.
Wiążąca Informacja Taryfowa
W celu zabezpieczenia prawa do stosowania zawieszenia poboru ceł lub też w celu uzyskania potwierdzenia zgodności klasyfikacji taryfowej z nową nomenklaturą HS 2007, można wystąpić o tzw. Wiążącą Informację Taryfową (WIT) (ang. Binding Tariff Information - BTI).
Zgodnie z art. 11 Wspólnotowego Kodeksu Celnego, każda osoba może ubiegać się przed organami celnymi o informację dotyczącą stosowania ustawodawstwa celnego. Taki wniosek może jednak pozostać nieuwzględniony, jeżeli nie będzie dotyczył faktycznie mającej się odbyć operacji przywozu.
Pomimo tego, że raz wydana WIT obowiązuje przez okres sześciu lat, istnieje wykaz szczególnych sytuacji, kiedy decyzja WIT traci wcześniej swoją ważność. Dotyczy to w szczególności takich przypadków, gdy:
- WIT została wydana na podstawie nieprawdziwych lub niekompletnych danych przedstawionych przez wnioskodawcę,
- ma miejsce niezgodność z interpretacją przepisów taryfy celnej w wyniku zmiany wyjaśnień do nomenklatury towarowej,
- WIT została wydana na skutek błędu lub jest sprzeczna z prawem.
Zasadniczym celem WIT jest zapewnienie przejrzystości informacji celnej i jednolitego zastosowania Taryfy Unii Europejskiej, wyeliminowanie w krajach Unii Europejskiej różnic w klasyfikacji taryfowej oraz zapewnienie równości i prawnego zabezpieczenia podmiotów gospodarczych w warunkach, gdy decyzje podejmowane są przez władze celne różnych krajów członkowskich.

Wiążąca Informacja o Pochodzeniu
Wiążąca Informacja o Pochodzeniu jest instrumentem w dużej mierze analogicznym do Wiążącej Informacji Taryfowej, przy czym jest stosowana w celu uzyskania wiążącej interpretacji reguł pochodzenia danego towaru w odniesieniu do konkretnego przypadku.
W związku z faktem, że w dzisiejszym świecie bardzo wiele towarów składa się z komponentów wyprodukowanych w różnych krajach, coraz trudniej jest określać ich pochodzenie. Czy towar pochodzi z kraju, gdzie został złożony z wielu części przywiezionych z wielu różnych krajów? Czy też pochodzi z kraju, gdzie został zakupiony jako produkt finalny, bez względu na pochodzenie jego części? Czy dla importu z tego kraju można zastosować preferencyjną stawkę zerową?
Odpowiedzi na te pytania można odnaleźć we wspólnotowych przepisach celnych ustanawiających reguły określania pochodzenia towarów. Reguły preferencyjnego pochodzenia określają warunki nabywania pochodzenia, jakie muszą spełniać towary. Na ich podstawie można określić ekonomiczną przynależność danego produktu do danego kraju.
Preferencje przy pochodzeniu
Te same towary przy imporcie do Unii Europejskiej mogą być traktowane w różny sposób ze względu na miejsce, z którego pochodzą. Wynika to z porozumień zawartych przez kraje UE z wybranymi krajami. W ramach tego typu porozumień, Unia Europejska oferuje wybranym grupom krajów, najczęściej - rozwijających się, preferencyjne stawki celne dla towarów z nich pochodzących. Takie działania mają nie tylko wspierać te kraje, lecz również przemysł przetwórczy Wspólnoty. Głównym warunkiem udzielenia preferencji przy imporcie towarów z danego kraju jest, aby to we Wspólnocie dokonywana była większość procesów obróbki tych towarów. Pochodzenie niepreferencyjne, z kolei, ma znaczenie m.in. w przypadku kontyngentów, różnego rodzaju sankcji wobec poszczególnych krajów, dopłat do towarów krajowych, a także dla celów prowadzenia statystyk handlu zagranicznego.
Ponadto, oba rodzaje pochodzenia brane są również pod uwagę przy wydawaniu pozwoleń na zastosowanie celnych procedur przetwarzania pod kontrolą (PCC) oraz uszlachetniania biernego (OPR). W przypadku przetwarzania pod kontrolą, wydawanie pozwoleń na dokonywanie przetwarzania ma uniemożliwić obchodzenie reguł pochodzenia obowiązujących w odniesieniu do przywożonych towarów (np. przywóz towarów, które bez przetwarzania podlegałyby cłom antysubwencyjnym). W odniesieniu do uszlachetniania biernego, pochodzenie towarów również ma znaczenie, ponieważ zwykle cło jest pobierane od wzrostu wartości w ramach uszlachetniania biernego, natomiast pobór cła jest ograniczony, jeśli w wywożonych produktach są zawarte towary przywiezione ze zwolnieniem od cła.
Ustalanie pochodzenia
Zarówno przy pochodzeniu preferencyjnym, jak i niepreferencyjnym, pochodzenie towaru ustala się w oparciu o następujące kryteria:
- techniczne lub przemysłowe, określające procesy obróbki i przetwarzania, po przeprowadzeniu których towar nabierze pochodzenia danego kraju,
Ponadto, pochodzenie niepreferencyjne może być określone poprzez wskazanie miejsca, gdzie odbyła się ostatnia istotna, ekonomicznie uzasadniona obróbka lub przetworzenie, które doprowadziły do powstania nowego produktu lub stanowiły istotny etap jego wytworzenia.
Przepisy przewidują pewien zakres tolerancji odnośnie do zawartości produktów niepochodzących w towarze, który aspiruje do bycia uznanym jako pochodzący - jeśli przy wytworzeniu towaru zostało użytych nie więcej niż 10 proc. produktów niepochodzących, co do zasady, nie ma to wpływu na pochodzenie towaru (wyjątek - tekstylia).
Reguły pochodzenia w szczególny sposób określane są dla części, osprzętu i narzędzi oraz zestawów towarów.

Dokumentacja pochodzenia
Pochodzenie niepreferencyjne z reguły nie musi być dokumentowane. Jeśli jest to wymagane, co do zasady, stosowany jest wzór dokumentu ustalony w kraju wywozu, jeśli został on wystawiony przez właściwy urząd, zawiera wszystkie niezbędne dane do zidentyfikowania danego towaru i jednoznacznie stwierdza, że towar pochodzi z określonego kraju. Warto jednak wiedzieć, że władze mogą żądać dalszych dowodów. Ponadto, w przywozie do UE tekstyliów kontyngentowanych czy też wybranych produktów rolnych konieczne będzie uzyskanie szczególnego dowodu pochodzenia. Podobnie dla towarów wywożonych z UE również przewidziano wzór świadectwa pochodzenia - jest on określony w załączniku 12 do Przepisów Wykonawczych do Wspólnotowego Kodeksu Celnego.
Jeśli chodzi o pochodzenie preferencyjne, udokumentowanie go jest konieczne. Do tego celu stosuje się: świadectwo przewozowe EUR 1, świadectwo pochodzenia na formularzu A lub deklarację o pochodzeniu na fakturze. Warto wiedzieć, że istnieje możliwość złożenia takiego świadectwa po dopuszczeniu towaru do obrotu i wnioskowanie o zwrot zapłaconego uprzednio cła lub jego umorzenie, jeśli nie zostało jeszcze zapłacone.
Stosowanie kumulacji
Przy obu rodzajach pochodzenia, i preferencyjnego, i niepreferencyjnego, dopuszczalna jest kumulacja pochodzenia. Z jednej strony może ona polegać na użyciu towarów pochodzenia wspólnotowego przy wytwarzaniu towaru w państwie będącym stroną umowy, aby nabrały one tamtejszego pochodzenia. Z drugiej strony, kumulacja może polegać na użyciu towarów z kraju trzeciego przy wytwarzaniu towarów mającym miejsce w UE. Co do zasady, aby kumulacja była możliwa towary muszą pozostawać w strefie preferencji. Taka kumulacja w pełnym zakresie, tj. uznająca wszystkie procesy obróbki i pochodzenia przeprowadzone w danej strefie preferencji, niezależnie od pochodzenia materiałów, jest przewidziana, m.in. pomiędzy UE i krajami EFTA oraz Turcją.
Zawieszenie poboru cła
Zakres towarowy ustanawianych zawieszeń poboru ceł ustalany jest na podstawie wniosków składanych przez producentów, izby gospodarcze oraz propozycje ministerstw odpowiedzialnych za politykę gospodarczą z poszczególnych krajów członkowskich.
Złożone wnioski są najpierw analizowane na szczeblu krajowym pod kątem i formalnej zgodności, a po weryfikacji są przesyłane do Komisji Europejskiej do dalszych prac. Wszystkie wnioski są rozpatrywane z punktu widzenia klasyfikacji taryfowej, charakterystyki towaru oraz tego, czy można uzyskać na terenie Unii Europejskiej substytut wnioskowanego towaru.
Podczas analizy substytucyjności produktów wspólnotowych i importowanych badane są: właściwości chemiczno-fizyczne, wymagania jakościowe, planowane przeznaczenie, sposób działania, bieżąca lub przyszła dostępność na rynku.
Cała procedura rozpatrywania wniosków trwa około 12 miesięcy, dlatego wnioski o zawieszenie poboru ceł powinny być składane z dużym wyprzedzeniem. Na przykład zawieszenie poboru ceł wnioskowane w styczniu 2007 r. będzie ewentualnie mogło wejść w życie od 1 stycznia 2008 r.
Pomimo tak długiej procedury, pocieszające jest jednak to, że Komisja Europejska ustanawia z reguły zawieszenia na okres około trzech, pięciu lat.

Późniejsza płatność VAT
Kwoty VAT importowego powinny być wykazywane, z uwzględnieniem obowiązujących stawek, w zgłoszeniu celnym i, co do zasady, powinny być zapłacone w terminie i na warunkach określonych dla uiszczenia cła. Obowiązek ten dotyczy również sytuacji, gdy towary zostały zwolnione od cła lub stawki celne zostały zawieszone albo obniżone do wysokości 0 proc.
W przypadkach szczególnych, np. gdy organ celny stwierdzi, że w zgłoszeniu celnym kwota podatku została wykazana nieprawidłowo, lub gdy importer sam wystąpi do właściwego organu o określenie importowego VAT we właściwej wysokości, termin zapłaty upływa po dziesięciu dniach od momentu poinformowania podatnika przez odpowiedniego naczelnika urzędu celnego o wysokości należnego VAT.
Jednakże, jeśli importer został uznany przez organy celne za na tyle godnego zaufania, że udzielono mu pozwolenia na stosowanie celnych procedur uproszczonych, może on skorzystać z dodatkowego udogodnienia, jakim jest przesunięcie momentu płatności zobowiązania w VAT powstałego w związku z importem.
Jeśli okresem rozliczeniowym dla celnej procedury uproszczonej jest miesiąc kalendarzowy, to podatnik ma prawo wpłacić kwotę obliczonego VAT w terminie do szesnastego dnia miesiąca następującego po tym okresie rozliczeniowym, nie później jednak niż przed złożeniem deklaracji dla podatku od towarów i usług, w której wykaże te kwoty.
Aby zastosowanie takiego przesuniętego terminu do wpłacenia VAT było możliwe, podatnik powinien przedstawić organowi celnemu, w którym rozlicza VAT z tytułu importu towarów, zaświadczenia: potwierdzające brak zaległości w podatkach stanowiących dochody budżetu państwa, potwierdzające brak zaległości wobec Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, oraz potwierdzające jego status czynnego podatnika VAT trwający przez sześć wcześniejszych miesięcy.
 
Roman Rosiak, Agnieszka Kartuzi
 
Gazeta Prawna Nr 40/2007 [Dodatek: Tygodnik Podatkowy] z dnia 2007-02-26

Czy dokumentować transakcje
Podmioty mające siedzibę w UE muszą składać przy odprawie celnej deklarację wartości (formularz D.V.1 lub odpowiedni plik elektroniczny). W deklaracji tej umieszczone są wszystkie istotne z punktu widzenia wyliczenia wartości celnej informacje. Dokumenty potwierdzające te informacje powinny być złożone wraz z tą deklaracją i formularzem SAD przy odprawie celnej towarów. Formularz D.V.1 nie musi być przedstawiony w niektórych przypadkach, np. dla towarów zwolnionych z należności celnych lub w przypadku powtarzających się dostaw towarów od tego samego sprzedającego do tego samego kupującego, jeśli wszystkie te dostawy odbywają się na takich samych warunkach.
Kiedy jest możliwy jeden kurs
W przypadku powtarzających się zgłoszeń celnych może być wydane pozwolenie na stosowanie jednego kursu wymiany.
Stosowanie formuł INCOTERMS
Niektóre z formuł, np. FAS (franco wzdłuż burty statku, oznaczony port załadunku) czy CIF (koszt i fracht do oznaczonego portu przeznaczenia), odnoszą się wyłącznie do transportu wodnego, zatem nie mogą mieć zastosowania do transportu lądowego czy lotniczego.
Podział reguł pochodzenia
Reguły pochodzenia zostały podzielone na preferencyjne - stosowane w odniesieniu do krajów, z którymi zostały zawarte stosowne porozumienia, i niepreferencyjne - stosowane we wszystkich pozostałych przypadkach.
Kiedy są udzielane preferencje
Towary otrzymują preferencje, jeśli:
- od komponentów zostały pobrane w przywozie cła, a przy wywozie towarów powstałych z nich cła te nie zostały zwrócone,
- towary zostały przewiezione bezpośrednio z kraju pochodzenia i
- w odniesieniu do tych towarów zostało wystawione Świadectwo pochodzenia lub deklaracja na fakturze, z których wynika, że towary te spełniają odnośne reguły pochodzenia.
Czym jest wiążąca informacja taryfowa
Wiążąca Informacja Taryfowa jest decyzją administracyjną potwierdzającą klasyfikację taryfową danego towaru. Wiąże ona importera i administracje celne wszystkich państw członkowskich Unii Europejskiej, bez względu na państwo członkowskie, które ją wydało, przez okres sześciu lat od daty wydania.
Jak ubiegać się o zawieszenie poboru cła
1. Dokonać analizy stawek celnych na dany komponent, którym jesteśmy zainteresowani.
2. Obliczyć i sprawdzić, czy kwota cła niezapłaconego w wyniku ustanowienia zawieszenia poboru ceł lub kontyngentu taryfowego jest mniejsza niż równowartość w złotych 20 tys. euro, albowiem takie wnioski nie są brane pod uwagę.
3. Wystąpić o Wiążącą Informację Taryfową do dyrektora Izby Celnej w Warszawie, aby uzyskać potwierdzenie klasyfikacji taryfowej.
4. Dokonać analizy, czy istnieje możliwość zakupienia na terenie Unii Europejskiej identycznego lub podobnego towaru oraz czy jest on wytwarzany w wystarczających ilościach. Przedsiębiorcy wnioskujący o ustanowienie zawieszenia poboru ceł lub kontyngentu taryfowego są zobowiązani wykazać, że w ostatnim okresie dokonali próby nabycia towarów, o których modyfikację ochrony celnej wnioskują (lub towarów równorzędnych lub substytucyjnych), od potencjalnych dostawców unijnych.
5. Przygotować wniosek według wzoru zamieszczonego na stronach internetowych Ministerstwa Gospodarki oraz załączyć odpowiednią dokumentację.
6. Złożyć wniosek z zachowaniem terminu.

Zgodnie z przepisami wspólnotowego prawa celnego, zgłoszenia celnego, co do zasady, może dokonać każda osoba, która przedstawi organom celnym towar, którego dotyczy zgłoszenie. Zasada ta dotyczy również zgłoszenia do procedury dopuszczenia do obrotu (import). Należy jednak pamiętać, że ustawodawstwo celne stawia warunek, aby zgłaszający do procedury dopuszczenia do obrotu miał swoją siedzibę na terenie Wspólnoty Europejskiej. Warunek ten nie musi być spełniony jedynie w przypadku zgłoszeń mających charakter sporadyczny. A zatem, jeżeli kontrahent kanadyjski chce dokonywać importu w sposób częstotliwy nie będzie mógł samodzielnie dokonywać zgłoszeń celnych w imporcie. Będzie on zobowiązany występować poprzez pełnomocnika mającego siedzibę we Wspólnocie.
Trzeba również zaznaczyć, że firma kanadyjska będzie musiała występować poprzez pełnomocnika działającego w przedstawicielstwie pośrednim, to znaczy takiego, który będzie działał we własnym imieniu, lecz na jej rzecz.
Polskie ustawodawstwo celne ogranicza jedynie krąg podmiotów uprawnionych do działania w charakterze przedstawiciela bezpośredniego (działającego w imieniu i na rzecz mocodawcy). Podmiotami tymi mogą być wyłącznie agencje celne i osoby wpisane na listę agentów celnych. Natomiast przedstawicielem pośrednim może być w zasadzie każdy, kto posiada pełną zdolność do czynności prawnych. W omawianej sytuacji firma kanadyjska, dokonując importu, będzie obowiązana do działania przez przedstawiciela pośredniego. A zatem nie ma żadnych przeszkód, aby firma polska działała w charakterze przedstawiciela swojego kontrahenta.
Należy jednak pamiętać, że przedstawiciel działający w sprawach celnych musi być odpowiednio umocowany. Oznacza to, że musi on posiadać stosowne pełnomocnictwo i zgłosić właściwemu organowi celnemu fakt działania na rzecz osoby reprezentowanej.
W przypadku powstania długu celnego w wyniku dopuszczenia towarów do wolnego obrotu na obszarze Wspólnoty, dłużnikiem jest zgłaszający. Natomiast w przypadku, gdy zgłaszający działa jako przedstawiciel pośredni, dłużnikiem jest również osoba, na rzecz której składane jest zgłoszenie celne. Tak więc, w omawianym przypadku firma polska i jego kanadyjski kontrahent będą uznani za dłużników długu celnego. A zatem obie te firmy będą solidarnie zobowiązane do zapłaty cła.
Odpowiedzialność solidarna w tym przypadku oznacza z jednej strony to, że zapłata cła przez jednego z dłużników zwalnia z tego obowiązku drugiego dłużnika. Z drugiej jednak strony, w przypadku niewywiązania się w terminie z obowiązku zapłaty cła, organy celne będą mogły zaspokoić swoje roszczenie z majątku któregokolwiek dłużnika. W omawianym przypadku zapewne organy celne wystąpiłyby z takim roszczeniem w pierwszej kolejności do podmiotu polskiego. Podobnie sytuacja wygląda z VAT. Cło i VAT należy zapłacić w terminie dziesięciu dni od dnia powiadomienia dłużnika o wysokości kwoty wynikającej z długu celnego. W uproszczeniu - dziesięć dni od dnia odprawy celnej.
Podstawa prawna:
- Ustawa z dnia 19 marca 2004 r. Prawo celne (Dz.U. nr 68, poz. 622 z późn. zm.).
Michał Krzewiński, konsultant w Zespole Cła i Handlu Zagranicznego, Pricewaterhouse- Coopers
 

Jest to nowa instytucja prawa celnego, która ma na celu zwiększenie stopnia bezpieczeństwa w międzynarodowym łańcuchu dostaw. Inicjatywa ta została opracowana przez Komisję Europejską i ma wprowadzić nową jakość w bezpieczeństwie obrotu towarowego dzięki nowatorskiemu podejściu do analizy ryzyka celnego i kontroli celnych.
W skrócie Upoważniony Podmiot Gospodarczy to specjalny certyfikat udzielany tym przedsiębiorstwom, które dają gwarancję przestrzegania przepisów celnych i efektywnego zarządzania ryzykiem celnym.
Certyfikat będzie dostępny dla każdego podmiotu, który dokonuje międzynarodowego obrotu towarowego z krajami spoza Unii Europejskiej, oraz dla tych przedsiębiorców, którzy współpracują z takimi podmiotami, na przykład dostawcy, agencje celne, firmy transportowe, operatorzy centrów dystrybucyjnych. Dodatkowo statusem tym powinny być w szczególności zainteresowane te firmy, które chcą kontynuować prowadzenie działalności w ramach procedur uproszczonych oraz korzystać z innych ułatwień celnych.
Uproszczenia celne będą uzależnione od rodzaju statusu Upoważnionego Podmiotu Gospodarczego (UPG). Komisja Europejska przewiduje 3 rodzaje statusu UPG: uproszczenia celne, bezpieczeństwo oraz tzw. status pełny, tj. uproszczenia celne i bezpieczeństwo.
Status UPG w kategorii uproszczenia celne przewidziany jest dla firm, które zainteresowane są kontynuacją działalności w ramach procedur uproszczonych lub uzyskaniem nowych uproszczeń celnych związanych z obrotem towarowym i odprawami celnymi.
Status UPG w kategorii bezpieczeństwo przeznaczony jest głównie dla tych podmiotów i firm, które dokonują w imieniu swoich klientów przewozu i transportu towarów oraz zainteresowane są szybkimi dostawami towarów.
Natomiast kategoria uproszczenia celne i bezpieczeństwo jest wskazany dla firm, które są lub będą zainteresowane uproszczeniami celnymi, jak również pewnymi ułatwieniami przy obrocie towarowym.
Zgodnie z zaleceniami Komisji Europejskiej przyznanie statusu UPG będzie poprzedzone szczegółową weryfikacją przez administrację celną w następujących obszarach: przestrzegania przepisów celnych, posiadania odpowiedniego systemu zarządzania ewidencjami handlowymi i transportowymi, wypłacalności, a także spełniania odpowiednich standardów bezpieczeństwa i ochrony.
Oczekiwaniem władz celnych jest posiadanie przez przedsiębiorców odpowiednich procedur wewnętrznych, systemów zarządzania, procedur gromadzenia informacji o dostawcach i ich klientach, posiadaniem zabezpieczeń przed nieautoryzowaną ingerencją osób trzecich w systemy komputerowe, jak również na teren przedsiębiorstwa.
Tam, gdzie jest to właściwe, podmiot będzie zobowiązany wykazać również swoją wypłacalność i ewentualnie wypłacalność jego spółki dominującej.
We wszystkich tych obszarach przedsiębiorcy powinni dokonać szczegółowych przeglądów własnej działalności tak, aby przed złożeniem oficjalnego wniosku o certyfikat UPG móc sprawdzić, czy przestrzegają odpowiednich wymogów.
Podstawa prawna:
- Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiające Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz.Urz. WE L 302 z 19 października 1992 r. z późn. zm.).
Roman Rosiak, starszy menedżer Zespołu Cła i Handlu Zagranicznego, Pricewaterhouse- Coopers

Skrót HS oznacza Zharmonizowany System (ang. Harmonized System) Oznaczania i Kodowania Towarów opracowywany przez Światową Organizację Celną w celu wyznaczania standardów, według których dokonywana jest klasyfikacja taryfowa towarów. HS stanowi podstawę dla systemu Nomenklatury Scalonej (CN, ang. Combined Nomenclature) stosowanego w Taryfie Celnej Unii Europejskiej.
Z tego też względu, zmiany w HS mają bezpośredni wpływ na klasyfikację taryfową towarów będących przedmiotem transakcji importowych/eksportowych, w których stroną jest firma unijna. Zmiany te stanowiły bezpośredni asumpt do wydania przez Komisję Europejską rozporządzenia wprowadzającego nową Wspólnotową Taryfę Celną, która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2007 r.
Od tej daty towary będące przedmiotem transakcji handlu zagranicznego powinny być klasyfikowane według zmienionych i uaktualnionych standardów klasyfikacyjnych. Powyższe może mieć wpływ na dotychczas stosowane kody taryfowe dla odpraw celnych dokonywanych przez firmy.
Zmiany wprowadzone zostały do nowej Taryfy Celnej dwutorowo. Po pierwsze, towar, który do tej pory był klasyfikowany do określonego kodu Taryfy Celnej, w świetle zmian może być klasyfikowany do zupełnie innego kodu (korelacja jeden do jednego). Drugi wariant polega na tym, że towar klasyfikowany dotychczas do określonego kodu CN może być klasyfikowany do jednego z kilku różnych kodów CN powstałych z dotychczasowego (korelacja jeden do kilku).
Zmiany w systemie HS (konsekwentnie zmiany w CN) mają przede wszystkim wpływ na obrót towarowy z krajami spoza Unii Europejskiej. Niemniej jednak, zmiany te są również istotne w zakresie obrotu towarowego wewnątrz Unii. Powyższe spowodowane jest faktem, że każdy podmiot dokonujący wewnątrzunijnych przywozów lub wywozów towarów zobowiązany jest, na podstawie rozporządzenia ministra finansów, do składania odpowiedniej deklaracji Intrastat.
W polu nr 14 deklaracji Intrastat przywozowej i wywozowej znajduję się miejsce na podanie kodu CN towaru/-ów będącego/-ych przedmiotem transakcji. Chcąc prawidłowo wypełnić deklarację Intrastat, należy podać właściwy kod CN, uwzględniający w razie konieczności przedmiotowe zmiany.
Najlepszym rozwiązaniem w przypadku wątpliwości odnośnie do stosowanej klasyfikacji taryfowej towarów będących przedmiotem transakcji zagranicznych jest uzyskanie jej oficjalnego potwierdzenia przez organy administracji celnej.
Potwierdzeniem klasyfikacji taryfowej dla danego towaru może nastąpić w drodze wydania przez organ celny wiążącej informacji taryfowej (WIT) na wniosek zainteresowanego. Jest to decyzja administracyjna wskazująca na prawidłowy, w opinii administracji celnej, kod CN dla wnioskowanego towaru. WIT jest ważny we wszystkich krajach Unii Europejskiej przez 6 lat od daty, w której został doręczony podmiotowi, który wnioskował o jego wydanie.
Warto w tym miejscu wspomnieć, że z momentem wejścia w życie zmian do systemu HS, dotychczas wydane WIT stracą moc wiążącą, o ile zostały wystawione na towary, których klasyfikacja uległa zmianie.
Podstawa prawna:
l Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1549/2006 z dnia 17 października 2006 r. zmieniające załącznik I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz.Urz. UE L 301 z 31 października 2006 r.).

Jakub Matusiak, konsultant w Zespole Cła i Handlu Zagranicznego, Pricewaterhouse- Coopers

Autopromocja

- Rozporządzenie ministra finansów z dnia 22 kwietnia 2004 r. w sprawie szczegółowych wymogów, jakie powinno spełniać zgłoszenie celne (Dz.U. nr 94, poz. 902 z późn. zm.).
- Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiające Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz.Urz. WE L 302 z 19 października 1992 r. z późn. zm.).
- Rozporządzenie Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiające przepisy wykonawcze w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz.Urz. WE L 253 z 11 października 1993 r. z późn. zm.).
- Rozporządzenie ministra finansów z dnia 26 października 2005 r. w sprawie terminu zapłaty podatku od towarów i usług z tytułu importu towarów (Dz.U. nr 218, poz. 1842).
Autopromocja

REKLAMA

Źródło: INFOR

Oceń jakość naszego artykułu

Dziękujemy za Twoją ocenę!

Twoja opinia jest dla nas bardzo ważna

Powiedz nam, jak możemy poprawić artykuł.
Zaznacz określenie, które dotyczy przeczytanej treści:
QR Code

© Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą wydawcy INFOR PL S.A.

Podatek PIT - część 2
certificate
Jak zdobyć Certyfikat:
  • Czytaj artykuły
  • Rozwiązuj testy
  • Zdobądź certyfikat
1/10
Zeznanie PIT-37 za 2022 r. można złożyć w terminie do:
30 kwietnia 2023 r. (niedziela)
2 maja 2023 r. (wtorek)
4 maja 2023 r. (czwartek)
29 kwietnia 2023 r. (sobota)
Następne
Księgowość
Zapisz się na newsletter
Zobacz przykładowy newsletter
Zapisz się
Wpisz poprawny e-mail
Polska ustawa o kryptoaktywach od 30 czerwca 2024 r. Założenia i cel nowych przepisów [omówienie projektu]

Projekt ustawy o kryptoaktywach ma zaimplementować do krajowych przepisów rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2023/1114 z dnia 31 maja 2023 r. w sprawie rynków kryptoaktywów oraz zmiany rozporządzeń (UE) nr 1093/2010 i (UE) nr 1095/2010 oraz dyrektyw 2013/36/UE i (UE) 2019/1937 (Dz. U. UE. L. z 2023 r. Nr 150, str. 40 z późn. zm.) (dalej: MiCA) określające zasady regulacji i nadzoru emisji, handlu i świadczenia usług związanych z kryptowalutami. Rozporządzenie obowiązuje już od 29 czerwca 2023 r., ale w pełni zacznie być stosowane dopiero w grudniu 2024 r. Projekt ustawy przewiduje wprowadzenie nowych rozwiązań w obszarze sektora rynku kryptoaktywów, mających na celu realizację zadań wynikających z rozporządzenia MiCA, w szczególności w zakresie skutecznego nadzoru i ochrony inwestorów. Według ustawodawcy podjęcie działań zmierzających do realizacji ww. celów zapewni rozwój rynku w perspektywie wieloletniej oraz bezpieczeństwo przez rozszerzenie kompetencji nadzorczych. Za projekt ustawy odpowiada Podsekretarz Stanu Ministerstwa Finansów. 

Rozlicz się przez internet. Dzięki usłudze Twój e-PIT szybko i łatwo rozliczysz swój PIT

Okres rozliczeń rocznych PIT trwa do końca kwietnia. Dzięki usłudze Twój e-PIT udostępnionej przez Ministerstwo Finansów w e-Urzędzie Skarbowym (e-US) możesz szybko i wygodnie rozliczyć swój PIT. Zwłaszcza jeśli masz Profil Zaufany. Jeśli nie masz – założysz go od ręki.

PIT 2024. Czy można rozliczyć podatki bez Profilu Zaufanego?

Sezon rozliczeń podatkowych jest w pełni. Dzięki usłudze e-PIT dostępnej na stronie Ministerstwa Finansów, możesz  szybko rozliczyć swój PIT. Resort zaleca, aby z rozliczeniem nie zwlekać.

Co można sobie odliczyć od podatku 2024? Z jakich ulg podatkowych można skorzystać w rozliczeniu PIT?

Co można odliczyć z podatku PIT? Z jakich ulg podatkowych można skorzystać w rozliczeniu w 2024 roku?

Kto może wyjechać do sanatorium z ZUS-em w 2024 roku? Jak uzyskać skierowanie? Ile trzeba czekać?

Nie tylko Narodowy Fundusz Zdrowia kieruje do miejscowości uzdrowiskowych, ale także Zakład Ubezpieczeń Społecznych. Z leczenia może skorzystać każdy ubezpieczony, który jest zagrożony utratą zdolności do pracy. Warunkiem jest jednak, by rehabilitacja poprawiła rokowania stanu zdrowia i przyczyniła się do powrotu do aktywności zawodowej.

Limit pomocy de minimis dla MŚP 2024 - podwyżka od 1 maja

Ministerstwo Finansów przygotowało projekt rozporządzenia, na podstawie którego MŚP nadal udzielana będzie pomoc de minimis w formie gwarancji BGK spłaty kredytu lub innego zobowiązania - napisał resort w OSR do projektu. Rozporządzenie wdroży w życie unijne przepisy wprowadzające nowy wyższy limit takiej pomocy dla jednego przedsiębiorstwa w ciągu 3 lat.

Ulga sponsoringowa a koszty uzyskania przychodów z zysków kapitałowych

Po koniec 2023 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, że podmioty osiągające przychody z zysków kapitałowych również mogą odliczać koszty wspierania sportu, edukacji i kultury, na podstawie art. 18ee, niezależnie od tego czy koszty te zostaną przyporządkowane do przychodów z zysków kapitałowych czy pozostałych przychodów.

Rozrachunki w księgowości wsparte sztuczną inteligencją. Nadchodzi nowe

Czy sztuczna inteligencja może wspomóc księgowym w rozrachunkach? Dzięki wykorzystaniu mechanizmów sztucznej inteligencji programy księgowe pozwalają na dużą automatyzację procesów w tym zakresie.

Jak rozpoznać pellet dobrej jakości? Jak sprawdzić samemu?

Jakość pelletu jest kluczowym czynnikiem decydującym o jego efektywności i bezpieczeństwie użytkowania. Niezależnie od tego, czy wykorzystujemy go do ogrzewania domu, czy jako surowiec w przemyśle, istnieją cechy, na które warto zwrócić uwagę, aby mieć pewność, że wybieramy produkt najwyższej jakości.

Składki ZUS wspólników spółki z o.o. (jednoosobowej i wieloosobowej). Kto i kiedy nie zapłaci składek?

Ustawa o systemie ubezpieczeń społecznych oraz ustawa o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych różnicują pozycję wspólników spółki z o.o. w zakresie podlegania ubezpieczeniom społecznym i ubezpieczeniu zdrowotnemu w zależności od tego, czy spółka jest jednoosobowa czy wieloosobowa.

REKLAMA