REKLAMA

REKLAMA

Kategorie
Zaloguj się

Zarejestruj się

Proszę podać poprawny adres e-mail Hasło musi zawierać min. 3 znaki i max. 12 znaków
* - pole obowiązkowe
Przypomnij hasło
Witaj
Usuń konto
Aktualizacja danych
  Informacja
Twoje dane będą wykorzystywane do certyfikatów.

Koszty najczęściej kwestionowane przez urzędników

REKLAMA

Im wyższe koszty generuje firma, tym niższy podatek może zapłacić. Niestety, sytuacje takie interesują fiskusa, który sprawdza rozliczenia firmy i nierzadko je kwestionuje. Podatnik nie musi jednak być bierny. Od niekorzystnych decyzji może się odwoływać. Wydatki zaś powinien dokumentować.

SPIS TREŚCI

PORADY PRAWNE

AKTY PRAWNE

WYJAŚNIENIA




Warunki zaliczenia
Aby dany wydatek można było zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, trzeba spełnić kilka warunków. Po pierwsze, wydatek musi zostać poniesiony. Po drugie, celem jego poniesienia jest nie tylko osiągnięcie przychodów, ale również zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów. Po trzecie, wydatek nie może znajdować się na liście zawartej w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2000 r. nr 54, poz. 654 z późn. zm.) oraz art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2000 r. nr 14, poz. 176 z późn. zm.). Przepisy te określają katalog wydatków, które nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.
Powiązanie z przychodem
Wydatek wtedy zostaje poniesiony w celu osiągnięcia przychodu, gdy powoduje lub może spowodować osiągnięcie (powstanie, zwiększenie) przychodu. Nie wystarczy jednak w tym przypadku samo subiektywne przekonanie podatnika o wpływie poniesionego wydatku na osiągnięcie przyszłego przychodu. Nie będzie kosztem uzyskania przychodu wydatek, który obiektywnie nie może prowadzić do osiągnięcia przychodu ani też nie może mieć żadnego wpływu na uzyskiwany przychód lub jego źródło.
Z brzmienia przepisów podatkowych wynika, że niezbędnym warunkiem uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu jest wykazanie jego bezpośredniego związku z konkretnym strumieniem przychodu. Oznacza to, że za koszt uzyskania przychodu może być uznany wydatek, który do uzyskania przychodów w ogóle nie doprowadzi. Stąd konieczność każdorazowej oceny ponoszonych przez podatnika wydatków pod kątem dążenia do uzyskania przychodu, a nie rezultatu w postaci konkretnego przychodu.
Od 1 stycznia 2007 r. kosztem są wydatki ponoszone na zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. To powinno rozwiązać problemy wielu podatników. W praktyce dość często zdarzają się sytuacje, kiedy podatnik posiada np. kilka obiektów budowlanych, ale nie wszystkie wykorzystuje w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Oczywiście płaci od nich podatek od nieruchomości. Podatek płaci również od gruntów znajdujących się pod tymi budynkami. Ponosi zatem określony koszt. Opłaty ponoszone tytułem podatku od nieruchomości nie znalazły się w katalogu wydatków wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów. Oznacza to, że podatnik - przynajmniej potencjalnie - ma możliwość zaliczenia go w ciężar kosztów. Potencjalnie, bo jak wskazuje bogate w tej mierze orzecznictwo, aby można było mówić o możliwości zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodu konieczne jest zaistnienie związku przyczynowego między prowadzoną działalnością a poniesionym kosztem. Niestety, takiego związku nie ma wówczas, gdy podatnik ponosi koszty utrzymania danego obiektu, w którym nie prowadzi się działalności. Po 1 stycznia 2007 r. wydaje się, że wydatki takie mogą być kosztem podatkowym. Podatnik może udowadniać, że poniesiony przez niego wydatek służy zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów w przyszłości. Do kosztów będzie można zaliczyć również wydatki na ochronę obiektów przemysłowych, magazynów czy biur. W końcu służą one zabezpieczeniu źródła przychodów.
Przechowywanie dokumentów
Często zdarza się, że podatnik zalicza do kosztów uzyskania przychodów określone wydatki, nie posiadając jednocześnie odpowiednich dokumentów potwierdzających fakt ich poniesienia. Dlatego też należy pamiętać o prawidłowej treści faktury. W przypadku zaistnienia jakichkolwiek wątpliwości to na podatniku będzie spoczywał ciężar udowodnienia związku przyczynowego pomiędzy konkretnym wydatkiem a uzyskanym przychodem. Podatnicy powinni pamiętać, że jeśli na fakturze brak jest określenia szczegółowych danych, np. terminu przeprowadzonego szkolenia, nie została podana liczba jego uczestników, a jedynie ogólny koszt - podatnik może mieć problem z wykazaniem wiarygodności poniesienia określonych kosztów, a tym samym zaliczenia ich w ciężar kosztów uzyskania przychodów. Dowód księgowy powinien zawierać poza określeniem stron dokonujących operacji gospodarczej również opis operacji wraz z jej wartością, datę jej dokonania oraz podpis wystawcy dowodu.

Przeliczenie na złotówki
Zapisy w księgach podatkowych prowadzone są w języku polskim, a kwoty pieniężne wykazuje się w złotych. Tymczasem podatnik może ponosić koszty również w walutach obcych. Stąd niezbędne jest stosowanie odpowiednich przeliczeń. W tym przypadku również łatwo można się pomylić. Dlatego, by uniknąć w przyszłości problemów z fikusem, lepiej dokładnie poznać zasady związane z przeliczaniem wydatków ponoszonych w walutach obcych.
Do końca ubiegłego roku przeliczenie kosztów poniesionych w walutach obcych na złote odbywało się według kursów średnich ogłaszanych przez Narodowy Bank Polski z dnia poniesienia kosztu. Jeśli jednak między dniem faktycznej zapłaty a dniem zarachowania kosztu występowała różnica kursów, to podatnik dokonywał odpowiedniej korekty kwoty zarachowanych kosztów. Podatnik w tym przypadku obliczał różnicę między kosztami określonymi według kursu sprzedaży walut z dnia zapłaty, ustalonego przez bank, z którego usług korzysta, a kosztami zarachowanymi według kursu średniego (z dnia zarachowania) ogłoszonego przez NBP. W ten sposób uwzględniane były koszty rzeczywiście poniesione przez podatnika.
Od 1 stycznia zasady te uległy zmianie. Nowa treść przepisu wskazuje na to, że koszty poniesione w walutach obcych nadal są przeliczane na złote według kursu średniego Narodowego Banku Polskiego, ale nie z dnia poniesienia kosztu, a z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.
Reklama bez limitu
Od początku tego roku podatnikom jest już prościej. Maleją szanse fiskusa na tak częste, jak do tej pory, kwestionowanie ich rozliczeń. Powód to zmiana przepisów. Z ustaw podatkowych zniknął podział na reklamę publiczną i niepubliczną, a tym samym zniesiono limit dla tego typu reklam. Zniesiony został też obowiązujący limit. Dlatego reklama publiczna i niepubliczna może stanowić koszt uzyskania przychodów. Kosztem natomiast nie jest już reprezentacja. W tym przypadku niestety podatnicy muszą zachować więcej ostrożności niż poprzednio. Nie wszystkie wątpliwości podatników związane z zaliczeniem do kosztów wydatków na reklamę zostały rozwiązane. Ani przepisy poprzednio obowiązujące, ani przepisy obowiązujące od początku tego roku nie zawierają definicji reklamy. Lepiej zatem przy kwalifikacji tego rodzaju wydatków posiłkować się pojęciami wynikającymi ze słownika języka polskiego.
Reprezentacja poza kosztem
Od początku tego roku z przepisów wykreślono regulacje pozwalające zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki na reprezentację. Zmiana ta może niestety spowodować pewne problemy dla podatników ponoszących tego typu wydatki. Powód to trudności z rozgraniczeniem między kosztami kwalifikowanymi jako reprezentacja a zwykłymi kosztami operacyjnymi czy też kosztami ponoszonymi na typowe działania sprzedażowe (np. opłaty za badanie rynku). Teraz firma kupująca ciastka na posiedzenie zarządu będzie mogła wydatek na poczęstunek zaliczyć do kosztów podatkowych. Kosztem nie będzie natomiast zakup kalendarzy z logo firmy i rozesłanie ich kontrahentom. Kalendarze z logo stanowią bowiem wydatek na reprezentację, gdyż nie rozpowszechniają one, ani nie zachęcają do kupna, określonych produktów. Można zatem spodziewać się, że w tym zakresie spory podatników z organami podatkowymi nasilą się.
Nowe przepisy wyłączają z kosztów podatkowych wydatki na reprezentację, poniesione na zakup usług gastronomicznych, żywności oraz napojów, w tym alkoholowych, z wyjątkiem przypadków, gdy wydatki te wynikają z przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy. Oznacza to, że kupno napojów dla pracowników kosztem będzie, ale te same napoje kupione na spotkanie z kontrahentem kosztem już nie będą. Kwalifikując zatem wydatki do kosztów, każdorazowo trzeba sprawdzać rodzaj ponoszonego wydatku.
Zgodnie z licznymi interpretacjami organów podatkowych, wydatki na reprezentację oznaczają łożenie na pewną wystawność i okazałość. Celem ponoszenia wydatków na reprezentację jest kształtowanie i utrwalanie określonego obrazu firmy w oczach zewnętrznych odbiorców (klientów, kontrahentów, opinii publicznej). Tak rozumiane wydatki na reprezentację przestały być kosztem uzyskania przychodu, choć ich związek z osiąganiem przychodu przez podatnika jest oczywisty. Trzeba o tym pamiętać. Pozwoli to uniknąć zakwestionowania przez urzędników rozliczeń prowadzonych w firmie.

Dofinansowanie nauki
Podnoszenie kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego dorosłych może odbywać się jako kształcenie w formach szkolnych bądź jako kształcenie i dokształcanie w formach pozaszkolnych. Warunki podnoszenia kwalifikacji zawodowych szczegółowo regulują przepisy rozporządzenia z dnia 12 października 1993 r. w sprawie zasad i warunków podnoszenia kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego dorosłych (Dz.U. nr 103, poz. 472 z późn. zm.). Z jego przepisów wynika, że jeśli pracownik otrzyma od pracodawcy skierowanie na kształcenie, to wtedy przysługuje mu urlop szkoleniowy oraz zwolnienie z części dnia pracy z zachowaniem prawa do wynagrodzenia ustalonego tak jak za urlop wypoczynkowy. Nie są to jedyne świadczenia, jakie pracownik może otrzymać od pracodawcy. Ten ostatni może zdecydować się na zwrot pracownikowi - kształcącemu się zarówno w formach szkolnych, jak i pozaszkolnych - kosztów przejazdu, zakwaterowania i wyżywienia (jeśli nauka odbywa się w innej miejscowości niż miejsce pracy pracownika), pokrycia opłat pobieranych przez szkołę, a nawet pokrycia kosztów zakupu podręczników i innych materiałów szkoleniowych.
Wszystkie te wydatki, jeśli pracodawca ponosi je na kształcenie lub dokształcanie pracownika, stanowią dla niego koszt uzyskania przychodów.
Organizacja szkoleń
Organizacja szkolenia dla pracowników może okazać się opłacalna. Wydatki związane ze szkoleniem mogą zwiększyć koszty uzyskania przychodów. Niestety tylko wtedy, gdy zostały należycie udokumentowane, a zorganizowane szkolenie ma związek z działalnością firmy.
Do kosztów więc można zaliczyć wydatki na szkolenia organizowane przez firmy. Niestety w tym przypadku należy pamiętać o jednym istotnym ograniczeniu. Otóż warunkiem zakwalifikowania tego rodzaju wydatków do kosztów podatkowych jest ich związek z działalnością prowadzoną przez firmę oraz uzyskiwanym z tej działalności przychodem. Ujmując to inaczej, aby pracodawca mógł zaliczyć do kosztów podatkowych koszty zorganizowanego przez niego szkolenia, musi ono wiązać się z charakterem wykonywanej przez pracownika pracy oraz charakterem działalności pracodawcy. Podkreśliło to Ministerstwo Finansów m.in. w piśmie z 31 lipca 1997 r. (nr PO 3-4346/BO-722/433/97), zaznaczając, że koszty szkoleń obejmujące wydatki na wynajęcie sali, sprzętu, wynagrodzenie wykładowców, a także koszty noclegów i wyżywienia pracowników biorących udział w szkoleniu, stanowić będą koszty uzyskania przychodów dla organizatora szkolenia, jeżeli koszty takie poniesione zostaną w celu osiągnięcia przychodów. Nieco innego zdania był NSA, który w wyroku z 13 maja 1998 r. (SA/Sz 1354/97, niepublikowany) stwierdził, że podnoszenie kwalifikacji pracowniczych ma wpływ na osiąganie przez firmę przychodów i powinno być zakwalifikowane jako koszt uzyskania przychodu, choć taki wydatek trudno wiązać z konkretnym przychodem.
Niestety podatnicy, którzy będą bazowali na orzeczeniu sądu, mogą czuć się oszukani. Organy podatkowe raczej konsekwentnie uznają, że takiej możliwości nie ma. Trudno zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki na zorganizowany przez pracodawcę kurs nauki jazdy, jeśli pracownicy biorący w nim udział nie są zatrudnieni na stanowisku wymagającym posiadania prawa jazdy odpowiedniej kategorii, a firma nie prowadzi działalności związanej z transportem lub spedycją.
Dosyć często zdarza się też, że wliczając do kosztów uzyskiwania przychodów wydatki związane ze szkoleniem pracowników, podatnicy zapominają o konieczności posiadania odpowiednich dokumentów potwierdzających fakt ich poniesienia. Dlatego też należy pamiętać o prawidłowej treści faktury. W przypadku zaistnienia jakichkolwiek wątpliwości to na podatniku będzie spoczywał ciężar udowodnienia związku przyczynowego pomiędzy konkretnym wydatkiem a uzyskanym przychodem. Jeśli zatem na fakturze brak określenia terminu przeprowadzonego szkolenia, nie została podana liczba jego uczestników, lecz jedynie ogólny koszt, podatnik może mieć problem z wykazaniem wiarygodności poniesienia określonych kosztów szkolenia pracowników, a tym samym zaliczenia ich w ciężar kosztów podatkowych.

Rozliczanie straty
Z prowadzeniem działalności gospodarczej często łączy się ryzyko poniesienia określonych strat. Problem w tym, że podatnik nie zawsze będzie mógł straty te zaliczyć do kosztów podatkowych. Nie będzie tak zwłaszcza wtedy, gdy powstaną one z winy podatnika albo nie będą należycie udokumentowane. Niestety podatnicy często o tym zapominają, co skutecznie wykorzystują potem organy podatkowe.
Zasadą jest, że kosztami uzyskania przychodów z poszczególnych źródeł są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia lub zachowania źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w przepisach ustaw podatkowych. Wynika z nich, że za koszty uzyskania przychodów nie uważa się strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych, w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych oraz strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.
Prawidłowa dokumentacja
Podatnicy bardzo często uważają, że kosztem podatkowym będzie każda poniesiona strata. Założenie to nie jest jednak prawidłowe. Załóżmy, że podatnik poniósł straty, tzw. niedobory inwentaryzacyjne, i należycie ich nie udokumentował. Czy będzie mógł zaliczyć je do kosztów podatkowych? Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie nie (zob. wyrok z 17 grudnia 2002 r., sygn. akt III S.A. 1152/01, niepublikowany). Nie w każdej sytuacji straty w środkach obrotowych powinny być uznane za koszt uzyskania przychodów. Straty muszą być zawsze rzeczywiste i prawidłowo udokumentowane. Jeśli poniesiona strata będzie dotyczyła składnika majątku trwałego, podatnik po stwierdzeniu powstania straty będzie zobowiązany (w wyniku np. kradzieży składników majątku trwałego lub innego zdarzenia) sporządzić odpowiedni dowód księgowy, określając jednocześnie wielkość straty na podstawie danych wynikających z ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych do wysokości wartości netto, a więc wartości początkowej pomniejszonej o dokonane odpisy amortyzacyjne, i zaliczyć w ciężar kosztów w roku, w którym wystąpiła strata. Podatnik powinien też w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonać zapisów o likwidacji środka trwałego i jej przyczynach.
Strata zawiniona
W praktyce często zdarza się, że prowadząc działalność gospodarczą, podatnik stwierdzi zaistnienie określonych niedoborów. Niedobory te mogą być efektem np. kradzieży środków pieniężnych albo przyjęciem kilku fałszywych banknotów. Oczywiście w takim przypadku podatnicy chcieliby zaliczyć powstałe w ten sposób straty do kosztów podatkowych. Niestety możliwość taka zależy od tego, czy została dochowana należyta staranność dla przeciwdziałania kradzieży.
Prawidłowość tego postępowania potwierdzają liczne wyroki NSA, m.in. z 14 marca 2000 r. (sygn. akt III SA 1095/99, niepublikowany). Sąd podał liczne przykłady zachowań, które uznawane są jako brak staranności ze strony podatnika. Będzie tak m.in. wtedy, gdy podatnik zostawi w samochodzie teczkę z pieniędzmi. W takim przypadku ich kradzież nie jest - zdaniem sądu - zdarzeniem losowym. Podobnie charakteru zdarzenia losowego nie będzie miał rabunek pieniędzy przenoszonych w torbie. Zdaniem sądu do zdarzenia takiego przyczynia się sam poszkodowany na skutek sprzecznego z prawem postępowania. Tym samym kosztem będzie jedynie taka utrata pieniędzy, do której dochodzi mimo odpowiedniego zabezpieczenia przetrzymywanej w kasie gotówki oraz sprawdzenia niekaralności osoby odpowiedzialnej za zabezpieczenie gotówki.
Warto też pamiętać, że jeśli już dojdzie do kradzieży, to powstałą w ten sposób stratę należy zgłosić organom ścigania. Cel dokonania tego rodzaju zgłoszenia jest oczywisty - otrzymamy potwierdzenie powstania straty protokołem policji i w ten sposób udokumentujemy jej powstanie.

Kary umowne w kosztach
Zerwane umowy, niedotrzymane kontrakty, opóźnienia w dostawie towarów - to tylko kilka powodów skutkujących koniecznością zapłacenia olbrzymich kar umownych. Nic dziwnego, że podatnicy chcą zaliczać te wydatki do kosztów podatkowych. Niestety, nie zawsze jest to możliwe. Często kara za nieterminową dostawę nie zmniejszy podstawy opodatkowania. Warto jednak pamiętać, że przypadki zapłaty kar umownych wyłączonych z kosztów podatkowych dotyczą tylko nienależytego wykonania umowy, polegającego na dostarczeniu wadliwych towarów, zwłoce w zamianie tych towarów na niewadliwe lub zwłoce w usunięciu wad.
Z przepisu art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że nie stanowią kosztów uzyskania przychodów kary umowne i odszkodowania z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów, albo wykonanych robót i usług.
Od zasady tej przewidziane są jednak wyjątki. Okazuje się, że przypadki wymienione we wspomnianym przepisie należą do kategorii nienależytego wykonania umowy. Tym samym kary umowne zapłacone z innych przyczyn mogą stanowić koszt podatkowy. Tak będzie na przykład wtedy, gdy zostaną poniesione wydatki związane z usunięciem wad w ramach gwarancji. W takim przypadku wydatki te będą stanowiły koszt uzyskania przychodów, i to w tym roku, w którym je poniesiono. Również w przypadku popadnięcia w zwłokę (jest to sytuacja, kiedy podatnik nie spełnia świadczenia w terminie) istnieje możliwość zaliczenia określonych wydatków do kosztów. Istotne jest jednak to, by opóźnienie w spełnieniu świadczenia wynikało z okoliczności, za które podatnik nie ponosi odpowiedzialności. W takim przypadku kara umowna będzie mogła zostać uznana za koszt uzyskania przychodów, co potwierdziło również Ministerstwo Finansów w jednym z pism (nr PB3-2470-GM-722-357/99). Czytamy w nim, że istotą przepisu art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest niezaliczenie do kosztów uzyskania przychodów odszkodowań i kar umownych związanych generalnie z wadami towarów lub usług, a nie samą zwłoką w dostarczeniu towaru. Wypływa stąd prosty wniosek dla podatników. Zawsze wtedy, gdy zapłacą karę umowną z tytułu zwłoki w dostarczeniu towaru, będą mogli zaliczyć ją do kosztów uzyskania przychodów. Oczywiście, jeśli dodatkowo zwłoka została wywołana okolicznościami, za które nie ponoszą odpowiedzialności.
Inaczej jednak będzie w przypadku, gdy podatnik zapłaci karę umowną z tytułu zerwania umowy, dyktowanego dążeniem do zapobieżenia stratom finansowym grożącym w razie wykonania zobowiązania. W takiej sytuacji zapłacona kara umowna nie może zostać uznana za koszt uzyskania przychodu, tym bardziej że trudno tu mówić o bezpośrednim związku przyczynowym z konkretnym przychodem podatnika. Jak słusznie zauważył NSA w wyroku z 13 grudnia 1996 r. (SA/Łd 2683/95, niepublikowany), w obrocie gospodarczym występują przypadki, w których strona zmuszona jest odstąpić od umowy, aby zapobiec stracie mogącej wyniknąć z jej wykonania. Jest to kwestia ryzyka związanego z prowadzeniem działalności gospodarczej. Tym samym należy stwierdzić, że uznanie za koszt uzyskania przychodu kary umownej z tytułu odstąpienia od umowy - tak w celu zapobieżenia stracie, jak również dla stworzenia warunków do zawarcia innej, byłoby sprzeczne z przepisami prawa podatkowego. I dlatego właśnie kar umownych zapłaconych z tego tytułu nie można zaliczyć do kosztów.

Zaniechane inwestycje
Podatnicy często decydują się na nowe przedsięwzięcia. Zanim jednak zaplanowana inwestycja zostanie uruchomiona, trzeba ponieść znaczne wydatki, a los końcowy inwestycji na tym etapie nie jest jeszcze znany. Trzeba np. zapłacić za analizy ekonomiczne, koszty zbadania przeróżnych projektów, za opinie specjalistów i biegłych, za zamówione w związku z nową inwestycją raporty. Wydane pieniądze często są niemałe. Naturalne wydaje się w tej sytuacji dążenie podatnika do zaliczenia tego rodzaju wydatków do kosztów podatkowych. Niestety, nie będzie to proste i zawsze możliwe. Dotyczy to zwłaszcza tych sytuacji, kiedy podatnik ponosi określone wydatki, a następnie rezygnuje z inwestycji np. już na etapie wstępnych prac badawczych dotyczących konkretnego obiektu. Jeśli inwestycja jest kontynuowana, to np. wartość opinii ekspertów zwiększa wartość początkową środka trwałego, w przeciwnym razie - kosztów nie ma.
Co do zasady, podatnik ma możliwość odliczenia od przychodów wszelkich kosztów, pod tym jednak warunkiem, że mają one bezpośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma, bądź też może mieć, wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Możliwość taką gwarantują podatnikom przepisy obu ustaw podatkowych (i ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, i ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Potwierdzają to również liczne wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego. Problem jednak w tym, że kosztami są wprawdzie wydatki poniesione w celu osiągnięcia przychodu, ale tylko te, które nie zostały wymienione w katalogu negatywnym wydatków nieuznawanych za takie koszty. Taki obszerny katalog znajduje się w obu ustawach o podatkach dochodowych.
Podatnik przed zaliczeniem określonego wydatku do kosztów powinien zatem zawsze sprawdzić, czy dany wydatek nie został wymieniony w tym katalogu. Jeśli tak, to oczywiście nie może on zwiększyć kosztów uzyskania przychodów.
Pytanie zatem, jak traktować wydatki inwestycyjne, jeśli inwestycja nie została zakończona? Odpowiedź na to pytanie wydaje się być prosta. Wydatku inwestycyjnego na przedsięwzięcie, które nie zostało uruchomione, nie można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. Nie powstało w końcu źródło mogące przynosić podatnikowi przychody. Nie można twierdzić, że wydatek ten powiązany jest z konkretnym źródłem przychodu, który przyniósł lub mógł przynieść przychody. Co więcej, brak jest związku przyczynowo-skutkowego między poniesionym wydatkiem a przychodem osiągniętym przez podatnika.
Poza tym, skoro wydatek ma charakter wydatku inwestycyjnego, to pamiętać należy, że inwestycją w kategoriach podatkowych są nie tylko wydatki na zakup bądź modernizację środków trwałych i wyposażenie, ale także wszelkiego rodzaju inne nakłady ponoszone na uruchomienie projektu. Więcej - wydatki takie finansowane są często z czystego zysku po opodatkowaniu. Oznacza to, że mogą one podlegać, w zależności od rodzaju inwestycji, odpowiedniemu rozliczeniu jako koszty uzyskania przychodów dopiero po jej realizacji, względnie po przystąpieniu do jej realizacji, ale tylko pod tym warunkiem, że inwestycja taka nie zostanie zaniechana. Z przepisów ustaw podatkowych wynika wyraźnie: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków o charakterze inwestycyjnym, jeśli inwestycja została zaniechana (art. 16 ust. 1 pkt 41 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).
Zaniechanie inwestycji wywołuje też określone konsekwencje w zakresie podatku od towarów i usług. Zgodnie z art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. nr 54, poz. 535 z późn. zm.) obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika towarów i usług, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, z wyjątkiem przypadków, gdy brak możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów pozostaje w bezpośrednim związku ze zwolnieniem od podatku dochodowego.

Koszty sprawdzenia kontrahenta
Coraz częściej zdarza się, że kontrahenci nie dotrzymują umów, spóźniają się z płatnościami. Nic dziwnego, że partnerzy handlowi, podpisując kontrakt, starają się zabezpieczyć na wszelkie możliwe sposoby. Jednym z takich sposobów jest możliwość sprawdzenia przyszłego kontrahenta np. w Krajowym Rejestrze Długów albo uzyskanie zaświadczenia o niezaleganiu przez kontrahenta w podatkach. To jednak kosztuje. Nie dziwi zatem, że wydatki te podatnik chciałby zaliczyć do kosztów podatkowych.
Co do zasady kosztem uzyskania przychodów są wszystkie wydatki, jakie podatnik ponosi w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem tych, które szczegółowo wymieniają ustawy o podatkach dochodowych (ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych). W katalogach tych nie ma mowy o opłacie abonamentowej z tytułu uzyskiwania informacji z Krajowego Rejestru Długów.
Słusznie zatem podatnicy uważają, że wydatki poniesione na ten cel powiększają koszty uzyskania przychodów. Powinni jednak pamiętać, że każdorazowo będą zobowiązani do wykazania, czy poniesienie konkretnego wydatku ma związek z prowadzoną przez nich działalnością gospodarczą. Jeśli tego związku nie wykażą, nie będą mogli zaliczyć określonego wydatku do kosztów, a nawet jeśli wrzucą wydatek w ciężar kosztów prowadzonej działalności, mogą narazić się na nieprzyjemności ze strony organów podatkowych, jeśli te dokonają kontroli i zakwestionują zasadność danego wydatku.
Koszty pośrednie i bezpośrednie
Na przełomie lat podatkowych dużego znaczenia nabiera podział kosztów na te, które powinny być przyporządkowywane do konkretnych przychodów, oraz pozostałe - tylko pośrednio związane z przychodem. Problem dotyczy wszystkich podatników prowadzących księgi rachunkowe. Od początku tego roku przepisy dotyczące momentu zaliczania wydatków do kosztów uległy zmianie. Nowe brzmienie przepisów powinno ułatwić podatnikom rozliczenia. Z przepisów wynika, że koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.
Koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:
- sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo
- złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego
- są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.
Z kolei koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Rozbieżności organów podatkowych
Nowe przepisy uwzględniają zatem wypracowany w dotychczasowym orzecznictwie podział kosztów na dwie grupy: te, które wiążą się z konkretnym przychodem, i te, które z przychodami wiążą się tylko pośrednio. Pierwsze powinny być przyporządkowane do okresu, w którym przychód ten został osiągnięty. Druga grupa, czyli koszty pośrednio związane z przychodami, nie powinna - w świetle nowych przepisów - sprawiać już tyle problemów. Dotychczas sądy w swoich wyrokach nakazywały rozliczanie w czasie wszelkich kosztów dotyczących kolejnych lat obrotowych (na analogicznych zasadach, jakie funkcjonują w ustawie o rachunkowości). W efekcie nie można było jednoznacznie rozstrzygnąć zasad zaliczania do kosztów nawet tak powszechnie występujących wydatków jak opłacenie prenumeraty. Szukając odpowiedzi na stronie internetowej Ministerstwa Finansów, podatnik mógł znaleźć obok siebie wykluczające się odpowiedzi różnych urzędów. Na przykład jeden z urzędów w udzielonej odpowiedzi (nr PD/423-142/04/38535) zezwalał na zaliczanie do kosztów wydatków na prenumeratę i ubezpieczenie majątku w momencie poniesienia wydatku. Z kolei izba skarbowa nakazywała rozliczanie tego rodzaju wydatków w czasie (PD III 423/35/04). Podatnicy, by mieć pewność, musieli zwracać się z pytaniem do swojego urzędu skarbowego albo wszelkie problematyczne wydatki rozliczać w czasie. Teraz nowa treść art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozstrzyga, że koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Anna Wojda

Źródło: Gazeta Prawna [Tygodnik podatkowy] Nr 055/2007 z dnia 2007-03]

- Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2000 r. nr 14, poz. 176 z późn. zm.).
- Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2000 r. nr 54, poz. 654 z późn. zm.).
- Rozporządzenie z dnia 12 października 1993 r. w sprawie zasad i warunków podnoszenia kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego dorosłych (Dz.U. nr 103, poz. 472 z późn. zm.).

Jak weryfikować koszty
Zanim podatnik zaliczy określony wydatek do kosztów podatkowych, powinien sprawdzić, czy:
- wydatek rzeczywiście został poniesiony,
- celem poniesienia wydatku było osiągnięcie przychodów, zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
- wydatek nie znajduje się w katalogu wyszczególnionym w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych lub art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli na liście wydatków, które nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.
Wpływ szkolenia na przychody
Firma, która kieruje pracownika na szkolenie i ponosi za nie opłaty, może zaliczyć ponoszone na ten cel wydatki do kosztów uzyskania przychodów. Jeśli jednak na szkolenie kierowany jest pracownik, który wykonuje pracę np. na podstawie umowy zlecenia, wydatki takie nie będą stanowić kosztów uzyskania przychodów. Nie można też dowolnie wybierać kierunku szkoleń. Powinno ono mieć chociaż pośredni wpływ na osiągnięcie przychodów z danej działalności gospodarczej.
Dokumentowanie straty
Samo oświadczenie podatnika o poniesieniu straty nie wystarczy. Warto postarać się o odpowiednie dowody. Tymi najczęściej jest protokół zniszczenia, protokół policyjny albo protokoły szkód, potwierdzone przez straż pożarną lub instytucję ubezpieczeniową. Wystąpienie straty może potwierdzać także dokument wewnętrzny likwidacji środka trwałego (przy szkodach w składnikach majątku trwałego). Dowodem poniesienia strat mogą być też zeznania świadków czy opinie biegłych.
Wpływ niedokończonych inwestycji na VAT
Jeśli podatnik podjął decyzję o zaniechaniu inwestycji, to podatek naliczony przy zakupach związanych z tą inwestycją nie podlega odliczeniu. Oznacza to, że podatnik powinien zrobić odpowiednią korektę w zakresie rozliczeń z tytułu VAT.
Wydatki na niedokończone inwestycje
Jeśli podatnik poniósł wydatki inwestycyjne, ale inwestycja ta została zaniechana, to wydatki te nie mogą zostać uznane za koszt uzyskania przychodów.

Nowe przepisy, które weszły w życie 1 stycznia 2007 r., zmieniły regulacje dotyczące reprezentacji i reklamy. Jednocześnie uległa zmianie ogólna definicja kosztu uzyskania przychodu. Zgodnie z ustawą o CIT, kosztem uzyskania przychodu jest każdy koszt pod warunkiem, że został poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, i nie został wymieniony w katalogu z art. 16 ustawy.
Identyczna regulacja określająca koszty uzyskania przychodu znajduje się w ustawie o PIT.
Zgodnie natomiast z art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o CIT (art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o PIT) nie uznaje się za koszty uzyskania przychodu kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych. Oznacza to, że wydatki, które nie mają charakteru reprezentacyjnego (a np. mają charakter reklamowy) mogą być zaliczone do kosztów podatnika.
W praktyce organów skarbowych i sądowych utrwalił się pogląd, że reprezentacją są takie działania, które polegają na kontaktach oficjalnych i handlowych z innymi podmiotami gospodarczymi, związane w szczególności z przyjmowaniem i utrzymywaniem delegacji lub kontrahentów, uczestnictwem w przyjęciach związanych z pobytem tych podmiotów, a także wydatki na zakup upominków dla kontrahenta.
Zgodnie z nowymi przepisami, od 1 stycznia 2007 roku wydatki reprezentacyjne nie mogą być zaliczone do kosztów, a w szczególności, gdy zostały poniesione na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych. A contrario, jeśli wydatki te towarzyszą działaniom reklamowym, mogą być zaliczone do kosztów w całości. Na przykład podatnik zorganizował konferencję prasową dotyczącą wprowadzenia na rynek nowego produktu. Podczas prezentacji nowego produktu podawane były napoje oraz poczęstunek. Działania podejmowane przez podatnika mają na celu zareklamowanie produktu. Wydatki na zakup żywności, napojów nie mogą być więc uznane za wydatki na reklamę, więc podatnik może zaliczyć je do kosztów podatkowych bez żadnych limitów. Przykład ten pokazuje także, że wydatki dotychczas uznawane za reprezentację należy zweryfikować pod kątem nowych przepisów. W poprzednim stanie prawnym dla uproszczenia pewne wydatki były kwalifikowane jako reprezentacja, dzisiaj będziemy zastanawiać się, czy aby nie są one reklamą.
Nowe brzmienie przepisów stanowi potencjalnie tło wielu sporów z organami podatkowymi. Dotyczy to zwłaszcza sytuacji, gdy element reklamy i reprezentacji występuje jednocześnie w działaniu podejmowanym przez podatnika (np. podatnik poniósł koszty wydrukowania albumu o malarstwie; na jednej ze stron albumu umieścił swoje logo i reklamę swoich produktów). Pojawia się pytanie, jak rozliczać dla celów podatkowych poniesione przez podatnika wydatki, a dokładniej: czy wydatki te stanowią koszty reklamy (zaliczany do kosztów w całości), czy też reprezentacji (od 1 stycznia 2007 r. nie uznawany za koszt podatkowy).

Renata Dłuska, radca prawny, doradca podatkowy, partner, MDDP Michalik Dłuska Dziedzic i Partnerzy

PODSTAWA PRAWNA
- Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2000 r. nr 54, poz. 654 z późn. zm.).
- Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2000 r. nr 14, poz. 176 z późn. zm.).

Dla wielu przedsiębiorców, jednym z bardzo uciążliwych przepisów jest art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT (art. 23 ust. 1 pkt 6 ustawy o PIT), który zabrania uznania za koszt podatkowy strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności. Aby ten przepis miał zastosowanie, muszą wystąpić następujące zdarzenia: likwidacja nieumorzonego środka trwałego, utrata przydatności gospodarczej takiego środka, powodem utraty przydatności gospodarczej środka trwałego jest zmiana rodzaju działalności.
Jeżeli zatem podatnik zmienia rodzaj działalności i w związku z tym likwidowane środki trwałe przestają już być przydatne, to przepis jest jednoznaczny, nie umorzona wartość początkowa nie może być kosztem podatkowym.
W przypadku likwidacji punktów handlowych należy mieć jednak na uwadze, iż z jednej strony nie wszystkie środki trwałe utracą w związku z tym przydatność gospodarczą i nie dojdzie do ich likwidacji, gdyż mogą być wykorzystane w innych punktach handlowych, np. komputery. Z drugiej strony, jeżeli jakieś środki trwałe nie mogą być dalej wykorzystywane w nowej działalności, to najlepiej je sprzedać, gdyż wówczas niezamortyzowana wartość początkowa będzie stanowiła koszt uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia tych środków trwałych. Nie dojdzie tu zatem do likwidacji środka trwałego w związku z likwidacją punktu handlowego. Środek ten nie utraci przydatności gospodarczej, gdyż sama jego sprzedaż będzie elementem tejże działalności. Cena zbycia środka trwałego może być niska, zależna od zaoferowanej przez kontrahenta. Większy problem jest jednak z nieruchomościami budynkowymi, nie zawsze podatnikowi opłaca się ją sprzedawać w danej chwili. Jeżeli byłby to lokal użytkowy, to warto go wynająć po likwidacji punktu handlowego lub podnająć, gdy nie byliśmy jego właścicielem, a ponieśliśmy amortyzowane nakłady na ulepszenie.
Ponadto należy pamiętać, że nawet likwidacja większości punktów handlowych pozwoli uznać za koszt nieumorzoną wartość środków trwałych, o ile chociaż w jednym z pozostałych punktów będzie nadal prowadzona dotychczasowa działalność. Można ograniczyć dany rodzaj działalności gospodarczej, ważne by go nie zmieniać. Potwierdził to np. Naczelnik Urzędu Skarbowego w Słupsku w piśmie z dnia 20 października 2006 r. (nr PII/423-12/06). Co więcej, gdyby w dalszej perspektywie (np. po roku) doszło do rezygnacji z danego rodzaju działalności, to nie należy korygować wcześniejszych kosztów (w postaci nieumorzonych wartości zlikwidowanych środków trwałych), a wyłączyć z kosztów podatkowych jedynie nieumorzoną wartość początkową ostatnich likwidowanych środków trwałych, np. znajdujących się w ostatnim punkcie handlowym.
Zmiana metody prowadzenia danej działalności i związana z tym likwidacja środków trwałych również pozwala na ujęcie jako koszt uzyskania przychodu nieumorzonej wartości likwidowanych środków. Również i w tym przypadku nie dochodzi do zmiany rodzaju działalności.

Marek Kolibski, doradca podatkowy, kancelaria Ożóg i Wspólnicy

PODSTAWA PRAWNA
- Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2000 r. nr 54, poz. 654 z późn. zm.).

Sprawdzenie rozliczeń podatkowych przez organ podatkowy oznacza, iż została w spółce przeprowadzona kontrola podatkowa, a następnie w jej efekcie wszczęto postępowanie podatkowe i wydano decyzję wymiarową, w której zakwestionowano poprawność zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów konkretnych wydatków.
Jeżeli spółka jest przekonana co do prawidłowości swojego działania - co w niniejszej sprawie wydaje się być oczywiste - to jedyną zasadną rekomendacją jest złożenie odwołania od takiej decyzji. Spółka ma na to 14 od dnia, w którym doręczono jej decyzję (dnia, w którym nastąpiło doręczenie nie uwzględnia się przy obliczaniu terminu). Odwołanie powinno zawierać zarzuty przeciw decyzji, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem odwołania oraz wskazywać dowody uzasadniające to żądanie.
Z Ordynacji podatkowej wynika, iż to na organie podatkowym ciąży obowiązek ustalenia stanu faktycznego i zgromadzenia materiału dowodowego sprawy. Jeśli jednak podatnik nie zgadza się z rozstrzygnięciem organu podatkowego, powinien wskazać dowody potwierdzające prawidłowość dokonanej przez siebie kwalifikacji podatkowej.
W przypadku zakwestionowania poprawności zaliczenia poniesionych przez podatnika wydatków do kosztów uzyskania przychodów argumentacja prezentowana w odwołaniu powinna pójść w dwóch kierunkach. Należy udowodnić sam fakt poniesienia wydatków oraz tego, iż ich poniesienie miało związek z przychodem. W przedstawionym stanie faktycznym podatnik stwierdził, iż poniesione przez niego wydatki są należycie udokumentowane. Jeżeli oznacza to, iż posiada dowody np. za zakup usług, których dotyczą dane wydatki (choćby były to dowody pośrednie w postaci maili, zeznań świadków), to powinien je przedstawić organowi podatkowemu, składając odwołanie.
Co do związku wydatków z przychodem to należy pamiętać, iż nie musi on być bezpośredni. Oznacza to, iż poniesione wydatki nie muszą mieć automatycznego przełożenia na uzyskane przez podatnika przychody - istotne jest wyłącznie, aby celem ich poniesienia było uzyskanie przychodów (zachowanie źródła ich uzyskania).
Gdyby organ podatkowy - w konsekwencji ujawnionych nieprawidłowości podatkowych - wszczął postępowanie karne skarbowe przeciwko osobie odpowiadającej za rozliczenia podatkowe spółki, to, moim zdaniem, nie powinno ono skończyć się jakimikolwiek dolegliwościami dla tej osoby. Przestępstwa i wykroczenia skarbowe co do zasady mogą być bowiem popełnione z winy umyślnej, a z winy nieumyślnej - tylko wówczas, gdy wprost przewidują to przepisy kodeksu karnego skarbowego. Skoro spółka każdorazowo zasięgała opinii doradcy podatkowego, który potwierdzał jej stanowisko, to nie może być mowy o umyślności działania (ani tym bardziej o nieumyślności). W konsekwencji nie może być także mowy o popełnieniu przestępstwa lub wykroczenia skarbowego.

Alicja Sarna, doradca podatkowy, MDDP Michalik Dłuska Dziedzic i Partnerzy

PODSTAWA PRAWNA
- Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2000 r. nr 54, poz. 654 z późn. zm.).
Autopromocja

REKLAMA

Źródło: INFOR

Oceń jakość naszego artykułu

Dziękujemy za Twoją ocenę!

Twoja opinia jest dla nas bardzo ważna

Powiedz nam, jak możemy poprawić artykuł.
Zaznacz określenie, które dotyczy przeczytanej treści:
QR Code

© Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą wydawcy INFOR PL S.A.

Podatek PIT - część 2
certificate
Jak zdobyć Certyfikat:
  • Czytaj artykuły
  • Rozwiązuj testy
  • Zdobądź certyfikat
1/10
Zeznanie PIT-37 za 2022 r. można złożyć w terminie do:
30 kwietnia 2023 r. (niedziela)
2 maja 2023 r. (wtorek)
4 maja 2023 r. (czwartek)
29 kwietnia 2023 r. (sobota)
Następne
Księgowość
Zapisz się na newsletter
Zobacz przykładowy newsletter
Zapisz się
Wpisz poprawny e-mail
Polska ustawa o kryptoaktywach od 30 czerwca 2024 r. Założenia i cel nowych przepisów [omówienie projektu]

Projekt ustawy o kryptoaktywach ma zaimplementować do krajowych przepisów rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2023/1114 z dnia 31 maja 2023 r. w sprawie rynków kryptoaktywów oraz zmiany rozporządzeń (UE) nr 1093/2010 i (UE) nr 1095/2010 oraz dyrektyw 2013/36/UE i (UE) 2019/1937 (Dz. U. UE. L. z 2023 r. Nr 150, str. 40 z późn. zm.) (dalej: MiCA) określające zasady regulacji i nadzoru emisji, handlu i świadczenia usług związanych z kryptowalutami. Rozporządzenie obowiązuje już od 29 czerwca 2023 r., ale w pełni zacznie być stosowane dopiero w grudniu 2024 r. Projekt ustawy przewiduje wprowadzenie nowych rozwiązań w obszarze sektora rynku kryptoaktywów, mających na celu realizację zadań wynikających z rozporządzenia MiCA, w szczególności w zakresie skutecznego nadzoru i ochrony inwestorów. Według ustawodawcy podjęcie działań zmierzających do realizacji ww. celów zapewni rozwój rynku w perspektywie wieloletniej oraz bezpieczeństwo przez rozszerzenie kompetencji nadzorczych. Za projekt ustawy odpowiada Podsekretarz Stanu Ministerstwa Finansów. 

Eksport usług do Turcji na nowych zasadach od stycznia 2024

Eksport usług występuje wówczas, gdy za miejsce świadczenia usług, czyli faktycznego opodatkowania, jest terytorium innego państwa. O miejscu opodatkowania danej usługi decyduje nie miejsce jej faktycznego wykonania, ale wskazane przepisami ustawy o VAT „miejsce jej świadczenia”. Charakterystyką usługi wykonanej poza granice terytorium kraju to takie świadczenie, od którego zobowiązanym do rozliczenia VAT jest zagraniczny nabywca tej usługi. Dla polskiego usługodawcy jest ona wówczas czynnością niepodlegającą opodatkowaniu (NP) w VAT.

Rozlicz się przez internet. Dzięki usłudze Twój e-PIT szybko i łatwo rozliczysz swój PIT

Okres rozliczeń rocznych PIT trwa do końca kwietnia. Dzięki usłudze Twój e-PIT udostępnionej przez Ministerstwo Finansów w e-Urzędzie Skarbowym (e-US) możesz szybko i wygodnie rozliczyć swój PIT. Zwłaszcza jeśli masz Profil Zaufany. Jeśli nie masz – założysz go od ręki.

PIT 2024. Czy można rozliczyć podatki bez Profilu Zaufanego?

Sezon rozliczeń podatkowych jest w pełni. Dzięki usłudze e-PIT dostępnej na stronie Ministerstwa Finansów, możesz  szybko rozliczyć swój PIT. Resort zaleca, aby z rozliczeniem nie zwlekać.

Co można sobie odliczyć od podatku 2024? Z jakich ulg podatkowych można skorzystać w rozliczeniu PIT?

Co można odliczyć z podatku PIT? Z jakich ulg podatkowych można skorzystać w rozliczeniu w 2024 roku?

Kto może wyjechać do sanatorium z ZUS-em w 2024 roku? Jak uzyskać skierowanie? Ile trzeba czekać?

Nie tylko Narodowy Fundusz Zdrowia kieruje do miejscowości uzdrowiskowych, ale także Zakład Ubezpieczeń Społecznych. Z leczenia może skorzystać każdy ubezpieczony, który jest zagrożony utratą zdolności do pracy. Warunkiem jest jednak, by rehabilitacja poprawiła rokowania stanu zdrowia i przyczyniła się do powrotu do aktywności zawodowej.

Limit pomocy de minimis dla MŚP 2024 - podwyżka od 1 maja

Ministerstwo Finansów przygotowało projekt rozporządzenia, na podstawie którego MŚP nadal udzielana będzie pomoc de minimis w formie gwarancji BGK spłaty kredytu lub innego zobowiązania - napisał resort w OSR do projektu. Rozporządzenie wdroży w życie unijne przepisy wprowadzające nowy wyższy limit takiej pomocy dla jednego przedsiębiorstwa w ciągu 3 lat.

Ulga sponsoringowa a koszty uzyskania przychodów z zysków kapitałowych

Po koniec 2023 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, że podmioty osiągające przychody z zysków kapitałowych również mogą odliczać koszty wspierania sportu, edukacji i kultury, na podstawie art. 18ee, niezależnie od tego czy koszty te zostaną przyporządkowane do przychodów z zysków kapitałowych czy pozostałych przychodów.

Rozrachunki w księgowości wsparte sztuczną inteligencją. Nadchodzi nowe

Czy sztuczna inteligencja może wspomóc księgowym w rozrachunkach? Dzięki wykorzystaniu mechanizmów sztucznej inteligencji programy księgowe pozwalają na dużą automatyzację procesów w tym zakresie.

Jak rozpoznać pellet dobrej jakości? Jak sprawdzić samemu?

Jakość pelletu jest kluczowym czynnikiem decydującym o jego efektywności i bezpieczeństwie użytkowania. Niezależnie od tego, czy wykorzystujemy go do ogrzewania domu, czy jako surowiec w przemyśle, istnieją cechy, na które warto zwrócić uwagę, aby mieć pewność, że wybieramy produkt najwyższej jakości.

REKLAMA