REKLAMA

REKLAMA

Kategorie
Zaloguj się

Zarejestruj się

Proszę podać poprawny adres e-mail Hasło musi zawierać min. 3 znaki i max. 12 znaków
* - pole obowiązkowe
Przypomnij hasło
Witaj
Usuń konto
Aktualizacja danych
  Informacja
Twoje dane będą wykorzystywane do certyfikatów.

Szczegółowe zasady odliczania VAT w najnowszym orzecznictwie

REKLAMA

Opodatkowanie VAT zawsze wywoływało wiele sporów między fiskusem a podatnikami. Kompleksowa zmiana przepisów ustawy o VAT związana z dostosowaniem polskich przepisów do regulacji UE problemów tych nie wyeliminowała. Do sądów administracyjnych coraz częściej trafiają sprawy dotyczące nowych aktualnych przepisów o VAT. Interpretacje sądów w wielu przypadkach dotyczą braku przepisów przejściowych. Wybrane orzeczenia wskazują też na to, jak wielkie znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy może mieć orzecznictwo ETS, na wyroki którego coraz chętniej powołują się składy orzekające krajowych sądów administracyjnych.

ORZECZNICTWO




SENTENCJA

Autopromocja

Rejestracji - jako warunku powstania prawa do odliczenia - nie można w żaden sposób wyprowadzić z brzmienia art. 86 ust. 1 ustawy VAT. Nie jest zatem uzasadniony pogląd, że art. 88 ust. 4 ustawy VAT zawiera sankcję w postaci pozbawienia prawa do obniżenia podatku należnego w stosunku do podatników niezarejestrowanych.

Wyrok NSA z 21 grudnia 2006 r., niepublikowany

SYGN. AKT I FSK 378/06

UZASADNIENIE

Dalszy ciąg materiału pod wideo

Organy podatkowe zakwestionowały podatniczce rozliczenie VAT za listopad 2004 r. Podatniczka pod koniec grudnia 2004 r. zarejestrowała w urzędzie skarbowym swoją firmę jako podatnika VAT. W zgłoszeniu rejestracyjnym VAT-R wskazała, że z dniem 15 listopada 2004 r. utraciła zwolnienie, o którym mowa w art. 113 ust. 1 lub ust. 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. nr 54, poz. 535 z późn. zm.). Listopad 2004 r. będzie miesiącem, za który złoży pierwszą deklarację VAT-7. Jednocześnie ze zgłoszeniem złożyła deklarację VAT-7 za listopad 2004 r., w której wykazała nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym w całości do zwrotu na rachunek bankowy.

Organy podatkowe zakwestionowały jej postępowanie. Wskazały, że podatniczka zaewidencjonowała w ewidencji zakupów i kosztów za listopad 2004 r. i rozliczyła w deklaracji VAT-7 faktury VAT z listopada. Organy podkreśliły, że wskazana w zgłoszeniu rejestracyjnym w zakresie podatku VAT data 15 listopada 2004 r. była równocześnie datą wykonania przez skarżącą pierwszej czynności podlegającej opodatkowaniu, udokumentowanej fakturą VAT, za świadczenie na terenie kraju usługi transportowej. Skoro skarżąca rozpoczęła wykonywanie czynności określonych w art. 5 ustawy VAT w trakcie roku podatkowego, to spoczywał na niej obowiązek pisemnego zawiadomienia o rezygnacji ze zwolnienia przed dniem wykonania pierwszej czynności podlegającej opodatkowaniu VAT, tj. przed 15 listopada 2004 r. Zgłoszenie rejestracyjne zostało złożone później, co pozbawiło podatniczkę prawa do odliczenia VAT.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie nie zgodził się z tą interpretacją. Podkreślił, że skarżąca utraciła z dniem 15 listopada 2004 r. zwolnienie w dacie wskazanej przez nią w zgłoszeniu rejestracyjnym VAT-R. Sąd zwrócił uwagę, że określone w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT prawo do odliczenia podatku naliczonego jest podstawowym prawem podatnika, wynikającym z samej konstrukcji VAT jako podatku od wartości dodanej. Regulacje zawarte w art. 88 ustawy o VAT, które zawierają wyłączenia opisanego prawa w stosunku do podatników niezarejestrowanych jako podatnicy VAT czynni, należy uznać za przepisy szczególne, które nie mogą być interpretowane w sposób rozszerzający i ograniczać zakresu uprawnień przysługujących podatnikom. W ocenie sądu status danego podmiotu jako podatnika VAT jest kategorią obiektywną, niezależną od dokonania rejestracji dla potrzeb tego podatku. Ponadto art. 96 ustawy o VAT stanowiący o obowiązku rejestracji ani żaden inny przepis tej ustawy nie przewidują żadnych sankcji w przypadku późniejszej rejestracji lub braku rejestracji.

Stanowisko to potwierdził Naczelny Sąd Administracyjny, który oddalił skargę kasacyjną dyrektora izby skarbowej. W ocenie NSA przyjęte przez wojewódzki sąd administracyjny ustalenie, że w dacie otrzymania faktur dokumentujących dostawę skarżąca nie była podmiotem zwolnionym od podatku, powodowało, że przywołany w skardze kasacyjnej przepis art. 88 ust. 1 pkt 5 lit. a) ustawy VAT nie miał zastosowania.

Podniesiony zarzut naruszenia art. 88 ust. 4 w związku z art. 96 ustawy o VAT poprzez jego błędną wykładnię nie był usprawiedliwiony. Status podatnika na gruncie ustawy o VAT jest kategorią obiektywną i jest niezależny od dokonania rejestracji - potwierdził sąd. Pogląd ten jest ugruntowany zarówno w orzecznictwie, jak i w literaturze, i nie wymaga szerszego komentarza. Uznanie i przestrzeganie tej zasady było także niejednokrotnie akcentowane przez Europejski Trybunał Sprawiedliwości.

Co prawda zdaniem sądu prawo podatnika do odliczenia podatku naliczonego przy zakupach towarów i usług wykorzystywanych do wykonywania czynności opodatkowanych kształtuje się w danym okresie rozliczeniowym. Zdarzeniem uprawniającym do obniżenia podatku należnego jest przy tym zazwyczaj otrzymanie faktury lub dokumentu celnego, a ewentualne późniejsze rozliczenie podatku jest konsekwencją już nabytego prawa do obniżenia kwoty podatku należnego. Jednakże rejestracji - jako warunku powstania prawa do odliczenia - nie można w żaden sposób wyprowadzić z brzmienia art. 86 ust. 1 ustawy o VAT - wyjaśnił NSA.

Nie można zdaniem sądu podzielić stanowiska prezentowanego w skardze kasacyjnej, że brak rejestracji jako podatnika podatku VAT czynnego w okresie rozliczeniowym, w którym powstało prawo do obniżenia podatku należnego, uniemożliwia podatnikowi skorzystanie z prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony, wynikający z faktur dokumentujących czynności opodatkowane, stanowiłoby to zaprzeczenie, wynikającej z art. 4 VI Dyrektywy, zasady neutralności VAT.

Jak podkreślił NSA, prawo do obniżenia podatku należnego powstaje u wszystkich podatników, o ile wykażą, że zakupy były związane z działalnością opodatkowaną. Warunek rejestracji jest niezbędny wyłącznie do skorzystania przez podatnika z prawa do obniżenia podatku należnego. Trzeba rozróżnić moment powstania prawa do odliczenia od momentu skorzystania z tego prawa. Prawo do obniżenia podatku należnego powstaje - jak już wyżej powiedziano - zasadniczo w okresie rozliczeniowym, w którym podatnik otrzymał fakturę lub dokument celny. Jego realizacja następuje poprzez złożenie deklaracji podatkowej, wyrażającej wolę skorzystania przez podatnika z prawa do odliczenia, i aby skutecznie zrealizować już powstałe uprawnienie, podatnik musi usunąć - najpóźniej przed skorzystaniem z prawa - wszelkie przesłanki negatywne, w tym brak rejestracji, która umożliwia identyfikowanie go jako podatnika.


OPINIA

 

Roman NamysŁowski

menedżer w zespole VAT Ernst & Young

Wyrok ten jest bardzo ważny, gdyż potwierdza prawo podatnika do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur otrzymanych przed dokonaniem rejestracji. Do tej pory władze skarbowe utrzymywały, że ustawa o VAT, a w szczególności jej artykuł 88 ust. 4, w takiej sytuacji pozbawia podatnika prawa do odliczenia. NSA słusznie wskazał, że przepis ten nie jest sankcją pozbawiającą podatnika podstawowego prawa do pomniejszenia podatku należnego o podatek naliczony, lecz wskazuje jedynie moment, w którym podatnik może skorzystać z przysługującego mu prawa. W konsekwencji, każdy podmiot, który poniósł wydatki przed dokonaniem rejestracji, może odliczyć podatek VAT, oczywiście po dokonaniu rejestracji i pod warunkiem związku dokonanych wydatków z działalnością opodatkowaną. Interpretacja prezentowana przez władze skarbowe naruszała nie tylko polskie przepisy, ale również przepisy prawa wspólnotowego i wynikającą z nich zasadę neutralności podatku VAT dla podatników, a nie dla budżetu.


SENTENCJA

Podatnik, który nie dysponuje dokumentacją (faktury, faktury korygujące albo ich duplikaty) nie ma podstaw do ustalenia kwoty podatku naliczonego. Skarżący nie miał prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony w zakresie, w jakim nie przedstawił faktur, faktur korygujących albo ich duplikatów.

Wyrok NSA z 2 listopada 2004 r., niepublikowany

SYGN. AKT III SA 2030/03

UZASADNIENIE

U podatnika przeprowadzono kontrolę VAT za rok 1997 i stwierdzono, że nie posiada ewidencji oraz dokumentów źródłowych za okres objęty postępowaniem kontrolnym. Podatnik oświadczył, że dokumenty źródłowe oraz ewidencje zostały skradzione w lutym 2000 r. W związku z brakiem dokumentacji podatkowej za badany okres podatnika wezwano do okazania duplikatów skradzionych dokumentów. Ponieważ ich nie okazał, został zobowiązany na podstawie par. 55-56 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 21 grudnia 1995 r. w sprawie wykonania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. nr 154, poz. 797 z późn. zm.) do odtworzenia całości zaginionej dokumentacji, w szczególności duplikatów faktur zakupu towarów i pozostałych kosztów. W okresie trwania postępowania kontrolnego podatnik sukcesywnie przekazywał odtwarzane dokumenty.

Ponieważ podatnik nie okazał wszystkich duplikatów faktur, jego rozliczenia VAT zostały odpowiednio skorygowane. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, że skarga podatnika nie zasługiwała na uwzględnienie. Jak zauważył sąd skarżący odliczył podatek naliczony, nie przedstawiając w toku postępowania oryginałów faktur lub faktur korygujących albo ich duplikatów, na których podstawie dokonał odliczenia. Taki zaś stan faktyczny uprawniał do rozstrzygnięcia, że skarżący nie miał prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony z uwagi na nieprzedstawienie tego rodzaju faktur.

Podatek od towarów i usług, będący podatkiem od wartości dodanej, jest podatkiem, którego zasadniczą cechą konstrukcyjną jest prawo podatnika do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług.

Kwotę podatku naliczonego, jak zauważył sąd, stanowi obiektywną wielkość, matematyczną sumę. Realizacja prawa podatnika do obliczenia podatku naliczonego od podatku należnego następuje w fazie dokonywania samoobliczenia podatku i wyrażona jest w deklaracji podatkowej, jaką podatnik obowiązany jest składać.

W myśl trafnie powołanego zdaniem sądu przepisu par. 54 ust. 3 rozporządzenia podstawę do obniżenia przez nabywcę kwot podatku należnego oraz zwrot różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego stanowią wyłącznie oryginały faktur lub faktur korygujących albo ich duplikaty, o których mowa w par. 55.

Jak podkreślił sąd, w przepisach rozporządzenia dopuszczono możliwość wystawienia faktur korygujących (par. 54 ust. 1) oraz duplikatów faktur (par. 55). Ostatni przepis przewiduje bowiem wystąpienie sytuacji, w której zniszczeniu albo zaginięciu mogły ulec faktury (faktury korygujące). W takiej jednak sytuacji podstawę do ustalenia podatku naliczonego mogą stanowić również ponownie wystawione przez sprzedawcę faktury zgodnie z danymi zawartymi w kopii faktury z oznaczeniem wyrazem duplikat. Wystawione zgodnie z tym przepisem duplikaty faktur w ocenie sądu zapobiegają negatywnym dla podatnika konsekwencjom związanym z utratą faktur i to niezależnie od tego, jakie były tego przyczyny.

Zdaniem sądu podatnik, który nie dysponuje tego rodzaju dokumentacją (faktury, faktury korygujące albo ich duplikaty) nie ma podstaw do ustalenia kwoty podatku naliczonego. Zwłaszcza że dodatkowo podatnicy zostali zobowiązani do przechowywania oryginałów i kopii faktur, faktur korygujących w okresie pięciu lat, licząc od końca roku podatkowego, w którym wystawiono te faktury. Przepis ten, z jednej strony umożliwia weryfikację rozliczenia dokonanego przez podatnika VAT, z drugiej jednak strony zapewnia możliwość uzyskania w tym czasie duplikatów faktur w razie ich utraty na skutek zniszczenia lub zaginięcia.


OPINIA

 

ANDRZEJ ZUBIK

aplikant radcowski OIRP w Warszawie, starszy konsultant w Pricewaterho-useCoopers

Wyrok jest przykładem rygorystycznego podejścia do zasad odliczania podatku naliczonego. To prawda, że jedynie otrzymanie oryginału faktury VAT uprawnia podatnika do odliczenia kwoty podatku naliczonego ujawnionej na fakturze. Niemniej, przepisy nie przewidywały wprost (i nie przewidują obecnie) utraty prawa do odliczenia podatku naliczonego w przypadku późniejszego zaginięcia faktury. Czym innym jest przecież bezpodstawne zadeklarowanie podatku naliczonego mimo braku faktury, a czym innym utrata faktury już po prawidłowym odliczeniu podatku. Wywodzenie tak surowych konsekwencji z przepisów ustanawiających obowiązek przechowywania faktur napotyka liczne wątpliwości. Jest jednak faktem w orzecznictwie i w praktyce organów podatkowych, które skłaniają się do obciążania podatnika wszelkimi konsekwencjami wynikającymi z niedopełnienia tego obowiązku. Dlatego też podatnik powinien liczyć się z ryzykiem, że to na nim spocznie ciężar odtworzenia dokumentacji dającej podstawę do odliczenia podatku naliczonego.


SENTENCJA

Delegacja zawarta w art. 106 ust. 8 pkt 1 nowej ustawy o VAT, stosownie do której minister właściwy do spraw finansów publicznych, w drodze rozporządzenia określa szczegółowe zasady wystawiania faktur, dane, które powinny zawierać, oraz sposób i okres ich przechowywania, nie uprawniała ministra finansów do określania w rozporządzeniu jakichkolwiek warunków dokonania obniżenia obrotu, czy też będącego jego następstwem zmniejszenia podatku należnego. W żadnym też razie nie może ono stanowić podstawy do ustanowienia negatywnych dla podatnika konsekwencji niespełnienia tych warunków, tj. niemożności obniżenia podatku należnego.

Wyrok WSA w Warszawie z 5 lutego 2007 r., niepublikowany

SYGN. AKT III SA/Wa 2297/06

UZASADNIENIE

Organy podatkowe określiły sp. z o.o. kwotę nadwyżki podatku naliczonego nad należnym za listopad 2004 r. do zwrotu na rachunek bankowy podatnika oraz kwotę różnicy podatku do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy w wysokości 0 zł. Ponadto ustaliły kwotę dodatkowego zobowiązania podatkowego.

Przedtem organy sprawdziły zasadność zwrotu podatku. Ustalono, że w rejestrze faktur korygujących skarżąca zaewidencjonowała szereg faktur korygujących wystawionych na rzecz stowarzyszenia. Faktury, których dotyczyły korekty, dokumentowały zaliczki otrzymane od niego na poczet honorariów autorskich. Wystawienie faktur korygujących nastąpiło w związku z otrzymaniem pełnej dokumentacji dotyczącej wykorzystania utworów i stanowiło ostateczne rozliczenie z kontrahentem.

Na wezwanie organu skarżąca wyjaśniła, że faktury korygujące wysłane zostały 23 grudnia 2004 r., na dowód czego przedstawiła kserokopię potwierdzenia odbioru, podpisanego w tym dniu przez pracownika stowarzyszenia. W ocenie organu z potwierdzenia tego nie wynika jednak, że dotyczy ono przedmiotowych faktur. Ponadto podatniczka przedłożyła faktury z pieczęciami wpływowymi stowarzyszenia z datą 15 listopada 2005 r. Nie przedłożyła natomiast dokumentów, z których wynikałoby, że otrzymała potwierdzenie odbioru tych faktur w listopadzie 2004 r.

Dlatego organ uznał, że w rozliczeniu za listopad 2004 r. podatniczka nie wypełniła przewidzianego w par. 19 ust. 4 rozporządzenia wykonawczego z 2004 roku warunku posiadania potwierdzenia otrzymania przedmiotowych faktur korygujących przez kontrahenta. Tym samym nie miała podstawy do obniżenia kwoty podatku należnego za ten miesiąc. Zdaniem organu podatniczka poprzez złożenie korekty deklaracji VAT-7 może uwzględnić przedmiotowe faktury korygujące w rozliczeniu za miesiąc, w którym otrzymała potwierdzenie ich odbioru (listopad 2005 r.).

Ostatecznie spór dotyczący rozliczenia spółki trafił na wokandę sądu. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, że skarga spółki jest zasadna. Jak zauważył sąd, nie ma wątpliwości, że w miesiącu, w jakim skorzystała z prawa do odliczenia, skarżąca nie posiadała potwierdzenia otrzymania korekt faktur przez jej kontrahenta.

Organy podatkowe możliwość zastosowania przez skarżącą przewidzianego w tym przepisie zmniejszenia obrotu uzależniły od spełnienia warunków określonych w par. 19 ust. 4 rozporządzenia wykonawczego z 2004 roku. Zdaniem sądu minister finansów nie miał uprawnienia do określania w rozporządzeniu jakichkolwiek warunków dokonania obniżenia obrotu, czy też będącego jego następstwem zmniejszenia podatku należnego. W żadnym też razie nie może ono stanowić podstawy do ustanowienia negatywnych dla podatnika konsekwencji niespełnienia tych warunków, tj. niemożności obniżenia podatku należnego.

W zakresie delegacji ustawowej mieszczą się unormowania związane z samym wystawieniem faktury, tj. okolicznościami uzasadniającymi jej wystawienie, formą, zamieszczanymi w niej danymi identyfikującymi same faktury oraz udokumentowane nimi transakcje i ich strony, a także inne tego zapisy. Zdaniem sądu, analogiczny zakres dopuszczalnych unormowań odnieść należy do korekt faktur.

Minister finansów nie tylko w ocenie sądu nałożył na podatników obowiązek posiadania potwierdzenia otrzymania faktury, ale z potwierdzenia tego uczynił dowód, w istocie umożliwiający skorzystanie w określonym okresie rozliczeniowym z prawa obniżenia podatku należnego, będącego efektem obniżenia obrotu przewidzianego w art. 29 ust. 4 ustawy o VAT. Tak bowiem należy rozumieć stwierdzenie, że potwierdzenie odbioru faktury korygującej stanowi podstawę do obniżenia kwoty podatku należnego w rozliczeniu za miesiąc, w którym sprzedawca otrzymał to potwierdzenie.


OPINIA

 

ANNA STACHURA

doradca podatkowy w Zespole VAT Deloitte

Zbieranie potwierdzeń otrzymania przez kontrahentów faktur korygujących jest dla podatników dużym obciążeniem, gdyż wiele podmiotów po prostu odmawia takiego potwierdzania. To jeden z kilku wyroków pozytywnych dla podatników, które ostatnio wydały polskie sądy w zakresie braku obowiązku pozyskiwania potwierdzeń otrzymania faktur korygujących. Również rzecznik praw obywatelskich zaskarżył do Trybunału Konstytucyjnego te przepisy. Pomimo jednak kształtującej się pozytywnej linii orzeczniczej podatnicy nie powinni zarzucać starań o pozyskiwanie potwierdzeń. Dopóki bowiem Trybunał Konstytucyjny nie orzeknie o niekonstytucyjności tego wymogu, przepisy te nadal obowiązują podatników oraz - co ważne - wiążą organy podatkowe. W przypadku sporu z organami podatkowymi z tytułu nieposiadania potwierdzeń faktur korygujących, podatnik ma szansę na wygranie, ale dopiero przed sądem. Tymczasem należy podkreślić, iż nie wszystkie sądy są tak przychylne dla podatników. 4 lipca 2007 r. WSA w Olsztynie orzekł (I SA/Ol 241/07), iż „dopiero w momencie, gdy podatnik otrzyma dowód potwierdzający, iż skutecznie wprowadził do obiegu fakturę korygującą, może dokonać zmniejszenia podatku należnego. Wprawdzie przepisy nie określają formy, w jakiej nabywca ma dokonać tego potwierdzenia, jednak potwierdzenie odbioru faktury korygującej może być dokonane wyłącznie w takiej formie, która pozwala na jednoznaczne stwierdzenie, że odbiorca otrzymał fakturę korygującą”.


SENTENCJA

Wykonywaną samodzielnie działalnością gospodarczą w świetle art. 15 ust. 3 pkt 3 nowej ustawy o VAT nie będą takie czynności, które mają charakter zbliżony do wykonywanych w ramach stosunku prawnego pomiędzy pracownikiem a pracodawcą (bez względu na charakter tego stosunku) co do warunków wykonywania tych czynności, wynagrodzenia i odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności. W relacji pomiędzy syndykiem a sędzią-komisarzem czy też sądem, nie zachodzi stosunek prawny zbliżony do stosunku pomiędzy pracownikiem a pracodawcą, ani co do warunków wykonywania przez syndyka czynności w ramach postępowania upadłościowego, ani co do wynagrodzenia, ani też co do odpowiedzialności sędziego-komisarza (sądu), za wykonanie czynności przez syndyka. Czynności wykonywane przez syndyka podlegają opodatkowaniu VAT.

Wyrok NSA z 17 października 2006 r., niepublikowany

SYGN. AKT I FSK 86/06

UZASADNIENIE

Organy podatkowe odmówiły stwierdzenia nadpłaty w VAT za IV kwartał 2004 r. Podatnik wykonujący czynności syndyka, po zapłaceniu VAT za IV kwartał 2004 r. zwrócił się o jego zwrot jako nienależnie zapłaconego. We wniosku podnosił, że czynności syndyka korzystają ze zwolnienia z podatku na podstawie art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. nr 54, poz. 535 z późn. zm.).

W ocenie organów podatkowych czynności syndyka, który w postępowaniu upadłościowym wykonuje funkcje powierzone na podstawie postanowienia sądu upadłościowego, podlegają opodatkowaniu VAT na zasadach ogólnych.

Racji podatnikowi odmówił także Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie. Oddalając skargę WSA wyjaśnił, że syndyk masy upadłości działa z mocy prawa, sprawując swą funkcję samodzielnie, choć pod nadzorem sędziego komisarza i sądu. Jest szczególnym rodzajem menedżera, gdyż porządkuje obszar ekonomiczno-finansowy upadku wyrażony niewypłacalnością dłużnika w celu optymalnego zaspokojenia wierzycieli. W jego przypadku nie występuje żadna podległość służbowa lub zależność od kogokolwiek, a wyraźnie określone kompetencje sądu lub sędziego komisarza wynikają ze specyfiki postępowania upadłościowego.

Sąd podkreślił, że również w doktrynie zwraca się uwagę na samodzielną pozycję syndyka w postępowaniu upadłościowym, który pod nadzorem sędziego-komisarza i sądu, działa w interesie wierzycieli przy zabezpieczeniu słusznych interesów upadłego. Żaden z przepisów nie stanowi, aby sąd orzekający o ogłoszeniu upadłości przedsiębiorcy podnosił odpowiedzialność za syndyka masy upadłości.

Stanowisko to zaaprobował Naczelny Sąd Administracyjny, który oddalił skargę kasacyjną syndyka. NSA przypomniał, że art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy o VAT zawiera jedno z wyłączeń z zakresu podmiotowego ustawy. NSA nie kwestionował, że sporna kwestia i sam przepis budzi poważne kontrowersje. W jego ocenie wykonywaną samodzielnie działalnością gospodarczą w świetle art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy o VAT nie będą takie czynności (działalność wykonywana osobiście, z której przychody wymieniono w art. 13 pkt 2-8 u.p.d.f.), które mają charakter zbliżony do wykonywanych w ramach stosunku prawnego pomiędzy pracownikiem a pracodawcą (bez względu na charakter tego stosunku) co do warunków wykonywania tych czynności, wynagrodzenia i odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności. W konsekwencji osoby fizyczne wykonujące takie czynności nie będą podatnikami VAT, bo nie obejmie ich definicja zawarta w art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, która w przypadków podmiotów mających taki status wymaga samodzielnego wykonywania działalności gospodarczej.

W ocenie NSA jednak w relacji pomiędzy syndykiem a sędzią-komisarzem, czy też sądem, nie zachodzi stosunek prawny zbliżony do stosunku pomiędzy pracownikiem a pracodawcą, ani co do warunków wykonywania przez syndyka czynności w ramach postępowania upadłościowego, ani co do wynagrodzenia, ani też co do odpowiedzialności sędziego-komisarza (sądu), za wykonanie czynności przez syndyka. Kierowanie tokiem postępowania upadłościowego przez sędziego-komisarza i sprawowany przez niego nadzór na czynnościami syndyka w ocenie NSA nie oznacza, że warunki wykonywania czynności przez syndyka, w tym w zakresie podporządkowania sędziemu-komisarzowi lub sądowi, są zbliżone do warunków, w jakich świadczą pracę pracownicy w ramach stosunku pracy. W sprawach dotyczących masy upadłości syndyk dokonuje czynności na rachunek upadłego, lecz w imieniu własnym. Może przy tym udzielać pełnomocnictw do dokonywania czynności prawnych, w tym pełnomocnictw procesowych w postępowaniach sądowych i administracyjnych. Syndyk, a nie sędzia-komisarz czy sąd (Skarb Państwa) odpowiada za szkodę wyrządzoną na skutek nienależytego wykonywania obowiązków, jak również za szkodę wyrządzoną przez wyznaczonych pełnomocników.


OPINIA

 

STANISŁAW WALENTA

radca prawny, doradca podatkowy kierujący zespołem podatkowym kancelarii Krawczyk i Wspólnicy

Przedmiotowe orzeczenie dotyczy stanu prawnego od dnia 1 maja 2004 r. do dnia 1 czerwca 2005 r. W powyższym okresie obowiązywał przepis art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, który stanowił, że za wykonywaną samodzielnie działalność gospodarczą (podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT) nie uznaje się czynności, z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 13 pkt 2-8 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (przychody z działalności wykonywanej osobiście), jeżeli z tytułu wykonania tych czynności osoby te są związane ze zlecającym wykonanie tych czynności prawnymi więzami tworzącymi stosunek prawny pomiędzy zlecającym wykonanie czynności i wykonującym zlecane czynności co do warunków wykonywania tych czynności, wynagrodzenia i odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności. Sposób sformułowania tego przepisu od początku budził wątpliwości wśród specjalistów i komentatorów. Ustawodawca poprawił przedmiotowy przepis, dodając na jego końcu od dnia 1 czerwca 2005 r. słowa „wobec osób trzecich”. Zmiana ta, chociaż poprawiła czytelność powyższej regulacji, nie rozwiała jednak wszystkich wątpliwości. Biorąc jednak pod uwagę regulacje Wspólnotowe, na których opierają się przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz orzecznictwo ETS, tezy zawarte w tym orzeczeniu wydają się być uzasadnione.


SENTENCJA

Przez pojęcie handel należy rozumieć dokonywanie w sposób zorganizowany zakupów towarów w celu ich odsprzedaży. W ten sposób opodatkowaniu podlega, chociażby jednorazowo, czynność spełniająca kryteria zaliczenia jej do tak rozumianego pojęcia handel, czyli zrealizowana w formie zorganizowanej sprzedaży towaru, poprzedzonej zakupem dokonanym w celu jego odsprzedaży, wskazująca na zamiar jej kontynuacji w tej formie. Co do zasady, warunkiem uznania danej osoby za podatnika jest jej stałe zaangażowanie w prowadzoną działalność gospodarczą. Tym samym zdaje się uzasadnione twierdzenie, że nie jest podatnikiem VAT osoba fizyczna zaangażowana sporadycznie w dostawę towaru.

Wyrok NSA z 24 kwietnia 2007 r., niepublikowany

SYGN. AKT I FSK 603/06

UZASADNIENIE

W sprawie chodziło o interpretację dotyczącą VAT od sprzedaży zakupionych wcześniej i nie przekwalifikowanych działek rolnych. Podatnik we wniosku o pisemną interpretację prawa, że działki są nadal działkami rolnymi, on zaś jest rolnikiem indywidualnym i nie jest podatnikiem VAT. W jego ocenie nie jest obowiązany do odprowadzania VAT w związku ze sprzedażą działek, gdyż grunty nabył 14 lat temu w celach rolnych. Interpretacja organu podatkowego była inna. W jego ocenie podatnik powinien zapłacić VAT.

Sąd I instancji uwzględnił skargę podatnika i uznał, że nie jest on podatnikiem VAT. Ostatecznie jednak sprawa trafiła do sądu kasacyjnego. I Naczelny Sąd Administracyjny uwzględnił skargę kasacyjną dyrektora izby skarbowej. Uchylając zaskarżony wyrok NSA wyjaśnił, że pojęcie podatnika, zarówno w prawie polskim, jak i unijnym, uzależnione jest od prowadzenia działalności gospodarczej. Wykonanie czynności podlegającej opodatkowaniu skutkuje powstaniem obowiązku podatkowego tylko wtedy, jeżeli została wykonana w ramach działalności gospodarczej. Pojęcie podatnika uzależnione jest od prowadzenia działalności gospodarczej, którą stanowi profesjonalny obrót gospodarczy. Zdaniem NSA nie można pominąć, że przez pojęcie handel należy rozumieć dokonywanie w sposób zorganizowany zakupów towarów w celu ich odsprzedaży.

Co do zasady warunkiem uznania danej osoby za podatnika jest jej stałe zaangażowanie w prowadzoną działalność gospodarczą. Tym samym zdaje się uzasadnione twierdzenie, iż nie jest podatnikiem VAT osoba fizyczna zaangażowana sporadycznie w dostawę towaru.

Jak wskazał NSA w rozpoznawanej sprawie, strona nabyła przedmiotowe działki budowlane do majątku osobistego i w związku z ich nabyciem nie dokonywała odliczenia podatku naliczonego. Sprzedaż (dostawa) gruntu podlega opodatkowaniu dopiero od 1 maja 2004 r. Konstrukcja VAT jest zgodna z konstrukcją podatku od wartości dodanej przyjętą w ustawodawstwie europejskim, zachowując uprawnienia podatnika do odliczenia podatku naliczonego. Podatek obciąża w każdej fazie obrotu nie pełen obrót, ale tylko tę wartość, która została dodana w konkretnej fazie. Podstawową zasadą obowiązującą w VAT jest zasada jego neutralności dla podatnika, którego wyrazem jest prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku zapłaconego przy nabyciu towarów i usług. Podatnik musi mieć zagwarantowaną możliwość odzyskania podatku naliczonego. W tej sprawie nabycie działek nastąpiło w czasie, gdy nabycie gruntu nie było objęte obowiązkiem podatkowym w VAT.

NSA podkreślił, że na gruncie przepisów VI Dyrektywy istnieją przypadki, gdy status podatnika nadawany jest nie w celu pobrania podatku od podmiotu dokonującego sprzedaży, lecz celem umożliwienia mu odliczenia podatku naliczonego. Rzeczywiste wykorzystanie składnika kapitału przez podatnika - czy to do celów gospodarczych, czy prywatnych - uwzględnia się przy ustalaniu, jakie było przeznaczenie tego składnika tylko wtedy, gdy podatnik domaga się odliczenia w całości lub w części naliczonego podatku od wartości dodanej zapłaconego w związku z nabyciem - wyjaśnił NSA, powołując się na orzecznictwo ETS.


OPINIA

 

MAREK KOLIBSKI

doradca podatkowy z Kancelarii Ożóg i Wspólnicy

W analizowanym wyroku sąd położył nacisk na zorganizowany i stały charakter działalności. Zatem warunkiem uznania danej osoby za podatnika jest jej stałe zaangażowanie w prowadzoną działalność gospodarczą. To zaś oznacza, jak mówi sąd, iż nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług osoba fizyczna zaangażowana sporadycznie w dostawę towaru.

Słuszne i doniosłe jest także wskazanie ww. sądu, iż przepisy dotyczące VAT pozwalają na opodatkowanie czynności, choćby mogła być ona zdefiniowana jako dostawa towarów lub świadczenie usług, jeżeli nie jest ona wykonywana w ramach działalności producentów, handlowców, usługodawców.

Jedną z podstaw uchylenia wyroku sądu drugiej instancji była zasada neutralności VAT dla podatnika. Podatnik musi mieć zagwarantowaną możliwość odzyskania podatku naliczonego. W przedmiotowej zaś sprawie nabycie działek nastąpiło w czasie, gdy nabycie gruntu nie było objęte obowiązkiem podatkowym.

Mając na uwadze prawo do odliczenia podatku naliczonego sąd wskazał, iż na gruncie przepisów VI Dyrektywy istnieją przypadki, gdy status podatnika nadawany jest nie w celu pobrania podatku od podmiotu dokonującego sprzedaży, lecz celem umożliwienia mu odliczenia podatku naliczonego.


SENTENCJA

Obowiązek podatkowy powstały przed 1 maja 2004 r. na podstawie przepisów poprzedniej ustawy istnieje nadal po tej dacie, mimo uchylenia ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym. Zatem jeżeli po uchyleniu poprzedniej ustawy istnieje przepis pozwalający na konkretyzację obowiązku podatkowego, to nie ma przeszkód do wydania decyzji ustalającej zobowiązanie podatkowe.

Wyrok NSA z 3 października 2006 r., niepublikowany

SYGN. AKT I FSK 6/06

UZASADNIENIE

Spór dotyczył VAT za luty i marzec 2002 r. Organ podatkowy na wniosek spółki wznowił postępowanie podatkowe w sprawie zmiany rozliczenia w VAT za ten okres. Postępowanie zostało wznowione, gdyż organowi podatkowemu, w dniu wydania ostatecznej decyzji z maja 2003 r., nieznana była jednak z okoliczności faktycznych. Mianowicie to, że w tych miesiącach nastąpiło wydanie towarów w zamian za wierzytelności. Powyższa okoliczność została potwierdzona fakturami VAT, wystawionymi 30 sierpnia 2003 r. Wydanie towarów w zamian za wierzytelności podlega opodatkowaniu VAT. Spółka nie uwzględniła w deklaracji podatkowej VAT-7 za luty i marzec 2002 r. wydania towarów w zamian za wierzytelności i tym samym zaniżyła kwotę podatku należnego za te miesiące. We wrześniu 2003 r. spółka złożyła korekty deklaracji VAT-7 i dokonała wpłaty podatku należnego wynikającego ze skorygowanych deklaracji podatkowych. A pismem z października 2003 r. złożyła wniosek o wznowienie postępowania.

W skardze spółka zakwestionowała rozstrzygnięcie organu podatkowego w części dotyczącej ustalenia dodatkowego zobowiązania podatkowego.

WSA w Lublinie stwierdził, że decyzje w części dotyczącej ustalenia dodatkowego zobowiązania podatkowego wydane zostały bez podstawy prawnej. Jednak NSA uwzględnił skargę kasacyjną dyrektora izby skarbowej. Wyjaśnił, że istota sporu między stronami sprowadza się do kwestii dopuszczalności ustalenia podatnikowi VAT dodatkowego zobowiązania podatkowego w tym podatku w związku ze zmianą stanu prawnego wynikającego z uchylenia ustawy z 8 stycznia 1993 r. i wejścia w życie nowej ustawy z 11 marca 2004 r.

Skład orzekający podzielił pogląd zawarty w uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego, w składzie siedmiu sędziów, z 12 września 2005 r., sygn. akt I FPS 2/05, że po 30 kwietnia 2004 r. dopuszczalne jest ustalenie dodatkowego zobowiązania podatkowego za okresy rozliczeniowe sprzed 1 maja 2004 r. na podstawie art. 109 ust. 4 o VAT z 2004 roku. W uzasadnieniu uchwały w szczególności podano, że dodatkowe zobowiązanie podatkowe określone przepisami ustawy o VAT z 2004 roku stanowi kontynuację tego zobowiązania wprowadzonego ustawą o VAT z 1993 roku. Dlatego w ocenie sądu nie do przyjęcia jest tu koncepcja luki w prawie, prowadząca do stwierdzenia braku podstawy prawnej do ustalenia dodatkowego zobowiązania podatkowego za okresy rozliczeniowe sprzed 1 maja 2004 r. Wniosek taki byłby sprzeczny z wyrażoną w art. 32 konstytucji zasadą równości wobec prawa, gdyż w sposób nieuzasadniony różnicowałby sytuację podatników. Skoro ustawodawca nie wypowiedział się w przepisach przejściowych na temat skutków wejścia w życie ustawy o VAT z 2004 roku do stanów zaistniałych pod rządem poprzedniej ustawy w odniesieniu do dodatkowego zobowiązania podatkowego, oznacza to założenie bezpośredniego stosowania nowego prawa. Jak podkreślił sąd, nie ulega bowiem wątpliwości, że zamiarem ustawodawcy było zachowanie ciągłości instytucji dodatkowego zobowiązania podatkowego w kształcie uregulowanym w poprzedniej ustawie. Nie stoi temu na przeszkodzie konstytutywny charakter decyzji ustalającej dodatkowe zobowiązanie podatkowe, bowiem różny jest termin powstania obowiązku podatkowego i zobowiązania podatkowego. Obowiązek podatkowy powstały przed 1 maja 2004 r. na podstawie przepisów poprzedniej ustawy istnieje nadal po tej dacie. Zatem jeżeli po uchyleniu poprzedniej ustawy istnieje przepis pozwalający na konkretyzację obowiązku podatkowego, to nie ma przeszkód do wydania decyzji ustalającej zobowiązanie podatkowe. Od 1 maja 2004 r. ustawodawca przewidział możliwość konkretyzacji obowiązku podatkowego w zakresie dodatkowego zobowiązania podatkowego w art. 109 ust. 4 ustawy o VAT z 2004 r. Przepis ten stanowi podstawę prawną konkretyzacji obowiązku podatkowego powstającego w przypadku złożenia nieprawidłowej deklaracji podatkowej albo w ogóle jej niezłożenia. Ustawodawca nie przesądził, że w dacie wydania decyzji nie można ustalić dodatkowego zobowiązania podatkowego tożsamego z zobowiązaniem podatkowym wynikającym z obowiązku podatkowego powstałego po wejściu w życie nowej ustawy.


OPINIA

 

FILIP SMAKOWSKI

radca prawny, Kancelaria Stolarek & Grabalski

Omawiany wyrok potwierdza niestety utrwalającą się już linię orzecznictwa w podobnych sprawach, gdzie nieuprawnioną w mojej ocenie wykładnią prawa próbuje się naprawić błąd ustawodawcy. Zdaniem NSA brak przepisów przejściowych do ustawy o VAT z 2004 r. oznacza przyzwolenie na stosowanie nowych przepisów do starych stanów faktycznych, a konkretnie objawia się to w możliwości wymierzenia 30% sankcji za wykazanie przez podatnika kwoty zobowiązania podatkowego niższej od kwoty należnej jeszcze przed 1 maja 2004 r. Otóż sankcja w VAT ulega konkretyzacji poprzez wydanie decyzji, która ma charakter konstytutywny i powinna mieć oparcie w aktualnie obowiązującym przepisie. Obecnie obowiązująca ustawa o VAT odnosi się wyłącznie do zdarzeń przyszłych, co wynika z jej art. 176. Dlatego nie można w mojej ocenie stosować teraz sankcji w VAT do stanów faktycznych sprzed 1 maja 2004 r. tylko dlatego, że regulacja obecnej ustawy o VAT zawiera rozwiązanie analogiczne do tego w ustawie o VAT z 1993 r., ponieważ ustawodawca nie wyraził takiej woli w przepisach przejściowych. Oczywiście uznanie, że sankcja nie może obejmować nieprawidłowości powstałych pod rządami starej ustawy, mogłoby kolidować z konstytucyjną zasadą równości podatników wobec prawa, ale o tym powinien pamiętać przede wszystkim ustawodawca, a zamiast tego mamy doraźne uzupełnianie braku przepisów przez sądy w drodze wykładni, i to w sytuacji, gdy zgodnie z art. 84 konstytucji nakładanie obowiązków podatkowych wymaga podstawy ustawowej.


SENTENCJA

Należy uznać, że kryterium decydującym o uznaniu organu (urzędu) władzy publicznej za podatnika VAT jest zachowywanie się nie jak organ władzy, lecz jak podmiot gospodarczy (przedsiębiorca) w stosunku do określonych transakcji lub czynności. Szczególnie jest to uzasadnione w tych przypadkach, gdzie identyczne lub bardzo zbliżone czynności bądź transakcje mogą być dokonywane przez podmioty prywatne (np. przedsiębiorców).

Wyrok WSA w Warszawie z 27 lutego 2007 r., niepublikowany

SYGN. AKT III SA/Wa 4312/06

UZASADNIENIE

Problem dotyczył interpretacji przepisów nowej ustawy o VAT. Organ władzy publicznej zapytał, czy jest podatnikiem VAT w związku z czynnościami wykonywanymi na rzecz Europejskiej Agencji Bezpieczeństwa Lotniczego, na podstawie zawartej umowy w sprawie świadczenia usług. Zdaniem wnioskodawcy, organ władzy publicznej nie jest podatnikiem VAT, gdyż nie jest podmiotem prowadzącym samodzielnie działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o VAT. I to niezależnie od faktu, że będzie on wykonywał określone czynności na podstawie zawartej umowy.

Ostatecznie spór trafił na wokandę sądu i Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uwzględnił skargę organu. Sąd przypomniał, że zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z przepisu art. 4(5) VI Dyrektywy wynika zaś, że krajowe regionalne i lokalne organy władzy i inne instytucje prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują, i transakcjami, które zawierają jako władze publiczne. Nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub inne płatności w związku z taką działalnością lub transakcjami. Sąd przywołał orzecznictwo ETS, w którym stwierdzono, że aby zasada traktowania jako niepodatnika mogła mieć zastosowanie, konieczne jest spełnienie dwóch warunków: czynności muszą być wykonywane przez organ podlegający prawu publicznemu oraz muszą być wykonywane przez ten organ działający w charakterze organu władzy publicznej. W ocenie sądu zakres traktowania podmiotów publicznych jako niepodatników określa sposób, w jaki działalność ta jest wykonywana. Jedynym kryterium umożliwiającym rozróżnienie z pewnością pomiędzy tymi dwiema kategoriami działalności jest reżim prawny, jakiemu podlegają zgodnie z prawem krajowym. A zatem nie w każdym przypadku, kiedy zostanie zawarta umowa cywilnoprawna między organem władzy publicznej a innym podmiotem i na podstawie tej umowy organ ma wykonywać określoną czynność (dostawę towarów lub świadczenie usług) odpłatnie, powinien stać się on podatnikiem VAT. Jak podkreślił sąd, z perspektywy polskich przepisów zawarcie spornej umowy oznacza, że organ władzy lotniczej stanie się podatnikiem VAT, gdyż organ ten wykonuje czynności odpłatnie i na podstawie umowy cywilnoprawnej. Nie ma w tym przypadku znaczenia, że umowę zawarły między sobą właściwe władze lotnicze, które na jej podstawie będą wykonywać wyłącznie czynności, do których zostały - jako podmioty prawa publicznego - powołane. Natomiast z perspektywy przepisów unijnych należałoby stwierdzić, że taka umowa nic nie zmienia w statucie organu władzy lotniczej. A to dlatego, że ciągle zachowuje się on jak organ władzy publicznej, a nie jak przedsiębiorca. Należy podkreślić, że art. 15 ust. 6 nie jest samodzielną podstawą do określenia, kiedy organ władzy publicznej jest lub nie jest podatnikiem VAT. Nie można więc tego przepisu interpretować w oderwaniu od ogólnej definicji podatnika VAT, czyli podmiotu wykonującego samodzielnie działalność gospodarczą. Organ władzy publicznej może prowadzić działalność gospodarczą nie dlatego, że wykonuje funkcje publiczne na podstawie umowy cywilnoprawnej. Dlatego, że jako organ władzy publicznej prowadzi samodzielnie działalność gospodarczą na podstawie umowy cywilnoprawnej. Warunkiem uznania organu władzy publicznej za podatnika VAT jest nie tylko wykonywanie jakichś czynności na podstawie umów cywilnoprawnych, ale przede wszystkim prowadzenie samodzielnej działalności gospodarczej.


OPINIA

 

ANDRZEJ NIKOŃCZYK

doradca podatkowy z Kancelarii Ożóg i Wspólnicy

Sąd uznał, iż skarżący nie jest podatnikiem. Taką konkluzję wywiódł z przepisów dyrektywy oraz orzecznictwa ETS. Wyrok ETS (235/855) przedstawia dwa warunki konieczne do nieuznania organu za podatnika VAT. Usługi muszą być wykonywane przez podmiot podlegający prawu publicznemu, oraz podmiot ten musi działać w charakterze organu. Pierwszy z tych warunków nie odnosi się, jak przyjął sąd, do charakteru podmiotu w ogóle, tylko do podlegania przepisom prawa publicznego przy wykonywaniu konkretnych czynności. W przeciwnym wypadku przepis art. 13 ust. 2 Dyrektywy byłby zbędny (pozwala on uznać poszczególnym państwom za organy, podmioty prawa publicznego wykonujące określone czynności zwolnione). Jeśli warunek ten byłby spełniony, nie byłoby konieczne podpisywanie umowy cywilnoprawnej - świadczenie tych usług wynikałoby przecież z prawa publicznego. Ponadto sąd nie poddał analizie jednego z podstawowych warunków nieuznania organu za podatnika - a mianowicie ewentualnego zakłócenia konkurencji. Jeśli byłoby możliwe świadczenie tożsamych usług przez podmioty niebędące organami (np. odpowiednich specjalistów spoza UE), to należałoby uznać, iż fakt zakłócenia konkurencji decyduje o uznaniu organu za podatnika. Bez komentarza należy pozostawić to, iż dla skarżącego korzystniejsze było uznanie go za podatnika.

Przygotowała ALEKSANDRA TARKA



Źródło: Gazeta Prawna nr 200 [Tygodnik Podatkowy] z dnia 2007-10-15

Autopromocja

REKLAMA

Źródło: INFOR

Oceń jakość naszego artykułu

Dziękujemy za Twoją ocenę!

Twoja opinia jest dla nas bardzo ważna

Powiedz nam, jak możemy poprawić artykuł.
Zaznacz określenie, które dotyczy przeczytanej treści:
QR Code

© Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą wydawcy INFOR PL S.A.

Podatek PIT - część 2
certificate
Jak zdobyć Certyfikat:
  • Czytaj artykuły
  • Rozwiązuj testy
  • Zdobądź certyfikat
1/10
Zeznanie PIT-37 za 2022 r. można złożyć w terminie do:
30 kwietnia 2023 r. (niedziela)
2 maja 2023 r. (wtorek)
4 maja 2023 r. (czwartek)
29 kwietnia 2023 r. (sobota)
Następne
Księgowość
Zapisz się na newsletter
Zobacz przykładowy newsletter
Zapisz się
Wpisz poprawny e-mail
Limit pomocy de minimis dla MŚP 2024 - podwyżka od 1 maja

Ministerstwo Finansów przygotowało projekt rozporządzenia, na podstawie którego MŚP nadal udzielana będzie pomoc de minimis w formie gwarancji BGK spłaty kredytu lub innego zobowiązania - napisał resort w OSR do projektu. Rozporządzenie wdroży w życie unijne przepisy wprowadzające nowy wyższy limit takiej pomocy dla jednego przedsiębiorstwa w ciągu 3 lat.

Ulga sponsoringowa a koszty uzyskania przychodów z zysków kapitałowych

Po koniec 2023 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, że podmioty osiągające przychody z zysków kapitałowych również mogą odliczać koszty wspierania sportu, edukacji i kultury, na podstawie art. 18ee, niezależnie od tego czy koszty te zostaną przyporządkowane do przychodów z zysków kapitałowych czy pozostałych przychodów.

Rozrachunki w księgowości wsparte sztuczną inteligencją. Nadchodzi nowe

Czy sztuczna inteligencja może wspomóc księgowym w rozrachunkach? Dzięki wykorzystaniu mechanizmów sztucznej inteligencji programy księgowe pozwalają na dużą automatyzację procesów w tym zakresie.

Jak rozpoznać pellet dobrej jakości? Jak sprawdzić samemu?

Jakość pelletu jest kluczowym czynnikiem decydującym o jego efektywności i bezpieczeństwie użytkowania. Niezależnie od tego, czy wykorzystujemy go do ogrzewania domu, czy jako surowiec w przemyśle, istnieją cechy, na które warto zwrócić uwagę, aby mieć pewność, że wybieramy produkt najwyższej jakości.

Składki ZUS wspólników spółki z o.o. (jednoosobowej i wieloosobowej). Kto i kiedy nie zapłaci składek?

Ustawa o systemie ubezpieczeń społecznych oraz ustawa o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych różnicują pozycję wspólników spółki z o.o. w zakresie podlegania ubezpieczeniom społecznym i ubezpieczeniu zdrowotnemu w zależności od tego, czy spółka jest jednoosobowa czy wieloosobowa.

Zmienia się odpowiedzialność związana z klasyfikacją towarów. Przewoźnicy mogą zapłacić mandat karny

Znajomość prawidłowej klasyfikacji towarów to podstawa właściwego zgłoszenia celnego w procedurach celnych wywozowych i przywozowych, a także przy określaniu stawki cła i podatku VAT w sprzedaży wewnątrz UE. Wprowadzany właśnie w życie unijny Import Control System 2 nakłada na przewoźników nowe obowiązki. – Firmy transportowe biorą pełną odpowiedzialność za towar wprowadzany na obszar Unii Europejskiej. Muszą posiadać wszystkie dane na temat stron transakcji i HS kodów towarów – wyjaśnia Joanna Porath, właścicielka agencji celnej AC Porath.

Oszczędności Polaków 2024. Na rachunkach bankowych jest 1 223,46 mld zł

Gospodarstwa domowe w Polsce w końcu lutego 2024 roku dysponowały na rachunkach bankowych środkami w wysokości 1 223,46 mld zł. Były one o 15,20 mld i 1,26% wyższe niż miesiąc wcześniej i o 120,54 mld zł tj. 10,9% większe niż przed rokiem (w styczniu roczna dynamika tych depozytów wynosiła 11,3%).

Podmiot uprawniony do zatwierdzania czynności zarządu fundacji rodzinnej w organizacji. Co wynika z przepisów ustawy?

Podmiot zatwierdzający czynności zarządu jest nową instytucją, która po raz pierwszy pojawiła się w polskim systemie prawnym w Ustawie o fundacji rodzinnej. Uprawnienie do zatwierdzania czynności obejmuje okres, gdy fundacja rodzinna posiada status fundacji rodzinnej w organizacji, to jest okres od momentu zawiązania fundacji rodzinnej (odpowiednio: złożenia oświadczenia o ustanowieniu fundacji rodzinnej stanowiącego akt założycielski fundacji, albo otwarcia spadku po spadkodawcy, który ustanowił fundację rodzinną w treści testamentu). Poniższy artykuł ma na celu przybliżenie sposobu funkcjonowania tego podmiotu.

Wynajmujesz magazyn lub halę produkcyjną? Czy wiesz, że możesz uzyskać zwolnienie z podatku dochodowego?

Przedsiębiorca nie musi być właścicielem nieruchomości, żeby skorzystać ze wsparcia w ramach Polskiej Strefy Inwestycji. Znaczna część działalności prowadzonej w wynajmowanych halach produkcyjnych i magazynowych kwalifikuje się do zwolnień od podatku. Jak to więc możliwe, że wielu najemców nie korzysta z ulg podatkowych, chociaż mogliby?

Składka zdrowotna może wzrosnąć po przekroczeniu limitów. „Przedsiębiorcy znowu się będą zastanawiać, jaką formę wybrać, a jak źle wybiorą, to zapłacą wyższy podatek niż powinni”

Poznaliśmy propozycje zmian w składce zdrowotnej płaconej przez przedsiębiorców. Składka od stycznia 2025 roku ma wynosić w podstawowej wysokości 9 proc. liczonych od 75 proc. płacy minimalnej. W przypadku przedsiębiorców rozliczających się podatkiem linowym lub ryczałtem składka może wzrosnąć po przekroczeniu limitów, których wysokość jest uzależniona od średniego wynagrodzenia. Zmiany w składce zdrowotnej komentuje doradca podatkowy Adam Mariański.

REKLAMA