REKLAMA

REKLAMA

Kategorie
Zaloguj się

Zarejestruj się

Proszę podać poprawny adres e-mail Hasło musi zawierać min. 3 znaki i max. 12 znaków
* - pole obowiązkowe
Przypomnij hasło
Witaj
Usuń konto
Aktualizacja danych
  Informacja
Twoje dane będą wykorzystywane do certyfikatów.

Odpowiedzialność za rozliczenie pracownika przez zakład pracy

REKLAMA

O konieczności wywiązywania się z obowiązków podatkowych muszą pamiętać wszyscy. Jednak w przypadku pracodawców i pracowników ma to szczególne znaczenie. Na pracodawcy jako płatniku ciąży nie tylko obowiązek obliczania, pobierania i wpłacania zaliczek od wynagrodzeń wypłacanych pracownikom. W szczególnych przypadkach będą oni też musieli wypełnić za niego zeznanie roczne. Na gruncie przepisów dotyczących odpowiedzialności płatnika w praktyce pojawiają się różne problemy. A powstałe na tym tle spory między fiskusem a podatnikami i płatnikami w większości przypadków muszą rozstrzygać sądy administracyjne, których wybrane orzeczenia prezentujemy.

ORZECZNICTWO




SENTENCJA

Autopromocja

Utrata żądania sprostowania obliczenia podatku przez płatnika oznacza, że podatek wynikający z tego obliczenia jest podatkiem należnym (art. 37 ust. 1 ustawy z 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych). Żądanie innego rozliczenia podatku w trybie art. 45 ustawy nie ma uzasadnienia prawnego.

Wyrok NSA z 13 maja 1998 r., niepublikowany

sygn. akt SA/Sz 1503/97

UZASADNIENIE

Dalszy ciąg materiału pod wideo

Małżonkowie Ewa i Roman M. nie składali rocznych zeznań podatkowych za 1995 rok. Powodem było to, że Ewa M. nie osiągnęła żadnych dochodów, natomiast rozliczenia Romana M. dokonał płatnik - zakład pracy, zgodnie z art. 37 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stało się to w oparciu o złożone przez podatnika do 15 stycznia 1996 roku oświadczenie PIT-12, w którym podał m.in., że nie poniósł wydatków podlegających odliczeniu na podstawie art. 26 ustawy.

Przypomnijmy, że zgodnie z art. 26 podatnik miał prawo do odliczenia od dochodu wydatków poniesionych w roku podatkowym na cele mieszkaniowe podatnika, przeznaczonych na:

• zakup gruntu lub prawa wieczystego użytkowania gruntu pod budowę budynku mieszkalnego,

• budowę budynku mieszkalnego,

• wkład budowlany lub mieszkaniowy do spółdzielni mieszkaniowej, z wyjątkiem wkładu wynikającego z przekształcenia spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu,

• zakup nowo wybudowanego budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego w takim budynku od gmin, a także od osób, które wybudowały ten budynek w wykonywaniu działalności gospodarczej,

• nadbudowę i rozbudowę budynku na cele mieszkalne,

• przebudowę strychu, suszarni albo przystosowanie innego pomieszczenia na cele mieszkalne, oraz wykończenie lokalu mieszkalnego w nowo wybudowanym budynku mieszkalnym, do dnia zasiedlenia tego lokalu,

• remont i modernizację budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego zajmowanego na podstawie tytułu prawnego.

Prawo do odliczenia dotyczyło także wydatków poniesionych w roku podatkowym na budowę własnego budynku mieszkalnego wielorodzinnego z przeznaczeniem znajdujących się w nim lokali mieszkalnych na wynajem oraz wydatków na zakup działki pod budowę tego budynku.

W marcu 1997 r. małżonkowie złożyli jednak w urzędzie skarbowym pismo z wnioskiem o przyjęcie za 1995 rok zeznania podatkowego zawierającego odliczenie od dochodu wydatków na budowę domu mieszkalnego. Podatnicy wyjaśnili, że nie wiedzieli o przysługującym im prawie odliczenia od dochodu wydatków mieszkaniowych.

W ocenie organów podatkowych brak jednak było podstaw do wydania decyzji wymiarowej określającej należny podatek dochodowy w innej wysokości niż wynikająca z rozliczenia dokonanego przez płatnika. Jak zauważył organ, zgodnie z art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zasadą jest obowiązek podatników składania w urzędzie skarbowym zeznania o wysokości osiągniętego dochodu w roku podatkowym według ustalonego wzoru w terminie do 30 kwietnia następnego roku. W zeznaniu tym podatnicy sami obowiązani są obliczyć należny podatek zgodnie z art. 27 ust. 1 ustawy od podstawy opodatkowania ustalonej zgodnie z art. 26, tj. z możliwością odliczenia m.in. wydatków mieszkaniowych. Jeżeli jednak podatnik tak jak Roman M. w terminie do 15 stycznia następnego roku złoży oświadczenie wg ustalonego wzoru (PIT-12), które traktuje się na równi z zeznaniem, m.in., że nie ponosi wydatków podlegających odliczeniu (art. 26), obliczenia podatku dokonuje płatnik. Wybór tej formy rozliczenia podatkowego oznacza rezygnację z prawa odliczenia wydatków mieszkaniowych, które to prawo podatnik może skutecznie zrealizować w terminie do 30 kwietnia następnego roku. Informacja prasowa powołana przez podatników nie stanowi źródła prawa.

Małżonkowie najpierw w odwołaniu, a potem w skardze do sądu powołali się na artykuł prasowy. Wynikało z niego, że możliwa jest korekta zeznania podatkowego w okresie trzech lat od zakończenia roku podatkowego i wnieśli o uwzględnienie wniesionej korekty. Naczelny Sąd Administracyjny uznał jednak, że skarga podatników nie jest zasadna. W jego ocenie wnioskowana korekta zeznania podatkowego nie miała uzasadnienia prawnego, bowiem skarżący ani jego małżonka nie składali zeznania podatkowego w rozumieniu art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, by można było na podstawie ust. 6 art. 45 tej ustawy określić inną wysokość należnego podatku.

Jak zauważył sąd skarżący, Roman M., zgodnie z art. 37 ust. 1 omawianej ustawy wybrał przewidzianą w tym przepisie formę obliczenia podatku za pośrednictwem płatnika oświadczając w terminie do 15 stycznia, że nie ponosi wydatków podlegających odliczeniu oraz że nie korzysta z możliwości łącznego opodatkowania dochodów z dochodami małżonki. Obliczony przez płatnika podatek za 1995 rok był zatem podatkiem należnym od skarżącego. Jak zauważył sąd, art. 37 ust. 1 ustawy przewiduje wprawdzie możliwość wydania decyzji przez urząd skarbowy określającej wysokość zobowiązania podatkowego. Jednakże żądanie podatnika sprostowania obliczenia podatku przez płatnika bądź uznania nieistnienia obowiązku podatkowego oraz zwrotu niesłusznie pobranej kwoty w omawianej sytuacji było w ówczesnym stanie prawnym ograniczone miesięcznym terminem od dnia pobrania podatku. Był to termin prawa materialnego, z upływem którego podatnik traci prawo żądania sprostowania podatku obliczonego przez płatnika. Utrata żądania sprostowania obliczenia podatku przez płatnika oznacza, że podatek wynikający z tego obliczenia jest podatkiem należnym.


OPINIA

 

MICHAŁ ZAJĄC

prawnik z kancelarii Stolarek & Grabalski

Wyrok dotyczy stanu prawnego sprzed ponad dekady. Przez ten czas przepis art. 37 ustawy o PIT, w którym uregulowano instytucję obliczenia podatku rocznego przez płatnika, ulegał kilkakrotnym zmianom (m.in. skrócono termin składania oświadczenia PIT-12 przez podatnika z 15 do 10 dnia stycznia roku następnego). Nie zmieniła się jednak główna idea tej instytucji prawnej polegająca na przeniesieniu obowiązku rocznego rozliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych z podatnika na płatnika. W większości sytuacji podatnikiem będzie osoba zatrudniona na podstawie umowy o pracę w jednym tylko zakładzie pracy, a płatnikiem będzie pracodawca tej osoby. Pamiętać jednak należy, że płatnik (tj. zakład pracy) dokonujący rozliczenia rocznego za podatnika nie uwzględni w rozliczeniu rocznym (PIT-40) m.in. tzw. ulgi internetowej, czy też nie zastosuje wspólnego rozliczenia podatku przez małżonków. Skorzystanie z tych preferencji możliwe jest jedynie poprzez indywidualne rozliczenie się podatników (PIT-36 czy też PIT-37).


SENTENCJA

To na podatniku spoczywa obowiązek składania zeznań o wysokości osiągniętego dochodu w roku podatkowym w terminie do 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym. Co oznacza, że to podatnik a nie płatnik odpowiada za prawidłowe wykazanie dochodów w zeznaniu rocznym.

Wyrok WSA w Bydgoszczy z 30 stycznia 2008 r., niepublikowany

sygn. akt I SA/Bd 706/07

UZASADNIENIE

Organy podatkowe zakwestionowały rozliczenie podatniczki za 2001 rok. Podały ponadto, że Sąd Rejonowy IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zawiadomił go o popełnieniu przestępstwa skarbowego przez podatniczkę. W tej sytuacji wezwano ją do złożenia wyjaśnień, a następnie wszczęto z urzędu postępowanie podatkowe w sprawie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za rok podatkowy 2001. Skarżąca nie zgodziła się z rozstrzygnięciem organu I instancji. W odwołaniu podniosła, że rozliczała się z urzędem skarbowym we właściwym czasie, w oparciu o sporządzony przez pracodawcę PIT-11 (potwierdzony jego podpisem) oraz PIT-40A otrzymany z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy uznał, że w sprawie nie doszło do naruszenia prawa i oddalił skargę podatniczki. Jak zauważył sąd, istota sporu sprowadza się do kwestii odpowiedzialności podatnika za dane zawarte w zeznaniu o wysokości osiągniętego dochodu w roku podatkowym 2001 (PIT-37). Skarżąca w 2001 roku uzyskała dochód z dwóch źródeł, a mianowicie z emerytury oraz z tytułu wykonywanej pracy. W sytuacji gdy podatnik uzyskuje dochody z więcej niż jednego źródła, przedmiotem opodatkowania w danym roku podatkowym, jest, z zastrzeżeniem art. 24 art. 28-30, suma dochodów ze wszystkich źródeł przychodów - przypomniał WSA.

Sądu nie przekonały argumenty podatniczki, że swoje roczne zeznanie o wysokości uzyskanego dochodu za rok 2001 opierała na przedłożonym przez pracodawcę druku PIT-11, traktując go jako zgodny ze stanem faktycznym. Jak zauważył sąd, ustalenia co do kwoty uzyskanej z tytułu pracy u pracodawcy nie były przez skarżącą zakwestionowane. Zwłaszcza że przed sądem pracy sama skarżąca wykazywała wyższe kwoty. Skarżąca zakwestionowała powyższe ustalenia jedynie przed organami podatkowymi, tłumacząc się tym, że opierała swe roczne zeznanie na otrzymanym PIT-11.

Jak podkreślił WSA, to na podatniku spoczywa obowiązek składania zeznań o wysokości osiągniętego dochodu w roku podatkowym w terminie do 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym. Co oznacza, że to podatnik, a nie płatnik odpowiada za prawidłowe wykazanie dochodów w zeznaniu rocznym. Na pracodawcy jako płatniku, bez względu na to, czy jest on osobą fizyczną, osobą prawną czy jednostką organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, zwaną dalej zakładem pracy, spoczywa obowiązek obliczania i pobierania w ciągu roku zaliczek na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakład pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

WSA podkreślił też, że rzeczywista wysokość otrzymywanych wynagrodzeń była skarżącej znana, co wynika z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie. A zatem nie było przeszkód do wykazania rzeczywistego dochodu wynikającego ze stosunku pracy.


OPINIA

 

Marek KoliBski

doradca podatkowy z Kancelarii Ożóg i Wspólnicy

Spór sprowadzał się do kwestii odpowiedzialności podatnika za zaniżenie podatku w sytuacji, gdy w otrzymanym od pracowały PIT-11 zaniżono dochód a płatnik potrącał zaniżone zaliczki na podatek. Zdaniem sądu nierzetelna informacja pracodawcy nie zwalnia podatnika z obowiązku zapłaty podatku w rocznym zeznaniu, gdyż to podatnik a nie płatnik odpowiada za prawidłowe wykazanie dochodów. W sprawie istotne jest, iż mimo że podatnik winą za zaistniałą sytuację obarczył pracodawcę, to sąd nie rozważył konieczności wydania decyzji o odpowiedzialności płatnika. Zgodnie z Ordynacją podatkową jeżeli podatek nie został pobrany z winy podatnika, wydaje się decyzję o odpowiedzialności podatnika. W kontekście tego wyroku należy mieć na uwadze, że od 2007 roku podatnik nie ponosi odpowiedzialności z tytułu zaniżenia przez płatnika dochodu m.in. z umowy o pracę do wysokości zaliczki, do której pobrania zobowiązany jest płatnik. W takim przypadku nie wydaje się decyzji o odpowiedzialności podatnika.


SENTENCJA

Wynikający z przepisów kodeksu pracy, ustawy o systemie oświaty i Karty Nauczyciela status szkoły - zakładu pracy - pracodawcy przesądza o jej ustawowym obowiązku wykonywania czynności płatnika na podstawie art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Okoliczność, że czynności te wykonywała i wykonuje faktycznie inna podległa prowadzącemu szkoły jednostka organizacyjna, nie pozbawia szkoły odpowiedzialności z tytułu naruszenia ustawowych obowiązków płatnika.

Wyrok NSA z 9 czerwca 2000 r., niepublikowany

sygn. akt I SA/Lu 250/99

UZASADNIENIE

Organy podatkowe zarzuciły szkole podstawowej zaległości we wpłatach zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych za grudzień 1995 r. Organy wskazały, że obsługę administracyjno-ekonomiczną szkół podstawowych prowadził gminny zespół ekonomiczno-administracyjny szkół powołany decyzją kuratora oświaty i wychowania. Do jego zadań należało m.in. naliczanie, pobieranie i wpłacanie zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od dochodów uzyskiwanych przez pracowników szkół. Zespół został zlikwidowany 1 stycznia 1996 r. Jego zadania przejęła samorządowa administracja placówek oświatowych, która nie jest następcą prawnym zespołu. Przed likwidacją gminny zespół obliczył, pobrał, ale nie wpłacił na rachunek zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od dochodów uzyskanych przez pracowników szkół podstawowych z terenu gminy.

W tej sytuacji organy podatkowe uznały, że za zaległe zobowiązanie odpowiada szkoła jako płatnik. W ocenie organu odwoławczego fakt, że na podstawie umów techniczne czynności związane z wypłatą nauczycielom wynagrodzeń za pracę w szkole oraz naliczaniem, pobraniem i odprowadzeniem na rachunek właściwego urzędu skarbowego zaliczek na podatek dochodowy od tych wynagrodzeń zostały powierzone innemu podmiotowi, nie spowodował zmiany stanu prawnego w kwestii dotyczącej osoby płatnika (zakładu pracy).

Zakładem pracy, a tym samym płatnikiem zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od wynagrodzeń, jest podmiot, dla którego świadczą oni pracę, a więc konkretna szkoła podstawowa. Odpowiedzialność podatkowa płatnika wypływa z ustawowo uregulowanego zakresu obowiązków polegających na obliczeniu, pobraniu i odprowadzeniu podatku i płatnik nie może się skutecznie uwolnić od tej odpowiedzialności przez scedowanie swoich obowiązków na inny podmiot.

Stanowisko organów potwierdził Naczelny Sąd Administracyjny, który oddalił skargę szkoły. Jak zauważył sąd, istotą sporu w sprawie pozostawała okoliczność, czy w związku z ustaloną przez prowadzącego szkoły organizacją ich pracy (dyspozycja i wypłata środków na wynagrodzenia) skarżąca była zakładem pracy dla zatrudnionych w niej nauczycieli i pracowników niebędących nauczycielami. A więc czy była płatnikiem zobowiązanym do obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób uzyskujących wynagrodzenia z tytułu zatrudnienia w szkole.

Jak zauważył NSA, zgodnie z art. 3 kodeksu pracy pracodawcą (w poprzedniej nomenklaturze zakładem pracy) jest jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej, a także osoba fizyczna, jeżeli zatrudniają one pracowników. Dla nauczycieli, niezależnie od sposobu nawiązania z nimi stosunku pracy, pracodawcą jest szkoła, a jej dyrektor jest kierownikiem takiego pracodawcy dla zatrudnionych w szkole nauczycieli i pracowników niebędących nauczycielami. Prawidłowo więc organy podatkowe ustaliły, że szkoła, będąca zakładem pracy dla zatrudnionych w niej nauczycieli i pracowników niebędących nauczycielami, była płatnikiem zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych. Dla tego ustalenia bez znaczenia pozostawało skąd szkoła uzyskiwać miała środki na wynagrodzenia i zapłacenie zaległego podatku oraz jaki podmiot był prowadzącym szkoły i organizującym ich pracę. Oczywiste jest przecież, że dla zatrudnionych w szkole nauczycieli i pracowników niebędących nauczycielami to ona byłaby podmiotem - pracodawcą - zakładem pracy zobowiązanym do regulacji wszelkich należności z tytułu stosunku pracy, niezależnie od ustalonego przez prowadzącego szkołę zakresu odpowiedzialności podległych mu jednostek organizacyjnych.

W ocenie sądu status szkoły - zakładu pracy - pracodawcy przesądza o jej ustawowym obowiązku wykonywania czynności płatnika na podstawie art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Okoliczność, że czynności te wykonywała i wykonuje faktycznie inna podległa prowadzącemu szkoły jednostka organizacyjna, nie pozbawia zdaniem NSA szkoły odpowiedzialności z tytułu naruszenia ustawowych obowiązków płatnika.


OPINIA

 

JAROSŁAW BIEROŃSKI

radca prawny, doradca podatkowy, partner w zespole podatkowym Kancelarii Sołtysiński, Kawecki, Szlęzak

Artykuł 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje pobór podatku od dochodów pracowników przez dokonującego wypłat ze stosunku pracy. Kto ma jednak pobrać podatek, gdy pensję wypłaca ktoś inny niż pracodawca? NSA przyjął (wyrok z 9 czerwca 2000 r., sygn. I SA/Lu 250/1999), że wtedy płatnikiem też jest pracodawca, choćby nie wypłacał wynagrodzenia, niezależnie od przyczyn. Płatnika określa zatem prawo pracy (w tej sprawie kodeks pracy i Karta Nauczyciela).

Wyrok zgodny jest z innymi orzeczeniami NSA i jest aktualny także dla innych pracodawców, np. firm mających oddziały. Zdarza się w takiej firmie, że podatnikowi zatrudnionemu w jednym oddziale pensję wypłaca inny oddział. Każdy oddział jest odrębnym pracodawcą, a płatnicy czasem nie dociekają, który oddział zatrudnia podatnika. Popełniają błąd, gdyż w świetle wyroku NSA urząd zgłosi się po zaległy podatek do pracodawcy podatnika, a nie do oddziału, który miał tylko technicznie wypłacić pensję.


SENTENCJA

Brak środków finansowych nie stanowi okoliczności, która zwalniałaby płatnika od obowiązku obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy, niezależnie od przyczyn tego stanu.

Wyrok NSA z 26 marca 1997 r., niepublikowany

sygn. akt I SA/Lu 867/96

UZASADNIENIE

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że skarga szkoły, co do której organy podatkowe orzekły o odpowiedzialności jako płatnika, nie jest uzasadniona. Jak zauważył sąd poza sporem jest, że szkoła podstawowa w grudniu 1995 r. była płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu wypłaconych wynagrodzeń.

Jako płatnik szkoła była zobowiązana do obliczenia i pobierania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu przychodów uzyskiwanych w niej w związku z zatrudnieniem osób będących podatnikami tego podatku na podstawie art. 31 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 31 ustawy osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej zakładami pracy, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Podnoszony w skardze zarzut, że zmienił się organ prowadzący szkołę oraz że Kuratorium Oświaty nie zapewniło środków na odprowadzenie podatku dochodowego od wypłacanych wynagrodzeń nie ma zdaniem NSA istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Do odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od wypłaconego wynagrodzenia zobowiązani są płatnicy zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Skarżąca szkoła była płatnikiem podatku dochodowego.

Podnoszone przez skarżącą okoliczności, takie jak brak zapewnienia środków na zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych na skutek niezapewnienia ich przez Skarb Państwa - nie ma istotnego znaczenia dla treści rozstrzygnięcia. Okoliczności te mogą stanowić jedynie podstawę do ewentualnego umorzenia zaległości podatkowej - wyjaśnił sąd. Brak środków finansowych nie stanowi okoliczności, która w ocenie NSA zwalniałaby płatnika od obowiązku obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy, niezależnie od przyczyn tego stanu.


OPINIA

 

JOANNA ŚWIERZYŃSKA

doradca podatkowy, menedżer w Zespole Doradztwa dla Pracodawców Deloitte

Przepisy podatkowe bardzo rygorystycznie determinują obowiązki płatnika wobec budżetu państwa. W szczególności takie okoliczności, jak brak środków na zapłatę zaliczek na podatek, nie stanowią przesłanki do niewpłacenia podatku w terminie. W komentowanym wyroku Sąd uznał, iż obowiązek ten spoczywa również na szkole, a więc podmiocie finansowanym ze środków publicznych. Przepisy Ordynacji podatkowej zezwalają - ale wyłącznie na wniosek płatnika - na umorzenie zaległości podatkowych bądź odsetek za zwłokę w sytuacji, gdy jest to uzasadnione ważnym interesem płatnika bądź interesem publicznym. W sytuacji gdy płatnik nie posiada (nie ze swojej winy) środków na zapłatę zaliczek na podatek, nie może liczyć na automatyczne umorzenie zaległości podatkowych - organy podatkowe mogą dokonać takiego umorzenia wyłącznie na podstawie umotywowanego wniosku płatnika.


SENTENCJA

Odmowa rozważenia przy załatwianiu wniosku podatnika o ograniczenie zaliczek w trybie art. 44 ust. 5 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych okoliczności wynikających z możliwości opodatkowania dochodów w sposób określony w art. 6 ust. 4 ustawy narusza, w kontekście uregulowania zawartego w art. 32 ust. 1a i 1b ustawy, konstytucyjną zasadę równości podatników.

Wyrok WSA w Warszawie z 22 kwietnia 2004 r., niepublikowany

sygn. akt III SA 3142/02

UZASADNIENIE

W lipcu 2002 r. podatniczka złożyła wniosek o ograniczenie poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, powołując się na art. 44 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Urząd skarbowy odmówił ograniczenia poboru zaliczek na podatek dochodowy. Podkreślił, że przepisy art. 44 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym, obejmujące podatników prowadzących działalność gospodarczą, przewidują ograniczenie zaliczek na podatek dochodowy, jeśli podatnik uprawdopodobni, że zaliczki płacone według zasad określonych w przepisach byłyby niewspółmiernie wysokie w stosunku do podatku należnego od przewidywanego na dany rok dochodu. Natomiast możliwość ograniczenia wysokości zaliczki na podatek dochodowy z uwagi na zamiar rozliczenia dochodów w sposób określony dla osób samotnie wychowujących dzieci następuje w ciągu roku podatkowego jedynie w przypadku zaistnienia okoliczności przewidzianych w art. 32 ust. 1a ustawy.

Organ odwoławczy nie uwzględnił stanowiska podatniczki, więc sprawa trafiła do sądu. W ocenie skarżącej, ustawa stwarzała możliwość w trakcie roku podatkowego zaniechania poboru zaliczek także osobom prowadzącym działalność gospodarczą; i tak podatnicy płacący podatek za pośrednictwem płatników mogą to uczynić na podstawie art. 31 i 32 powyższej ustawy, zaś osoby prowadzące działalność gospodarczą (takie jak skarżąca) na podstawie art. 44 ustawy. Przy czym ci, którzy korzystają z art. 32 ustawy, mają, w ocenie skarżącej, tę sprawę rozwiązaną niejako automatycznie, zaś prowadzący działalność gospodarczą, nawet jeśli wykażą, że płacony podatek byłby niewspółmiernie wysoki w stosunku do należnego, i tak są skazani na dobrą wolę i przychylną interpretację przepisów przez urzędników urzędu skarbowego.

Ponadto skarżąca podnosiła, że przy jej dochodach i opodatkowaniu dochodów w sposób preferencyjny w związku z samotnym wychowywaniem dziecka, podatek za cały rok podatkowy nie przekroczy 19 proc. Przy braku możliwości takiego rozliczenia, z racji nieperiodyczności dochodów strony, musiała naliczać podatek według progu 30 proc. od lutego, co stanowiło dla niej duże obciążenie. Wątpliwości skarżącej budził również fakt, że na podstawie art. 44 ust. 5, według interpretacji urzędu skarbowego, można w trakcie roku podatkowego skorzystać z ulgi mieszkaniowej, a z ulgi na rozliczenie z dzieckiem nie.

Odpowiadając na skargę, izba skarbowa podtrzymała swoje stanowisk. Podkreśliła, że sporny przepis przewiduje możliwość takiego ograniczenia zaliczek, jeżeli podatnik uprawdopodobni, że zaliczki takie byłyby niewspółmiernie wysokie w stosunku do podatku należnego od przewidywanego za dany rok dochodu, ze względu na poniesione wydatki związanie z wykorzystywaniem ulgi w podatku dochodowym określonej w art. 27a ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał skargę podatniczki za zasadną. Jak zauważył sąd, przesłanką wydania decyzji na podstawie art. 44 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest wyłącznie przewidywane przekroczenie kwoty należnego za dany rok podatku przez wpłacane w ciągu roku zaliczki, przy czym podatnik nie musi udowadniać, że zaliczki są niewspółmiernie wysokie w stosunku do podatku należnego od przewidywanego dochodu za dany rok. Wystarczy uprawdopodobnienie tego faktu.

W postępowaniu, którego ramy wyznacza art. 44 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zdaniem WSA, konieczna jest wyłącznie ocena, czy podatnik uprawdopodobnił występowanie niewspółmierności zaliczek na podatek oraz podatku liczonego od przewidywanego dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania, a więc z uwzględnieniem wszystkich okoliczności mających wpływ na wysokość tego dochodu, a nie tylko części dochodu pochodzącego z działalności gospodarczej, w tym także zamiar dokonania rozliczenia w sposób przewidziany dla osób samotnie wychowujących dziecko.

Sąd nie podzielił poglądu organów podatkowych, że stosownie do art. 44 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ograniczenie wysokości płaconych w ciągu roku podatkowego zaliczek może nastąpić wyłącznie w przypadkach, gdy podatnicy prowadzący działalność gospodarczą uprawdopodobnią, że dochód osiągnięty z tej działalności w rozliczeniu rocznym będzie niewspółmiernie niższy w stosunku do płaconych zaliczek. Sąd zgodził się ze skarżącą, że tego rodzaju pogląd nie znajduje dostatecznego uzasadnienia w treści powołanego przepisu i stanowi on zawężającą wykładnię tego przepisu, która nie może zasługiwać na aprobatę. Na podstawie analizy przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uznał, że powołana przez skarżącą okoliczność zamierzonego dokonania rozliczenia rocznych dochodów na zasadach określonych w art. 6 ust. 4 ustawy powinna zostać rozważona przez organy podatkowe w aspekcie możliwości ograniczenia zaliczek stosownie do art. 44 ust. 5 cytowanej ustawy. Odmowa rozważenia przy załatwianiu wniosku podatnika o ograniczenie zaliczek okoliczności wynikających z możliwości opodatkowania dochodów w sposób określony w art. 6 ust. 4 ustawy narusza konstytucyjną zasadę równości podatników.


OPINIA

 

Adam mariuk

doradca podatkowy, Deloitte

Komentowany wyrok rozstrzyga o jednej z kilku sytuacji, w których przepisy podatkowe odmiennie traktowały osoby prowadzące działalność gospodarczą od osób, które otrzymują przychody na podstawie stosunku pracy. Osoby prowadzące działalność gospodarczą samodzielnie rozliczały swoje podatki - były obowiązane do ich obliczenia oraz wpłaty należnych zaliczek. Tym niemniej, do końca 2003 roku miały prawo do uzyskania obniżenia wysokości tych zaliczek, jeżeli uprawdopodobniły, że ich wysokość będzie niewspółmierna do wysokości zobowiązania podatkowego. Uprawdopodobnienie nie jest tożsame z udowodnieniem tej niewspółmierności - zdaniem sądu, fakt wspólnego rozliczenia z małoletnim dzieckiem stanowił wystarczającą przesłankę zezwalającą na obniżenie wysokości zaliczek. Jak wskazano, przepis art. 44 ust. 5 został uchylony od 1 stycznia 2004 r. Na gruncie obecnie obowiązujących przepisów podobne prawo do obniżenia zaliczek na podatek dają przepisy Ordynacji podatkowej.


SENTENCJA

Pracodawca jako płatnik, który obowiązany jest obliczać, pobierać i odprowadzać do właściwego urzędu skarbowego w ciągu roku podatkowego zaliczki na poczet podatku dochodowego od przychodów pracowników, jakie u niego uzyskują w ramach stosunku zatrudnienia, powinien wliczać do przychodów swych pracowników także świadczenia realizowane w ramach ciążącego na pracodawcy obowiązku wynikającego z zakładowego układu zbiorowego pracy, a polegającego na częściowym pokrywaniu kosztów z tytułu opłat pracowników za przejazdy z miejsca zamieszkania do pracy i z powrotem do miejsca zamieszkania.

Wyrok SN z 24 października 2003 r., niepublikowany

sygn. akt III RN 8/03

UZASADNIENIE

Spór w sprawie dotyczył zakresu odpowiedzialności pracodawcy w związku z należnościami pracownika. Jak przypomniał Sąd Najwyższy art. 9 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2000 r. nr 14, poz. 176 z późn. zm. - w brzmieniu obowiązującym w 1999 roku) jednoznacznie stanowi, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21 i zwolnionych od podatku na podstawie odrębnych przepisów. Z kolei, zgodnie z dyspozycją art. 11 ust. 1 tej ustawy, do przychodów podatnika zaliczone zostały otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. SN zauważył też, że za przychody pracownika, czyli za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartości pieniężne świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wpłat i świadczeń (...), jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Równocześnie świadczenia pracodawcy na rzecz pracowników polegające na częściowym pokrywaniu kosztów z tytułu opłat pracowników za przejazdy z miejsca zamieszkania do pracy i z powrotem do miejsca zamieszkania nie zostały wymienione pośród wskazanych tzw. dochodów wolnych od tego podatku dochodowego. W ocenie SN oznacza to, że pracodawca jako płatnik, który obowiązany jest obliczać, pobierać i odprowadzać do właściwego urzędu skarbowego w ciągu roku podatkowego zaliczki na poczet podatku dochodowego od przychodów pracowników, jakie u niego uzyskują w ramach stosunku zatrudnienia (art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), powinien wliczać do przychodów swych pracowników także świadczenia realizowane w ramach ciążącego na pracodawcy obowiązku wynikającego z zakładowego układu zbiorowego pracy, a polegającego na częściowym pokrywaniu kosztów z tytułu opłat pracowników za przejazdy z miejsca zamieszkania do pracy i z powrotem do miejsca zamieszkania.

Dlatego za trafny SN uznał podniesiony w rewizji nadzwyczajnej zarzut, że zaskarżony wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego rażąco naruszył prawo. SN zwrócił uwagę na treść regulacji ustawowej, obowiązującej w tym zakresie. Zgodnie z jej treścią do przychodów pracownika zalicza się wszelkie świadczenia pieniężne lub niepieniężne, jakie uzyskuje on w ramach stosunku zatrudnienia, niezależnie od tego, jaka jest ich podstawa prawna (akt prawny generalny czy indywidualny), chyba że zostały one wyłączone lub zwolnione z tego podatku na podstawie wyraźnego przepisu. Sąd podkreślił, że wedle stanu prawnego obowiązującego w 1999 roku pośród tego rodzaju wyraźnych wyłączeń lub zwolnień od podatku dochodowego od osób fizycznych nie zostały wymienione świadczenia realizowane w ramach ciążącego na pracodawcy obowiązku wynikającego z zakładowego układu zbiorowego pracy. Jak przypomniał sąd, wyłączeń tych i zwolnień jako wyjątków od zasady powszechności opodatkowania podatkiem dochodowym nie wolno interpretować rozszerzająco. Dlatego wyrok NSA rażąco narusza prawo. Naczelny Sąd Administracyjny uznał bowiem, że jeżeli ze zobowiązań stron zakładowego układu zbiorowego pracy wynika, że określony rodzaj świadczenia został uznany za obowiązek pracodawcy w stosunku do pracowników podlegających temu zakładowemu układowi zbiorowemu pracy - obowiązek ten może decydować również o obowiązkach pracodawcy na gruncie prawa podatkowego. W związku z tym spółka nie miała obowiązku pobierać od pracowników zaliczek, gdyż z tego tytułu po ich stronie nie powstał przychód.


OPINIA

 

Mateusz Kobyliński

doradca podatkowy, starszy menedżer w firmie KPMG

Zakład pracy, jako płatnik, jest obowiązany obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, od osób, które uzyskują od tego zakładu przychody ze stosunku pracy. Płatnik odpowiada za podatek niepobrany lub pobrany, a niewpłacony całym swoim majątkiem. Na płatniku spoczywa także obowiązek ustalenia przychodu (dochodu) pracownika oraz prawidłowe obliczenie zaliczki na podatek. Każdy błąd w realizacji tych czynności będzie prowadzić do powstania odpowiedzialności płatnika. Płatnik nie ponosi odpowiedzialności w sytuacji, w której niedobranie podatku nastąpiło z winy podatnika, którą to winę musi ustalić organ podatkowy w prowadzonym postępowaniu podatkowym. W przypadku niedobrania podatku od stawianych podatnikowi do dyspozycji świadczeń w ramach stosunku pracy, poniesienie winy za jego niedobranie przez pracownika wydaje się jednak mało prawdopodobne. W świetle przepisów Ordynacji podatkowej dotyczących odpowiedzialności płatnika, z praktycznego punktu widzenia, dla płatnika bezpieczniejsze wydaje się być pobranie i wpłacenie zaliczki w zawyżonej kwocie, którą wówczas podatnik będzie mógł ewentualnie odzyskać, wykazując nadpłatę w zeznaniu podatkowym, niż jej niedobranie.


SENTENCJA

Niewpłacenie na rachunek organu podatkowego obliczonego i pobranego podatku nie musi polegać na fizycznym przejęciu przez płatnika kwoty stanowiącej jego równowartość.

Wyrok SN z 2 sierpnia 2002 r., niepublikowany

sygn. akt IV KKN 426/98

UZASADNIENIE

Sąd wojewódzki wyrokiem z 20 marca 1998 r. utrzymał wyrok sądu rejonowego z października 1997 r., którym Maciej S. został uniewinniony od zarzutu popełnienia przestępstwa z art. 98 par. 1 w zw. z art. 113 par. 1 u.k.s.

Od powyższego wyroku sądu wojewódzkiego kasację wniósł prokurator. W kasacji prokurator zarzucił rażące naruszenie prawa materialnego to jest art. 98 par. 1 ustawy o kontroli skarbowej. Naruszenie w ocenie prokuratora polegało na niesłusznym przyjęciu, że Maciej S. swoim zachowaniem nie wyczerpał znamion występku skarbowego określonego w tym przepisie. Choć z zebranego materiału dowodowego w szczególności z deklaracji na zaliczki miesięczne na podatek dochodowy od wypłat wynagrodzeń za pracę wynika jednoznacznie, że wymieniony pobrał kwoty i nie wpłacił ich na rachunek organu podatkowego. Ponadto prokurator zarzucił zaskarżonemu wyrokowi rażącą obrazę przepisów postępowania. Powołał art. 334 par. 1 k.p.k. a naruszenie sądu polegało jego zdaniem na nieodczytaniu na rozprawie protokołów wyjaśnień złożonych poprzednio przez Macieja S. w postępowaniu przygotowawczym. Dodatkowo w ocenie prokuratora sąd naruszył art. 313 par. 1 k.p.k. w zw. z art. 152 k.p.k., bo nie wyjaśnił wszystkich istotnych okoliczności sprawy. Dlatego prokurator wniósł o uchylenie wyroków sądu pierwszej i drugiej instancji oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi rejonowemu.

Sąd Najwyższy uznał, że kasacja prokuratora jest zasadna. Jak podkreślił SN wbrew wywodom sądów obu instancji, niewpłacenie na rachunek organu podatkowego obliczonego i pobranego podatku nie musi polegać na fizycznym przejęciu przez płatnika kwoty stanowiącej jego równowartość. Wykładnia przeciwna, zgodnie z którą dla popełnienia przestępstwa z art. 98 par. 1 u.k.s. konieczne jest dysponowanie przez jego sprawcę tymi środkami, prowadziłaby wbrew intencjom ustawodawcy do unikania odpowiedzialności przez osoby uchylające się od obowiązków płatnika. Zdaniem SN zaprezentowana wykładnia znamion przestępstwa z art. 98 par. 1 u.k.s., zgodnie z którą przez pobranie podatku należy rozumieć wypłacenie pracownikowi wynagrodzenia po odliczeniu uprzednio obliczonej zaliczki, jest trafna.

Takie stanowisko zaprezentował SN m.in. w wyroku z 19 sierpnia 1999 r., sygn. akt III KKN 434/97, niepublikowany oraz w postanowieniu z 25 października 1995 r., sygn. akt I KZP 30/95, opublikowanym w OSP 1996/4/68. W pierwszym wyroku SN uznał, że przez pobranie kwot zobowiązania podatkowego, w rozumieniu art. 98 u.k.s., należy więc w tym wypadku rozumieć wypłacenie pracownikowi wynagrodzenia po odliczeniu takiej uprzednio obliczonej zaliczki (wynagrodzenia netto). Nieprzekazanie przez płatnika w odpowiednim terminie pobranych w ten sposób zaliczek na podatek dochodowy wypełnia znamiona przestępstwa z art. 98 par. 1 u.k.s. We wskazanym przez SN postanowieniu SN uznał zaś, że pojęcie niewpłaconej kwoty podatku, użyte w art. 98 par. 1 u.k.s., oznacza kwotę pobraną od podatnika, lecz nieprzekazaną w odpowiednim terminie na rachunek organu podatkowego, przy czym bez znaczenia jest tu okoliczność, czy płatnik posiada środki finansowe na bieżącą produkcję lub działalność gospodarczą, czy też nie. W niniejszej sprawie nie zaistniały żadne szczególne okoliczności, które by uzasadniały odejście od tak ukształtowanej linii orzecznictwa.

Dlatego SN uchylił zaskarżony wyrok sądu wojewódzkiego i utrzymany nim w mocy wyrok sądu rejonowego i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania.


OPINIA

 

RAFAŁ OLESIŃSKI

adwokat z Kancelarii Adwokackiej Rafał Olesiński

Wykonanie obowiązków płatnika jest specyficznym elementem systemu podatkowego, a odpowiedzialność karną w tym zakresie stypizowano w art. 77-79 kodeksu karnego skarbowego, w tym za pobranie i niewpłacenie podatku.

Przez pobranie i niewpłacenie podatku w terminie należy rozumieć sytuacje, której ramy wyznacza, po pierwsze, obliczenie i wypłata (w dowolnej formie) świadczenia, z którego wynika obowiązek płatnika, a po drugie, upływ terminu zapłaty podatku.

W sytuacji gdy np. ze względów ekonomicznych pracodawca nie wypłaca wynagrodzenia, nie dochodzi do pobrania podatku. Jeżeli jednak obliczył wynagrodzenie od kwoty brutto, wypłacił je, ale podatku nie uiścił, to uznaje się, że podatek pobrał i popełnia czyn zabroniony nie wpłacając go w terminie. Nie ma znaczenia fakt, że z przyczyn ekonomicznych nie był w stanie go odprowadzić, a podatku nie zagarnął. Taka interpretacja, z którą należy się zgodzić, została konsekwentnie przyjęta przez Sąd Najwyższy (wyrok z 16 maja 2002 r. IV KKN 427/98 i powołane tam orzecznictwo).


Przygotowała ALEKSANDRA TARKA


Źródło: Gazeta Prawna [Tygodnik Podatkowy] Nr 54 (2176) poniedziałek, 17 marca 2008 r.

Autopromocja

REKLAMA

Źródło: INFOR

Oceń jakość naszego artykułu

Dziękujemy za Twoją ocenę!

Twoja opinia jest dla nas bardzo ważna

Powiedz nam, jak możemy poprawić artykuł.
Zaznacz określenie, które dotyczy przeczytanej treści:
QR Code

© Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą wydawcy INFOR PL S.A.

Podatek PIT - część 2
certificate
Jak zdobyć Certyfikat:
  • Czytaj artykuły
  • Rozwiązuj testy
  • Zdobądź certyfikat
1/10
Zeznanie PIT-37 za 2022 r. można złożyć w terminie do:
30 kwietnia 2023 r. (niedziela)
2 maja 2023 r. (wtorek)
4 maja 2023 r. (czwartek)
29 kwietnia 2023 r. (sobota)
Następne
Księgowość
Zapisz się na newsletter
Zobacz przykładowy newsletter
Zapisz się
Wpisz poprawny e-mail
Zwolnienie z podatku Belki. Nowe zasady oszczędzania i inwestowania

"Jeżeli ktoś osiągnie zysk z lokaty bankowej oraz z inwestycji w fundusze, to limity, będące rodzajem kwoty wolnej od osiągniętego zysku, będą liczone rozdzielnie" – powiedział w piątek minister finansów, Andrzej Domański. Wprowadzane limity stanowią swoistego rodzaju ochronę przed opodatkowaniem dla osiągniętych zysków.

Opłaty za jednorazowe opakowania plastikowe do żywności - rozliczenia VAT, CIT i PIT w 2024 roku [wyjaśnienia Ministerstwa Finansów]

W komunikacie z 28 marca 2024 r. Ministerstwo Finansów udzieliło wyjaśnień odnośnie zasad rozliczania opłat pobieranych z tytułu sprzedaży opakowań jednorazowego użytku z tworzyw sztucznych na napoje lub żywność na gruncie VAT oraz podatków dochodowych. Komunikat ten nie ma formalnego statusu interpretacji podatkowej ani objaśnień podatkowych.

Tabela kursów średnich NBP z 29 marca 2024 roku [nr 064/A/NBP/2024]

Tabela kursów średnich waluty krajowej w stosunku do walut obcych ogłoszona przez NBP 29 marca 2024 roku [nr 064/A/NBP/2024]. Jaki dzisiaj kurs euro? Jakie zmiany w kursach walut?

Dostęp hurtowy do sieci zbudowanej ze środków KPO/FERC

Rok 2023 upłynął pod znakiem śledzenia działań Centrum Projektów Polska Cyfrowa (dalej jako „CPPC”), planowaniem zasięgów sieci możliwych do zrealizowania w ramach dofinansowania z budżetu Unii Europejskiej, wzmożoną pracą nad przygotowaniem wniosków o dofinansowanie, cierpliwym oczekiwaniem na ogłoszenie wyników naboru, żeby w końcu – dotrwać do etapu podpisania umowy o dofinansowanie i rozpocząć budowę nowej infrastruktury telekomunikacyjnej. Dla wielu operatorów emocje towarzyszące tym wydarzeniom, jak również powodzenie inwestycji nadal spędzają sen z powiek. Natomiast przed operatorami, którzy sami nie stawali w blokach startowych do konkursu o środki na budowę nowej infrastruktury telekomunikacyjnej, pojawia się pytanie jak będzie wyglądać wspólne funkcjonowanie obu grup w przyszłości.

Polska ustawa o kryptoaktywach od 30 czerwca 2024 r. Założenia i cel nowych przepisów [omówienie projektu]

Projekt ustawy o kryptoaktywach ma zaimplementować do krajowych przepisów rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2023/1114 z dnia 31 maja 2023 r. w sprawie rynków kryptoaktywów oraz zmiany rozporządzeń (UE) nr 1093/2010 i (UE) nr 1095/2010 oraz dyrektyw 2013/36/UE i (UE) 2019/1937 (Dz. U. UE. L. z 2023 r. Nr 150, str. 40 z późn. zm.) (dalej: MiCA) określające zasady regulacji i nadzoru emisji, handlu i świadczenia usług związanych z kryptowalutami. Rozporządzenie obowiązuje już od 29 czerwca 2023 r., ale w pełni zacznie być stosowane dopiero w grudniu 2024 r. Projekt ustawy przewiduje wprowadzenie nowych rozwiązań w obszarze sektora rynku kryptoaktywów, mających na celu realizację zadań wynikających z rozporządzenia MiCA, w szczególności w zakresie skutecznego nadzoru i ochrony inwestorów. Według ustawodawcy podjęcie działań zmierzających do realizacji ww. celów zapewni rozwój rynku w perspektywie wieloletniej oraz bezpieczeństwo przez rozszerzenie kompetencji nadzorczych. Za projekt ustawy odpowiada Podsekretarz Stanu Ministerstwa Finansów. 

Eksport usług do Turcji na nowych zasadach od stycznia 2024

Eksport usług występuje wówczas, gdy za miejsce świadczenia usług, czyli faktycznego opodatkowania, jest terytorium innego państwa. O miejscu opodatkowania danej usługi decyduje nie miejsce jej faktycznego wykonania, ale wskazane przepisami ustawy o VAT „miejsce jej świadczenia”. Charakterystyką usługi wykonanej poza granice terytorium kraju to takie świadczenie, od którego zobowiązanym do rozliczenia VAT jest zagraniczny nabywca tej usługi. Dla polskiego usługodawcy jest ona wówczas czynnością niepodlegającą opodatkowaniu (NP) w VAT.

Rozlicz się przez internet. Dzięki usłudze Twój e-PIT szybko i łatwo rozliczysz swój PIT

Okres rozliczeń rocznych PIT trwa do końca kwietnia. Dzięki usłudze Twój e-PIT udostępnionej przez Ministerstwo Finansów w e-Urzędzie Skarbowym (e-US) możesz szybko i wygodnie rozliczyć swój PIT. Zwłaszcza jeśli masz Profil Zaufany. Jeśli nie masz – założysz go od ręki.

PIT 2024. Czy można rozliczyć podatki bez Profilu Zaufanego?

Sezon rozliczeń podatkowych jest w pełni. Dzięki usłudze e-PIT dostępnej na stronie Ministerstwa Finansów, możesz  szybko rozliczyć swój PIT. Resort zaleca, aby z rozliczeniem nie zwlekać.

Co można sobie odliczyć od podatku 2024? Z jakich ulg podatkowych można skorzystać w rozliczeniu PIT?

Co można odliczyć z podatku PIT? Z jakich ulg podatkowych można skorzystać w rozliczeniu w 2024 roku?

Kto może wyjechać do sanatorium z ZUS-em w 2024 roku? Jak uzyskać skierowanie? Ile trzeba czekać?

Nie tylko Narodowy Fundusz Zdrowia kieruje do miejscowości uzdrowiskowych, ale także Zakład Ubezpieczeń Społecznych. Z leczenia może skorzystać każdy ubezpieczony, który jest zagrożony utratą zdolności do pracy. Warunkiem jest jednak, by rehabilitacja poprawiła rokowania stanu zdrowia i przyczyniła się do powrotu do aktywności zawodowej.

REKLAMA