REKLAMA

REKLAMA

Kategorie
Zaloguj się

Zarejestruj się

Proszę podać poprawny adres e-mail Hasło musi zawierać min. 3 znaki i max. 12 znaków
* - pole obowiązkowe
Przypomnij hasło
Witaj
Usuń konto
Aktualizacja danych
  Informacja
Twoje dane będą wykorzystywane do certyfikatów.

Opodatkowanie usług hotelarskich i kempingowych

REKLAMA

Spory na tle interpretacji przepisów prawa podatkowego to stały element rzeczywistości gospodarczej. Ciągłe zmiany, niejasne przepisy i zmienne wykładnie powodują, że sprawy podatkowe nie schodzą z wokand sądów administracyjnych. Opodatkowanie usług hotelarskich, turystycznych czy kempingowych nie jest wyjątkiem, a wątpliwości w tym zakresie również muszą rozstrzygać sądy administracyjne. Orzeczenia w tym zakresie dotyczą bardzo różnych kwestii i zakresów, począwszy od problemów z opodatkowaniem VAT, po możliwość rozliczenia w koszty uzyskania przychodów wydatków ponoszonych w związku z wyjazdami służbowymi pracowników. Stanowiska zawarte w wybranych wyrokach mogą być dla wielu podatników istotną wskazówką, co zrobić, żeby zminimalizować ryzyko konfliktu z fiskusem.

SPIS TREŚCI




Stawka VAT od marży wynosi 22 procent

SENTENCJA

Stawka VAT od kwoty marży od świadczenia usług turystyki wynosi 22 proc., a jeżeli usługi te są świadczone na terytorium krajów trzecich, tj. spoza Wspólnoty, stawka podatku wynosi 0 proc. Przepisy ustawy o VAT nie przewidują innej stawki preferencyjnej do opodatkowania marży w tym przypadku. Szczególny tryb opodatkowania marży przy świadczeniu usług turystycznych może być stosowany przez podatnika świadczącego usługi turystyczne (organizatora turystyki), pod warunkiem że przy wykonywaniu swojej usługi nabywa on towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.

Wyrok WSA w Warszawie z 16 marca 2007 r., niepublikowany

sygn. akt III SA/Wa 211/07

UZASADNIENIE

Dalszy ciąg materiału pod wideo

Biuro usług turystycznych zwróciło się o udzielenie pisemnej interpretacji w zakresie VAT. Spółka wskazała, że prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług turystycznych związanych z wypoczynkiem i rekreacją oraz usług im towarzyszących, w tym również dotyczących kolonii dla dzieci i młodzieży. Zgodnie z art. 119 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług podstawą opodatkowania usług świadczonych przez spółkę jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku.

W lipcu i sierpniu 2004 r. spółka organizowała kolonie letnie dla ośrodka pomocy społecznej. Spółka zawarła umowy z kadrą pedagogiczną, wynajęła ośrodek, w którym zamieszkali koloniści, oraz zagwarantowała przejazdy, korzystając z usług innych firm świadczących tego rodzaju usługi. Zdaniem spółki usługi w zakresie organizacji kolonii, zgodnie z art. 41 ust. 2 ustawy o VAT na podstawie załącznika nr 3 poz. 140, są opodatkowane podatkiem od towarów i usług w wysokości 7 proc.

Organy podatkowe uznały stanowisko podatników za nieprawidłowe. W przypadku organizowania przez podatnika kolonii różnego typu dla dzieci, przy wykorzystaniu własnego majątku, np. zakwaterowania we własnym hotelu, wyżywienia w tym hotelu, przejazdu własnym autokarem, zastosowanie będzie miał przepis art. 41 ust. 2 ustawy o VAT. Wówczas usługa będzie opodatkowana stawką 7 proc. VAT (zgodnie z poz. 140 załącznika nr 3 do ustawy). Natomiast w przypadku organizowania przez podatnika imprezy polegającej na zakupie całego pakietu świadczeń, np. zakwaterowania, wyżywienia, transportu stanowiących jedną usługę od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, zastosowanie będzie miał art. 119 ustawy, czyli usługa będzie objęta szczególną procedurą opodatkowania według stawki 22 proc., i opodatkowaniu będzie podlegać marża.

Spółka zaskarżyła niekorzystną interpretację do sądu administracyjnego, ale ten nie przyznał jej racji.

Sąd podkreślił, że zasady opodatkowania określone w art. 119 ustawy o VAT, bez względu na to, kto nabywa usługę, stosuje jedynie podatnik świadczący usługi turystyki, który:

• ma siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium RP;

• działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek;

• przy wykonywaniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści nabywcy usługi, czyli klienta biura turystycznego;

• prowadzi ewidencję, z której wynikają kwoty wydatkowane na nabycie towarów i usług od innych podatników, dla bezpośredniej korzyści nabywcy usług, oraz posiada dokumenty, z których wynikają te kwoty (art. 119 ust. 3 ustawy).

Podatnik, który spełnia te warunki, jest zobligowany do stosowania tej formy opodatkowania w zakresie wyczerpującym te przesłanki. Podatnik, który nie spełnia łącznie tych przesłanek, podlega natomiast opodatkowaniu na zasadach ogólnych, czyli opodatkowaniu podlega obrót, a nie marża.

Sąd wskazał, że z tej formy opodatkowania nie mogą korzystać agenci, którzy działają w imieniu i na rzecz innych podmiotów, tzn. w charakterze pośredników otrzymujących wynagrodzenie prowizyjne, które podlega u nich opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

W ocenie sądu w świetle art. 119 ustawy o VAT szczególny tryb opodatkowania marży przy świadczeniu usług turystycznych może być stosowany przez podatnika świadczącego usługi turystyczne (organizatora turystyki), pod warunkiem że przy wykonywaniu swojej usługi nabywa on towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.

Opodatkowanie marży jest wyjątkiem od zasad ogólnych i ma stanowić udogodnienie dla podmiotów świadczących usługi turystyczne, spełniających łącznie warunki zawarte w art. 119 ustawy o VAT - podkreślił sąd.

Stawka VAT od kwoty marży od świadczenia usług turystyki wynosi 22 proc., a jeżeli usługi te są świadczone na terytorium krajów trzecich, tj. spoza Wspólnoty, stawka podatku wynosi 0 proc. Jak zauważył sąd, przepisy ustawy nie przewidują innej stawki preferencyjnej do opodatkowania marży w tym przypadku.

Do kwoty marży od świadczenia usług turystyki nie ma zastosowania 7-proc. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2 ustawy o VAT. Stawkę tę stosuje się dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do tej ustawy, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1. W załączniku tym pod pozycją 140 wymienione zostały usługi o symbolu (PKWiU ex 55.2) - usługi świadczone przez obiekty noclegowe turystyki oraz inne miejsca krótkotrwałego zakwaterowania, z wyłączeniem usług zakwaterowania w bursach, internatach i domach studenckich (PKWiU 55.23.15).

Z treści powołanego zapisu pozycji 140 załącznika nr 3 do ustawy wynika, że 7-proc. stawka VAT ma zastosowanie wyłącznie do usług z grupy PKWiU 55.2. W ocenie sądu świadczy o tym umieszczenie przed numerem 55.2 symbolu ex. Zgodnie z objaśnieniami do powołanego załącznika dotyczy to tylko danego wyrobu/usługi z danego grupowania. A zatem zgodnie z powyższą regulacją opodatkowaniu 7-proc. stawką podatku od towarów i usług podlegają wyłącznie usługi świadczone przez obiekty noclegowe turystyki i inne miejsca krótkotrwałego zakwaterowania.

OPINIA

JarosŁaw Ostrowski

doradca podatkowy w Kancelarii Radców Prawnych i Adwokatów Nowakowski i Wspólnicy, zrzeszonej w ConsortioLEX

Od początku 2008 r. uległy zmianie przepisy dotyczące opodatkowania marży w usługach turystyki. Obecnie opodatkowanie marży jest obligatoryjne w każdym przypadku, gdy łącznie spełnione są warunki przewidziane w ustawie.

Ustawodawca zniósł wymóg prowadzenia ewidencji przez podatnika, z której wynikają kwoty wydatkowane na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty oraz posiadania dokumentów, z których wynikają te kwoty.

Mimo wprowadzenia tej zmiany w przepisach dotyczących opodatkowania usług turystyki komentowany wyrok pozostaje nadal aktualny. Podatnicy podlegają opodatkowaniu marżą w tej części, na którą składają się towary i usługi nabyte dla bezpośredniej korzyści turystów od innych podatników.


Metoda szacowania dochodu nie może być dowolna

SENTENCJA

Zastosowanie innej metody szacunku jest wyjątkiem od zasady stosowania metody wymienionej w Ordynacji podatkowej. Konieczne jest zatem wykazanie szczególnego charakteru danej sprawy.

Wyrok WSA w Olsztynie z 18 czerwca 2008 r., niepublikowany

sygn. akt I SA/Ol 173/08

UZASADNIENIE

Spółka w 2001 roku produkowała pieczywo chlebowe, pieczywo drobne i ciastka. Sprzedaż produktów była dokonywana we własnych sklepach firmowych za pomocą kas rejestrujących oraz innym odbiorcom w oparciu o faktury VAT. W toku kontroli organ stwierdził, że utargi odnotowane w zeszytach były większe niż wykazane w konkretnym dniu w kasie fiskalnej.

Dlatego organy podatkowe uznały, że podatnik nie wykazał do opodatkowania części obrotu ze sprzedaży pieczywa, w wyniku czego zaniżony został podatek należny za poszczególne okresy 2001 roku.

Ostatecznie sprawa trafiła do sądu administracyjnego, który uwzględnił skargę podatnika. Sąd wskazał na treść art. 23 par. 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej, który stanowi, że organ podatkowy określa podstawę opodatkowania w drodze oszacowania, jeżeli dane wynikające z ksiąg podatkowych nie pozwalają na określenie podstawy opodatkowania.

Sąd zauważył, że art. 23 par. 5 (zdanie pierwsze) Ordynacji podatkowej określenie podstawy opodatkowania w drodze oszacowania powinno zmierzać do określenia jej w wysokości zbliżonej do obrotów rzeczywistych. Sąd zgodził się, że każda metoda szacunkowa wynikająca z art. 23 Ordynacji podatkowej nie ma nigdy cech metody doskonałej, ale jest to konieczność i konsekwencja wynikająca z nierzetelnego prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów przez podatnika. Podstawę opodatkowania określa się w drodze oszacowania, stosując następujące metody: porównawczą wewnętrzną, porównawczą zewnętrzną, remanentową, produkcyjną, kosztową, udziału dochodu w obrocie. W szczególnie uzasadnionych przypadkach, gdy nie można zastosować tych metod, organ podatkowy może w inny sposób oszacować podstawę opodatkowania.

Jak podkreślił sąd co do zasady istnieje możliwość oszacowania podstaw opodatkowania odmienną od wymienionych w ustawie metodą. Jednak jest to dopuszczalne tylko wówczas, gdy występuje przesłanka szczególnie uzasadnionego przypadku uniemożliwiającego zastosowanie metody wymienionej w art. 23 par. 3 Ordynacji podatkowej. Poza tym organ podatkowy zobowiązany jest, określając podstawę opodatkowania w drodze oszacowania, uzasadnić wybór metody oszacowania.

Organy podatkowe, dokonując oszacowania podstawy opodatkowania, powinny co do zasady korzystać z jednej z metod wymienionych w Ordynacji podatkowej. W tym celu zobowiązane są do analizy każdej z metod pod kątem możliwości jej zastosowania w indywidualnej sprawie, a jeżeli uznają, że nie jest możliwe ich zastosowanie, powinny szczegółowo uzasadnić wybór innej metody szacunku.

Z uzasadnienia decyzji organów obu instancji wynika tymczasem, że w rozpatrywanej sprawie brak jest dostatecznego uzasadnienia przyjętej metody szacowania. W ocenie sądu, organy nie dokonały analizy poszczególnych metod, a uzasadnienia braku możliwości ich zastosowania nie poparły materiałem dowodowym. Nie wskazały przy tym, że w ogóle podejmowano próbę zastosowania którejkolwiek z metod. Nie przedstawiono chociażby wyników prac, z których wynika wniosek, że nie jest możliwe porównanie działalności strony z innymi podmiotami prowadzącymi działalność w podobnym zakresie i w podobnych warunkach.

Sąd zwrócił uwagę, że zastosowanie innej metody szacunku jest wyjątkiem od zasady stosowania metody wymienionej w Ordynacji podatkowej.

OPINIA

Dariusz Malinowski

doradca podatkowy z KPMG

Kwestionowanie rzetelności dokumentów podatkowych to bardzo częsty zarzut stawiany podatnikom. A jego konsekwencje w większości przypadków są bardzo dotkliwe dla osób prowadzących działalność gospodarczą. Jedną z nich jest to, że organy podatkowe w takiej sytuacji mają prawo dokonać szacowania podstawy opodatkowania. W wyniku tego zabiegu opodatkowaniu podlegają nie wartości rzeczywiste, ale hipotetyczne. Zauważyć jednak należy, że sądy administracyjne w swych orzeczeniach zwracają uwagę na szczególną ostrożność, z jaką organy podatkowe powinny stosować ten instrument dyscyplinowania podatników. Również w komentowanym orzeczeniu sąd podkreślił, że określenie podstawy opodatkowania w drodze oszacowania powinno zmierzać do określenia jej w wysokości zbliżonej do obrotów rzeczywistych. Dlatego organy podatkowe, dokonując oszacowania podstawy opodatkowania, powinny, co do zasady, korzystać z jednej z metod wymienionych w Ordynacji podatkowej. Sąd słusznie podkreślił, że organy zobowiązane są do analizy każdej z metod pod kątem możliwości jej zastosowania w indywidualnej sprawie. A jeżeli uznają, że nie jest możliwe ich zastosowanie, muszą szczegółowo uzasadnić wybór innej metody szacunku.


Opodatkować trzeba nawet nielegalny najem

SENTENCJA

Skoro podatnik wykonywał usługi najmu, to bez względu na to, czy miał na to zezwolenie właściwych władz czy też nie, istnieje potrzeba podatkowego zakwalifikowania tych usług, a wcześniej ich zdefiniowania, na użytek podatkowy.

Wyrok WSA w Warszawie z 17 czerwca 2008 r., niepublikowany

sygn. akt III SA/Wa 379/08

UZASADNIENIE

Podatnik prowadził działalność gospodarczą polegającą na najmie umeblowanych pokoi znajdujących się w posiadanym przez niego budynku, celem kwaterowania pracowników innych podmiotów gospodarczych i innych osób. W ocenie podatnika były to usługi sklasyfikowane w załączniku nr 2 do starej ustawy z 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym pod poz. 9 jako PKWiU ex 55.2315, tj. zwolnione od opodatkowania. W ocenie organów podatkowych podatnik powinien ewidencjonować usługi i opodatkowywać je VAT.

W ocenie organów opinia, która wskazuje, że symbol PKWiU 55.23.13 obejmuje usługę najmu umeblowanych lokali na cele zakwaterowania innego podmiotu gospodarczego oraz innych osób na okres od jednego miesiąca, bez zawierania umów z najemcami, była wystarczającą podstawą do określenie podatnikowi zobowiązania podatkowego. Usługi takie objęte były stawką 7 proc.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uwzględnił skargę podatnika. Stwierdził, że w sprawie tej doszło do naruszenia postępowania podatkowego. Po ponownym wydaniu decyzji, sprawa drugi raz trafiła na wokandę sądu. I WSA ponownie uwzględnił skargę podatnika. W ocenie sądu tym razem organ naruszył zasadę związania wyrokiem sądu.

Jak zauważył sąd organ podatkowy, ponownie rozpatrując sprawę, ustalił, że podatnik nie spełniał warunków formalnych do prowadzenia hotelu pracowniczego i świadczenia usług hotelarskich. Wskazano, że wbrew obowiązującym przepisom nie zgłosił marszałkowi województwa swojego budynku jako obiektu hotelowego, nie zgłosił też budynku do ewidencji obiektów świadczących usługi hotelarskie. Z odpisu z ewidencji działalności gospodarczej, znajdującego się w aktach podatkowych, wynika, że podatnik prowadził działalność gospodarczą - wynajmowanie pokoi gościnnych i miejsc noclegowych na zasadach usług hotelarskich, sklasyfikowaną wg regonu pod pozycją PKD 5523 - Z. Zgodnie z Polską Klasyfikacją Działalności symbol ten oznacza prowadzenie usług co do miejsca krótkotrwałego zakwaterowania - pozostałe, gdzie indziej niekwalifikowane. W ustawie o usługach turystycznych z 29 sierpnia 1997 r. przez usługi hotelarskie rozumie się krótkotrwałe ogólnie dostępne wynajmowanie mieszkań, pokoi, miejsc noclegowych oraz świadczenie w obrębie obiektu usług z tym związanych (art. 3 pkt 8). Rozporządzenie konkretyzuje warunki, które muszą spełniać obiekty hotelowe zarówno co do budynku, wyposażenia, jak i personelu. Jednakże ani ustawa, ani rozporządzenie nie posługują się pojęciem hotelu pracowniczego.

Jak podkreślił sąd, z jednej strony, wynajmujący pokoje nie spełniał warunków formalnych, aby świadczyć usługi hotelarskie, z drugiej strony, mógł je świadczyć, dysponując stosownym lokalem, co wynika z przeprowadzonej kontroli. Spostrzeżenia kontrolujących co do niskiego standardu pokoi i pomieszczeń ogólnych nie mogą stanowić dowodu, gdyż podatnik nie ubiega się o zaewidencjonowanie budynku jako hotelu w 2006 roku. Z akt podatkowych wynika nie tylko, że podatnik mógł świadczyć te usługi, ale i świadczył, skoro wystawiał rachunki i przyjmował wynagrodzenie z tego tytułu. Skoro podatnik wykonywał usługi najmu, co jest przez niego niekwestionowane i zostało potwierdzone chociażby protokołem oględzin budynku i rachunkami, które przedstawił, to bez względu na to, czy miał na to zezwolenie właściwych władz czy też nie, nadal istnieje potrzeba podatkowego zakwalifikowania tych usług, a wcześniej ich zdefiniowania, na użytek podatkowy.

Sąd zaznaczył, że skarżący swym działaniem czy zaniechaniem naruszył przepisy innych ustaw, prowadząc hotel bez zgłoszenia właściwym urzędom, może ponieść przewidziane nimi konsekwencje prawne. Nie zmienia to okoliczności, że nadal istnieje podejrzenie, że naruszył również przepisy podatkowe. Dlatego w pierwszym wyroku sąd zlecił dokonanie stosownych czynności procesowych, tak aby ustalenia faktyczne były nie tylko wszechstronne, ale też uwzględniały stanowisko podatnika. Organ odwoławczy tych zaleceń nie wykonał i decyzja musiała być ponownie uchylona.

OPINIA

Joanna Rudzka

doradca podatkowy, starszy konsultant w Pricewater-houseCoopers

Wyrok wydaje się uzasadniony, mimo że jego uzasadnienie może być mylące, nie dotyczy bowiem, moim zdaniem, efektywnie usług hotelowych sensu stricto. Choć polskie przepisy o VAT ani obecnie obowiązujące prawo wspólnotowe nie odnoszą się expressis verbis do usług hoteli, a ustawa o VAT implementuje dosłownie przepisy dyrektywy, kontrowersje związane z polskimi przepisami są identyczne jak te, które występują na gruncie dyrektywy. Moim zdaniem usługi hotelowe są usługami związanymi z nieruchomościami.

Inną kwestią jest fakt, że Dyrektywa 2008/8/WE zmieniająca system VAT wprowadza zmiany w odniesieniu do definicji usług związanych z nieruchomościami i przewiduje, że w miejscu położenia nieruchomości opodatkowane będą również usługi zakwaterowania w sektorze hotelarskim lub sektorach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub w miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi. Polska zobowiązana jest do 1 stycznia 2010 r. implementować dyrektywę w nowym brzmieniu. Po tym dniu, pod warunkiem, iż przepisy zostaną prawidłowo wprowadzone do ustawy o VAT, kwestia miejsca świadczenia usług hoteli nie powinna budzić tak wielu kontrowersji.


Istotny jest powód zmiany stosowanej metody

SENTENCJA

Powód zmiany metody w trakcie procesu amortyzacji determinuje dalsze oceny prawidłowości dokonanej korekty zobowiązania podatkowego. O dopuszczalności korekty decyduje to, czy faktycznie ma miejsca jedynie skorygowanie błędnego księgowania odpisów amortyzacyjnych, czy zmiana wybranej wcześniej metody amortyzowania środka trwałego.

Wyrok WSA w Opolu z 16 kwietnia 2008 r., niepublikowany

sygn. akt I SA/Op 69/08

UZASADNIENIE

W czerwcu 2007 r. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością złożyła korektę zeznania CIT-8 za 2006 rok i wystąpiła o stwierdzenie oraz zwrot nadpłaty w podatku dochodowym. W pierwotnym zeznaniu spółka wykazała dochód i podatek. Po korekcie zamiast dochodu wystąpiła strata. Powodem powstania straty było podwyższeniem kosztów uzyskania przychodów z tytułu zwiększenia odpisów amortyzacyjnych. Zaniżone odpisy amortyzacyjne dotyczyły wprowadzonego po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych w styczniu 2006 r. budynku handlowo-usługowego.

Organy podatkowe odmówiły uwzględnienia nadpłaty. Podatnicy dla poszczególnych środków trwałych wybierają jedną z metod amortyzacji przed jej rozpoczęciem i stosują ją do pełnego zamortyzowania danego środka. Zmiana wybranej metody w trakcie procesu amortyzacji w ocenie organu nie jest możliwa. Organ podkreślił, że spółka, w okresie od lutego do listopada 2006 r. amortyzowała sporny budynek według metody określonej w art. 16i ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2000 r. nr 54, poz. 654 z późn. zm.). W ocenie organów przedłożone przez podatniczkę dokumenty nie potwierdziły, że faktycznie wybrała ona, przed rozpoczęciem amortyzacji, obecnie wskazywaną metodę amortyzacji. A tym samym, że błędne amortyzowanie budynku przez cały rok według innej metody było wyłącznie wynikiem nieprawidłowości księgowania.

Sąd Administracyjny w Opolu uwzględnił skargę podatniczki. W jego ocenie organy podatkowe dopuściły się naruszenia przepisów proceduralnych. Zwłaszcza nie wyjaśniły, czy zmiana zasad amortyzacji była celowym działaniem podatniczki czy też wynikiem błędu.

A sąd zwrócił uwagę, że fakt zmiany metody w trakcie procesu amortyzacji determinuje dalsze oceny prawidłowości dokonanej korekty zobowiązania podatkowego.

Jak zauważył sąd w ramach postępowania odwoławczego, organ ograniczył zakres przedmiotowy rozpoznawanego odwołania, które dotyczyło zarówno kwestii prawidłowości zastosowania art. 16h ust. 2 ustawy o CIT, jak i dopuszczalności wyboru metody amortyzacji przewidzianej w art. 16j ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT. Tym samym w ocenie WSA w postępowaniu odwoławczym pominięto część rozważań, która dotyczyła istotnej kwestii samej niedopuszczalności złożenia korekty zeznania z uwagi na zmianę w trakcie trwania amortyzacji środka trwałego wybranej metody jego amortyzowania. Już sama ta okoliczność nierozpoznania środka zaskarżenia w pełnym zakresie musiała skutkować uchyleniem w postępowaniu sądowoadministracyjnym zaskarżonej decyzji.

Dlatego też, w ponownym rozpoznaniu sprawy, organ odwoławczy zobligowany jest do rozpoznania całości odwołania strony i odniesienia się w pierwszej kolejności do zagadnienia, czy w sprawie doszło do zmiany metody amortyzacji, czy też jedynie do skorygowania błędów księgowania.

Co do kwestii samej amortyzacji sąd bez przesądzania jej ostatecznie wskazał m.in. na jeden z wyroków sądu administracyjnego. Podkreślił, że sąd, dokonując interpretacji art. 16j ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT, zwrócił uwagę na zastosowane w tym zakresie wyliczenie. Wyliczenie to jest ujęte w postaci wyliczenia wierszowego, czyli poszczególne elementy są wyliczane obok siebie.

OPINIA

Renata DŁuska

radca prawny i doradca podatkowy, partner w MDDP Michalik Dłuska Dziedzic i Partnerzy

Wyrok jest ze wszech miar słuszny - rozstrzygnął bowiem spór co do wykładni przepisów dotyczących możliwości zastosowania indywidualnych stawek amortyzacji dla używanych bądź ulepszonych budynków zaliczanych do rodzaju 103 i 109 KŚT (art. 16j ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2006 r.). Kwestia będąca przedmiotem sporu była rozważana w licznych postanowieniach naczelników urzędów skarbowych i decyzjach izb skarbowych. Z urzędowych interpretacji wynika, iż w niektórych przypadkach budził wątpliwości zakres zastosowania omawianego przepisu, tj. czy przewidziany w nim co najmniej 36-miesięczny okres amortyzacji dotyczy wszystkich trwale związanych z gruntem budynków wymienionych w rodzajach 103 i 109 klasyfikacji, czy też dotyczy jedynie kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych oraz budynków zastępczych. W mojej ocenie o wykładni przepisu decyduje sposób sformułowania omawianego przepisu i wyraźny podział tej jego części, w której zawarty jest opis podlegających minimalnej 36-miesięcznej amortyzacji środków trwałych przez sformułowanie trwale z gruntem związanych. Sformułowanie powyższe jest obustronnie wyodrębnione przez przecinki. Powoduje to, iż sformułowanie to należy odnosić do tej części przepisu, w której mowa jest o budynkach wymienionych w rodzajach 103 i 109 klasyfikacji.


Zapłata za hotel jest usługą opodatkowaną VAT

SENTENCJA

Usługą jest każde, co do zasady, odpłatne świadczenie, które nie jest dostawą towarów i które przejawia się tym, że świadczeniobiorca (konsument) odnosi z niego choćby nawet potencjalną korzyść. Dla potrzeb VAT musi zatem wystąpić konsumpcja świadczenia, bo podatek ten obciąża właśnie konsumpcję.

Wyrok WSA w Białymstoku z 28 sierpnia 2007 r., niepublikowany

sygn. akt I SA/Bk 254/07

UZASADNIENIE

Organy podatkowe zakwestionowały spółce akcyjnej rozliczenie VAT za kwiecień 2006 r. W ich ocenie spółka m.in. zaniżyła podatek należny poprzez zastosowanie niewłaściwej stawki VAT do jednego towaru, a także z tytułu świadczeń polegających na udostępnieniu do używania telefonów komórkowych oraz poniesieniu kosztów podróży służbowych. Były to świadczenia stanowiące element zapłaty za usługi wykonane przez podmioty niebędące pracownikami spółki, z którymi spółka zawarła umowy o zarządzanie, umowy o usługi handlowe i marketingowe oraz umowy o świadczenie usług doradztwa w zakresie sprzedaży towarów z oferty handlowej. Zgodnie z postanowieniami tych umów podatniczka udostępniła zleceniobiorcom własne składniki majątku w postaci samochodów osobowych oraz telefonów komórkowych (określając limit rozmów), a także w kilku przypadkach poniosła koszty podróży zleceniobiorców. Za używanie samochodów przez osoby, z którymi zostały zawarte umowy, spółka wystawiła faktury, natomiast wydatkami z tytułu używania telefonów komórkowych oraz wydatkami związanymi z podróżami służbowymi nie obciążyła tych osób.

Kwestią sporną w sprawie było ustalenie, czy udostępnienie zleceniobiorcom przez spółkę własnego mienia oraz przekazanie zakupionych usług obcych podlega opodatkowaniu VAT jako odpłatne świadczenie usług.

Ostatecznie sprawą zajął się Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku, który jednak oddalił skargę spółki. Sąd zauważył, że zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. nr 54, poz. 535 z późn. zm.) ustawodawca traktuje jako odpłatne świadczenie usług także nieodpłatne świadczenie usług niebędące dostawą towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenia usług, jeżeli nie są one związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, a podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z tymi usługami, w całości lub w części.

W związku z tym w ocenie sądu usługą jest każde, co do zasady, odpłatne świadczenie, które nie jest dostawą towarów i które przejawia się tym, że świadczeniobiorca (konsument) odnosi z niego choćby nawet potencjalną korzyść. Dla potrzeb VAT musi zatem wystąpić konsumpcja świadczenia, albowiem podatek ten obciąża właśnie konsumpcję.

Sąd wskazał, że spółka zawarła wiele cywilnoprawnych umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, o doradztwo w zakresie zarządzania czy też o usługi handlowe i marketingowe. Umowy zostały zawarte z osobami prowadzącymi własną działalność gospodarczą. Na podstawie tych umów spółka udostępniła usługodawcom (zleceniobiorcom) składniki majątku w postaci samochodów osobowych, telefonów komórkowych. Jednocześnie określone zostały limity rozmów i skutki w przypadku przekroczenia przez usługodawcę przyznanego limitu.

Sąd zwrócił uwagę, że spółka nie żądała za nie zapłaty (np. koszty rozmów telefonicznych, koszty podróży służbowych), pomimo że umowy przewidywały prawo refakturowania na usługodawcę kwoty nadwyżki powstałej po przekroczeniu ustalonego limitu na rozmowy.

Skarżąca, kupując usługi telekomunikacyjne, hotelowe, gastronomiczne we własnym imieniu, jednakże na rzecz zleceniobiorców, w istocie rzeczy dokonała ich odsprzedaży. W związku z tym uznać należy, że świadczyła na rzecz zleceniobiorców usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT. Koszty nabytych usług telekomunikacyjnych oraz koszty związane z podróżami służbowymi zleceniobiorców spółka zaliczyła do kosztów uzyskania przychodu. A podatek naliczony wynikający z faktur dokumentujących wymienione świadczenia został przez spółkę odliczony.

OPINIA

MichaŁ Grzywacz

radca prawny z zespołu prawa podatkowego kancelarii Krawczyk i Wspólnicy

Omawianym orzeczeniem wojewódzki sąd administracyjny przesądził, że opodatkowaniu VAT podlega nie tylko wynagrodzenie faktycznie wypłacane świadczącym usługi przedsiębiorcom, ale również te wszelkie inne świadczenia, które na mocy wiążącej strony umowy nabywa we własnym imieniu zleceniodawca, jeżeli świadczący odnosi z nich chociażby potencjalną korzyść. To ważny wyrok także z innego powodu.

Konsekwencją takich świadczeń może być bowiem także rozpoznanie przez organy podatkowe, tym razem po stronie usługobiorców, a w praktyce najczęściej tzw. samozatrudnionych, przychodu z tytułu uzyskanych nieodpłatnie świadczeń. Spółka, nabywając szereg usług, wykorzystywanych następnie przez świadczących usługi w ramach prowadzonych przez nich działalności gospodarczej, prowadzi do nieodpłatnego, wymiernego zwiększenia ich majątku. Przysporzenie takie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych (prawnych).


Sprzedaż działek może być wolna od VAT

SENTENCJA

Sprzedaż działek przeznaczonych pod usługi turystyczne przez osobę fizyczną z majątku prywatnego nie będzie powodować konieczności zapłaty VAT. Ani formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, ani okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo z zamiarem częstotliwości, nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, że w odniesieniu do tej konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika VAT.

Wyrok WSA w Warszawie z 10 czerwca 2008 r., niepublikowany

sygn. akt III SA/Wa 447/08

UZASADNIENIE

Sprawa dotyczyła interpretacji wydanej na wniosek podatnika przez ministra finansów w zakresie VAT. Wnioskodawca wyjaśnił, że 18 września 2007 r. jako osoba nieprowadząca działalności gospodarczej dokonał sprzedaży udziału w dwóch niezabudowanych działkach osobom fizycznym, również nieprowadzącym działalności gospodarczej. W miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego działki zostały przeznaczone pod usługi turystyczne i przeznaczone pod drogę dojazdową i pod zabudowę. W związku z uzyskanymi ustnymi opiniami urzędników urzędu skarbowego dotyczącymi konieczności odprowadzenia VAT od tej transakcji dokonał rejestracji jako podatnik VAT czynny.

Podatnik zapytał jednak, czy opisana przez niego transakcja podlega opodatkowaniu VAT w sytuacji, gdy przedmiotem sprzedaży był jego majątek osobisty, który nie był nabyty do celów działalności gospodarczej.

Minister finansów wyjaśnił w interpretacji, że zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. nr 54, poz. 535 z późn. zm.), opodatkowaniu VAT podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Minister wyjaśnił, że za działalność gospodarczą w rozumieniu tych przepisów uznaje się również czynności z zakresu działalności produkcyjnej, handlowej lub usługodawców wykonywane sporadycznie, a nawet jednorazowo w sytuacji, gdy okoliczności wykonania tych transakcji wskazują na zamiar ich wykonania w sposób częstotliwy. Zdaniem organu przepisy te wskazują, że działalność prowadzona przez rolników mieści się w pojęciu działalności gospodarczej, która obejmuje także czynności polegające na sprzedaży gruntów. W jego ocenie istotne w niniejszej sprawie jest to, że grunty były wykorzystywane do działalności rolniczej.

Podatnik nie zaakceptował stanowiska ministra i zaskarżył interpretację do sądu. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uwzględnił jego skargę.

Jak zauważył sąd, kwestia opodatkowania VAT czynności polegających na sprzedaży działek była przedmiotem rozważań Naczelnego Sądu Administracyjnego. W wyroku z 29 października 2007 r. (sygn. akt I FPS 3/07, niepublikowany) NSA uznał, że użyty w treści art. 15 ust. 2 ustawy o VAT zwrot - również wówczas gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy - jest wynikiem wadliwej implementacji postanowień zawartych w art. 4 ust. 3 VI Dyrektywy. Zamiast bowiem określić wprost i jasno w ustawie o VAT, że za podatnika uznaje się każdego, kto okazjonalnie zawiera transakcje związane z działalnością gospodarczą, ustawodawca zdecydował się na skomplikowane i wymagające zabiegów interpretacyjnych rozwiązanie polegające na rozszerzeniu definicji działalności gospodarczej.

Jak zauważył sąd, warunkiem niezbędnym do uznania danego podmiotu za podatnika VAT jest ustalenie, że działa on niezależnie jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik czy wykonujący wolny zawód.

Innymi słowy, jeśli dana czynność wykonana została poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika czy wykonującego wolny zawód, to w świetle art. 4 ust. 1 i 2 VI Dyrektywy z tytułu wykonania takiej czynności dany podmiot nie może być uznany za podatnika VAT. I nie ma, w ocenie sądu, znaczenia, czy czynność tę wykonał jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy, czy też wielokrotnie.

Taka zaś właśnie sytuacja występuje w przypadku sprzedaży przez daną osobę jej majątku prywatnego. Majątek taki był bowiem nabywany na własne potrzeby danej osoby, a nie z przeznaczeniem do działalności handlowej. Dlatego jego sprzedaż zarówno w całości, jak i w częściach, jednemu lub wielu nabywcom, z zyskiem lub bez, nie może być uznana za działalność handlową ze skutkiem w postaci uznania tej osoby za podatnika VAT.

Jak podkreślił sąd, zwłaszcza w przypadku działalności gospodarczej w zakresie handlu, zamiar częstotliwego wykonywania czynności ujawniony być musi już w momencie nabycia towaru, a nie w momencie jego sprzedaży.

Ani więc formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, ani okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, że w odniesieniu do tej konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika VAT.

OPINIA

Izabela Prokofi

ekspert w dziale Doradztwa Podatkowego KPMG

Wyrok zasługuje na aprobatę, gdyż stanowi kontynuację linii orzeczniczej, zgodnie z którą dla opodatkowania VAT sprzedaży m.in. nieruchomości należących do majątku osobistego sprzedającego - osoby fizycznej, decydujący jest przede wszystkim obiektywny zamiar, iż dla konkretnej transakcji działa jako przedsiębiorca. Trudno znaleźć jakiekolwiek argumenty na poparcie stanowiska ministra finansów, który wydał sporną interpretację indywidualną. Nabywając grunty w spadku w latach 70., sprzedający nie mógł działać jako przedsiębiorca. Nawet jeśli grunty są przeznaczone w planie zagospodarowania przestrzennego m.in. pod usługi turystyczne, nie stanowi to przesłanki do określenia zamiaru działania sprzedającego w charakterze przedsiębiorcy. Skłonność ministra do uznawania wszelkich transakcji sprzedaży za opodatkowane VAT stanowi przejaw nadmiernego fiskalizmu. Dlatego za słuszną należy również uznać tezę o niezgodności art. 5 ust. 1 pkt 1 oraz art. 15 ust. 2 ustawy o VAT z dyrektywą VAT w zakresie, w jakim ustawa wykracza poza definicję działalności gospodarczej zawartej w Dyrektywie i uznaje za działalność opodatkowaną także jednorazową czynność wykonaną w okolicznościach wskazujących na zamiar jej wykonywania w sposób częstotliwy, nie zastrzegając jednocześnie, iż pierwotną przesłanką powinien być zamiar działania w charakterze przedsiębiorcy.


Wydatki ponoszone za udziałowca nie są kosztem

SENTENCJA

Jeżeli audytor działał na zlecenie potencjalnego udziałowca, a nie podatnika, wydatki związane z jego pobytem w hotelu nie mogą być kosztem. Wydatki ponoszone za inny podmiot gospodarczy z natury rzeczy nie mogły stanowić kosztów uzyskania przychodów spółki.

Wyrok WSA w Gliwicach z 24 kwietnia 2008 r.

sygn. akt I SA/Gl 1500/06

UZASADNIENIE

Organy podatkowe zakwestionowały spółce z ograniczoną odpowiedzialnością zobowiązanie podatkowe z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych za 2001 rok. Organy podatkowe zarzuciły spółce wiele nieprawidłowości m.in. w zakresie kosztów uzyskania przychodów. Jeden z nich dotyczył zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na pobyt audytora wykonującego badanie na zlecenie potencjalnego udziałowca w hotelach.

Organ odwoławczy nie podzielił jednak zarzutów spółki. Organ stwierdził, że nie występował w przedmiotowej sytuacji związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy tymi wydatkami, a przychodami spółki. Organ przypomniał, że zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tejże ustawy. Jednakże organ ustalił, że audytor działał na zlecenie potencjalnego udziałowca, a nie podatnika. Jak podkreślono w decyzji, koszty ponoszone za inny podmiot gospodarczy, z natury rzeczy, nie mogły stanowić kosztów uzyskania przychodów podatnika. Poza tym organ podniósł, że z tytułu nabycia przez potencjalnego udziałowca udziałów w podwyższonym kapitale zakładowym podatnika mógł on otrzymać środki wyłącznie na powiększenie tego kapitału, a to nie mogło spowodować powstania w spółce przychodu. Sprawa trafiła do sądu administracyjnego.

W pierwszej kolejności WSA odniósł się do zarzutu skarżącej, który dotyczył świadczonych przez nią różnorakich nieodpłatnych świadczeń. Sąd wyjaśnił, że ustawodawca nie sprecyzował bliżej, co należy rozumieć przez nieodpłatne świadczenia, ograniczając się jedynie do wskazania w art. 12 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych sposobu i kryteriów ustalania ich wartości. Powołując się na orzecznictwo, sąd wskazał, że przez nieodpłatne świadczenie należy rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. nie związane z kosztami, przysporzenie majątku tej osoby, mające konkretny wymiar finansowy. W rozpatrywanej sprawie skarżąca korzystała z nieodpłatnej pracy osób fizycznych i z cudzych środków finansowych, nie ponosząc wobec świadczących żadnych kosztów. Zatem zasadnie organy podatkowe przyjęły, że podatnik otrzymał nieodpłatne świadczenia. A skoro tak, to zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ich wartość stanowiła przychód spółki.

W dalszej części uzasadnienia sąd odniósł się wydatków związanych z pobytem audytora wykonującego badanie na zlecenie potencjalnego udziałowca skarżącej. Sąd zgodził się z organami podatkowymi, że nie występuje związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy tymi wydatkami a przychodami spółki. Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy. Skoro audytor działał na zlecenie potencjalnego udziałowca - nie skarżącej, koszty ponoszone za inny podmiot gospodarczy z natury rzeczy nie mogły stanowić kosztów uzyskania przychodów spółki.

OPINIA

Jakub Grzegorzek

aplikant radcowski z Kancelarii Prawnej Chałas i Wspólnicy

Wydatki na usługi hotelarskie nie zawsze są kosztami uzyskania przychodu. Decydujące znaczenie ma okoliczność, czy poniesienie takich wydatków ma na celu osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów, a więc czy między wydatkiem a przychodem istnieje związek przyczynowo-skutkowy. W praktyce rozstrzygnięcie tego zagadnienia bywa trudne, ponieważ wydatki na nocleg ze swej istoty związane są z przychodem tylko pośrednio. Każdy przypadek wymagać więc będzie odrębnej analizy.

W komentowanym orzeczeniu sąd uznał, że poniesione przez spółkę wydatki na nocleg audytora prowadzącego badanie spółki na zlecenie podmiotu zainteresowanego objęciem udziałów w podwyższonym kapitale zakładowym nie stanowią kosztów uzyskania przychodu. Sąd słusznie zauważył, że ewentualne wniesienie wkładu przez nowego udziałowca co prawda spowoduje zwiększenie wysokości kapitału zakładowego, ale nie przyniesie spółce żadnego przychodu, stąd wydatki na nocleg nie stanowią kosztu.

Przygotowała ALEKSANDRA TARKA

Źródło: Gazeta Prawna [Tygodnik Podatkowy] nr 141 (2263), 21 lipca 2008 r.

Autopromocja

REKLAMA

Źródło: INFOR

Oceń jakość naszego artykułu

Dziękujemy za Twoją ocenę!

Twoja opinia jest dla nas bardzo ważna

Powiedz nam, jak możemy poprawić artykuł.
Zaznacz określenie, które dotyczy przeczytanej treści:
QR Code

© Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą wydawcy INFOR PL S.A.

Podatek PIT - część 2
certificate
Jak zdobyć Certyfikat:
  • Czytaj artykuły
  • Rozwiązuj testy
  • Zdobądź certyfikat
1/10
Zeznanie PIT-37 za 2022 r. można złożyć w terminie do:
30 kwietnia 2023 r. (niedziela)
2 maja 2023 r. (wtorek)
4 maja 2023 r. (czwartek)
29 kwietnia 2023 r. (sobota)
Następne
Księgowość
Zapisz się na newsletter
Zobacz przykładowy newsletter
Zapisz się
Wpisz poprawny e-mail
Polska ustawa o kryptoaktywach od 30 czerwca 2024 r. Założenia i cel nowych przepisów [omówienie projektu]

Projekt ustawy o kryptoaktywach ma zaimplementować do krajowych przepisów rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2023/1114 z dnia 31 maja 2023 r. w sprawie rynków kryptoaktywów oraz zmiany rozporządzeń (UE) nr 1093/2010 i (UE) nr 1095/2010 oraz dyrektyw 2013/36/UE i (UE) 2019/1937 (Dz. U. UE. L. z 2023 r. Nr 150, str. 40 z późn. zm.) (dalej: MiCA) określające zasady regulacji i nadzoru emisji, handlu i świadczenia usług związanych z kryptowalutami. Rozporządzenie obowiązuje już od 29 czerwca 2023 r., ale w pełni zacznie być stosowane dopiero w grudniu 2024 r. Projekt ustawy przewiduje wprowadzenie nowych rozwiązań w obszarze sektora rynku kryptoaktywów, mających na celu realizację zadań wynikających z rozporządzenia MiCA, w szczególności w zakresie skutecznego nadzoru i ochrony inwestorów. Według ustawodawcy podjęcie działań zmierzających do realizacji ww. celów zapewni rozwój rynku w perspektywie wieloletniej oraz bezpieczeństwo przez rozszerzenie kompetencji nadzorczych. Za projekt ustawy odpowiada Podsekretarz Stanu Ministerstwa Finansów. 

Eksport usług do Turcji na nowych zasadach od stycznia 2024

Eksport usług występuje wówczas, gdy za miejsce świadczenia usług, czyli faktycznego opodatkowania, jest terytorium innego państwa. O miejscu opodatkowania danej usługi decyduje nie miejsce jej faktycznego wykonania, ale wskazane przepisami ustawy o VAT „miejsce jej świadczenia”. Charakterystyką usługi wykonanej poza granice terytorium kraju to takie świadczenie, od którego zobowiązanym do rozliczenia VAT jest zagraniczny nabywca tej usługi. Dla polskiego usługodawcy jest ona wówczas czynnością niepodlegającą opodatkowaniu (NP) w VAT.

Rozlicz się przez internet. Dzięki usłudze Twój e-PIT szybko i łatwo rozliczysz swój PIT

Okres rozliczeń rocznych PIT trwa do końca kwietnia. Dzięki usłudze Twój e-PIT udostępnionej przez Ministerstwo Finansów w e-Urzędzie Skarbowym (e-US) możesz szybko i wygodnie rozliczyć swój PIT. Zwłaszcza jeśli masz Profil Zaufany. Jeśli nie masz – założysz go od ręki.

PIT 2024. Czy można rozliczyć podatki bez Profilu Zaufanego?

Sezon rozliczeń podatkowych jest w pełni. Dzięki usłudze e-PIT dostępnej na stronie Ministerstwa Finansów, możesz  szybko rozliczyć swój PIT. Resort zaleca, aby z rozliczeniem nie zwlekać.

Co można sobie odliczyć od podatku 2024? Z jakich ulg podatkowych można skorzystać w rozliczeniu PIT?

Co można odliczyć z podatku PIT? Z jakich ulg podatkowych można skorzystać w rozliczeniu w 2024 roku?

Kto może wyjechać do sanatorium z ZUS-em w 2024 roku? Jak uzyskać skierowanie? Ile trzeba czekać?

Nie tylko Narodowy Fundusz Zdrowia kieruje do miejscowości uzdrowiskowych, ale także Zakład Ubezpieczeń Społecznych. Z leczenia może skorzystać każdy ubezpieczony, który jest zagrożony utratą zdolności do pracy. Warunkiem jest jednak, by rehabilitacja poprawiła rokowania stanu zdrowia i przyczyniła się do powrotu do aktywności zawodowej.

Limit pomocy de minimis dla MŚP 2024 - podwyżka od 1 maja

Ministerstwo Finansów przygotowało projekt rozporządzenia, na podstawie którego MŚP nadal udzielana będzie pomoc de minimis w formie gwarancji BGK spłaty kredytu lub innego zobowiązania - napisał resort w OSR do projektu. Rozporządzenie wdroży w życie unijne przepisy wprowadzające nowy wyższy limit takiej pomocy dla jednego przedsiębiorstwa w ciągu 3 lat.

Ulga sponsoringowa a koszty uzyskania przychodów z zysków kapitałowych

Po koniec 2023 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, że podmioty osiągające przychody z zysków kapitałowych również mogą odliczać koszty wspierania sportu, edukacji i kultury, na podstawie art. 18ee, niezależnie od tego czy koszty te zostaną przyporządkowane do przychodów z zysków kapitałowych czy pozostałych przychodów.

Rozrachunki w księgowości wsparte sztuczną inteligencją. Nadchodzi nowe

Czy sztuczna inteligencja może wspomóc księgowym w rozrachunkach? Dzięki wykorzystaniu mechanizmów sztucznej inteligencji programy księgowe pozwalają na dużą automatyzację procesów w tym zakresie.

Jak rozpoznać pellet dobrej jakości? Jak sprawdzić samemu?

Jakość pelletu jest kluczowym czynnikiem decydującym o jego efektywności i bezpieczeństwie użytkowania. Niezależnie od tego, czy wykorzystujemy go do ogrzewania domu, czy jako surowiec w przemyśle, istnieją cechy, na które warto zwrócić uwagę, aby mieć pewność, że wybieramy produkt najwyższej jakości.

REKLAMA