REKLAMA

REKLAMA

Kategorie
Zaloguj się

Zarejestruj się

Proszę podać poprawny adres e-mail Hasło musi zawierać min. 3 znaki i max. 12 znaków
* - pole obowiązkowe
Przypomnij hasło
Witaj
Usuń konto
Aktualizacja danych
  Informacja
Twoje dane będą wykorzystywane do certyfikatów.

Koszty w działalności gospodarczej prowadzonej w domu

REKLAMA

Ze względu na różne okoliczności osoby fizyczne coraz częściej podejmują się prowadzenia samodzielnie działalności gospodarczej. Nierzadko jej specyfika nie wymaga wynajmowania pomieszczeń biurowych. Przedsiębiorcy decydują się wtedy prowadzić działalność w domu, przeznaczając część mieszkania na potrzeby firmy. W takim przypadku konieczne jest prawidłowe określanie kosztów uzyskania przychodów. Nie każdy bowiem wydatek może zostać do nich zaliczony bezpośrednio i w całej wysokości. Błędne rozliczenie kosztów uzyskania przychodów przyczynić się może do odprowadzenia podatku w nieprawidłowej wysokości i narazić podatnika na niepotrzebne konsekwencje wynikające nie tylko z przepisów ustaw o podatkach dochodowych, Ordynacji podatkowej, ale także przepisów kodeksu karnego skarbowego. Warto więc prześledzić tę kwestię bardzo dokładnie.

SPIS TREŚCI

PORADY PRAWNE




Co może być kosztem

Ustawodawca nie wskazuje wprost, które wydatki mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, art. 22 ustawy zawiera bowiem jedynie ogólną zasadę kwalifikowania wydatków jako koszty uzyskania przychodów. Dokonując ich kwalifikacji należy wziąć pod uwagę przede wszystkim fakt, czy zostały one poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia jego źródła. Ocena leży więc w subiektywnej gestii podatnika. To podatnik sam, zgodnie ze swoją wiedzą, dokonuje zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów. To na nim także spoczywa obowiązek udowodnienia istnienia związku poniesionego wydatku z realizacją celu, jakim jest uzyskanie przychodu. Jeśli podatnik nie wykaże, że poniesione wydatki mogą mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu lub nie przedstawi rzeczowych argumentów, wskazujących na celowość wydatków z punktu widzenia zabezpieczenia źródła przychodów, to wydatek nie może zostać uznany za koszt uzyskania przychodów.

Autopromocja

W ustawie zostało wskazane wprost, iż do kosztów uzyskania przychodów mogą być zaliczone te wydatki, które zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów, a nie żadnego jednego konkretnego przychodu. Należy jednak zwrócić uwagę, iż muszą one zostać poniesione w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością. Należy podkreślić, iż nie musi zaistnieć bezpośredni związek między poniesionym wydatkiem, zaliczonym do kosztów uzyskania przychodów, a uzyskaniem konkretnego przychodu. Warto tu zwrócić uwagę na wyrok NSA z 12 maja 1999 r., sygn. I SA/Wr 482/97, niepubl. Zgodnie z jego treścią kosztem uzyskania przychodu są wszelkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Sąd wskazał także, iż w takim ujęciu kosztami będą koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i te pozostające w związku pośrednim, jeśli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Konieczny związek z przychodem

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

W celu poprawnego zakwalifikowania poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, w pierwszej kolejności należy dokonać analizy istnienia związku pomiędzy poniesionym wydatkiem a prowadzoną działalnością gospodarczą. Należy odpowiedzieć sobie na pytanie, czy dany wydatek został poniesiony w celu uzyskania przychodów lub ewentualnie w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Jeśli tak, następnie należy sprawdzić, czy dany wydatek nie znajduje się na liście wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów (art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Przeanalizować należy także kwestię, czy dany wydatek może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów w pełnej kwocie, na zasadach ogólnych, czy też może w oparciu o zasady szczególne.

Dalszy ciąg materiału pod wideo

Aby pewien wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, powinny zostać spełnione następujące warunki:

• wydatek ten musi zostać poniesiony,

• celem jego poniesienia musi być osiągnięcie przychodów lub też zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,

• wydatek nie może znajdować się na liście zawierającej katalog eliminujących możliwość zaliczenia pewnych wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

Warto także zauważyć, iż kosztem uzyskania przychodów może być także tego rodzaju wydatek, który został poniesiony w celu osiągnięcia przychodów, jednakże z niezależnych przyczyn cel ten nie został osiągnięty lub też został osiągnięty, ale w mniejszym wymiarze.

Istotne stanowisko zajął NSA w wyroku z 1 czerwca 2000 r., sygn. SA/Rz 1596/97, niepubl., w którym stwierdził, że ustawodawca, posługując się zwrotem wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu, nie posługuje się sformułowaniem skutek. Z tych też powodów brak skutku, tj. przychodu, nie dyskwalifikuje wydatku jako kosztu poniesionego w celu osiągnięcia przychodu.


Dokumentowanie wydatków

W celu zaliczenia poniesionego wydatków do kosztów uzyskania przychodów osoby fizycznej, prowadzącej działalność gospodarczą, musi on zostać prawidłowo zaewidencjonowany w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

Należy zaznaczyć, iż podstawą zapisów w księdze są, co do zasady, dowody księgowe. Mogą być nimi przede wszystkim faktury VAT, dokumenty celne, rachunki, a także noty i faktury korygujące. Dowodami księgowymi mogą być także inne dowody, na podstawie których możliwe jest stwierdzenie dokonanie operacji gospodarczych, jakie miały miejsce. Należy jednak zaznaczyć, iż powinny być one sporządzone w języku polskim, a sama treść dokumentu musi być jasna i zrozumiała.

Przepisy polskiego prawa zobowiązują podatnika do prowadzenia ksiąg rachunkowych, ewidencji, rejestrów, a także do sporządzania i gromadzenia różnego rodzaju dokumentów, m.in. faktur, rachunków, potwierdzeń zamówień, zawartych umów itd. Należy zaznaczyć, iż zgodnie z przyjętą linią orzeczniczą przez sądy administracyjne, jeśli wydatki poniesione zostały w celu uzyskania przychodów, a także zostały prawidłowo udokumentowane i zaewidencjonowane w prowadzonych przez podatnika księgach, niejako automatycznie podlegają one uwzględnieniu jako koszty uzyskania przychodów bez konieczności udowadniania ich w jakikolwiek inny sposób. Należy jednakże wskazać, iż w doktrynie prawa podatkowego często można spotkać się ze stwierdzeniem, że czasami mogą być wymagane szczególne dowody potwierdzające np. zawarcie transakcji. W praktyce często może to dotyczyć zakupu usług o charakterze niematerialnym. Obowiązek taki wprowadzony został np. w przypadku konieczności sporządzenia dokumentacji podatkowej związanej z dokonywanymi transakcjami z podmiotami powiązanymi (art. 25 i 25a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

WAŻNE

Należy pamiętać, iż ciężar udowodnienia organowi podatkowemu, że między poniesionym wydatkiem a uzyskanym przychodem istnieje jakikolwiek związek, spoczywa na podatniku

JAK PRZELICZAĆ KOSZTY W WALUTACH OBCYCH

Co do zasady, koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Wyłączenia z kosztów

Konieczne jest zwrócenie uwagi na treść art. 23 ustawy o podatku dochodowym od fizycznych. Zawarty w nim katalog wyłączeń wskazuje, jakie wydatki w żadnym razie nie mogą zostać zaliczone do podatkowych kosztów uzyskania przychodów. Znajduje się tam około 60 pozycji. Do najważniejszych wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów zaliczyć można m.in.:

• wydatki na nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,

• wydatki na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych,

• odpisy z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20 tys. euro przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania,

• straty w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1,

• straty powstałe w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności,

składki na ubezpieczenie zdrowotne, opłacone w roku podatkowym przez podatnika zgodnie z przepisami o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.


Potrącanie kosztów

Jeśli chodzi o potrącanie kosztów, należy wskazać, iż co do zasady, zgodnie z regulacją zawartą w art. 22 ust. 4 ustawy, koszty uzyskania przychodów mogą być potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione.

Jednakże należy zaznaczyć, że u podatników prowadzących księgi rachunkowe koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Koszty bezpośrednie i pośrednie

Jednakże należy zaznaczyć, iż u podatników, prowadzących księgi rachunkowe, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Ponadto warto zwrócić uwagę, iż koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

1) sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo

2) złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego

- są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu określonym powyżej, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane jest zeznanie.

Należy pamiętać, iż poza kosztami bezpośrednio związanymi z przychodami istnieją także koszty pośrednie. Naliczamy do nich wydatki, które mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, jednakże nie jest możliwe powiązanie ich z konkretnymi przychodami. Mogą to być na przykład wydatki poniesione na obsługę prawną, obsługę księgową.

Tego rodzaju koszty powinny być co do zasady potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli jednak zdarzy się sytuacja, iż będą one dotyczyć okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie będzie możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, będą one stanowiły koszt uzyskania przychodów w danym roku podatkowym proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Zasady te mają zastosowanie również do podatników prowadzących podatkowe księgi przychodów i rozchodów, pod warunkiem że stale w każdym roku podatkowym księgi te będą prowadzone w sposób umożliwiający wyodrębnienie kosztów uzyskania przychodów odnoszących się tylko do tego roku podatkowego. Jednakże w przypadku tych podatników za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu.


Koszty w księdze podatkowej

Należy zwrócić uwagę, że za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów w przypadku podatników, którzy prowadzą podatkową księgę przychodów i rozchodów, uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu. Stanowi o tym art. 22 ust. 6b omawianej ustawy.

Poza tym podatnik prowadzący podatkową księgę przychodów i rozchodów może wybrać bardziej skomplikowaną metodę rozliczania kosztów w czasie, według zasad określonych w art. 22 ust. 5-5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dla podatników prowadzących księgi rachunkowe. Metodę tę określamy potocznie mianem memoriałowej. Dokonanie wyboru tej metody przez podatnika jest jednak możliwe pod warunkiem, że stale, w każdym roku podatkowym, będzie prowadził podatkową księgę przychodów i rozchodów w sposób umożliwiający wyodrębnienie kosztów uzyskania przychodów odnoszących się tylko do danego roku podatkowego (art. 22 ust. 6 cyt. ustawy).

Co do zasady, istota metody memoriałowej polega na rozliczaniu kosztów uzyskania przychodów w podziale na:

• koszty bezpośrednio związane z przychodami danego roku podatkowego,

• koszty pośrednie (tj. inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami).

Koszty bezpośrednie, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, w myśl przepisów, powinny być rozliczone w tym roku, w którym zostały osiągnięte odpowiadające im przychody.

Jeżeli natomiast koszty bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, zostały poniesione po zakończeniu tego roku:

• do dnia złożenia zeznania podatkowego (nie później jednak niż do upływu terminu złożenia tego zeznania) - to powinny być potrącone w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody,

• po dniu złożenia zeznania podatkowego - to powinny być potrącone w następnym roku podatkowym.

Z kolei pośrednie koszty uzyskania przychodów, co do zasady, należy potrącać w dacie ich poniesienia. Jeżeli jednak koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, to w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Zasady te znajdują swoje odzwierciedlenie w postanowieniu dyrektora Pierwszego Urzędu Skarbowego w Radomiu z 25 września 2007 r., sygn. 1424/2140/4111/415/16/07/JSZ.

Diety kosztem tylko do limitu

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 52 powołanej ustawy podatkowej nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra, tj. w rozporządzeniu ministra pracy i polityki socjalnej z 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz.U. nr 236, poz. 1990 ze zm.), jak również w rozporządzeniu ministra pracy i polityki socjalnej z 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz.U. nr 236, poz. 1991 ze zm.).

Tym samym osoba świadcząca usługi transportu samochodowego, podobnie jak każdy inny podatnik prowadzący działalność gospodarczą - do kosztów uzyskania przychodów może zaliczyć wartość diet - do wysokości określonego limitu - pod warunkiem że są one związane z odbywaniem podróży służbowej i spełnione są warunki wynikające z cyt. art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

KIEDY UJĄĆ KOSZT

Koszty należy ujmować według następujących zasad:

• zakupy towarów handlowych - według daty otrzymania towaru, materiału,

• usługi podwykonawstwa - w roku, w którym wykonano usługę (jeżeli usługa została wykonana w następnym roku, to musi być ujęta w remanencie w wartości usług w toku),

• koszty pośrednie - w dniu wystawienia faktury lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania kosztu,

• koszty pośrednie dotyczące dwóch lat podatkowych - proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą,

• koszty wynagrodzeń i składek ZUS - w dniu zapłaty.


Dzień poniesienia kosztu

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Dyrektor Izby Skarbowej w Rzeszowie z decyzji z 17 września 2007 r., sygn. L.IS.I/1/4151/33/2007, stwierdził, iż za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodu w przypadku podatników, którzy prowadzą podatkową księgę przychodów i rozchodów, uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu. Wobec powyższego, co do zasady, momentem ujęcia kosztu w podatkowej księdze przychodów i rozchodów będzie data jego poniesienia, czyli data wystawienia faktury. Niemniej jednak w myśl art. 24a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych m.in. spółki jawne osób fizycznych, wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, z zastrzeżeniem ust. 3 i 5 tego artykułu, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy.

Sposób prowadzenia oraz szczegółowe warunki, jakim powinna odpowiadać podatkowa księga przychodów i rozchodów, zawiera rozporządzenie ministra finansów z 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Zgodnie z par. 17 ust. 2 ww. rozporządzenia zapisów dotyczących pozostałych wydatków dokonuje się, z zastrzeżeniem par. 20 i par. 30 tego rozporządzenia, jeden raz dziennie, po zakończeniu dnia, nie później niż przed rozpoczęciem działalności w dniu następnym, z uwzględnieniem zasad określonych w art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Rozliczenie czynszu

Prowadząc działalność gospodarczą w domu, do kosztów uzyskania przychodów możliwe jest zaliczenie wydatków związanych z czynszem mieszkaniowym lub wydatkami na jego wyposażenie czy używanie. Przykładem mogą tu być np. faktury za energię elektryczną. Trzeba jednak zwrócić uwagę, iż kwoty te nie mogą zostać do kosztów uzyskania przychodów zaliczone w całości, ale tylko w części proporcjonalnej, odpowiadającej wykorzystaniu powierzchni mieszkania na działalność gospodarczą. Aby dokonać kwalifikacji tego typu wydatków w prawidłowej wysokości, trzeba określić, jaki procent powierzchni mieszkaniowej wykorzystujemy na potrzeby firmy i taką tylko wartość faktury dotyczącej czynszu czy mediów wliczyć w koszty swojej działalności. Zaliczenie tego typu wydatków do kosztów uzyskania przychodów będzie oczywiście możliwe po spełnieniu warunków dotyczących kwalifikacji kosztów podatkowych określonych powyżej.


Kłopotliwa reprezentacja

Zdarza się, że nawet osoby prowadzące jednoosobowe firmy zarejestrowane w domu od czasu do czasu muszą spotkać się ze swoim klientem czy kontrahentem. Z uwagi na fakt, iż w domu nie zawsze spotkanie biznesowe wyglądałoby profesjonalnie, spotkanie odbywa się w restauracji. I tu uwaga, począwszy bowiem od stycznia 2007 r. podatkowych kosztów uzyskania przychodów nie stanowią koszty reprezentacji, w szczególności wskazane zostały w tym zakresie wydatki poniesione na usługi gastronomiczne, zakup żywności i napojów w tym alkoholowych. Nie oznacza to jednak, że jedynie zakup tych towarów został wyłączony z możliwości kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów. Należy pamiętać, iż wszelkie koszty związane z reprezentacją nie stanowią kosztów uzyskania przychodów. Obowiązujące przepisy niestety nie zawierają legalnej definicji pojęcia reprezentacji, co znacznie utrudnia ich stosowanie, a także powoduje powstawanie wielu rozbieżności interpretacyjnych. Dobrze więc posłużyć się w tym przypadku słownikiem języka polskiego. Zgodnie z definicją w nim zawartą reprezentacja to okazałość, wystawność. Zachowywać się reprezentacyjnie to postępować w sposób okazały, okazale, wytwornie, wystawnie. Reprezentacja zatem to kreowanie pozytywnego wizerunku danego podmiotu, ponoszenie wydatków w celu wywołania jak najkorzystniejszego wrażenia.

Z drugiej strony mamy do czynienia z reklamą. Należy zaznaczyć, iż wydatki związane z reklamą stanowią koszt uzyskania przychodów w pełnej wysokości. Od stycznia 2007 r. nie obowiązują już zapisy dotyczące podziału reklamy na publiczną i niepubliczną. Cała kwota poniesiona na reklamę może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów, oczywiście zakładając, iż wydatki te spełniają podstawową definicję kosztów uzyskania przychodów, czyli zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Ważne jest także, aby wydatki te nie znalazły się na liście art. 23, zawierającej wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów.

Biorąc pod uwagę fakt, iż nie ma jednoznacznej definicji pojęcia reklamy i reprezentacji ani katalogu wydatków zaliczanych do reprezentacji czy też reklamy, często pojawiają się problemy interpretacyjne w tej kwestii. Niektóre wydatki trudno bowiem jednoznacznie zaliczyć do kosztów związanych z reklamą lub reprezentacją. Ustawodawca nie wskazał bowiem granicy, która wiążąco i jednoznacznie oddzielałaby od siebie te dwa typy wydatków.

Problemy mogą pojawić się na przykład w zakresie upominków dla podatnika oraz gadżetów reklamowych. Wydawałoby się, iż prezenty dla podatników zaliczyć należy do kosztów reprezentacji, jednakże należy wskazać pewne rodzaje przedmiotów, których przekazanie może wiązać się bardziej z reklamą niż z reprezentacją, co spowoduje pojawienie się możliwości zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów. Mam tu na myśli np. breloczki, smycze do kluczy, długopisy z logo firmy. W nieco ponadrocznym okresie obowiązywania tego przepisu w obecnym brzmieniu wykształcił się pogląd, iż oznakowanie przekazywanego prezentu logo przedsiębiorcy przesądza o jego potraktowaniu jako reklamę i możliwości zakwalifikowania wydatków z nim związanych do kosztów uzyskania przychodów, zwłaszcza gdy sama wartość przekazywanych przedmiotów będzie znikoma. Jeśli jednak podatnik przekaże swoim najlepszym klientom np. drogie, eleganckie pióra, nawet jeśli będą one miały wygrawerowane logo firmy, w mojej ocenie powinny one zostać zaliczone do kosztów reprezentacji, a tym samym wyłączone z kosztów uzyskania przychodów.

WAŻNE

Nieodliczona od podatku dochodowego od osób fizycznych część składki na ubezpieczenie zdrowotne nie będzie na podstawie przepisów art. 22 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztem uzyskania przychodu ze źródła, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza

WYDATKI NA SZKOŁĘ NIE ZAWSZE KOSZTEM

Wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych, do których zalicza się wydatki na dokształcenie, nie są ujęte w katalogu zawartym w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie stanowi to jednak wystarczającej przesłanki do obciążenia ich wartością kosztów uzyskania przychodów. Dla uzyskania takiego uprawnienia konieczne jest również zaistnienie związku przyczynowego między poniesionym wydatkiem a celem, jakim jest osiągnięcie przychodu lub zamiar osiągnięcia przychodu. Nadmienić należy jednak, że na osobie, która osiąga przychody z działalności gospodarczej, spoczywa ciężar wskazania związku przyczynowego pomiędzy ponoszonymi wydatkami a osiąganymi przychodami z tej działalności oraz okoliczności, iż ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów. Wskazanie takiego związku jest warunkiem koniecznym dla uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu.


Odpisy amortyzacyjne

Analizując problematykę kosztów uzyskania przychodów z punktu widzenia podatków dochodowych, należy zwrócić uwagę także na kwestie dotyczące amortyzacji.

Należy zaznaczyć, iż nie zawsze jest możliwe zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatków w ich pełnej wysokości. Z taką sytuacją mamy do czynienia na przykład w przypadku wydatków większych niż 3,5 tys. zł. W takim przypadku należy poddać je amortyzacji i dokonywać zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niejako na raty.

Z zastrzeżeniem art. 22c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych amortyzacji podlegają, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia ich do używania:

• budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

• maszyny, urządzenia i środki transportu,

•inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Ponadto należy zwrócić uwagę, iż amortyzacji podlegają również m.in., z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

• przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej inwestycjami w obcych środkach trwałych,

•budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,

•składniki majątku, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 23a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników - jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający

- zwane także środkami trwałymi, a także nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

• spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,

• spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,

• prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,

• autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,

•licencje, a także

•wartość stanowiącą równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Należy podkreślić, iż podatnicy nie mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 3,5 tys. zł. W takim przypadku wydatki poniesione na ich nabycie stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, co do zasady, uważa się:

• w razie nabycia w drodze kupna - cenę ich nabycia,

• w razie częściowo odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia powiększoną o wartość przychodu, określonego w art. 11 ust. 2b,

•w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia,

• w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób - wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości,

• w razie nabycia w postaci wkładu niepieniężnego (aportu) wniesionego do spółki cywilnej lub osobowej spółki handlowej - ustaloną przez wspólników na dzień wniesienia wkładu lub udziału, wartość poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, nie wyższą jednak od ich wartości rynkowej, z dnia wniesienia wkładu.

Istotny jest fakt, iż podatnicy zobowiązani są do dokonania wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji. Należy pamiętać, iż wybraną metodę należy stosować do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. Możliwe jest dokonywanie odpisów amortyzacyjnych w równych ratach co miesiąc albo w równych ratach co kwartał, albo jednorazowo na koniec roku podatkowego. Ważne jest jednak, aby suma odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonanych w pierwszym roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, nie przekroczyła wartości tych odpisów przypadających za okres od wprowadzenia ich do ewidencji (wykazu) do końca tego roku podatkowego.

Odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, co do zasady, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, jednakże w niektórych sytuacjach stawki te mogą być podwyższone o odpowiedni współczynnik, na przykład z uwagi na pogorszone warunki użytkowania niektórych składników majątku lub też używanych bardziej intensywnie w stosunku do warunków przeciętnych albo wymagających szczególnej sprawności technicznej.

Warto także wskazać, iż w pewnych sytuacjach podatnicy mogą indywidualnie ustalać stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika. Szczegółowe zasady ustalania stawek indywidualnych określone zostały w art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.


Jednorazowy odpis

Należy zwrócić uwagę na pewną zmianę w zakresie amortyzacji obowiązującą od początku stycznia 2007 r. Podatnicy w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50 tys. euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych. Odpisy te mogą być dokonywane nie wcześniej niż w miesiącu, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, lub w oparciu o zasady określone w art. 22h ust. 4. Regulacja ta nie ma zastosowania jednak do podatnika rozpoczynającego prowadzenie działalności gospodarczej, który w roku rozpoczęcia tej działalności, a także w okresie dwóch lat, licząc od końca roku poprzedzającego rok jej rozpoczęcia, prowadził działalność gospodarczą samodzielnie lub jako wspólnik spółki niemającej osobowości prawnej lub działalność taką prowadził małżonek tej osoby, jeżeli między małżonkami istniała w tym czasie wspólność majątkowa. Warto dodać, iż przeliczenia na złote kwoty 50 tys. euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym wystąpiło zdarzenie, o którym mowa w tym przepisie, w zaokrągleniu do 1 tys. zł.


Wierzytelności nieściągalne

Jak zauważył naczelnik Urzędu Skarbowego w Sierpcu w postanowieniu z 14 września 2007 r., sygn. 1427/ZO/415-7/07, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem takich wierzytelności nieściągalnych, które uprzednio na podstawie art. 14 ustawy zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została uprawdopodobniona. Zgodnie z art. 14 ustawy za przychody z działalności gospodarczej uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług. Przychody te wykazuje się do opodatkowania niezależnie od tego, czy zostały zapłacone. Zgodnie z powyższym można zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodów wierzytelności nieściągalne tylko wtedy, gdy zostaną spełnione dwa warunki:

wierzytelność ta została uprzednio zarachowana jako przychód należny w myśl art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

• nieściągalność tej wierzytelności została uprawdopodobniona.

Zgodnie z art. 23 ust. 2 ustawy za wierzytelności te uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

1) postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadające stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo

2) postanowieniem sądu o:

a) oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub

b) umorzeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, gdy zachodzi okoliczność, o której mowa w lit. a), lub

c) ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, albo

3) protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.

Z powyższego wynika, iż wskazane przesłanki stanowią katalog zamknięty. Oznacza to, że dla celów podatkowych tylko na podstawie ww. dokumentów można zaliczyć nieściągalne wierzytelności w koszty uzyskania przychodu.

WAŻNE

Wydatki poniesione w celach reprezentacji nie mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów

JAK ROZLICZYĆ KOSZTY

Podatniczka sprzedaje towary na aukcjach internetowych. Zapłata za nabyty towar może nastąpić w trzech opcjach: płatne z góry - na konto bankowe, płatne za pobraniem - listonosz lub kurier przynosi pieniądze bezpośrednio do domu, po otrzymaniu awizo - pieniądze odbierane są w urzędzie pocztowym. Towar wysyłany jest po otrzymaniu zapłaty. W tym czasie wystawiana jest również faktura. W którym miesiącu należy zaksięgować koszty wysyłki towaru, jeżeli zapłata za towar następuje w grudniu, a jego wysyłka w styczniu?

Zasadą jest potrącanie (rozliczenie dla celów podatkowych) poniesionych kosztów bezpośrednich w roku, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, zaś kosztów innych niż bezpośrednio związanych z przychodami, tzw. kosztów pośrednich, w dacie ich poniesienia. Koszt wysyłki jest niewątpliwie kosztem pośrednim, wobec powyższego winien być zaksięgowany w momencie poniesienia.

W omawianej sytuacji koszt wysyłki należy zaksięgować w podatkowej księdze przychodów i rozchodów w styczniu, tj. w miesiącu, w którym został poniesiony.

KRZYSZTOF KOŚLICKI

krzysztof.koslicki@infor.pl

PODSTAWA PRAWNA

• Ustawa z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2000 r. nr 14, poz. 176 z późn. zm.).

Źródło: Gazeta Prawna [Tygodnik Podatkowy] nr 175(2297), 8 września 2008 r.


Czy możliwe jest zaliczenie nieodliczonej części składki na ubezpieczenie zdrowotne do kosztów uzyskania przychodów osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą?

RAFAŁ STYCZYŃSKI

doradca podatkowy, Kancelaria Podatkowa w Kołobrzegu

Nieodliczonej różnicy pomiędzy składką zapłaconą a odliczoną nie można uznać za koszt uzyskania przychodu z działalności gospodarczej.

Składkę na ubezpieczenie zdrowotne odliczamy od podatku. Jednak niecałą. W 2008 roku płacimy do ZUS składkę wysokości 9 proc. podstawy wymiaru, ale odliczyć możemy tylko 7,75 proc. podstawy. Z treści pytania wynika, iż czytelnik ma wątpliwości, czy powinien nieodliczoną część składki zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu.

Jak wiadomo, wydatek może być uznany za koszt uzyskania przychodu, jeżeli:

• został poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

• nie znajduje się na liście stanowiącej katalog wydatków i odpisów, które nie mogą być zaliczone do kosztów podatkowych.

Oba powyższe warunki muszą być spełnione łącznie, aby można było zaliczyć dany wydatek jako koszt uzyskania przychodu. Między poniesionym wydatkiem a uzyskanym przychodem powinien istnieć związek przyczynowo-skutkowy wydatku z uzyskanym przychodem. Z tego wynika, że kosztami uzyskania przychodów będą te wydatki, które zostały poniesione w celu uzyskania określonego przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu. Jednakże to podatnik jest zobowiązany do udowodnienia powyższych faktów.

Natomiast w katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodu w art. 23 ust. pkt 58 zostały wymienione składki na ubezpieczenie zdrowotne, opłacone w roku podatkowych przez podatnika zgodnie z przepisami o powszechnym ubezpieczeniu w Narodowym Funduszu Zdrowia. W konsekwencji oznacza to, że w ogóle nie podatnik nie ma prawa zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów opłaconych składek na ubezpieczenia zdrowotne, zatem również i w części odpowiadającej różnicy 1,25 proc. (czyli 9 proc. - 7,75 proc.) podstawy jej wymiaru.

Powyższe uwagi znajdują potwierdzenie w piśmie naczelnika Urzędu Skarbowego Łódź-Polesie z 25 września 2007 r., nr IA-415/119/2007, w którym możemy przeczytać, że pod uwagę należy wziąć przepis art. 23 ust. 1 pkt 58 ustawy z 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2000 r. nr 14, poz. 176 z późn. zm.). Powyższy przepis stanowi: Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów: składek na ubezpieczenie zdrowotne, opłaconych w roku podatkowym przez podatnika zgodnie z przepisami o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.

Z kolei przepis art. 27b ust. 2 wyżej powołanej ustawy z 26 lipca o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że kwota składki na ubezpieczenie zdrowotne, o którą zmniejsza się podatek, nie może przekroczyć 7,75 proc. podstawy wymiaru tej składki.

Powyższe oznacza, że w ogóle nie przysługuje podatnikowi prawo zaliczania w ciężar kosztów uzyskania przychodów opłaconych składek na ubezpieczenie zdrowotne, zatem również i w części odpowiadającej różnicy 1,25 proc., tj. 9 proc. (vide - art. 79 ust. 1 ustawy z 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych - Dz.U. nr 210, poz. 2135 z późn. zm.) minus 7,75 proc. (vide - art. 27b ust. 2 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

(KK)

PODSTAWA PRAWNA

• Ustawa z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2000 r. nr 14, poz. 176 z późn. zm.).


Prowadzę działalność gospodarczą, której przedmiotem jest świadczenie usług transportowych wyłącznie na rzecz jednego podmiotu, którym jest firma transportowa. Świadczę usługi na terenie kraju i za granicą. Podczas wyjazdów ponoszę osobiście wydatki związane z utrzymaniem. Czy mogę zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów dietę z tytułu podróży służbowej?

MARCIN SZYMANKIEWICZ

doradca podatkowy, BDO Numerica

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednakże, w myśl art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o PIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra. Wyjaśnić należy, że dieta krajowa stanowi ekwiwalent zwiększonych kosztów wyżywienia, a dieta zagraniczna jest przeznaczona na pokrycie kosztów wyżywienia i inne drobne wydatki. Przepisy ustawy nie definiują pojęcia podróży podatkowej. Z tego względu organy podatkowe powszechnie sięgają po definicję zawartą w przepisach prawa pracy (por. interpretacja Urzędu Skarbo- wego Łódź-Widzew z 11 lipca 2007 r., nr IX-005 /190/Z/K/07). Zgodnie z art. 775 par. 1 kodeksu pracy pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową. Z uwagi na fakt, że powyższa definicja podróży służbowej dotyczy pracowników, a nie przedsiębiorców, niektóre organy podatkowe za podróż służbową osoby prowadzącej działalność gospodarczą uznają także wyjazd związany z wykonywaniem zadań firmy poza miejscowością w której znajduje się firma (por. interpretacja Urzędu Skarbowego w Suchej Beskidzkiej z 19 września 2007 r., nr OR/415-19/07).

Za decydujące kryterium uznania danej podróży za służbową należy uznać związek z prowadzoną działalnością. Podrożą służbową osoby prowadzącej działalność gospodarczą będzie wyłącznie taka podróż, która pozostaje w związku z tą dzielnością i ma na celu osiągnięcie przychodów albo zabezpieczenie źródła przychodów. Nie jest konieczne osiągnięcie konkretnego przychodu, wystarcza wykazanie, że podróże miały związek z działalnością gospodarczą. Przepisy ustawy o PIT nie uzależniają zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów do kosztów diet z tytułu podróży służbowej osób prowadzących działalność gospodarczą od rodzaju prowadzonej działalności. Zatem mogą je zaliczać do kosztów także osoby prowadzące działalność w zakresie usług transportowych (por. interpretacja Izby Skarbowej w Kielcach z 26 lipca 2007 r., nr PD1-4151-79/07).

(KK)

PODSTAWA PRAWNA

• Ustawa z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2000 r. nr 14, poz. 176 z późn. zm.).

• Rozporządzenie ministra pracy i polityki społecznej z 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz.U. nr 236, poz. 1991 z późn. zm.).

• Rozporządzenie ministra pracy i polityki społecznej z 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz.U. nr 236, poz. 1990 z późn. zm.).


Czy koszty remontu lokalu użyczonego na działalność gospodarczą można uznać za koszty uzyskania przychodu?

RENATA MIKULEWICZ

radca prawny, doradca podatkowy, Kancelaria BSO Prawo & Podatki Bramorski Szermach Okorowska

Umowa użyczenia co do zasady ma charakter nieodpłatny, jednakże art. 713 kodeksu cywilnego stanowi, iż biorący do używania ponosi zwykłe koszty utrzymania rzeczy użyczonej. Podatnicy biorący do nieodpłatnego używania rzeczy mogą zaliczyć do kosztów podatkowych wszelkie faktycznie poniesione koszty utrzymania konieczne do zachowania rzeczy w stanie niepogorszonym oraz koszty związane z bieżącą eksploatacją, jeżeli poniesione wydatki spełniają kryteria przewidziane w przepisach. Stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Przepis art. 23 zawiera katalog wydatków, które nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów. Tak więc o możliwości zakwalifikowania danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów decyduje spełnienie łącznie dwóch przesłanek: poniesienie wydatku w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów oraz niezakwalifikowanie do wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, określonych w art. 23 ustawy.

W przypadku wykorzystywania dla celów prowadzonej działalności gospodarczej obcych środków trwałych mogą być ponoszone nakłady również na ten środek trwały. Poniesione przez podatnika nakłady na obcy środek trwały, jakim jest użyczony lokal wykorzystywany w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, spełniają kryterium poniesienia w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, o którym mowa w art. 22 ust. 1 ustawy. Jednak dla uznania poniesionych nakładów za koszt uzyskania przychodów niezbędne jest również spełnienie drugiego z kryteriów, tzn. nie mogą być one wymienione w art. 23 ustawy.

Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy o podatku dochodowym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części. Za koszty uzyskania przychodów, zgodnie z treścią art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c) ustawy, nie uważa się również wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych i stanowią podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych.

Z treści art. 22a ust. 2 pkt 1 ustawy wynika, że amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania, przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej inwestycjami w obcych środkach trwałych. Inwestycją w obcym środku trwałym (użyczony lokal użytkowy) są nakłady poniesione na użyczony lokal w tej części, w której spowodowały jego ulepszenie, tj. na przebudowę rozbudowę, modernizację i adaptację do własnych potrzeb.

Jeżeli natomiast poniesione nakłady na obcy środek trwały są związane z remontem obcego środka trwałego, to nie stanowią one inwestycji w obcym środku trwałym. Nakłady te nie stanowią więc odrębnego środka trwałego, jakim jest inwestycja w obcym środku trwałym.

Nakłady remontowe spełniają kryterium uznania ich za koszt uzyskania przychodu stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Poniesione przez podatnika wydatki dotyczące remontu lokalu użytkowego, zajmowanego na podstawie umowy użyczenia, stanowią koszty uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia.

(KK)

PODSTAWA PRAWNA

• Ustawa z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2000 r. nr 14, poz. 176 z późn. zm.).

Autopromocja

REKLAMA

Źródło: INFOR

Oceń jakość naszego artykułu

Dziękujemy za Twoją ocenę!

Twoja opinia jest dla nas bardzo ważna

Powiedz nam, jak możemy poprawić artykuł.
Zaznacz określenie, które dotyczy przeczytanej treści:
QR Code

© Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą wydawcy INFOR PL S.A.

Podatek PIT - część 2
certificate
Jak zdobyć Certyfikat:
  • Czytaj artykuły
  • Rozwiązuj testy
  • Zdobądź certyfikat
1/10
Zeznanie PIT-37 za 2022 r. można złożyć w terminie do:
30 kwietnia 2023 r. (niedziela)
2 maja 2023 r. (wtorek)
4 maja 2023 r. (czwartek)
29 kwietnia 2023 r. (sobota)
Następne
Księgowość
Zapisz się na newsletter
Zobacz przykładowy newsletter
Zapisz się
Wpisz poprawny e-mail
Rozlicz się przez internet. Dzięki usłudze Twój e-PIT szybko i łatwo rozliczysz swój PIT

Okres rozliczeń rocznych PIT trwa do końca kwietnia. Dzięki usłudze Twój e-PIT udostępnionej przez Ministerstwo Finansów w e-Urzędzie Skarbowym (e-US) możesz szybko i wygodnie rozliczyć swój PIT. Zwłaszcza jeśli masz Profil Zaufany. Jeśli nie masz – założysz go od ręki.

PIT 2024. Czy można rozliczyć podatki bez Profilu Zaufanego?

Sezon rozliczeń podatkowych jest w pełni. Dzięki usłudze e-PIT dostępnej na stronie Ministerstwa Finansów, możesz  szybko rozliczyć swój PIT. Resort zaleca, aby z rozliczeniem nie zwlekać.

Co można sobie odliczyć od podatku 2024? Z jakich ulg podatkowych można skorzystać w rozliczeniu PIT?

Co można odliczyć z podatku PIT? Z jakich ulg podatkowych można skorzystać w rozliczeniu w 2024 roku?

Kto może wyjechać do sanatorium z ZUS-em w 2024 roku? Jak uzyskać skierowanie? Ile trzeba czekać?

Nie tylko Narodowy Fundusz Zdrowia kieruje do miejscowości uzdrowiskowych, ale także Zakład Ubezpieczeń Społecznych. Z leczenia może skorzystać każdy ubezpieczony, który jest zagrożony utratą zdolności do pracy. Warunkiem jest jednak, by rehabilitacja poprawiła rokowania stanu zdrowia i przyczyniła się do powrotu do aktywności zawodowej.

Limit pomocy de minimis dla MŚP 2024 - podwyżka od 1 maja

Ministerstwo Finansów przygotowało projekt rozporządzenia, na podstawie którego MŚP nadal udzielana będzie pomoc de minimis w formie gwarancji BGK spłaty kredytu lub innego zobowiązania - napisał resort w OSR do projektu. Rozporządzenie wdroży w życie unijne przepisy wprowadzające nowy wyższy limit takiej pomocy dla jednego przedsiębiorstwa w ciągu 3 lat.

Ulga sponsoringowa a koszty uzyskania przychodów z zysków kapitałowych

Po koniec 2023 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, że podmioty osiągające przychody z zysków kapitałowych również mogą odliczać koszty wspierania sportu, edukacji i kultury, na podstawie art. 18ee, niezależnie od tego czy koszty te zostaną przyporządkowane do przychodów z zysków kapitałowych czy pozostałych przychodów.

Rozrachunki w księgowości wsparte sztuczną inteligencją. Nadchodzi nowe

Czy sztuczna inteligencja może wspomóc księgowym w rozrachunkach? Dzięki wykorzystaniu mechanizmów sztucznej inteligencji programy księgowe pozwalają na dużą automatyzację procesów w tym zakresie.

Jak rozpoznać pellet dobrej jakości? Jak sprawdzić samemu?

Jakość pelletu jest kluczowym czynnikiem decydującym o jego efektywności i bezpieczeństwie użytkowania. Niezależnie od tego, czy wykorzystujemy go do ogrzewania domu, czy jako surowiec w przemyśle, istnieją cechy, na które warto zwrócić uwagę, aby mieć pewność, że wybieramy produkt najwyższej jakości.

Składki ZUS wspólników spółki z o.o. (jednoosobowej i wieloosobowej). Kto i kiedy nie zapłaci składek?

Ustawa o systemie ubezpieczeń społecznych oraz ustawa o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych różnicują pozycję wspólników spółki z o.o. w zakresie podlegania ubezpieczeniom społecznym i ubezpieczeniu zdrowotnemu w zależności od tego, czy spółka jest jednoosobowa czy wieloosobowa.

Zmienia się odpowiedzialność związana z klasyfikacją towarów. Przewoźnicy mogą zapłacić mandat karny

Znajomość prawidłowej klasyfikacji towarów to podstawa właściwego zgłoszenia celnego w procedurach celnych wywozowych i przywozowych, a także przy określaniu stawki cła i podatku VAT w sprzedaży wewnątrz UE. Wprowadzany właśnie w życie unijny Import Control System 2 nakłada na przewoźników nowe obowiązki. – Firmy transportowe biorą pełną odpowiedzialność za towar wprowadzany na obszar Unii Europejskiej. Muszą posiadać wszystkie dane na temat stron transakcji i HS kodów towarów – wyjaśnia Joanna Porath, właścicielka agencji celnej AC Porath.

REKLAMA