REKLAMA

REKLAMA

Kategorie
Zaloguj się

Zarejestruj się

Proszę podać poprawny adres e-mail Hasło musi zawierać min. 3 znaki i max. 12 znaków
* - pole obowiązkowe
Przypomnij hasło
Witaj
Usuń konto
Aktualizacja danych
  Informacja
Twoje dane będą wykorzystywane do certyfikatów.

Opodatkowanie usług doradczych

REKLAMA

Zakup usług doradztwa to wydatek, na jaki coraz częściej decydują się podatnicy. Zawiłość prawa i konieczność sprawdzenia nowych możliwości stają się istotnym elementem prowadzenia działalności gospodarczej. Niestety opodatkowanie tych czynności w różnych aspektach powoduje spory między podatnikami a organami podatkowymi. Zwłaszcza kwestie zaliczenia wydatków na usługi doradcze do kosztów uzyskania przychodów od lat budzą kontrowersje. Problemy wiążą się przede wszystkim z tym, że usługi doradcze jako usługi niematerialne muszą być odpowiednio udokumentowane. Orzeczenia sądów administracyjnych potwierdzają, że w zakresie usług doradczych podatnik musi być bardzo ostrożny i dołożyć szczególnej staranności przy zawieraniu umów oraz dokumentowaniu wydatków.

SPIS TREŚCI




Podatnik musi udowodnić wykonanie umów

SENTENCJA

Sam fakt zawarcia umów, bez jednoznacznego wskazania przez podatnika na to, że umowy zostały faktycznie zrealizowane, nie może stanowić wystarczającej przesłanki do uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu.

Wyrok WSA w Krakowie z 23 kwietnia 2008 r., niepublikowany

sygn. akt I SA/Kr 1484/07

UZASADNIENIE

Dalszy ciąg materiału pod wideo

Organy podatkowe zakwestionowały spółce z ograniczoną odpowiedzialnością rozliczenie podatku dochodowego od osób prawnych za 2002 rok. Powodem było zawyżenie kosztów uzyskania przychodów m.in. o kwoty z faktur wystawionych przez kancelarię konsultingową z tytułu usług konsultingu i doradztwa z uwagi na brak dowodów potwierdzających wykonanie usług. Ponadto wątpliwości wzbudziły wydatki z faktur wystawionych za usługi marketingowe, które w ocenie organów nie zostały wykonane.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, do którego spółka zaskarżyła niekorzystną decyzję, nie przyznał jej racji. Przedmiotem sporu pomiędzy stronami jest w istocie sposób prowadzenia postępowania dowodowego i ocena materiału zebranego w sprawie - podkreślił sąd.

Odnośnie do zarzutu ingerencji organów podatkowych w zasadę swobody umów wyrażoną w przepisach art. 3531 kodeksu cywilnego sąd stwierdził, że jest on nieuzasadniony. Organy wywiodły z treści umowy zawartej pomiędzy skarżącą a kancelarią konsultingową oraz drugą firmą takie skutki prawne, jak te wprost określone w umowie.

Jednym z przejawów odrębności prawa podatkowego jest konieczność oceniania (przez upoważnione organy) skutków czynności cywilnoprawnych w prawie podatkowym w zależności od tego, czy nie stanowią one działań zmierzających do uchylenia się od opodatkowania. Nie chodzi tu przy tym o możliwość stwierdzenia nieważności danej czynności cywilnoprawnej. Analizowane (i ewentualnie podważane) są wyłącznie skutki podatkowe takiej czynności - podkreślił sąd. Unikanie opodatkowania polega bowiem na stosowaniu przez podatnika znanych i aprobowanych form prawnych operacji gospodarczych, przy czym operacji tych ani ich rezultatów podatnik nie ukrywa przed administracją podatkową. Przeciwnie, żąda aby to, co jawnie uczynił, stało się podstawą dla określenia (ustalenia) jego zobowiązania podatkowego, mimo że jest to działanie na granicy prawa (tego, co dozwolone i niedozwolone). W ocenie sądu na takie praktyki nie może być we współczesnym państwie przyzwolenia, gdyż prowadzą one do niemożności zrealizowania postanowień ustaw podatkowych.

Odrębność prawa podatkowego pozwalała organom podatkowym m.in. na ocenę skutków podatkowych czynności cywilnoprawnych w ramach swobodnej oceny dowodów, dokonywanej na podstawie art. 191 Ordynacji podatkowej. Fakt, że strony obu umów, które stanowiły podstawę ich wzajemnych rozliczeń, tak ukształtowały swoje prawa i obowiązki, nie mógł być i nie był przedmiotem ingerencji organów podatkowych. Oceną objęto skutki tych umów, o ile miały wpływ na publicznoprawne zobowiązania skarżącej, musiały być przedmiotem oceny.

Zdaniem sądu skarżąca nie wykazała, by usługi opisane w zawartych umowach i wykazane w fakturach VAT zostały wykonane. Za niezasadny sąd uznał też zarzut dotyczący naruszenia art. 199a par. 3 Ordynacji podatkowej. Organy podatkowe nie kwestionowały faktu zawarcia umów (a zatem nie istniały wątpliwości co do istnienia stosunku prawnego lub prawa). Wskazały na brak dowodów potwierdzających realizację tych umów w 2002 roku.

Biorąc pod uwagę zapis umowy zawartej z kancelarią konsultingową - gdzie strony uzgodniły ustną formę współpracy, spółka powinna wykazać i udowodnić, że usługi konsultingu i doradztwa, za które zapłaciła, zostały zrealizowane.

Aby można uznać jakiś wydatek za koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione dwa warunki: celem powinno być osiągnięcie przychodów i wydatek nie może znajdować się na liście zawartej w art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stanowiącej katalog wydatków i odpisów, które nie mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Łączne spełnienie tych dwóch warunków (pozytywnego i negatywnego) pozwala dany wydatek uznać za koszt uzyskania przychodów. Sam niekwestionowany fakt zawarcia umów, bez jednoznacznego wskazania przez skarżącą na to, że umowy te zostały faktycznie zrealizowane, nie może stanowić wystarczającej przesłanki do uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu.

O tym, że zakwestionowane wydatki nie stanowią kosztów uzyskania przychodów, świadczą w ocenie sądu m.in. następujące ustalenia i okoliczności sprawy: brak wyjaśnienia przez skarżącą, jak realizowano umowę, nieodniesienie się w toku postępowania do ustaleń organów, że doradztwo nie znalazło odzwierciedlenia w rzeczywistości gospodarczej, niewykazanie, że jakakolwiek konkretna usługa została wykonana przez usługodawców oznaczonych w umowach na jej rzecz.

Zdaniem sądu na uwzględnienie nie zasługują też pozostałe zarzuty dotyczące naruszenia przepisów postępowania. Sąd stwierdził, że postępowanie dowodowe zostało przeprowadzone wnikliwie, zgromadzono obszerny materiał w postaci zeznań świadków i dokumentów. Zebrany materiał dowodowy został oceniony zgodnie z wyrażoną w art. 191 Ordynacji podatkowej zasadą swobodnej oceny dowodów, z zachowaniem zasad logiki, wiedzy i doświadczenia życiowego.

Jak wskazano wyżej, gdy zachodzi potrzeba wykazania związku poniesionego wydatku z przychodami firmy, przepisy prawa właśnie na podatnika nakładają obowiązek wykazania istnienia faktów, które uzasadniałyby jego twierdzenia. Przepis art. 120 Ordynacji podatkowej formułuje zasadę praworządności. Działanie na podstawie przepisów prawa oznacza z jednej strony działanie przez organ właściwy, z drugiej przestrzeganie przepisów prawa materialnego i procesowego. Sąd nie dopatrzył się naruszenia prawa materialnego przy określeniu zobowiązania w podatku dochodowym od osób prawnych za 2002 rok oraz przy wymiarze odsetek za zwłokę od zaniżonych zaliczek na podatek, ani też naruszenia przepisów prawa procesowego.

OPINIA

Marek Kolibski

doradca podatkowy, menedżer w kancelarii Ożóg i Wspólnicy

Wyrok ten jest kolejnym głosem tej linii orzecznictwa, która dla uznania wydatku za koszt wymaga nie tylko związku kosztu z przychodem, ale także szerokiego udokumentowania tego wydatku. Nawet widoczne zwiększenie przychodów nie jest wówczas wystarczające dla potrącenia danego kosztu. Problem ten nabiera większego znaczenia w przypadku usług doradczych, dla których sąd zażądał materialnych dowodów ich wykonania w postaci np. ekspertyz. Ponadto sąd, przychylając się do poprzednich orzeczeń, wskazał, iż nie można nakładać na organy podatkowe nieograniczonego obowiązku poszukiwania faktów potwierdzających zasadność zaliczenia wydatków do kosztów podatkowych, jeżeli strategia podatnika opiera się wyłącznie na negowaniu działań podejmowanych przez te organy.


O klasyfikacji nie przesądza tylko numer PKWiU

SENTENCJA

Klasyfikując usługę dla celów VAT, organy podatkowe powinny przeanalizować przedstawione przez podatnika dokumenty w celu ustalenia faktycznego rodzaju i charakteru wykonywanych przez niego czynności. Organy powinny uwzględnić sygnały płynące m.in. ze strony Komisji Europejskiej, które kwestionują bezkrytyczne stosowanie przez polskie organy podatkowe klasyfikacji PKWiU przy ustalaniu zasad opodatkowania VAT

Wyrok WSA w Szczecinie z 17 kwietnia 2008 r., niepublikowany

sygn. akt I SA/Sz 20/08

UZASADNIENIE

W maju 2007 r. podatnik wystąpił o interpretację w zakresie VAT. Podał, że jest zarejestrowanym podatnikiem VAT i posiada siedzibę oraz stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski. W ramach prowadzonej działalności świadczy usługi związane z przemysłem stoczniowym na terytorium Norwegii.

Ponadto prowadzona przez niego działalność gospodarcza jest sklasyfikowana w PKD 74.14.B jako zarządzanie i kierowanie w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej. Natomiast z dołączonej do wniosku opinii Urzędu Statystycznego w Łodzi wynika, że dla celów podatkowych świadczone przez podatnika usługi zostały sklasyfikowane w grupowaniu PKWiU 74.14.1, tj. jako usługi doradztwa w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania. Zdaniem podatnika, świadczone przez niego usługi są usługami na majątku rzeczowym i nie podlegają opodatkowaniu na terytorium kraju, gdzie są świadczone. Jednocześnie, w ocenie wnioskodawcy, usługi mieszczące się w grupowaniu PKD 74.14.B zarządzanie i kierowanie w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej polegające na nadzorowaniu wykonywanych prac są zwolnione z VAT na podstawie art. 113 ust. 1 i 5 ustawy o VAT.

Organy podatkowe uznały stanowisko podatnika za błędne. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie uznał jednak, że skarga wnioskodawcy w części zasługuje na uwzględnienie.

Jak zauważył sąd, zgodnie z art. 8 ust. 3 ustawy o VAT usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych.

Sąd wskazał, że VAT jest tzw. podatkiem terytorialnym, czyli określenie miejsca świadczenia tych usług jest istotne dla określenia miejsca opodatkowania.

Generalna zasada ustalania miejsca świadczenia usług została wyrażona w treści przepisu art. 27 ust. 1 ustawy o VAT. Zasadniczo jest to miejsce, gdzie świadczący usługę posiada siedzibę. A w przypadku posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności, z którego świadczy usługi, będzie to miejsce, gdzie świadczący usługę posiada stałe miejsce prowadzenia działalności.

Za błędne sąd uznał stanowisko skarżącego, że wykonywane przez niego usługi są tzw. usługami na majątku ruchomym, należącymi do grupy usług powodujących wyłączenie stosowania zasady ogólnej przy ustalaniu miejsca świadczenia usług i uzasadniających zastosowanie reguły szczególnej, wynikającej z art. 27 ust. 2 pkt 3 lit. d) ustawy o VAT.

Odnosząc się do drugiej kwestii, sąd przypomniał, że działalność gospodarcza skarżącego została sklasyfikowana w PKD 74.14.B jako zarządzanie i kierowanie w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej. Natomiast świadczone przez niego usługi na rzecz spółki w ramach umowy zlecenia na terytorium Norwegii zostały dla celów podatkowych sklasyfikowane do grupowania PKWiU 74.14.1 jako usługi doradztwa w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania, co wynika z opinii Urzędu Statystycznego w Łodzi.

Organy podatkowe wyprowadziły wniosek, zgodnie z którym podatnik wykonujący usługi zakwalifikowane do PKWiU 74.14.1 jako usługi doradztwa w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania świadczy de facto usługi doradztwa, które nie podlegają zwolnieniu podatkowemu. Ich zdaniem ustawodawca, zakreślając szeroko ramy wyłączenia i nie podając konkretnego symbolu klasyfikacyjnego usług w zakresie doradztwa, odniósł je do wszystkich usług o tym charakterze. W par. 28 rozporządzenia ministra finansów z 25 maja 2005 r., zawierającego listę towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia, wskazano, że zwolnieniu nie podlegają usługi rzeczoznawstwa. Zdaniem sądu, rzeczoznawstwo stanowi odmienny termin od użytego w przepisie art. 113 ust. 13 pkt 2 terminu świadczenia usług w zakresie doradztwa. Zatem niezrozumiałe jest przywołanie przez organ odwoławczy klasyfikacji PKWiU 74.14.1, do której zostały zaliczone świadczone przez skarżącego usługi z pominięciem treści rozporządzenia zawierającego konkretną listę towarów i usług, ustaloną z uwzględnieniem klasyfikacji wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej. Zdaniem sądu, ponownie rozpatrując sprawę, organy podatkowe powinny uwzględnić stanowisko Komisji Europejskiej, które kwestionuje bezkrytyczne stosowanie przez polskie organy podatkowe klasyfikacji PKWiU przy ustalaniu zasad opodatkowania VAT.

OPINIA

Zbigniew Grzegorz Pindel

konsultant podatkowy w Ernst & Young, oddział w Krakowie

Niezależnie od głównego zagadnienia, jakie rozstrzygnął WSA w komentowanym orzeczeniu, na uwagę zasługuje w szczególności końcowa część jego uzasadnienia. Sąd wskazał mianowicie, że za niewłaściwe należy uznać postępowanie organów podatkowych, które w celu określenia charakteru usług (który często decyduje o zasadach opodatkowania VAT) bezkrytycznie stosują się do wydanych podatnikom opinii statystycznych PKWiU. Wojewódzki Sąd Administracyjny nakazał organom uwzględnić stanowisko Komisji Europejskiej w tym zakresie, która w lutym tego roku wystąpiła do Polski z formalnym wnioskiem o dostosowanie części przepisów ustawy o VAT do Dyrektywy 2006/112/WE, zarzucając m.in., iż ustalanie zasad opodatkowania VAT w oparciu o przepisy statystyczne powoduje, że ustawa o VAT jest niezgodna z unijną dyrektywą. Jak słusznie zatem wskazał sąd, organy podatkowe winny każdorazowo, we własnym zakresie badać faktyczny rodzaj i charakter usług (np. analizując postanowienia łączących strony umów), a nie ograniczać się do zaaprobowania stanowiska zawartego w opinii statystycznej.


Wybór firmy doradczej zależy od podatnika

SENTENCJA

Musi istnieć bezpośredni (uchwytny) związek między kosztami a celem uzyskania przychodu. Związek ten powinien być weryfikowalny, poddawać się odpowiednio zobiektywizowanemu sprawdzeniu. Dotyczy to także usług doradczych.

Wyrok NSA z 10 lipca 2008 r., niepublikowany

sygn. akt II FSK 681/07

UZASADNIENIE

Spółka zwróciła się w grudniu 2006 r. z wnioskiem o zwrot VAT za poszczególne miesiące 2005 roku. Organ podatkowy wezwał spółkę do uzupełnienia wniosku o oryginał tłumaczenia treści zaświadczenia. W treści pisma organ podatkowy pouczył stronę, że nieuzupełnienie braków formalnych w terminie siedmiu dni od dnia doręczenia wezwania spowoduje pozostawienie wniosku bez rozpatrzenia. Ponadto w pouczeniu zawarł informację o możliwości przywrócenia terminu przez organ podatkowy na wniosek zainteresowanego, w razie uchybienia tego terminu, jeżeli zainteresowany uprawdopodobni, że uchybienie nastąpiło bez jego winy.

Wezwanie to zostało stronie doręczone 12 lutego 2007 r. Spółka 27 marca 2007 r. nadała w urzędzie pocztowym wniosek o przywrócenie terminu do uzupełnienia braków formalnych wniosku o zwrot VAT. Do wniosku załączono tłumaczenie przysięgłe treści zaświadczenia (wykonane 8 marca 2007 r.). Spółka wskazała, że w wyznaczonym terminie nie była w stanie przezwyciężyć okoliczności faktycznych, takich jak: nieznajomość języka polskiego, brak przedstawicielstwa w Polsce, konieczność zlecenia zaświadczenia tłumaczowi przysięgłemu, konieczność konsultacji z doradcami.

Organy odmówiły jednak przywrócenia terminu do uzupełnienia braków formalnych wniosku, a Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, że skarga spółki nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd podkreślił, że w każdym przypadku, gdy przedmiotem badania jest kwestia braku winy w uchybieniu terminu, niewątpliwie pożądany jest kompromis. Polegać ma on na tym, aby z jednej strony na skutek nadmiernej surowości nie zamknąć stronie drogi do obrony jej praw, z drugiej zaś, aby pochopnie nie doprowadzić do nieuzasadnionego przywracania terminu. Kryterium braku winy jako przesłanka zasadności wniosku o przywrócenie terminu wiąże się z obowiązkiem strony zachowania szczególnej staranności przy dokonywaniu czynności procesowej. Przywrócenie terminu nie jest dopuszczalne, gdy strona dopuściła się choćby lekkiego niedbalstwa.

Skarżąca jako okoliczność braku winy w uchybieniu terminu, w okresie między odbiorem tłumaczenia zaświadczenia (8 marca 2007 r.) a dniem jego nadania w placówce pocztowej wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu (27 marca 2007 r.) wskazała konieczność dopełnienia procedury wewnętrznej związanej z zatwierdzeniem przez spółkę-matkę ustanowionych przez spółkę pełnomocników. Pełnomocnicy są pra- cownikami innej spółki, która jest dla niej podmiotem kategorii SEC Restricted, co skutkuje ograniczoną możliwością świadczenia przez tę spółkę profesjonalnych usług doradczych i audytorskich. Stąd wymóg uzyskania akceptacji ustanowionych pełnomocników przez spółkę-matkę.

Sąd zgodził się ze spółką, że wybór pełnomocnika jest suwerenną decyzją spółki, jednak w jego ocenie, to spółkę obciążają konsekwencje dokonanego wyboru.

W ocenie sądu nie można stwierdzić, że spółka, podejmując dopiero 8 marca 2007 r. czynności mające na celu skuteczne ustanowienie pełnomocników do czynności związanych z uzyskaniem zwrotu VAT, uczyniła zadość wymaganiom staranności i ostrożności w prowadzeniu swych spraw.

OPINIA

Grzegorz BĄcik

doradca podatkowy, kancelaria prawna Chałas i Wspólnicy

Należy wskazać, że przepis art. 169 oraz art. 162 Ordynacji podatkowej ma za zadanie dyscyplinować stronę postępowania podatkowego. Jest to niewątpliwie jak najbardziej pożądane i uzasadnione. Jednak wątpliwości może budzić argumentacja organów podatkowych i sądu, które z jednej strony uznały, iż faktycznie nastąpiło uprawdopodobnienie braku winy podatnika odnośnie do czasu potrzebnego na uzyskanie tłumaczenia przysięgłego, a z drugiej strony podważają argumentację dotyczącą czasu potrzebnego na ustanowienie pełnomocnika. Odnośnie do tego drugiego, to specyfika działania podmiotu zagranicznego, dodatkowo występującego w ramach grupy podmiotów powiązanych, powoduje znaczne wydłużenie procesu decyzyjnego. Ponadto, praktyka wskazuje, że nagminnym jest, iż organy podatkowe niespiesznie rozstrzygają w kwestii zwrotu VAT podmiotom zagranicznym. Zdarza się, że wnioski takie rozpatrywane są kilka lat. Na taką sytuację ma wpływ między innymi olbrzymia rotacja wśród pracowników urzędów. Tak więc, powyższe rozstrzygnięcie może budzić wątpliwości, czy nie jest to po prostu próba przerzucenia na podmioty ubiegające się o zwrot VAT odpowiedzialności za przedłużanie postępowań dotyczących zwrotu VAT podmiotom zagranicznym.


Organ podatkowy nie może sam szukać dokumentów

SENTENCJA

Organ podatkowy nie może być obarczony obowiązkiem dalszego poszukiwania dowodów realizacji usług doradczych, w celu dokładnego wyjaśnienia zasadności zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów. Zwłaszcza gdy podatnik, mimo wezwań, dowodów takich nie przedstawił.

Wyrok NSA z 11 czerwca 2008 r., niepublikowany

sygn. akt II FSK 568/07

UZASADNIENIE

Sprawa dotyczyła podatku dochodowego od osób prawnych za 2000 rok. Po tym, jak ostatecznie spór trafił na wokandę sądu administracyjnego, WSA uwzględnił skargę, ale nie podzielił wszystkich jej argumentów. Odnosząc się do zarzutów spółki, sąd stwierdził, że dla ustalenia wartości nieodpłatnego świadczenia w przypadku nieoprocentowanej pożyczki udzielonej spółce przez wspólnika, nie można jako podstawy przyjmować ceny, tj. oprocentowania kredytów udzielanych przez banki. Wspomagający finansowo własną spółkę wspólnik nie prowadzi działalności zarobkowej w zakresie kredytowania podmiotów gospodarczych. Dlatego organy nie wywiązały się z ustawowych obowiązków, gdyż nie poddano analizie rynku pożyczek udzielanych przez wspólników własnym spółkom oraz stosowanych w tym okresie stawek oprocentowania takich pożyczek.

Ponadto za przedwczesne sąd uznał stanowisko organu odwoławczego, który odmówił poprawności dokonanego przez spółkę zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z odbyciem podróży służbowej.

Skargę kasacyjną od wyroku złożył pełnomocnik dyrektora izby skarbowej.

Naczelny Sąd Administracyjny uwzględnił skargę kasacyjną. W uzasadnieniu sąd podkreślił, że wymogi stawiane przed organem podatkowym są zbyt daleko idące. Z tego względu tzw. kwestia nieodpłatnego świadczenia została nietrafnie oceniona przez sąd I instancji. Wbrew stwierdzeniom sądu organ nie przekroczył granic owej swobody, biorąc za podstawę dane bankowe zamiast tzw. rynkowych. Jednakże podstawowym uchybieniem jest brak wskazówek sądu co do sposobu zrealizowania stawianych organowi podatkowemu wymogów. Odnosi się to również do wydatków na wyjazd służbowy. Podatnik przedstawił pośredni dowód, jakim jest opłata hotelowa dokonana kartą płatniczą. Jest to dowód bezpośredni w zestawieniu z rachunkiem hotelowym, który nic nie mówi o celu pobytu i jego związku z uzyskaniem przychodu, którego w toku całego postępowania podatkowego nie udało się wyjaśnić. Obciążenie w tej sytuacji organu podatkowego obowiązkiem dokonywania dodatkowych czynności proceduralnych, wówczas gdy strona nie potrafi aktywnie włączyć się w uzyskanie bezspornego ich wyniku, jest przykładem wymogów przerastających materię sprawy.

Ponadto zdaniem NSA kwestia tzw. zaliczek, pobieranych w wysokościach o znacznej wartości na cel bliżej niezidentyfikowany, których cechą stałą było ich pobieranie mimo nierozliczenia poprzednio pobranej w tym samym trybie kwoty, wskazuje bezspornie na zastosowanie metody uzyskiwania tą drogą nisko oprocentowanych pożyczek. Prawidłowo zatem organ podatkowy wykazał, że na utraconą korzyść z takiej działalności skarżącej spółki w postaci niedobrania oprocentowania od nierozliczonych zaliczek objęta jest przychodem. O jego istocie nie może decydować niewytłumaczalne zrezygnowanie z należnego z tego tytułu przychodu.

OPINIA

PaweŁ Szymański

doradca podatkowy w MDDP Michalik Dłuska Dziedzic i Partnerzy

Istota sporu w rozstrzyganej sprawie dotyczyła m.in. ciężaru dowodu i sposobu dokumentowania poniesionych kosztów z tytułu usług doradczych. W tym przypadku wydany wyrok jest zbieżny z dotychczasową linią orzecznictwa sądów administracyjnych. Należy zaznaczyć, że w odniesieniu do różnego rodzaju usług niematerialnych, jakimi są również usługi doradcze, to podatnik musi wykazać, że usługi te zostały rzeczywiście wykonane i miały na celu uzyskanie przychodu. Wydatki związane z takimi usługami mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, jednak podatnik powinien wykazać w sposób wiarygodny potwierdzenie ich wykonania. Co do zasady organ podatkowy jest zobligowany do zebrania i wyczerpującego rozpatrzenia całego materiału dowodowego. Nie oznacza to jednak nieograniczonego obowiązku poszukiwania dowodów na okoliczność faktów, które popierałyby twierdzenia podatnika. Dotyczy to w szczególności przypadków, w których argumentów nie dostarcza sam podatnik, a z ustaleń organów wypływają wnioski przeciwne do twierdzeń podatnika.


Organ musi przeanalizować zamiar stron i cel umowy

SENTENCJA

Analiza sformułowań umowy i treści faktur nie oznacza, że dokonano interpretacji umowy, która wymaga przede wszystkim badania zgodnego zamiaru stron i celu umowy.

Wyrok WSA w Poznaniu z 17 kwietnia 2008 r., niepublikowany

sygn. akt I SA/Po 1468/07

UZASADNIENIE

Podatnik od czerwca 2004 r. rozpoczął działalność gospodarczą w zakresie doradztwa w działalności gospodarczej i zarządzania. W lipcu 2004 r. wystąpił o udzielenie interpretacji podatkowej. Wyjaśnił, że przedmiotem świadczonych usług jest opracowywanie i wdrażanie strategii handlowej i marketingowej. Polega to w szczególności na weryfikowaniu wykonanych przez przedsiębiorców zadań i prowadzeniu innych prac związanych z wyżej wymienionymi umowami. Ponadto obejmuje doradztwo i udział po stronie zleceniodawcy w negocjacjach prowadzonych przez zleceniodawcę z potencjalnymi oraz dotychczasowymi kontrahentami, analizę rynku na potrzeby działalności gospodarczej prowadzonej przez zleceniodawcę, sporządzanie szczegółowych zapotrzebowań zgłoszonych przez zleceniodawcę, analiz i opracowań.

W ocenie organu podatkowego usługi, bez względu na podstawę prawną ich świadczenia (umowa zlecenia, umowa o dzieło) uważane są za źródło przychodu z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 9 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2000 r. nr 14, poz. 176 z późn. zm.) - dalej ustawa o PIT. Dlatego podatnik nie może opodatkować ich liniową stawką podatku dochodowego.

W zeznaniu PIT-36L podatnik wykazał przychód za 2005 rok, jako osiągnięty z działalności gospodarczej, opodatkowany 19-proc. stawką. Organy podatkowe zakwestionowały rozliczenie roczne podatnika. Zgodnie z udzieloną wcześniej informacją pisemną stwierdzono, że przychody uzyskane przez podatnika nie mogły podlegać stawce liniowej. W ocenie organów podatnik nie prowadził działalności gospodarczej, ale świadczył usługi osobiste, a część przychodów była należnością z tytułu umowy o zakaz konkurencji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny uwzględnił skargę podatnika. W uzasadnieniu podkreślił, że wynikające z zasady swobody zawierania umów (art. 3531 kodeksu cywilnego) prawo kształtowania przez strony w drodze cywilnoprawnych umów swoich wzajemnych praw i obowiązków nakazuje ocenić, czy wynagrodzenie objęte fakturą z tytułu powstrzymania się od działalności konkurencyjnej ma swoje źródło jedynie w umowach wymienionych w art. 13 pkt 9 ustawy o PIT. Jeżeli okaże się, że porozumienie jest kontynuacją, bądź wynika z umowy o świadczenie usług, wówczas istotę sporu będzie stanowiło rozstrzygnięcie, czy ta ostatnio wymieniona umowa należy do kategorii umów wymienionych w art. 13 pkt 9 ustawy o PIT, czy też stanowi umowę o świadczenie wyłącznie usług doradczych. Jak podkreślił sąd umowa o świadczenie usług doradczych w okolicznościach niniejszej sprawy nie spowoduje zaliczenia przychodów uzyskanych z jej realizacji do przychodów z działalności świadczonej osobiście.

Analiza sformułowań umowy i lakonicznej treści faktur nie oznacza, że dokonano interpretacji umowy, która wymaga przede wszystkim badania zgodnego zamiaru stron i celu umowy (art. 199a par. 1 Ordynacji podatkowej).

Sąd zwrócił uwagę, że gdyby zostało ustalone, że poza doradztwem, świadczenia innych usług przez skarżącego umowa nie przewidywała, wówczas organ podatkowy oceni, czy wynagrodzenie za niepodejmowanie działań wynikających z zakazu konkurencji po jej rozwiązaniu można uznać za przychód z działalności wykonywanej osobiście.

Sąd zgodził się ze skarżącym, że zachowanie tajemnicy przedsiębiorstwa oraz zobowiązanie do niepodejmowania działań konkurencyjnych są klauzulami umieszczanymi przez podmioty gospodarcze w wielu rodzajach umów zawieranych w warunkach gospodarki rynkowej. Rzeczą oczywistą jest, że opracowanie strategii marketingowej i handlowej firmy wymaga od podmiotu ją tworzącego dogłębnego poznania aspektów działalności analizowanej firmy. Zastrzeżenie w umowie obowiązku zachowania w tajemnicy wszelkich aspektów takiej współpracy w szczególności przez zakaz wykonywania podobnych działań na rzecz konkurencji przez pewien czas po zakończeniu współpracy ma charakter zabezpieczający i nie jest właściwe wyłącznie dla kontraktów menedżerskich czy umów zarządzania przedsiębiorstwem lub umów o podobnym charakterze. Dla przykładu wskazuje się regulacje w art.1011-1013 kodeksu pracy właściwe dla stosunku pracy i obowiązków pracownika wobec pracodawcy bez względu na charakter świadczonej pracy, w art. 56-57, art. 211 i art. 380 kodeksu spółek handlowych odnoszące się do zakazu działań konkurencyjnych odpowiednio przez wspólników spółki jawnej, członków zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością oraz spółki akcyjnej.

OPINIA

Andrzej Mazur

menedżer, doradztwo podatkowe KPMG, biuro w Poznaniu

W wyroku poruszona została kwestia kryteriów rozróżnienia usług doradczych od usług zarządczych. Mimo że w wyroku sąd nie odniósł się do zarzutów naruszenia prawa materialnego, a uchylił decyzję izby skarbowej z przyczyn proceduralnych, w uzasadnieniu wskazał, że w celu oceny charakteru wykonywanych usług konieczne jest ustalenie, czy świadczący usługi podejmuje samodzielne decyzje kierownicze. Przykładowo, w przypadku usług kontroli wykonywania zawartych umów z przedsiębiorstwami o świadczenie pośrednictwa handlowego konieczne jest ustalenie, czy w ich ramach mieściło się podejmowanie wobec tych przedsiębiorców decyzji o charakterze władczym w sferze ekonomicznej lub organizacyjnej.

Zatem w celu uniknięcia ryzyka zakwestionowania stawki 19-proc. podatku w stosunku do dochodów osiąganych ze świadczenia mogących budzić kontrowersje usług z zakresu np. doradztwa gospodarczego, doradztwa i udziału w negocjacjach handlowych oraz, w szczególności, doradztwa z zakresu zarządzania, przedsiębiorcy powinni zwracać uwagę, by ich działania nie obejmowały podejmowania przez nich decyzji w imieniu i na ryzyko zleceniodawcy. Precyzyjne postanowienia w tym zakresie powinny zostać ujęte w umowie ze zleceniodawcą.


Faktura powinna dokumentować rzeczywistą usługę

SENTENCJA

Możliwość obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego zachodzi jedynie wówczas, gdy faktury VAT stanowiące podstawę obliczania wysokości podatku naliczonego dokumentują czynności, które zostały faktycznie dokonane.

Wyrok WSA w Gdańsku z 10 czerwca 2008 r., niepublikowany

sygn. akt I SA/Gd 215/08

UZASADNIENIE

Spór w sprawie dotyczył rzetelności podatku dochodowego od osób prawnych za lata 1999-2002 oraz VAT za lata 2000-2002. W ocenie organów kompleksowa usługa rozliczona przez spółkę nie została wykonana ani bezpośrednio przez spółkę, która podjęła się realizacji, ani przez podwykonawcę. Chodziło o opracowanie oferty na roboty związane z wybudowaniem centrum likwidacji szkód i oceny ryzyka, negocjacje i doprowadzenie do podpisania umowy na roboty. A także doradztwo prawne, ekonomiczne, techniczne, przygotowanie ofert i negocjacje w zakresie uzyskanej gwarancji i ubezpieczenia kontraktu.

Odnosząc się do zarzutów proceduralnych sąd przypomniał, że organy podatkowe obu instancji dokonały oceny każdego z zebranych dowodów, odniosły się do każdego z nich jak również do twierdzeń strony skarżącej, dokonując ich analizy z osobna, ale też we wzajemnej łączności. Odniesiono się też do wskazanych w uzasadnieniu decyzji różnic w zebranych dowodach dokonując logicznej wykładni z tego wynikających - podkreślił sąd. Organy podatkowe wskazały w decyzjach podstawę prawną swoich rozstrzygnięć oraz ich precyzyjne wyjaśnienie. Fakt, że materiał dowodowy zebrany w sprawie został odmiennie od woli podatnika oceniony przez organy podatkowe, nie świadczy o naruszeniu zasad postępowania podatkowego.

Ustalony w sprawie stan faktyczny, w ocenie sądu, uznać należy za prawidłowy. Słusznie organ uznał, że faktury nie odzwierciedlały stanu rzeczywistego. Ocenie poddano także dokumenty, jakie zostały sporządzone w związku z zawartymi umowami. W kontekście zgromadzonego materiału dowodowego organy zasadnie doszły do wniosku, że nie są one wiarygodne. Protokoły odbioru usług niematerialnych zostały podpisane przez osoby, które w układzie kompetencji przyjętym w spółce nie były uprawnione do odbioru tego rodzaju usług. Co więcej, nie miały one świadomości, jakiego rodzaju dokumenty podpisują. Ocenie poddano także treść analiz sporządzonych w związku z kwestionowanymi fakturami, trafnie wywodząc, że analizy nie posiadają istotnej wartości.

Sąd nie podzielił zarzutów dotyczących niekonstytucyjności art. 19 ust. 1 oraz art. 23 pkt 1 ustawy z 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów usług oraz podatku akcyzowym oraz przepisów wykonawczych. Artykuł 19 ust. 1 ustawy o VAT stanowił, że podatnik ma prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług, a ust. 2 określał, że kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach stwierdzających nabycie towarów i usług. Faktura stanowiąca podstawę uprawnienia do odliczenia podatku naliczonego musi być poprawna nie tylko z formalnego punktu widzenia, ale także odzwierciedlać prawdziwy przebieg zdarzeń gospodarczych. Prawo podatnika do odliczania podatku naliczonego nie wynika z samego faktu posiadania faktury, lecz z faktu nabycia towaru lub usługi.

Zaistnienie więc tej ostatniej okoliczności jest niezbędną przesłanką faktyczną uprawniającą do skorzystania z prawa do odliczenia, a fakt, czy ma ona miejsce podlega ocenie organów podatkowych, analizujących wiarygodność przedłożonych im dokumentów (m.in. deklaracji podatkowych i faktur.

Sąd przypomniał też, że to wyłącznie na podatniku spoczywa ciężar udowodnienia, że zachodzą przesłanki do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony. Faktura powinna odzwierciedlać rzeczywisty przebieg procesów gospodarczych. Nie będzie można uznać za prawidłową fakturę, gdy sprzecznie z jej treścią wykazuje zdarzenie gospodarcze, które w ogóle nie zaistniało, bądź zaistniało w innych rozmiarach, albo między innymi podmiotami. Elementy formalne wymagane przez przepis mają jedynie znaczenie dowodowe. Uprawnienie do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego nie istnieje zatem wtedy, gdy wystawiona faktura w rzeczywistości nie odpowiada faktowi zdarzenia gospodarczego.

OPINIA

MichaŁGrzywacz

radca prawny, zespół prawa podatkowego kancelarii Krawczyk i Wspólnicy

Cytowanym orzeczeniem sąd podkreślił, jak ważne z punktu widzenia bezpieczeństwa podatkowego jest należyte dokumentowanie usług o charakterze niematerialnym. Za niewystarczającą w świetle powyższego wyroku uznać należy samą fakturę VAT wystawioną przez zleceniobiorcę. Podatnik powinien bowiem posiadać ponadto także inne dowody uprawdopodabniające czy poświadczające wykonanie usługi.

Sąd wyraźnie pokreślił, że to na stronie ciąży obowiązek udokumentowania, iż zachodzą przesłanki do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z wystawionej faktury. Sama faktura VAT powinna oczywiście odzwierciedlać rzeczywisty przebieg procesów gospodarczych, lecz nie daje podstawy do konstruowania domniemania jej prawdziwości.

W takiej sytuacji organ podatkowy może w toku postępowania podatkowego dokonać jej weryfikacji, także pod kątem zgodności treści faktury ze stanem faktycznym. W takim przypadku zgromadzone przez stronę dodatkowe oświadczenia, umowy, kalkulacje wynagrodzenia czy wreszcie materialne dowody jej wykonania mogą okazać się kluczowe w kontekście uprawnień przysługujących podatnikowi dysponującemu fakturą VAT.


Wydatki na doradztwo muszą się wiązać z przychodem

SENTENCJA

Musi istnieć bezpośredni (uchwytny) związek między kosztami a celem uzyskania przychodu. Związek ten powinien być weryfikowalny, poddawać się odpowiednio zobiektywizowanemu sprawdzeniu. Dotyczy to także usług doradczych.

Wyrok NSA z 10 lipca 2008 r., niepublikowany

sygn. akt II FSK 681/07

UZASADNIENIE

Spór w sprawie dotyczył zobowiązania podatkowego spółki w podatku dochodowym od osób prawnych za 2001 rok. Ostatecznie podatnik i organy podatkowe nie mogły dojść do porozumienia w kwestii oceny m.in. skutków podatkowych wydatków na nabycie usług doradczych. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, do którego spółka zaskarżyła decyzję, orzekł na korzyść podatniczki.

Sąd stwierdził naruszenie prawa w zakresie, w jakim organy podatkowe wyłączyły z kosztów uzyskania przychodu kwotę podatku od nieruchomości zapłaconego w 2001 roku. Wydatek na opłatę podatku od nieruchomości nie stanowi kosztu, który bezpośrednio przyczynia się do powstania lub zwiększenia konkretnego przychodu. Okoliczność, że podatek od nieruchomości ustala się za rok podatkowy, który pokrywa się okresem rozliczeniowym podatku dochodowego od osób prawnych nie oznacza, że zapłata podatku lokalnego za określony rok podatkowy dotyczy przychodów tego roku (okresu rozliczeniowego).

Jednak sąd nie dopatrzył się naruszenia prawa w zakresie, w jakim organy podatkowe pozbawiły spółkę możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków udokumentowanych fakturami za promocję zastosowań miedzi. Zdaniem sądu trafne było stanowisko organów podatkowych, że sporne kwoty, przeznaczone na promocję zastosowań miedzi, wynikały ze zobowiązania spółki z tytułu członkostwa w organizacji. Wydatki te miały charakter składki członkowskiej, ponieważ służyły finansowaniu wspólnych celów członków organizacji (promocja zastosowań miedzi).

W odniesieniu do wydatków uiszczonych z tytułu usług doradczych sąd wskazał, że przy kwalifikacji spornych wydatków na doradztwo uzasadnione było kierowanie się związkiem bezpośrednim pomiędzy kosztami a celem uzyskania przychodu.

Spółka wniosła skargę kasacyjną, w której zakwestionowała stanowisko sądu I instancji w zakresie wyłączenia z kosztów wydatków na nabycie usług doradczych związanych z planowanym nabyciem udziałów. W ocenie spółki sąd błędnie uznał, że nie wykazują one związku z przychodami spółki podlegającymi opodatkowaniu na zasadach ogólnych;

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił jednak skargę kasacyjną spółki. Według NSA całkowicie przekonujące okazały się m.in. argumenty sądu administracyjnego I instancji odnoszące się do ustaleń organów podatkowych co do wydatków przeznaczonych na promocję zastosowań miedzi (art. 16 ust. 1 pkt 37 ustawy o CIT), wydatków na nabycie usług doradczych dotyczących planowanego zakupu akcji (art. 7 ust. 3 pkt 3 ustawy o CIT) oraz możliwości odliczenia przez podatnika zryczałtowanego podatku dochodowego (art. 23 ust. 1 ustawy o CIT). Nawet w sytuacji, gdy jakiś wydatek zostanie poniesiony w celu uzyskania przychodu, zamieszczenie go w katalogu wyłączeń ujętym w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT wyklucza uznanie wydatku za koszt uzyskania przychodu.

NSA podzielił pogląd, że musi istnieć bezpośredni (uchwytny) związek między kosztami a celem uzyskania przychodu. Mówiąc inaczej, związek ten powinien być weryfikowalny, poddawać się odpowiednio zobiektywizowanemu sprawdzeniu. W rozpatrywanej sytuacji element ten nie wystąpił, z czego prawidłowe wnioski wyprowadził sąd administracyjny I instancji. Nie uchybił on też prawu dokonując oceny tej części zaskarżonego rozstrzygnięcia, która dotyczyła kwestii odliczenia od podatku dochodowego kwoty uiszczonego przez płatnika na podstawie podjętej wobec niego w odrębnym postępowaniu decyzji o odpowiedzialności za podatek nie pobrany od podatnika.

OPINIA

JarosŁaw Ostrowski

radca prawny, doradca podatkowy, kancelaria Nowakowski i Wspólnicy zrzeszona w Consortio lex

Problematyka uznawania wydatków na nabycie usług doradczych za koszty uzyskania przychodów od lat budzi kontrowersje. Po pierwsze usługi te, jako usługi niematerialne, powinny być odpowiednio udokumentowane. Częstokroć posiadanie przez podatnika samej faktury z tytułu wykonania takich usług nie jest wystarczające dla organów podatkowych. Podatnik powinien być w stanie udowodnić, jakie czynności zostały wykonane, i wskazać dowody to potwierdzające. Wówczas łatwiej przekonać organ, że uzyskanie konsultacji było związane z uzyskiwaniem przychodu. W wyroku NSA z 10 lipca 2008 r. w sprawie o sygnaturze akt II FSK 681/07 sąd stanął na stanowisku, że doradztwo związane z planowanym zakupem udziałów nie wykazuje związku z uzyskiwaniem przychodu. Oznacza to, że nie chodzi o ogólny zakaz zaliczenia usług doradczych do kosztów, lecz jedynie o to, aby właściwie klasyfikować wydatki, które służą nabyciu udziałów.

Przygotowała ALEKSANDRA TARKA

Gazeta Prawna [Tygodnik Podatkowy] nr 180(2302), 15 września 2008 r.

Autopromocja

REKLAMA

Źródło: INFOR

Oceń jakość naszego artykułu

Dziękujemy za Twoją ocenę!

Twoja opinia jest dla nas bardzo ważna

Powiedz nam, jak możemy poprawić artykuł.
Zaznacz określenie, które dotyczy przeczytanej treści:
QR Code

© Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą wydawcy INFOR PL S.A.

Podatek PIT - część 2
certificate
Jak zdobyć Certyfikat:
  • Czytaj artykuły
  • Rozwiązuj testy
  • Zdobądź certyfikat
1/10
Zeznanie PIT-37 za 2022 r. można złożyć w terminie do:
30 kwietnia 2023 r. (niedziela)
2 maja 2023 r. (wtorek)
4 maja 2023 r. (czwartek)
29 kwietnia 2023 r. (sobota)
Następne
Księgowość
Zapisz się na newsletter
Zobacz przykładowy newsletter
Zapisz się
Wpisz poprawny e-mail
PIT 2024. Czy można rozliczyć podatki bez Profilu Zaufanego?

Sezon rozliczeń podatkowych jest w pełni. Dzięki usłudze e-PIT dostępnej na stronie Ministerstwa Finansów, możesz  szybko rozliczyć swój PIT. Resort zaleca, aby z rozliczeniem nie zwlekać.

Co można sobie odliczyć od podatku 2024? Z jakich ulg podatkowych można skorzystać w rozliczeniu PIT?

Co można odliczyć z podatku PIT? Z jakich ulg podatkowych można skorzystać w rozliczeniu w 2024 roku?

Kto może wyjechać do sanatorium z ZUS-em w 2024 roku? Jak uzyskać skierowanie? Ile trzeba czekać?

Nie tylko Narodowy Fundusz Zdrowia kieruje do miejscowości uzdrowiskowych, ale także Zakład Ubezpieczeń Społecznych. Z leczenia może skorzystać każdy ubezpieczony, który jest zagrożony utratą zdolności do pracy. Warunkiem jest jednak, by rehabilitacja poprawiła rokowania stanu zdrowia i przyczyniła się do powrotu do aktywności zawodowej.

Limit pomocy de minimis dla MŚP 2024 - podwyżka od 1 maja

Ministerstwo Finansów przygotowało projekt rozporządzenia, na podstawie którego MŚP nadal udzielana będzie pomoc de minimis w formie gwarancji BGK spłaty kredytu lub innego zobowiązania - napisał resort w OSR do projektu. Rozporządzenie wdroży w życie unijne przepisy wprowadzające nowy wyższy limit takiej pomocy dla jednego przedsiębiorstwa w ciągu 3 lat.

Ulga sponsoringowa a koszty uzyskania przychodów z zysków kapitałowych

Po koniec 2023 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, że podmioty osiągające przychody z zysków kapitałowych również mogą odliczać koszty wspierania sportu, edukacji i kultury, na podstawie art. 18ee, niezależnie od tego czy koszty te zostaną przyporządkowane do przychodów z zysków kapitałowych czy pozostałych przychodów.

Rozrachunki w księgowości wsparte sztuczną inteligencją. Nadchodzi nowe

Czy sztuczna inteligencja może wspomóc księgowym w rozrachunkach? Dzięki wykorzystaniu mechanizmów sztucznej inteligencji programy księgowe pozwalają na dużą automatyzację procesów w tym zakresie.

Jak rozpoznać pellet dobrej jakości? Jak sprawdzić samemu?

Jakość pelletu jest kluczowym czynnikiem decydującym o jego efektywności i bezpieczeństwie użytkowania. Niezależnie od tego, czy wykorzystujemy go do ogrzewania domu, czy jako surowiec w przemyśle, istnieją cechy, na które warto zwrócić uwagę, aby mieć pewność, że wybieramy produkt najwyższej jakości.

Składki ZUS wspólników spółki z o.o. (jednoosobowej i wieloosobowej). Kto i kiedy nie zapłaci składek?

Ustawa o systemie ubezpieczeń społecznych oraz ustawa o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych różnicują pozycję wspólników spółki z o.o. w zakresie podlegania ubezpieczeniom społecznym i ubezpieczeniu zdrowotnemu w zależności od tego, czy spółka jest jednoosobowa czy wieloosobowa.

Zmienia się odpowiedzialność związana z klasyfikacją towarów. Przewoźnicy mogą zapłacić mandat karny

Znajomość prawidłowej klasyfikacji towarów to podstawa właściwego zgłoszenia celnego w procedurach celnych wywozowych i przywozowych, a także przy określaniu stawki cła i podatku VAT w sprzedaży wewnątrz UE. Wprowadzany właśnie w życie unijny Import Control System 2 nakłada na przewoźników nowe obowiązki. – Firmy transportowe biorą pełną odpowiedzialność za towar wprowadzany na obszar Unii Europejskiej. Muszą posiadać wszystkie dane na temat stron transakcji i HS kodów towarów – wyjaśnia Joanna Porath, właścicielka agencji celnej AC Porath.

Oszczędności Polaków 2024. Na rachunkach bankowych jest 1 223,46 mld zł

Gospodarstwa domowe w Polsce w końcu lutego 2024 roku dysponowały na rachunkach bankowych środkami w wysokości 1 223,46 mld zł. Były one o 15,20 mld i 1,26% wyższe niż miesiąc wcześniej i o 120,54 mld zł tj. 10,9% większe niż przed rokiem (w styczniu roczna dynamika tych depozytów wynosiła 11,3%).

REKLAMA