Podatek u źródła - rozszerzona definicja rzeczywistego właściciela

Zwolnienie od podatku u źródła

Ustawa o podatku dochodowym kluczowe znaczenie przypisuje definicji rzeczywistego właściciela przy określeniu konieczności poboru podatku u źródła od wypłaty określonych należności m.in. z tytułu praw autorskich lub praw pokrewnych, odsetek, znaków towarowych oraz know-how. Zgodnie z art. 21 ust. 3 ustawy o CIT zwolnienie z opodatkowania jest możliwe jedynie w sytuacji, gdy podmiot otrzymujący wskazane należności, może zostać uznany za ich rzeczywistego właściciela. Kwestia ta nie jest wprawdzie wystarczająca dla zastosowania zwolnienia (przepisy przewidują konieczność spełnienia jeszcze szeregu innych przesłanek), jednak to właśnie tzw. klauzula beneficial owner ma tu szczególne znaczenie.

Dotychczasowa definicja rzeczywistego właściciela

Definicja rzeczywistego właściciela pojawiła się w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych i zaczęła obowiązywać z początkiem 2017 r. Zgodnie z jej brzmieniem, rzeczywisty właściciel to podmiot otrzymujący daną należność dla własnej korzyści, niebędący pośrednikiem, przedstawicielem, powiernikiem lub innym podmiotem zobowiązanym do przekazania całości lub części danej należności innemu podmiotowi. Upraszczając: ustawa określała, że rzeczywisty właściciel to ten, który faktycznie otrzymuje korzyści ekonomiczne z danego prawa, i to niezależnie od tego, komu formalnie i prawnie przysługuje prawo własności.

Regulacje w tym zakresie są więc stosunkowo nowe – wcześniej polskie prawo podatkowe nie operowało tym określeniem, a przepisy wskazywały jedynie na odbiorcę należności. W ramach ostatnich zmian ustawodawca zdecydował się na rozszerzenie definicji rzeczywistego właściciela. Ma to bardzo istotne znaczenie przy rozpatrywaniu kwestii zwolnienia z podatku u źródła.

Nowa definicja rzeczywistego właściciela

Modyfikacja w zakresie pojęcia rzeczywistego właściciela to jedna ze zmian obowiązujących od stycznia 2019 r., która może istotnie uderzyć w część podatników. Nowa definicja wprowadza bowiem dalsze wymagania związane z możliwością uznania danego podmiotu za ekonomicznego właściciela należności.

Zmieniona definicja wprowadza nowe warunki. Zgodnie z nim, przez rzeczywistego właściciela należy rozumieć podmiot, który:

- otrzymuje należność dla własnej korzyści, w tym decyduje samodzielnie o jej przeznaczeniu i ponosi ryzyko ekonomiczne związane z utratą tej należności lub jej części;

- nie jest pośrednikiem, przedstawicielem, powiernikiem lub innym podmiotem zobowiązanym prawnie lub faktycznie do przekazania całości lub części należności innemu podmiotowi;

- prowadzi rzeczywistą działalność gospodarczą w kraju siedziby, jeżeli należności uzyskiwane są w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, przy czym przy ocenie, czy podmiot prowadzi rzeczywistą działalność gospodarczą, przepis art. 24a ust. 18 stosuje się odpowiednio.

Polecamy: Komplet podatki 2019

Rozszerzona definicja wprowadza tym samym bardzo ważne zmiany i znacznie zawęża możliwość uznania odbiorcy należności za rzeczywistego właściciela. Istotna staje się pierwsza przesłanka wprowadzająca kryterium samodzielnego decydowania o przeznaczeniu należności i ponoszenia ryzyka związanego z jej utratą. Kluczowe jest jednak wprowadzenie zupełnie nowego kryterium, tj. konieczności rzeczywistego prowadzenia działalności gospodarczej w danym kraju. Objaśnienie znaczenia tego pojęcia znajduje się z kolei w przepisach dotyczących zagranicznych spółek kontrolowanych (tzw. CFC).

Dla stwierdzenia spełnienia tej przesłanki istotna będzie zatem definicja rzeczywistej działalności gospodarczej zawarta w art. 24a ust. 18 ustawy. Oznacza to, że w celu określenia, czy dany podmiot jest rzeczywistym właścicielem, konieczne będzie m.in. skontrolowanie tego, czy:

1) zarejestrowanie zagranicznej jednostki kontrolowanej wiąże się z istnieniem przedsiębiorstwa, w ramach którego ta jednostka wykonuje faktycznie czynności stanowiące działalność gospodarczą, w tym w szczególności, czy jednostka ta posiada lokal, wykwalifikowany personel oraz wyposażenie wykorzystywane w prowadzonej działalności gospodarczej;