ORZECZENIE
Europejski Trybunał Sprawiedliwości wydał wyrok w sprawach Herbert Schwarz, Marga Gootjes-Schwarz (C-76/ 05) i Komisja Europejska/Republika Federalna Niemiec (C-318/05). Dotyczą one prawa do odliczenia wydatków na edukację poniesionych w innym państwie UE.
Zgodnie z przepisami niemieckiej ustawy o podatku dochodowym, wydatkiem szczególnym, który uprawnia do dokonania odliczenia od dochodu jest 30 proc. kwoty płaconej przez podatnika na cele związane z kształceniem dziecka w szkole zastępczej względem szkół publicznych, posiadającej zezwolenie państwa lub dopuszczonej na mocy prawa kraju związkowego, a także w uznanej w prawie kraju związkowego ogólnokształcącej szkole uzupełniającej (z wyłączeniem jednak kwot na zakwaterowanie, opiekę i wyżywienie). Przepisy te ograniczają prawo do odliczenia wydatków na kształcenie do tych, które są związane z uczęszczaniem dziecka do określonych szkół niemieckich. Ich zgodność z prawem UE została zakwestionowana w dwóch sprawach: w sprawie Schwarz i Gootjes-Schwarz (C-76/05), w której niemieccy podatnicy zaskarżyli decyzję władz podatkowych odmawiającą im prawa do odliczenia wydatków z tytułu uczęszczania ich dziecka do zagranicznej szkoły prywatnej i w sprawie Komisja Europejska/Republika Federalna Niemiec (C-318/05), w której Komisja Europejska uznała, że przepisy te dyskryminują podatników, którzy korzystają z usług szkół w innych państwach członkowskich.
W obu rozstrzygniętych sprawach ETS podkreślił, że przepisy wykluczające w sposób generalny możliwość odliczenia przez podatników objętych podatkiem dochodowym w Niemczech części czesnego związanego z uczęszczaniem ich dzieci do prywatnej szkoły położonej w innym państwie członkowskim zniechęcają podatników zamieszkałych w Niemczech do zapisywania swych dzieci do szkół położonych w innych państwach członkowskich. Utrudniają także zagranicznym instytucjom edukacyjnym oferowania swoich usług niemieckim konsumentom.
Według ETS przepisy te należy uznać za przeszkodę w swobodnym świadczeniu usług, które zagwarantowane zostało w art. 49 TWE. Przepis ten sprzeciwia się stosowaniu przez państwa członkowskie rozwiązań, które świadczenie usług między państwami członkowskimi czynią trudniejszym niż świadczenie usług wyłącznie wewnątrz jednego państwa członkowskiego.
Omawiane przepisy krajowe uzależniają przyznanie ulgi podatkowej przysługującej w związku z opłaceniem czesnego od tego, czy czesne to zostało uiszczone na rzecz prywatnej szkoły odpowiadającej określonym warunkom w Niemczech. W ten sposób prowadzą do odmowy udzielenia wskazanej ulgi podatnikom objętym podatkiem dochodowym w Niemczech, jeżeli posłali swoje dzieci w celach edukacji szkolnej do innego państwa członkowskiego. Dlatego według ETS przepisy te należy uznać za ograniczenie zagwarantowanego w art. 18 ust. 1 TWE każdemu obywatelowi Unii prawa do swobodnego przemieszczania się.
Ewa Matyszewska