Polecamy: Wideoszkolenie: Przejazdy i dojazdy w podróżach służbowych
Jak wynika z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej jako ustawa o CIT), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.
Konstrukcja przywołanego powyżej przepisu daje podatnikowi możliwość zaliczenia do kosztów podatkowych wszelkich wydatków (z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT), pod warunkiem wykazania, że mają one bezpośredni, bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie może wpływać na wielkość osiągniętego przychodu. Można zatem przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, o ile nie zostały sklasyfikowane w katalogu kosztów niestanowiących kosztów podatkowych.
Zaznaczenia wymaga, że podróże służbowe pracowników podejmowane są w celu realizacji zadań służbowych, a te z kolei są wyrazem zamiaru uzyskania przychodu przez pracodawcę. Ponadto, nabycie ubezpieczenia podróżnego dla pracowników determinowane jest zazwyczaj chęcią zabezpieczenia się pracodawcy przed ewentualnymi nieprzewidzianymi wydatkami związanymi ze zwrotem udokumentowanych kosztów leczenia za granicą bądź kosztów transportu zwłok do kraju.
Zauważyć bowiem należy, że obowiązki pokrycia powyższych wydatków wynikają z odpowiednich regulacji Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (dalej jako Rozporządzenie). W myśl § 19 Rozporządzenia, pracodawca zobowiązany jest do zwrotu pracownikowi udokumentowanych i niezbędnych kosztów leczenia w przypadku choroby lub wypadku za granicą. Pracodawca ponosi także koszty transportu zwłok do kraju w sytuacji ewentualnego zgonu pracownika.
Sprawdź: INFORLEX SUPERPREMIUM
Mając powyższe na uwadze można stwierdzić, że wykupienie polisy zwalniające pracodawcę z konieczności ponoszenia potencjalnych i nierzadko bardzo wysokich kosztów leczenia za granicą lub kosztów będących następstwem nieszczęśliwych wypadków określonych w § 19 Rozporządzenia, jest racjonalnym wydatkiem leżącym w interesie samego pracodawcy.
Odnosząc się do możliwości zakwalifikowania do kosztów podatkowych wartości polis ubezpieczeniowych, należy jednakże zwrócić uwagę na regulację zawartą art. 16 ust. 1 pkt 59 ustawy o CIT. Zgodnie z tym przepisem, do kosztów uzyskania przychodów nie można zaliczyć składek opłaconych przez pracodawcę z tytułu zawartych lub odnowionych umów ubezpieczenia na rzecz pracowników, z wyjątkiem umów dotyczących ryzyka, o którym mowa w dziale I w grupach 1, 3 i 5 oraz w dziale II w grupach 1 i 2 załącznika do ustawy o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (dalej jako Załącznik), jeżeli uprawnionym do otrzymania świadczenia nie jest pracodawca i umowa ubezpieczenia w okresie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym ją zawarto lub odnowiono, wyklucza:
- wypłatę kwoty stanowiącej wartość odstąpienia od umowy,
- możliwość zaciągania zobowiązań pod zastaw praw wynikających z umowy,
- wypłatę z tytułu dożycia wieku oznaczonego w umowie;
Z powyższego wynika, że do kosztów podatkowych można więc zaliczyć wykupione przez pracodawcę ubezpieczenie gwarantujące zwrot kosztów leczenia (dział II grupa 2 Załącznika) oraz ubezpieczenie NNW (dział II grupa 1 Załącznika) w związku z odbywaniem przez pracownika podróży służbowej, po spełnieniu pozostałych przesłanek określonych w przywołanym powyżej przepisie (por. interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 17.03.2016 r., znak: ILPB3/4510-1-4/16-4/KS).
Przemysław Szwed, Młodszy Konsultant Podatkowy w ECDDP Sp. z o.o.