Wykonywanie pracy poza miejscem stałego bądź czasowego zamieszkania, wiąże się z koniecznością ponoszenia przez pracowników dodatkowych wydatków z tytułu kosztów dojazdu. W przypadku, gdy wartość ta przekracza określony kwotowo limit pracowniczych kosztów uzyskania przychodów, przepisy prawa podatkowego przewidują możliwość rozliczenia pełnej kwoty faktycznie poniesionych wydatków na dojazd do zakładu pracy środkami transportu autobusowego, kolejowego, promowego lub też komunikacji miejskiej, pod warunkiem posiadania imiennego biletu okresowego, uprawniającego do tych przejazdów. Warto jednak pamiętać, że powyższa regulacja nie znajduje zastosowania w przypadku podatników, otrzymujących od zakładu pracy zwrot kosztów dojazdu, choć nie zawsze.
Pracownicze koszty uzyskania przychodów
Przychód uzyskiwany przez podatników, wynikający ze świadczonego przez nich stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy, a także pracy nakładczej podlega z zasady opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Wartość zobowiązania względem organu podatkowego naliczana jest jednak od dochodu, stanowiącego różnicę pomiędzy faktycznie uzyskanym przychodem, a zmniejszającymi podstawę opodatkowania kosztami podatkowymi. Standardowo należą do nich pracownicze koszty uzyskania przychodów, których wartość, została określona kwotowo w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.
- wynoszą 111 zł 25 gr miesięcznie, a za rok podatkowy nie więcej niż 1335 zł, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody z tytułu jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej; - nie mogą przekroczyć łącznie 2002 zł 05 gr za rok podatkowy, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej; - wynoszą 139 zł 06 gr miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 1668 zł 72 gr, w przypadku gdy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę; - nie mogą przekroczyć łącznie 2502 zł 56 gr za rok podatkowy, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej, a miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę. |
Możliwość podwyższenia
Nie bez znaczenia wydaje się ponadto fakt, że w przypadku, gdy wartość kosztów faktycznie poniesionych z tytułu dojazdu do zakładu pracy środkami transportu autobusowego, kolejowego, promowego lub komunikacji miejskiej w ujęciu rocznym jest wyższa od kwotowych wartości zaprezentowanych powyżej, w rocznym rozliczeniu podatku koszty te mogą zostać ujęte przez pracownika w wysokości wydatków faktycznie poniesionych, a przy tym właściwie udokumentowanych. Podatnik powinien zatem pamiętać, iż w tym celu należy posiadać imienny bilet okresowy, ponieważ jedynie na jego podstawie możliwym jest zastosowanie preferencji polegającej na zastosowaniu podwyższonych kosztów uzyskania przychodów.
Ale nie zawsze...
Podkreślenia wymaga jednak , iż prawo do zastosowania podwyższonych kosztów pracowniczych, nie przysługuje w przypadku, gdy pracownik otrzymuje zwrot kosztów dojazdu do zakładu pracy, z wyjątkiem, gdy zwrócone koszty zostały zaliczone do przychodów podlegających opodatkowaniu. Dotyczy to zarówno podwyższonych kosztów pracy, w wysokości wydatków faktycznie poniesionych na dojazd do miejsce zatrudnienia, jak również podwyższonych kosztów kwotowych wynikających z zamieszkiwania w innej miejscowości.
Zapis ustawy dopuszcza zatem możliwość zastosowania podwyższonych koszów pracowniczych, nawet w przypadku uzyskiwania zwrotu kosztów poniesionych na dojazd do zakładu pracy, jeżeli kwoty będące przedmiotem zwrotu zostaną uprzednio opodatkowane, co zostało potwierdzone w indywidualnej interpretacji podatkowej z dnia 18 stycznia 2010 r., wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu (sygn. akt ILPB2/415-1033/09-2/TR).
Katarzyna Rola-Stężycka