Odstąpienie od wymierzenia kary jest możliwe po spełnieniu określonych warunków. Zależy ono od decyzji sądu.
Sąd, odstępując od wymierzenia kary, nie stwierdza, że osoba, która popełniła zakazany czyn jest niewinna. Przeciwnie.
Wydaje wyrok skazujący, uznaje daną osobę za winną, ma możliwość jej ukarania. Jednak po rozważeniu wszystkich okoliczności zamieszcza dalsze postanowienia co do kary, mogąc całkowicie od niej odstąpić.
Podkreślenia wymaga fakt, że uznanie kogoś winnym nie jest równoznaczne z obowiązkiem wymierzenia kary. Instytucja ta opisana jest w art. 19 ustawy z dnia 10 września 1999 roku kodeks karny skarbowy (Dziennik Ustaw z 15 października 1999 Nr 83 poz. 930), dalej k.k.s.
Jakie warunki muszą być spełnione, aby móc zastosować art. 19 k.k.s.?
Przepis art. 19 k.k.s. przewiduje możliwość zastosowania opisywanej instytucji odrębnie dla przestępstw i oddzielnie dla wykroczeń skarbowych.
Aby uniknąć kary przy popełnieniu przestępstwa skarbowego:
a) musi być ono zagrożone karą nieprzekraczającą 3 lat pozbawienia wolności lub karą łagodniejszą, np. karą grzywny;
b) stopień społecznej szkodliwości popełnionego czynu nie może być znaczny; o tym będą decydowały okoliczności dotyczące osoby sprawcy jak i samego czynu zabronionego, takie jak:
- rodzaj i charakter zagrożonego lub naruszonego dobra,
- waga naruszonego przez sprawcę obowiązku finansowego,
- wysokość uszczuplonej lub narażonej na uszczuplenie należności publicznoprawnej,
- sposób i okoliczności popełnienia czynu zabronionego,
- postać zamiaru,
- motywacja sprawcy,
- rodzaj naruszonej reguły ostrożności i stopień jej naruszenia.
Pojęcie „społecznej szkodliwość czynu” zostało doprecyzowane w orzecznictwie sadów. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 10 lutego 2009 roku (III KK 305/08) stwierdził, że
1. Społeczna szkodliwość czynu jako materialna treść i warunek każdego przestępstwa skarbowego i wykroczenia skarbowego używana jest w kodeksie karnym skarbowym w znaczeniu elementów strony przedmiotowej i podmiotowej czynu. Okoliczności decydujące o stopniu społecznej szkodliwości czynu wymienione są w art. 53 § 7 k.k.s., a ich katalog jest ustawowo zamknięty co oznacza, iż okoliczności w nim niewymienione nie stanowią elementów strony przedmiotowej i podmiotowej mających wpływ na jego ocenę.
2. Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu należy wskazać jakie elementy strony przedmiotowej i podmiotowej przemawiają za uznaniem, iż czyn ten nie stanowi przestępstwa, nie jest więc wystarczające ogólnikowe powołanie się na stronę podmiotową i przedmiotową czynu.
Natomiast w wyroku z 11 kwietnia 2011 roku (IV KK 382/10) Sąd Najwyższy orzekł:
1. Stwierdzając znikomy stopień społecznej szkodliwości czynu, organ procesowy przyjmuje na siebie obowiązek wskazania przyczyn i przekonywającego uzasadnienia powodów decydujących o zasadności braku wszczęcia lub umorzenia wszczętego postępowania karnego.
2. Bez znaczenia dla oceny stopnia społecznej szkodliwości są dotychczasowa niekaralność sprawcy przestępstwa z art. 207 § 1 k.k., jego dobra opinia, prowadzenie ustabilizowanego trybu życia oraz fakt łożenia na utrzymanie dziecka. W sytuacji, gdy czyn zabroniony stanowi zamach na dwa lub więcej dobra chronione prawem, to zwiększa się jego stopień społecznej szkodliwości.
Przy wykroczeniu skarbowym sąd może odstąpić od wymierzenia kary, jeśli przemawiają za tym:
a) charakter i okoliczności popełnienia wykroczenia skarbowego,
b) właściwości i warunki osobiste sprawcy,
c) zachowanie się po popełnieniu wykroczenia przez sprawcę.
Ponadto dany wypadek musi zasługiwać na szczególne uwzględnienie. Nie ma tutaj znaczenia społeczna szkodliwość czynu, ponieważ z założenia szkodliwość wykroczeń skarbowych uznaje się za niską.
Przepisu 19 k.k.s. nie stosuje się do sprawcy przestępstwa skarbowego popełnionego w warunkach określonych w art. 37 § 1 (gdy sąd stosuje nadzwyczajne obostrzenie kary, jeżeli sprawca popełnia umyślnie przestępstwo skarbowe, powodując uszczuplenie należności publicznoprawnej dużej wartości albo popełnia umyślnie przestępstwo skarbowe, a wartość przedmiotu czynu zabronionego jest duża) lub w art. 38 § 2, z zastrzeżeniem art. 37 § 2 i 3 oraz art. 38 § 3 k.ks.
Inne wypadki odstąpienia od wymierzenia kary.
Odstąpienie jest możliwe także w wypadkach wskazanych w kodeksie karnym skarbowym. Poszczególne artykuły przewidują taką możliwość po spełnienia określonych, opisanych w nich warunków.
Do takich szczególnych przepisów należą:
1) art. 10 § 5 - wypadek nieusprawiedliwionego błędu co do okoliczności wyłączającej bezprawność lub nieusprawiedliwionej nieświadomości karalności czynu,
2) art. 11 § 2 i 3 - stwierdzenie ograniczonej poczytalności sprawcy,
3) art. 20 § 3 - możliwość odstąpienia od wymierzenia kary lub środka karnego wobec współdziałającego, którego nie dotyczy okoliczność osobista wpływająca na wyższą karalność, a stanowiąca znamię czynu
4) art. 21 § 3 k.k.s. odnoszący się do usiłowania nieudolnego,
5) art. 20 § 2 k.k.s. dotyczący podżegacza i pomocnika w sytuacji gdy czynu nie usiłowano dokonać,
6) art. 36 § 1 pkt 2 – dotyczy nadzwyczajnego złagodzenia kary,
7) art. 77 § 4 - uiszczenie zaległych należności podatkowych przed wszczęciem postępowania w sprawie o zarzucany czyn przy przestępstwie niewpłacenia przez płatnika lub inkasenta na rachunek organu podatkowego pobranych podatków,
8) art. 77 § 5 - dotyczy odstąpienia przy wykroczeniu nieterminowego regulowania podatku.
Orzeczenie środka karnego
Zarówno przy przestępstwach jak przy wykroczeniach można odstąpić od wymierzenia kary, ale na jej miejsce sąd może orzec stosowanie środka karnego w postaci przepadku przedmiotów lub ściągnięcia ich równowartości.
Ponadto – już tylko przy przestępstwach skarbowych - możliwe jest orzeczenie:
- przepadku korzyści majątkowej z przestępstwa lub ściągnięcia jej równowartości,
- podania wyroku do publicznej wiadomości,
- orzeczenia zakazu prowadzenia określonej działalności gospodarczej, wykonywania
określonego zawodu lub piastowania określonego stanowiska.
Środki karne w kodeksie karnym skarbowym:
Przepadek przedmiotów uregulowany jest art. 30 § 2-6 (w odniesieniu do przestępstw) i art. 49 (wobec wykroczeń skarbowych);
Ściągnięcie równowartości normuje art. 32, stosowany także do wykroczeń (art. 49 § 1),
Zakaz prowadzenia działalności gospodarczej - art. 34 § 2,
Zakaz wykonywania zawodu lub pełnienia stanowiska art. 20 § 2.
Sąd może tak postanowić, o ile cele kary mogą zostać osiągnięte przez wskazany środek oraz jeśli jest on przewidziany przy danym wykroczeniu lub przestępstwie.
Odstąpienie od kary i od środka karnego.
Sąd może odstąpić od wymierzenia kary lub środka karnego, jeżeli wymagalna należność została w całości uiszczona przed wydaniem wyroku. Dotyczy to sytuacji, gdy poprzez popełnienie przestępstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego nastąpiło uszczuplenie należności publicznoprawnej.
Zatem sąd musi mieć potwierdzenie wpłaty zaległych środków pieniężnych. Dotyczy to środków karnych wymienionych w artykule 22 § 2 pkt 2-6 lub w art. 47 § 2 pkt 2 i 3).
Ponadto sąd może odstąpić także od orzeczenia środka karnego, nawet jeśli jego orzeczenie było obowiązkowe. Jedyną sytuacją, kiedy sąd stosuje środek karny, jest obowiązek orzeczenia przepadku przedmiotów, którymi dysponowanie jest zakazane. Przepadek musi w tym przypadku nastąpić.
Jeśli sprawca jest nieobecny (np. przebywa stale za granicą lub nie można ustalić jego miejsca pobytu w kraju), sąd może ograniczyć się do orzeczenia przepadku przedmiotów (jeśli środek ten grozi za dany czyn).
Przy odstąpieniu od wymierzenia kary zatarcie skazania nastąpi po upływie roku od wydania prawomocnego orzeczenia w związku z popełnieniem przestępstwa lub wykroczenia skarbowego. Przy orzeczeniu środka karnego, zatarcie skazania nastąpi po jego wykonaniu, darowaniu albo przedawnieniu wykonania.
Zatarcie skazania powoduje uznanie skazania za niebyłe po upływie określonego czasu (2 lata lub rok – art. 52 k.k.s. ).