Europejski Trybunał Sprawiedliwości wydał wyrok w sprawie Velvet & Steel Immobilien und Handels GmbH v. Finanzamt Hamburg-Eimsbüttel (C-455/05). Sprawa dotyczyła interpretacji pojęcia przejęcie zobowiązań z art. 13 część B lit. d) pkt 2 VI Dyrektywy. Według ETS, pojęcie przejęcie zobowiązań wyłącza z zakresu stosowania tego przepisu zobowiązania niemające charakteru finansowego.
Pytanie prejudycjalne, jakie postawiono ETS w omawianej sprawie, zmierzało do ustalenia, czy art. 13 część B lit. d) pkt 2 VI Dyrektywy powinien być interpretowany w ten sposób, że pojęcie przejęcie zobowiązań wyłącza z zakresu zastosowania tego przepisu zobowiązania niemające charakteru finansowego.
Trybunał przypomniał, że pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 13 VI Dyrektywy, powinny być interpretowane w sposób ścisły, ponieważ zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatkiem od towarów i usług objęta jest każda usługa świadczona odpłatnie przez podatnika. Zwolnienia te stanowią autonomiczne pojęcia prawa wspólnotowego, które mają na celu uniknięcie rozbieżności w stosowaniu systemu VAT w poszczególnych państwach członkowskich. Przepisy wspólnotowe powinny być interpretowane i stosowane w sposób jednolity, z uwzględnieniem wersji występujących we wszystkich językach Wspólnoty.
VI Dyrektywa nie zawiera definicji legalnej pojęcia przejęcie zobowiązań. Porównawcza ocena różnych wersji językowych tego przepisu ukazuje różnice terminologiczne dotyczące tego pojęcia. W niektórych wersjach językowych, takich jak wersja niemiecka, francuska i włoska, wyrażenie to ma znaczenie ogólne, podczas gdy inne wersje, takie jak angielska i hiszpańska, w sposób wyraźny odnoszą się do zobowiązań finansowych. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, sformułowanie użyte w jednej z wersji językowych danego przepisu nie może stanowić wyłącznej podstawy wykładni tego przepisu, i nie można mu przypisać w tym względzie charakteru priorytetowego w stosunku do pozostałych wersji językowych. Takie podejście byłoby bowiem w rzeczywistości niezgodne z wymogiem jednolitego stosowania prawa wspólnotowego.
Zwolnienie przewidziane w art. 13 część B lit. d) pkt 2 VI Dyrektywy dotyczy, oprócz przejęcia zobowiązań, także pośrednictwa i przejęcia poręczeń i innych zabezpieczeń kredytowych lub innego zabezpieczenia oraz zarządzania zabezpieczeniami kredytowymi. Oczywiste jest, że wszystkie te transakcje stanowią z natury usługi finansowe, podobnie jak pozostałe transakcje wskazane w pkt 1 i 3-6 art. 13 część B lit. d) VI Dyrektywy.
Europejski Trybunał Sprawiedliwości uznał, że w omawianej sprawie przejęcie zobowiązania do renowacji nieruchomości nie stanowi ze względu na swój charakter transakcji finansowej w rozumieniu art. 13 część B lit. d) VI Dyrektywy, a tym samym nie należy ono do zakresu zastosowania tego przepisu.
EWA MATYSZEWSKA