Czy wydatki reklamowe, którymi spółka A zostaje obciążona przez swojego agenta, a które potem będą zrefundowane przez spółkę X, w spółce A należy kwalifikować jako pozostałe koszty, czy też mają one być zaliczone do kosztów reklamy limitowanej lub nielimitowanej w zależności od formy przeprowadzonej akcji reklamowo-promocyjnej?
Pismo Izby Skarbowej w Białymstoku z 9 września 2005 r. (sygn. akt PBI/4218i-3/MS/05)
Odpowiedź organu podatkowego
Wnioskiem z 18 kwietnia 2005 roku (wpłynął do urzędu 19 kwietnia 2005 roku) spółka A zwróciła się do Naczelnika Podlaskiego Urzędu Skarbowego w Białymstoku o udzielenie pisemnej interpretacji w indywidualnej sprawie dotyczącej stosowania prawa podatkowego. Przedstawiając stan faktyczny stwierdza:
Zgodnie z podpisaną umową ze spółką X spółka A, jako autoryzowany przedstawiciel, prowadzi różnego rodzaju akcje promocyjno-reklamowe. Prowadzą je również autoryzowani agenci spółki A. Odbywa się to w formie reklamy w mediach, kolportażu ulotek, plakatów, billboardów oraz w pozostałych formach, takich jak rozdawanie gadżetów, organizowanie konkursów itp. Część tych wydatków kwalifikowana jest jako koszty reklamy nielimitowanej, a część wydatków spółka A zalicza do kosztów reklamy limitowanej. Prowadzona reklama musi spełniać szereg warunków ustalonych przez spółkę X i po ich spełnieniu część kosztów jest przez spółkę X refundowana spółce A. Natomiast rozliczenia z agentami odbywają się w ten sposób, że agenci wystawiają na spółkę A faktury z treścią „koszty reklamy” przesyłając kserokopie dokumentów potwierdzających poniesione koszty. Ponadto pismem z 7 czerwca 2005 roku spółka A wyjaśniła dodatkowo, że wszelkiego rodzaju akcje reklamowe są ustalane każdorazowo w zależności od potrzeb i brak jest w związku z tym określonych schematów i podpisanych na tę okoliczność umów. (...)
Formułując własne stanowisko w tej kwestii spółka A stwierdza, iż refundacja kosztów reklamy agentom spółki A powinna być zakwalifikowana jako pozostałe koszty. 14 lipca 2005 roku Naczelnik Podlaskiego Urzędu Skarbowego w Białymstoku wydał postanowienie nr P-I/423/35/IK/05, w którym stwierdził, że stanowisko przedstawione przez stronę jest nieprawidłowe.
Od powyższego postanowienia spółka 22 lipca 2005 roku (data wpływu do Podlaskiego Urzędu Skarbowego w Białymstoku) złożyła zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Białymstoku, w którym wnosi o uchylenie w całości skarżonego postanowienia i orzeczenie co do istoty sprawy poprzez uznanie stanowiska spółki w spornej kwestii za prawidłowe.
W uzasadnieniu zażalenia stwierdza, iż stanowisko organu pierwszej instancji jest błędne, albowiem refundowanie przez spółkę kosztów reklamy przeprowadzonej przez agentów spółki powinno być oceniane wyłącznie w oparciu o treść art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zdaniem spółki, organ podatkowy błędnie przyjął, iż zwrot kosztów agentom spółki A w oparciu o zobowiązania zaciągnięte pomiędzy spółką A a spółką X stanowi reprezentację i reklamę. W tym przypadku spółka A nie prowadzi reklamy, a jedynie ją kontroluje i koordynuje w oparciu o standardy spółki X. Natomiast niewątpliwe jest, iż zorganizowanie akcji reklamowych przez agentów spółki A ma wpływ na zwiększenie przychodów spółki A.
Dyrektor Izby Skarbowej w Białymstoku, po zapoznaniu się z materiałem dowodowym sprawy oraz zażaleniem strony, stwierdza, że nie widzi podstaw do uchylenia postanowienia Naczelnika Podlaskiego Urzędu Skarbowego w Białymstoku nr P-I/423/35/IK/05 z 14 lipca 2005 roku. Natomiast ustosunkowując się do zarzutów, stwierdza, co następuje:
Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Warunkiem uznania wydatków za koszt uzyskania przychodów jest więc występowanie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy wydatkiem a przychodem. Obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu, zgodnie z dyspozycją powołanego w ust. 1 art. 15 ustawy podatkowej. Ustawodawca przewidział jednak pewne ograniczenia w zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów wydatków na niepubliczną reklamę i reprezentację. Zgodnie bowiem z art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji i reklamy w części przekraczającej 0,25 proc. przychodów, chyba że reklama jest prowadzona w środkach masowego przekazu lub publicznie w inny sposób.
Ponieważ ustawodawca nie zdefiniował pojęcia „reklama”, należy posłużyć się wykładnią językową. Właściwe określenie jej zakresu ma bowiem istotne znaczenie dla ustalenia podatkowej kwalifikacji różnych działań podejmowanych przez podatnika.
Za reklamę należy uznać rozpowszechnienie informacji o danym towarze w celu zwrócenia na niego uwagi i zachęcenia do zakupu (Nowy słownik języka polskiego, PWN, Warszawa 2003). Reklamą jest więc działanie mające na celu zachęcenie potencjalnych klientów do zawarcia umowy, nabywania towarów, korzystania z oferowanych usług. Prowadzona być może poprzez rozpowszechnienie informacji o towarach, miejscach nabycia, chwaleniu kogoś i zalecaniu czegoś. Przesłanką decydującą o zasadach zaliczania poniesionych wydatków na reklamę w poczet kosztów uzyskania przychodów jest sposób jej prowadzenia, czyli ukierunkowanie na adresatów. Reklama nosi znamiona publicznej, gdy jest powszechna, ogólna i nieprywatna. O publicznym charakterze reklamy można mówić zatem wtedy, gdy działanie to występuje w miejscu dostępnym dla wszystkich, oficjalnie, jawnie, jest skierowane do anonimowego odbiorcy.
Z przedstawionego przez spółkę w piśmie z 18 kwietnia 2005 roku stanu faktycznego jednoznacznie nie wynika, czy prowadzone przez agentów spółki A akcje promocyjno-reklamowe stanowią reklamę spółki A, czy też te działania służą wyłącznie reklamie spółki X. Jednakże w zażaleniu spółka A podkreśla, iż: „zorganizowanie akcji przez agentów spółki A ma wpływ na zwiększenie obrotów i przychodów naszej spółki”.
Z powyższego można zatem wnioskować, że działania agentów zachęcają potencjalnych klientów do korzystania z oferowanych usług bądź też nabywania towarów w firmie A. Takie działania są więc niczym innym aniżeli reklamą.
Dlatego też w takim przypadku nie można się zgodzić ze stanowiskiem spółki A, iż refundowanie agentom spółki A kosztów reklamy powinno być oceniane tylko i wyłącznie w oparciu o treść art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Należy jednak podkreślić, iż w przedstawionym przez spółkę A stanie faktycznym dyrektor izby skarbowej nie jest jednoznacznie władny stwierdzić, jakiego rodzaju wydatkiem jest refundacja prowadzonych przez agentów spółki A kampanii reklamowych, albowiem pomiędzy treścią wniosku o udzielenie pisemnej informacji a przedmiotowym zażaleniem występują oczywiste rozbieżności.
W związku z tym, jeżeli te wydatki mieszczą się w przedstawionej powyżej definicji reklamy spółki, bezwzględnie powinny one być kwalifikowane do kosztów uzyskania przychodów z zastosowaniem dyspozycji z art. 15 ust. 1 w związku z art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. (...)