Na wstępie należy wskazać, że instytucja przedawnienia jest uregulowana w ustawie - Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm., dalej „Kodeks cywilny”). Zgodnie z przepisami Kodeksu cywilnego, po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu roszczenie przysługuje, może uchylić się od jego zaspokojenia, powołując się na zarzut przedawnienia. Oznacza to, że po upływie określonego czasu (tzw. terminu przedawnienia), dłużnik może nie spełniać ciążącego na nim obowiązku (np. nie dokonać zapłaty ceny za zakupiony towar), wskazując, że roszczenie wierzyciela w tym zakresie się przedawniło.
Jakie roszczenia ulegają przedawnieniu? Przedmiotem przedawnienia mogą być tylko cywilnoprawne roszczenia majątkowe, z wyłączeniem roszczenia o zniesienie współwłasności, a także roszczenia windykacyjnego i negatoryjnego dotyczących nieruchomości. Nie mogą ulec przedawnieniu roszczenia niemajątkowe, np. roszczenie o ochronę dóbr osobistych czy roszczenie o ustalenie nieważności umowy. Zagadnieniem o istotnym znaczeniu są terminy przedawnienia i ich bieg. Według ogólnej zasady, bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne, czyli gdy powstał obowiązek świadczenia. Od tej zasady przewidziano w Kodeksie cywilnym dwa wyjątki. Jeżeli wymagalność roszczenia zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego, bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym uprawniony podjąłby czynność w najwcześniej możliwym terminie. Natomiast bieg przedawnienia roszczeń o zaniechanie rozpoczyna się od dnia, w którym dłużnik nie zastosował się do treści roszczenia.
Terminy przedawnienia zostały w Kodeksie cywilnym określone normami bezwzględnie wiążącymi, co oznacza, że postanowienia umowy nie mogą ich skracać ani wydłużać. Zgodnie z postanowieniami ogólnymi Kodeksu cywilnego, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu z upływem trzech albo dziesięciu lat. Zasadą jest dziesięcioletni termin przedawnienia. Termin trzyletni odnosi się do roszczeń o świadczenia okresowe (np. roszczenia o alimenty, czy o czynsz z umowy najmu) oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej (np. roszczenie byłego wspólnika spółki cywilnej o zasądzenie należnego mu udziału w zyskach spółki, roszczenia banku o zwrot kwoty wypłaconej w wykonaniu nieważnej gwarancji bankowej). Poza tym, przepisy szczególne przewidują inne terminy przedawnienia dla roszczeń związanych z poszczególnymi czynnościami i stosunkami prawnymi.
W związku z terminami przedawnienia wspomnieć należy o zatrzymaniu oraz przerwaniu ich biegu. Zatrzymanie (inaczej zawieszenie) biegu przedawnienia polega na wstrzymaniu rozpoczęcia albo zatrzymaniu dalszego biegu terminu przedawnienia w określonych sytuacjach.
Wśród roszczeń, których bieg przedawnienia ulega przykładowo zawieszeniu, należy wskazać m.in.: roszczenia jednego z małżonków przeciwko drugiemu na czas trwania małżeństwa oraz roszczenia osób nie mających pełnej zdolności do czynności prawnych przeciwko osobom, które sprawują opiekę lub kuratelę przez czas sprawowania opieki lub kurateli.
Natomiast, przerwanie biegu przedawnienia może być spowodowane czynnością mającą na celu dochodzenie roszczenia przez uprawnionego albo uznaniem roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje. W przeciwieństwie do zatrzymania, przerwanie biegu terminu przedawnienia powoduje, że po przerwie przedawnienie biegnie na nowo. Dla oceny, czy dane roszczenie uległo przedawnieniu, nie uwzględnia się zatem czasu, jaki już upłynął do momentu przerwania przedawnienia.
Jakie są skutki przedawnienia? Przedawnione roszczenie nie wygasa, lecz staje się tzw. roszczeniem niezupełnym, charakteryzującym się dwiema cechami. Po pierwsze, takie roszczenie nie może być przymusowo zrealizowane, ponieważ sąd w razie podniesienia zarzutu przedawnienia oddali powództwo wierzyciela. Po drugie, dłużnik, który spełnił świadczenie po upływie terminu przedawnienia nie może następnie żądać jego zwrotu. Jak z tego wynika, przedawnione roszczenie nie korzysta z pełnej ochrony, ale jest nadal uznawane za istniejące.
Warto przy tym zaznaczyć, że aby przedawnienie roszczenia zostało wzięte przez sąd pod uwagę w trakcie postępowania sądowego, dłużnik musi samodzielnie podnieść zarzut przedawnienia. Ten, przeciwko komu roszczenie przysługuje (czyli dłużnik), może jednak zrzec się korzystania z zarzutu przedawnienia. Zrzeczenie się może być ważnie dokonane dopiero po upływie terminu przedawnienia.
Podsumowując, instytucja przedawnienia skłania wierzyciela do szybkiego dochodzenia swoich roszczeń, a jednocześnie pozwala dłużnikom na nieregulowanie zobowiązań po upływie określonego czasu. Ma ona na celu uregulowanie tych stosunków prawnych, w których przez dłuższy czas wierzyciel nie dochodzi swoich roszczeń. Powyżej wskazane cechy instytucji przedawnienia pozwalają wnioskować, że przedawnienie jest instytucją szczególnie potrzebną do prawidłowego i stabilnego funkcjonowania obrotu gospodarczego.
Aneta Wrona-Kłoczko
aplikant radcowski
M. Szulikowski i Partnerzy Kancelaria Prawna