Na wstępie należy wskazać, że instytucja współwłasności jest uregulowana w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm., dalej „Kodeks cywilny”). Zgodnie z przepisami Kodeksu cywilnego, współwłasność polega na tym, że własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom. Do cech charakterystycznych współwłasności należy zaliczyć jedność przedmiotu współwłasności, wielość podmiotów, którym dane prawo przysługuje oraz niepodzielność wspólnego prawa. Oznacza to, że każdemu ze współwłaścicieli przysługuje prawo do całej rzeczy, a nie tylko do jej części.
W polskim prawie współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych (i taką regulują przepisy Kodeksu cywilnego) albo współwłasnością łączną, która może powstać tylko z określonych stosunków prawnych na podstawie przepisów regulujących te stosunki. Cechą charakterystyczną współwłasności łącznej jest jej bezudziałowy charakter i dlatego współwłaściciel nie może rozporządzać swoim prawem dopóki trwa współwłasność łączna. Przykładem współwłasności łącznej jest ustawowa wspólność małżeńska. Natomiast, w przeciwieństwie do współwłasności łącznej - współwłasność ułamkowa, której poświęcona zostanie poniższa publikacja, polega na tym, że udział każdego współwłaściciela we wspólnym prawie jest określony kwotowo ułamkiem. Jeśli zaś nie zostało określone, jaki udział (ułamek) przypada poszczególnym współwłaścicielom, domniemywa się, że ich udziały są równe.
Warto przy tym dodać, co jest bardzo istotne dla potencjalnych współwłaścicieli, że każdy z nich może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli. Jeżeli więc przykładowo kupimy razem z osobą X samochód i nie określimy w jakich udziałach jesteśmy jego współwłaścicielami, to przysługuje nam 50% udziałów w prawie własności samochodu. Jeżeli będziemy chcieli zbyć nasze 50% udziałów w samochodzie, to możemy to zrobić bez zgody osoby X.
Do rozporządzania rzeczą wspólną (czyli przykładowym samochodem) oraz do innych czynności, które przekraczają zakres zwykłego zarządu (np. wydzierżawienie), potrzebna jest zgoda wszystkich współwłaścicieli. Jeżeli zaś nie możemy uzyskać zgody wszystkich współwłaścicieli do rozporządzenia rzeczą wspólną, to współwłaściciele, których udziały wynoszą co najmniej połowę, mogą żądać rozstrzygnięcia przez sąd, który orzeknie mając na względzie cel zamierzonej czynności oraz interesy wszystkich współwłaścicieli.
Gdy nie możemy dojść do porozumienia z pozostałymi współwłaścicielami co do przedmiotu współwłasności i nie mamy możliwości żądania rozstrzygnięcia przez sąd, jedynym wyjściem może okazać się zniesienie współwłasności.
Zniesienie współwłasności polega na likwidacji stosunku prawnego, jaki łączy współwłaścicieli. Z żądaniem zniesienia współwłasności może wystąpić każdy ze współwłaścicieli, dlatego jest ono możliwe w sytuacji, kiedy nie możemy dojść do porozumienia z pozostałymi współwłaścicielami. Przed wystąpieniem z takim roszczeniem, powinniśmy jednak upewnić się, czy nie wyłączyliśmy takiej możliwości wcześniej w drodze umowy z pozostałymi współwłaścicielami, gdyż uprawnienie to może zostać wyłączone na czas nie dłuższy niż 5 lat, z możliwością przedłużenia na kolejne pięcioletnie okresy. Istotne jest jednak, że roszczenie o zniesienie współwłasności nie ulega przedawnieniu i może zostać podniesione przez uprawnionego w każdym czasie.
Jeżeli chodzi o tryby zniesienia współwłasności, to można wyróżnić umowny oraz sądowy tryb zniesienia współwłasności. Umowa znosząca współwłasność może być zawarta tylko przez wszystkich współwłaścicieli i powinna m.in. określać sposób zniesienia, zawierać oświadczenia o przeniesieniu udziałów lub postanowienia dotyczące spłat i dopłat oraz terminów ich uiszczenia. W przypadku umowy o zniesienie współwłasności, ustawa nie przewiduje żadnej formy szczególnej. Jeżeli przedmiotem umowy jest nieruchomość, to konieczne jest zachowanie formy aktu notarialnego. Gdy nie możemy dojść do porozumienia ze wszystkimi współwłaścicielami, nie będziemy mogli skorzystać z umownego trybu zniesienia współwłasności i pozostanie nam jedynie tryb sądowy.
Sądowe zniesienie współwłasności odbywa się w postępowaniu nieprocesowym przed sądem rejonowym, właściwym ze względu na miejsce położenia rzeczy, które wszczynane jest na wniosek jednego ze współwłaścicieli. We wniosku należy m.in. dokładnie określić rzecz mającą ulec podziałowi oraz przedstawić dowody prawa własności. Od takiego wniosku pobiera się opłatę stałą w kwocie 1000,- zł, a jeżeli wniosek zawiera zgodny projekt zniesienia współwłasności opłata jest niższa i wynosi 300,- zł.
W trakcie postępowania sądowego rzecz wspólna może zostać podzielona pomiędzy współwłaścicieli na trzy sposoby. Są to podział rzeczy wspólnej (tzw. podział fizyczny), przyznanie rzeczy jednemu lub niektórym ze współwłaścicieli oraz sprzedaż rzeczy wspólnej (tzw. podział cywilny).
Zasadniczym sposobem zniesienia współwłasności jest podział fizyczny rzeczy. Podział taki nie może zostać przeprowadzony, jeżeli byłby on sprzeczny z ustawą (np. co do zasady nie można dokonać podziału budynku), ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem rzeczy (np. gdyby podział miał doprowadzić do likwidacji przedsiębiorstwa) albo pociągałby za sobą istotną zmianę rzeczy lub znaczne zmniejszenie jej wartości (np. w przypadku podziału dzieła sztuki). W przypadku podziału fizycznego, sąd może orzec na rzecz określonych współwłaścicieli dopłaty pieniężne, mające na celu wyrównanie różnic pomiędzy przyznaną częścią rzeczy a wysokością udziału w całej rzeczy.
Drugim sposobem sądowego zniesienia współwłasności jest przyznanie rzeczy na własność jednemu ze współwłaścicieli. Sposób ten umożliwia zachowanie przynajmniej jednemu ze współwłaścicieli prawa własności dotychczas wspólnej rzeczy. W tej sytuacji sąd powinien przyznać pozostałym dotychczasowym współwłaścicielom spłaty, będące równowartością ich udziałów. Jeżeli żaden z przedstawionych powyżej sposobów nie zostanie zastosowany, sąd może doprowadzić do zniesienia współwłasności przez sprzedaż rzeczy wspólnej. Ma to miejsce przede wszystkim wtedy, kiedy wszyscy współwłaściciele złożą co do tego zgodny wniosek. Ponadto, sąd może zarządzić sprzedaż rzeczy, jeżeli rzecz nie może zostać podzielona, a okoliczności (np. fakt, że rzecz nie jest przydatna żadnemu współwłaścicielowi) to uzasadniają. Możliwe jest także kumulowanie powyżej przedstawionych sposobów, np. przez podział fizyczny części wspólnej nieruchomości i przez sprzedaż pozostałej części.
Szczególne zasady znoszenia współwłasności zostały uregulowane w Kodeksie cywilnym odnośnie współwłasności nieruchomości rolnych. Ogólnie rzecz ujmując, przy znoszeniu takiej współwłasności dąży się do uniknięcia rozdrobnienia gospodarstwa rolnego.
Podsumowując, w polskim systemie prawnym własność z reguły przysługuje jednemu podmiotowi. W związku z tym, współwłasność jest uważana za stan przejściowy i dlatego jeżeli zależy nam na tym, aby pozostać we współwłasności należy wyłączyć uprawnienie do jej zniesienia (z ograniczeniami, o których wyżej wspomnieliśmy). W przeciwnym razie, każdy ze współwłaścicieli będzie uprawniony do wystąpienia do sądu z wnioskiem o zniesienie współwłasności, które może odbyć się w jeden z ww. sposobów.
Patrycja Dzięgielewska
aplikant radcowski
M. Szulikowski i Partnerzy Kancelaria Prawna