1. Możliwość zawarcia pozasądowej ugody z dłużnikiem i uniknięcia postępowania sądowego.
Sprawy sądowe mogą się toczyć wiele miesięcy. Jeśli wierzyciel skieruje przeciwko dłużnikowi pozew do sądu i zostanie wydany nakaz zapłaty, a dłużnik nie odwoła się od niego, sprawa może się zakończyć po kilku miesiącach. Gorzej jeśli dłużnik złoży odwołanie od nakazu zapłaty (nazywane zarzutami lub sprzeciwem). Wówczas sprawa może potrwać nawet rok. Należy również pamiętać, że w przypadku wydania niekorzystnego dla dłużnika wyroku, może się on odwołać od tego wyroku do sądu wyższej instancji. Wówczas sprawa przedłuży się o kolejne kilka miesięcy.
W związku z powyższym warto wysłać wezwanie do zapłaty do dłużnika, gdyż po otrzymaniu wezwania dłużnik może zwrócić się do wierzyciela z propozycją zawarcia ugody. Czasami lepiej podpisać taką ugodę i zgodzić się na spłatę zadłużenia w ratach niż czekać na rozstrzygnięcie sądowe kilka lub kilkanaście miesięcy.
Samochód w firmie 2015 – multipakiet
2. Możliwość obniżenia opłaty od pozwu poprzez uzyskanie od dłużnika pisma, w którym uzna swój dług i wystąpienie o wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym.
Po otrzymaniu wezwania do zapłaty dłużnik może skierować do wierzyciela pismo, w którym zwróci się o rozłożenie spłaty zadłużenia na raty albo o umorzenie części długu. Jeśli w swoim piśmie dłużnik dodatkowo wskaże wysokość i tytuł swojego zadłużenia (np. „zwracam się z prośbą o umożliwienie mi spłaty mojego zadłużenia wobec Państwa w kwocie 1.500,00 zł z tytułu zakupu drukarki w dniu 05.11.2014 r.”) albo bez wskazywania tych danych odwoła się do wezwania do zapłaty przesłanego przez wierzyciela (np. „w odpowiedzi na Państwa wezwanie do zapłaty z dnia 19.01.2015 r.„), to takie pismo będzie stanowiło uznanie długu przez dłużnika i spowoduje przerwanie biegu przedawnienia roszczenia wierzyciela wobec dłużnika (zgodnie z art. 123 § 1 pkt 2 kodeksu cywilnego).
Jeśli dłużnik nie wywiąże się ze złożonych obietnic i wierzyciel zdecyduje się złożyć pozew do sądu, może wykorzystać pismo otrzymane od dłużnika w celu obniżenia opłaty od pozwu.
Zgodnie z art. 485 § 1 pkt 3 k.p.c. jeżeli powód dochodzi roszczenia pieniężnego, a okoliczności uzasadniające dochodzone żądanie są udowodnione dołączonym do pozwu wezwaniem dłużnika do zapłaty i pisemnym oświadczeniem dłużnika o uznaniu długu, sąd wydaje nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym.
Jak wynika z powyższego przepisu wierzyciel dołączając do pozwu wezwanie do zapłaty i pismo dłużnika może wystąpić o wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym. Dzięki temu opłata od pozwu wyniesie 1 / 4 opłaty, którą wierzyciel zapłaciłby kierując pozew o zapłatę i wnosząc o wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym.
Dodatkowo w przypadku wydania nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym, dłużnik przy wnoszeniu odwołania od nakazu (zarzutów) będzie musiał uiścić opłatę w wysokości 3 / 4 opłaty od pozwu. Dłużnik będzie mógł wystąpić do sądu o zwolnienie z obowiązku uiszczenia tej opłaty, ale będzie musiał wykazać, że nie jest w stanie jej ponieść bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny oraz złożyć odpowiednie oświadczenie.
3. Możliwość ustalenia czy posiadany przez wierzyciela adres zamieszkania dłużnika jest aktualny.
Wysłanie wezwania do zapłaty listem poleconym za potwierdzeniem odbioru pozwala na ustalenie przed skierowaniem sprawy do sądu czy dłużnik nadal zamieszkuje pod adresem posiadanym przez wierzyciel. Jeśli list zawierający wezwanie wróci z adnotacją „adresat wyprowadził się”, „adresat nieznany” lub podobną, wierzyciel będzie mógł podjąć kroki w celu ustalenia aktualnego adresu zamieszkania dłużnika. Adres zamieszkania dłużnika stanowi jeden z obowiązkowych elementów pozwu składanego do sądu.
Przedawnienie roszczeń związanych z działalnością gospodarczą
4. Możliwość uniknięcia obowiązku zwrotu kosztów procesu dłużnikowi.
Wysłanie wezwania do zapłaty do dłużnika przed skierowaniem sprawy do sądu pozwoli uniknąć zapłaty kosztów procesu, jeśli dłużnik uzna przy pierwszej czynności procesowej żądanie wierzyciela zawarte w pozwie.
Jedną z podstawowych zasad rozstrzygania o zwrocie kosztów procesu jest zasada odpowiedzialności za wynik procesu (art. 98 § 1 k.p.c.). Zgodnie z tą zasadą strona, która przegrała sprawę, zobowiązana jest zwrócić przeciwnikowi poniesione przez niego koszty procesu.
Odstępstwo od tej zasady przewiduje art. 101 k.p.c. Zgodnie z tym przepisem jeżeli pozwany (dłużnik) nie dał powodu do wytoczenia sprawy i uznał przy pierwszej czynności procesowej żądanie pozwu, należy mu się zwrot kosztów procesu pomimo uwzględnienia powództwa.
Na podstawie powyższego przepisu zwrot kosztów procesu od strony wygrywającej proces może uzyskać strona, która przegrała sprawę. Nastąpi to jeśli zostaną spełnione kumulatywnie dwie przesłanki: pozwany nie da powodu do wytoczenia sprawy oraz uzna przy pierwszej czynności żądanie pozwu.
Pozwany nie daje powodu do wytoczenia powództwa, kiedy jego postawa wskazuje, że strona powodowa wzywając go do zapłaty uzyskałaby zapłatę należności bez składania pozwu do sądu.
Jeśli więc przed wniesieniem pozwu do sądu wierzyciel skieruje do dłużnika wezwanie do zapłaty, zasada wyrażona w art. 101 k.p.c. nie będzie miała zastosowania, nawet jeśli dłużnik uzna przy pierwszej czynności procesowej żądanie pozwu.
STAN PRAWNY: 21.01.2015 r.
PODSTAWA PRAWNA:
Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (tekst pierwotny: Dz. U. Nr 16 poz. 93 z późn. zmianami) – k.c.: Art. 123 § 1 pkt 2, Art. 455
Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (tekst pierwotny: Dz. U. Nr 43 poz. 296 z późn. zmianami) – k.p.c.: Art. 98 § 1, Art. 101, Art. 485 § 1 pkt 3
Ustawa z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst pierwotny: Dz. U. Nr 167 poz. 1398 z późn. zmianami): Art. 13 ust. 1, Art. 18 ust. 1, Art. 19 ust. 2 pkt 1 i ust. 4, Art. 102 ust. 1 i 2
Marcin Bartnik, radca prawny
Kancelaria Prawnicza FORUM
Grupa Kapitałowa Kredyt Inkaso.