Wyrok ten jest skutkiem wystąpienia do Trybunału Sprawiedliwości UE, na podstawie art. 267 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, przez Naczelny Sąd Administracyjny z następującym pytaniem prejudycjalnym „Czy art. 3 ust. 3 dyrektywy 92/12/EWG oraz aktualnie odpowiednio art. 1 ust. 3 lit. a) i akapit pierwszy dyrektywy Rady 2008/118/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie ogólnych zasad dotyczących podatku akcyzowego, uchylającej dyrektywę 92/12/EWG (Dz. Urz. UE L 9 z 14.01.2009 r., str. 12.) (dalej: dyrektywa 2008/118/WE) należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwia się on nałożeniu przez państwo członkowskie na oleje smarowe oznaczone kodem CN 2710 19 71 – 2710 19 99, wykorzystywane do celów innych niż napędowe i grzewcze, podatku akcyzowego, według reguł właściwych dla ujednoliconego podatku akcyzowego nakładanego na konsumpcję produktów energetycznych?".
W wyroku Trybunał Sprawiedliwości UE orzekł, że artykuł 3 ust. 3 dyrektywy Rady 92/12/EWG z dnia 25 lutego 1992 r. w sprawie ogólnych warunków dotyczących wyrobów objętych podatkiem akcyzowym, ich przechowywania, przepływu oraz kontrolowania oraz art. 1 ust. 3 dyrektywy Rady 2008/118/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie ogólnych zasad dotyczących podatku akcyzowego, uchylającej dyrektywę 92/12, należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwiają się one temu, aby produkty nienależące do zakresu stosowania tych dyrektyw, takie jak oleje smarowe wykorzystywane do celów innych niż napędowe i grzewcze, były objęte podatkiem regulowanym przez zasady identyczne jak te dotyczące systemu ujednoliconego podatku akcyzowego, ustanowionego przez rzeczone dyrektywy, jeżeli fakt objęcia rzeczonych produktów tym podatkiem nie powoduje formalności przy przekraczaniu granic w handlu pomiędzy państwami członkowskimi.
Polecamy: Nowe umowy zlecenia i inne umowy cywilnoprawne od 1 stycznia 2017 r.
Polecamy: Klauzula przeciw unikaniu opodatkowania – praktyczny poradnik
Ponadto TSUE stwierdza, że obowiązki takie jak przewidziane w art. 78 ust. 1 pkt 1, 3 i 4 ustawy o podatku akcyzowym (konieczność dokonywania zgłoszenia o planowanym nabyciu wewnątrzwspólnotowym, złożenia zabezpieczenia akcyzowego, deklaracji uproszczonej, dokonywania zapłaty akcyzy, prowadzenia ewidencji nabywanych wyrobów akcyzowych) nie mogą być uważane za stanowiące formalności przy przekraczaniu granic w handlu pomiędzy państwami członkowskimi, zakazane na podstawie art. 1 ust. 3 akapit drugi dyrektywy 2008/118.
Pełna treść wyroku (plik doc 906 KB)