WSA wskazał jednocześnie, iż wspomniane powyżej wydatki nie mogą być potrącane - niezależnie od miejsca spotkania - jeżeli ich celem jest demonstrowanie przepychu, okazałości lub wytworności. Ta ostatnia ewentualność oznaczałaby, że mamy do czynienia z wydatkami na reprezentację, które nie mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów (sygn. I SA/Bd 382/10).
Stan faktyczny, którego dotyczył wyrok WSA wyglądał następująco: spółka organizowała spotkania biznesowe z kontrahentami, podczas których prezentowana była oferta handlowa spółki oraz negocjowane były warunki umów. Spotkania odbywały się w siedzibie spółki lub poza jej siedzibą, m.in. w restauracjach i innych lokalach gastronomicznych. Często spółka ponosiła koszty tego rodzaju spotkań, w trakcie których, jeżeli były organizowane w siedzibie spółki, zapewniano uczestnikom drobne poczęstunki (np. napoje, kanapki), a czasami - jeśli wymagała tego długość spotkania - także lunch. Kiedy spotkanie odbywało się w lokalu gastronomicznym, spółka oferowała swoim gościom zwykłe dania restauracyjne.
W związku z powyższym stanem faktycznym, spółka wystąpiła z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, zwracając się z pytaniem, czy wydatki związane z organizacją wspomnianych powyżej spotkań mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów spółki? Minister Finansów (dalej „organ podatkowy”) w odpowiedzi (interpretacji indywidualnej) tylko częściowo uznał stanowisko spółki za prawidłowe. W uzasadnieniu podzielił wskazane przez spółkę wydatki na dwie grupy. Do pierwszej zaliczył wydatki na spotkania z kontrahentami, prowadzone w restauracjach i innych lokalach gastronomicznych. Organ podatkowy wskazał, iż powyższe wydatki mają charakter reprezentacyjny i nie mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r., Nr 54, poz. 654). Do drugiej grupy wydatków organ podatkowy zaliczył koszty nabycia produktów spożywczych przeznaczonych do poczęstowania kontrahentów na spotkaniach w siedzibie spółki. Takie wydatki, zdaniem organu podatkowego, co do zasady mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.
Spółka, nie zgadzając się z interpretacją indywidualną, wniosła skargę do WSA. Zdaniem spółki, wydatki związane ze wszystkimi spotkaniami biznesowymi - niezależnie od miejsca, w którym się odbywają - powinny być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie noszą cech wytworności, okazałości, przepychu itp.
WSA przyznał rację spółce i uchylił interpretację organu podatkowego. Wyrok uzasadnił tym, że wydatki na usługę gastronomiczną związaną ze spotkaniem z kontrahentem w restauracji, nie mają charakteru reprezentacyjnego, o ile spotkanie dotyczy działalności gospodarczej podatnika. WSA wskazał, iż w warunkach gospodarki rynkowej tego typu spotkania są czymś standardowym. WSA nie podzielił poglądu organu podatkowego, wedle którego poczęstunek oferowany w lokalu gastronomicznym byłby traktowany inaczej niż taki sam poczęstunek podany w siedzibie podatnika. Stanowisko organu podatkowego prowadzi, zdaniem WSA, do błędnego wniosku, iż każde spotkanie z kontrahentem w lokalu gastronomicznym ma charakter reprezentacyjny (co wyłącza poniesiony wydatek z kosztów podatkowych), podczas gdy potrącenie kosztu podatkowego jest niedopuszczalne jedynie w sytuacji, gdy wydatki miałyby służyć do demonstrowania wytworności czy przepychu wobec kontrahentów.
WSA wskazał dla przykładu, iż charakter reprezentacyjny miałyby wydatki, np. na imprezy towarzyskie z udziałem kontrahentów czy organizowane dla nich wystawne przyjęcia.
Reasumując, WSA wydał korzystny dla podatników wyrok, w którym stosunkowo szeroko zakreślił zakres wydatków na cele gastronomiczne podczas spotkań biznesowych, które mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Należy jednakże mieć na uwadze, iż zgodnie z dotychczasową linią orzeczniczą, wydatki restauracyjne, związane ze spotkaniami biznesowymi, były standardowo uważane za koszty reprezentacji wykluczane z kosztów podatkowych, a precedensowy wyrok WSA nie musi oznaczać przełamania dotychczasowej praktyki orzeczniczej w tej kwestii.
M. Szulikowski i Partnerzy Kancelaria Prawna