Tak wynika z wyroku WSA we Wrocławiu z 26 stycznia 2017 r., I SA/Wr 1221/16.
Sprawa dotyczyła spółki, która prowadzi działalność gospodarczą w branży nieruchomościowej. Zakres działalności spółki obejmuje udzielanie pożyczek podmiotom z grupy, w celu finansowania działalności tych podmiotów. W konsekwencji, spółka posiada w swoim majątku wierzytelności z tytułu udzielonych i niespłaconych pożyczek. Spółka rozważa wykorzystanie posiadanych wierzytelności pożyczkowych w celu refinansowania swojej działalności. Zgodnie z rozważanym modelem refinansowania, posiadane przez spółkę wierzytelności pożyczkowe byłyby sprzedawane na rzecz podmiotu trzeciego, a pozyskane w ten sposób środki natychmiast spółka wykorzystywałaby na udzielanie nowych pożyczek w celu finansowania kolejnych zamierzonych przez siebie działań. Przedmiotem umów sprzedaży mogą być zarówno wierzytelności z tytułu kwoty głównej pożyczki (kapitału pożyczki), jak również wierzytelności o świadczenia uboczne, w tym o narosłe odsetki. Na moment zawarcia planowanych umów sprzedaży, wierzytelności nie były i nie będą przychodem należnym spółki. Na moment zawarcia umowy sprzedaży wierzytelności kapitałowych oraz wierzytelności odsetkowych spółka rozpozna przychody ze sprzedaży w wysokości ceny sprzedaży określonej w umowie dla poszczególnych wierzytelności.
Na tym tle spółka zapytała organ podatkowy, czy w związku ze sprzedażą wierzytelności pożyczkowych będzie mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wartość nominalną wierzytelności z tytułu naliczonych, a niezapłaconych odsetek, w kwocie nieprzekraczającej przychodu osiągniętego w związku ze sprzedażą tych wierzytelności odsetkowych.
Sprawdź: INFORLEX SUPERPREMIUM
Prezentując własne stanowisko spółka wskazała, że za koszt poniesiony w celu uzyskania przychodu ze sprzedaży wierzytelności przez spółkę powinna zostać uznana wartość nominalną wierzytelności z tytułu naliczonych, a niezapłaconych odsetek, których w wyniku sprzedaży spółka wyzbędzie się ze swojego majątku, tym samym go uszczuplając. Mając na uwadze brzmienie art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o CIT, wartości nominalne tych wierzytelności, o które uszczupleniu ulegnie majątek spółki w wyniku sprzedaży wierzytelności, nie będą mogły stanowić kosztu uzyskania przychodów w części, w jakiej będą przewyższać przychody podatkowe uzyskane ze sprzedaży tych wierzytelności (a zatem w części, w jakiej przyczynią się do powstania ewentualnej straty z tytułu sprzedaży). W pozostałej części, kwoty te będą podlegać zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów.
Organ uznał to stanowisko za nieprawidłowe. W uzasadnieniu wskazał, że w momencie powstania wierzytelności odsetkowych spółka nie poniosła żadnego kosztu ani w sensie podatkowym, ani w sensie ekonomicznym (bilansowym). Naliczone odsetki wynikają z przyjętych na siebie obowiązków pożyczkobiorców. Stanowisko spółki, że wartość naliczonych do dnia sprzedaży odsetek od udzielonych pożyczek i kredytów może w momencie sprzedaży wierzytelności stanowić koszt uzyskania przychodów jest zatem nieprawidłowe.
WSA we Wrocławiu nie zgodził się z organem podatkowym. Zdaniem sądu, przez poniesienie kosztu należy w tym wypadku rozumieć zarówno poniesienie wydatku (to do czego ogranicza „poniesienie kosztu” organ podatkowy) jak i zakwalifikowanie faktycznie zrealizowanego odpisu lub innego zmniejszenia aktywów lub zwiększenia strat. W tym względzie, stanowisko spółki jest zasadne co do tego, że również te odsetki naliczone a niezapłacone będą mogły podlegać odliczeniu, z uwzględnieniem ograniczenia z art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o CIT, tzn. te koszty nie mogą przekraczać przychodu osiągniętego ze sprzedaży wierzytelności.
Patrycja Łukasiewicz
Źródło: taxonline.pl