Tak wynika z wyroku WSA w Białymstoku z 6 czerwca 2017 r., I SA/Bk 238/17.
Sprawa dotyczyła spółki akcyjnej, prowadzącej działalność gospodarczą w zakresie usług finansowych, głównie w zakresie udzielania pożyczek gotówkowych konsumentom. Przeważającym przedmiotem działalności gospodarczej spółki według PKD są pozostałe formy udzielania kredytów (PKD 64.92.Z). Spółka jest instytucją pożyczkową w rozumieniu art. 5 pkt 2a ustawy o kredycie konsumenckim.
Na tym tle spółka wystąpiła do organu podatkowego z wnioskiem o wydanie interpretacji, pytając, czy spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności z tytułu odpisanych jako nieściągalne, wymagalnych, a niespłaconych pożyczek (w części dotyczącej kwoty kapitału pożyczki), zawartych przed dniem 11 października 2015 r., które stanowią kredyt konsumencki w rozumieniu ustawy o kredycie konsumenckim, w stosunku do których łączne spełnienie warunków zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, tj. odpisanie jako wierzytelność nieściągalna oraz udokumentowanie nieściągalności wierzytelności w sposób określony w art. 16 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: ustawa o CIT) - nastąpiło po dniu 11 października 2015 r.
Przedstawiając swoje stanowisko spółka stwierdziła, że wierzytelności z tytułu odpisanych jako nieściągalne, wymagalnych, a niespłaconych pożyczek (w części dotyczącej kwoty kapitału pożyczki), zawartych przed dniem 11 października 2015 r., stanowiących kredyt konsumencki w rozumieniu ustawy o kredycie konsumenckim, na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy o CIT stanowią u niej koszt uzyskania przychodu. Podkreśliła, że ustawa o kredycie konsumenckim jest bowiem odrębną ustawą, w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy o CIT, która reguluje zasady funkcjonowania i uprawnia jednostki organizacyjne (instytucje pożyczkowe) do udzielania kredytów konsumenckich.
Organ uznał to stanowisko za nieprawidłowe. W uzasadnieniu podał, że ustawy o kredycie konsumenckim nie można uznać za odrębną ustawę w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy o CIT, która ma taką samą rangę co przepisy ustaw regulujących zasady funkcjonowania jednostek, uprawnionych do udzielania kredytów (pożyczek), np. ustawa - Prawo bankowe, czy ustawa o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych (dalej: ustawa o SKOK). W związku z tym, spółka nie będzie mogła zaliczyć na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy o CIT, wierzytelności z tytułu odpisanych jako nieściągalne, wymagalnych, a niespłaconych pożyczek niezależnie od tego, czy zostały one zawarte przed dniem 11 października 2015 r., czy po tej dacie.
Polecamy: INFORLEX Księgowość i Kadry
WSA w Białymstoku nie podzielił stanowiska organu i uchylił zaskarżoną interpretację. Sąd przychylił się do twierdzeń spółki przedstawionych we wniosku o wydanie interpretacji, zgodnie z którymi, błędem organu jest twierdzenie, że przepisy ustawy o kredycie konsumenckim nie mogą być traktowane jako przepisy ustawy odrębnej regulującej zasady i zakres działalności instytucji pożyczkowych. Niewątpliwie o odrębności tej ustawy, stanowi dodany art. 59a ustawy o kredycie konsumenckim a zatem ustawa reguluje działalność pożyczkową. Przepis art. 59a ustawy o kredycie konsumenckim wyraźnie mówi jaka musi być struktura, jaki wkład własny itd. Zatem twierdzenie, że przepis ten nie reguluje działalności i zasad funkcjonowania, jest w ocenie sądu dotknięte błędem.
Aleksandra Młoczkowska