Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w uzasadnieniu wyroku o sygn. akt I FSK 9/06 uznał, że nowy środek transportu objęty jest zawsze obowiązkiem podatkowym w trybie art. 20 ust. 1 ustawy o VAT, jeżeli wystąpi choćby jedna z sytuacji faktycznych wymienionych alternatywnie w art. 2 pkt 10 lit. a) tej ustawy, tj. był używany przez okres krótszy niż 6 miesięcy lub nie przejechał 6000 km.
„Naczelny Sąd Administracyjny zważył: Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw.
Trafnie Wojewódzki Sąd Administracyjny oddalił skargę strony, która domagała się stwierdzenia i zwrotu nadpłaty podatku VAT wpłaconego z tytułu uznania sprowadzonego z Niemiec samochodu osobowego za pojazd nowy. Wprawdzie samochód nabyty przez (...) legitymował się przebiegiem znacznie przekraczającym przewidziany spornym przepisem limit, jednakże od momentu dopuszczenia go do użytku upłynęło z kolei, licząc do momentu wystąpienia obowiązku podatkowego, znacznie mniej czasu niż przewidziane ponad 6 miesięcy.
Należy w jednym przyznać rację stronie skarżącej. Rzeczywiście w definicji nowego środka transportu zawartej w cyt. art. 2 pkt 10 lit. a) ustawy o VAT uregulowanie przybrało postać alternatywy. Natomiast należy odmówić racji stronie, gdy z jego konstrukcji wyciąga wniosek, iż z braku wystąpienia łącznie obydwu wymienionych w nim przesłanek połączonych słowem »lub« samochód, który nabyła w obrocie wewnątrzwspólnotowym, był pojazdem niepodlegającym podatkowi VAT. Niesporne jest w sprawie, że ustawodawca obejmuje obowiązkiem podatkowym nowy środek transportu. Z tym zaś, według słowniczka pojęciowego pomieszczonego w art. 2 ptu, mamy do czynienia wówczas, gdy wystąpi (m.in.) choćby jedna z dwóch sytuacji, a mianowicie gdy pojazd przejechał nie więcej niż 6000 km lub od momentu dopuszczenia go do użytku upłynęło nie więcej niż 6 miesięcy.
W definicji wyrażenia »nowy środek transportu«, obok innych wymogów, istotnie zawarte zostały uwarunkowania przedstawione w postaci alternatywy nierozłącznej, zwanej też zwykłą. Alternatywa nierozłączna jest prawdziwa wtedy i tylko wtedy, gdy przynajmniej jedno z jej zdań składowych jest prawdziwe. Alternatywa taka jest fałszywa tylko w jednym przypadku, a mianowicie wówczas, gdy wszystkie zdania składowe są fałszywe.