Pytanie
Czy można uznać za koszty uzyskania przychodów wydatki związane z zakupem upominków dla kontrahentów (tj. długopisów, piór, portfeli, parasoli, polarów, kubków) opatrzonych logo firmy?
Odpowiedź
(...) Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż jednostka - w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, polegającej na „produkcji i sprzedaży lub dostawie wyprodukowanych przez siebie podgrzewaczy do wody” - dokonuje zakupu upominków w postaci m.in. długopisów, piór, portfeli, parasoli, polarów, kubków, celem ich wręczenia kontrahentom, zarówno tym, z którymi prowadzi już współpracę, jak i przyszłym potencjalnym kontrahentom. Wyżej wymienione upominki posiadają nadruki logo firmy. Powyższe działania mają na celu upowszechnienie marki - oznaczenia producenta i jego wyrobów - w świadomości aktualnych, jak i przyszłych kontrahentów spółki.
Zdaniem podatnika, wydatki ponoszone na zakup ww. upominków podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, gdyż stanowią wydatki na reklamę. W szczególności nie ma do nich zastosowania wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Wskazano, iż powołana ustawa nie zawiera legalnej definicji reprezentacji i reklamy. Tym samym należy odwołać się do powszechnego rozumienia tych słów w obrocie gospodarczym i do wypracowanych w doktrynie i orzecznictwie definicji (...).
Stanowisko organów podatkowych
Postanowieniem z 28 maja 2007 r. (nr PO.I/415/2/GM/07) Naczelnik Urzędu Skarbowego w Głubczycach udzielił interpretacji przepisów prawa podatkowego, w której uznał, iż stanowisko przedstawione we wniosku jest nieprawidłowe. Stwierdził, iż wydatki poniesione na zakup długopisów, piór, portfeli, parasoli, polarów i kubków z logo firmy są wydatkami na cele reprezentacji, wobec czego - stosownie do przepisów art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - nie stanowią kosztów uzyskania przychodów. (...)
Rozpatrując złożone zażalenie, Dyrektor Izby Skarbowej w Opolu stwierdza, co następuje:
(...) Stosownie do przepisu art. 23 ust. 1 pkt 23 ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2007 r., za koszty uzyskania przychodów nie uważa się kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych. W katalogu tych wyłączeń nie wymieniono wydatków związanych z reklamą. Z tego względu wydatki te mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w pełnej wysokości, pod warunkiem że spełnione są przesłanki wymienione w art. 22 ust. 1 powołanej ustawy.
Ponieważ przepisy podatkowe nie zawierają definicji reprezentacji ani reklamy, należy je oprzeć na definicjach słownikowych. Mając to na uwadze, reklamę zdefiniować należy jako: działanie mające na celu zachęcenie potencjalnych klientów do zakupu konkretnych towarów lub do skorzystania z określonych usług; plakat, napis, ogłoszenie, film itp. służące temu celowi, jak również efekt czyjejś celowej działalności dotyczący własnego wizerunku w środowiskach opiniotwórczych (opinia). Pojęcie reklamy oznacza zatem wszelkie działania podmiotu gospodarczego kształtujące popyt na dane towary, usługi lub markę, poprzez poszerzenie wiedzy o nich, a także działania mające na celu zachęcenie jak największej liczby potencjalnych nabywców do nabywania towarów i usług od właśnie tego, a nie innego podmiotu gospodarczego. Może to być realizowane za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu. Od strony podmiotowej można rozróżniać: reklamę towaru, usługi, reklamę marki, a także reklamę samej firmy (przedsiębiorcy). Reklama może dotyczyć nie tylko oferowanych towarów i usług, ale również samej firmy i jej znaku.
Reprezentacja to natomiast okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związana ze stanowiskiem lub pozycją społeczną. W odniesieniu do działalności gospodarczej reprezentacją są m.in. działania polegające na kontaktach oficjalnych i handlowych z innymi podmiotami gospodarczymi.
W praktyce gospodarczej bardzo często granice między reklamą a reprezentacją zacierają się. Dlatego niezwykle istotne jest, aby dokonywać rozróżnienia między nakładami ukierunkowanymi na reprezentowanie firmy oraz budowanie jej prestiżu a wydatkami mającymi na celu zachęcanie potencjalnych klientów do nawiązania bądź utrzymania kontaktów z przedsiębiorcą oraz nabywania towarów lub usług danej firmy.
W świetle powyższego, należy stwierdzić, iż o fakcie, czy określone wydatki poniesione na zakup upominków (gadżetów) z logo firmy, o których mowa na wstępie niniejszej decyzji, będą stanowiły koszty uzyskania przychodów jako wydatki reklamowe czy też nie, decyduje charakter i cel wręczenia takiego gadżetu. Oznacza to, iż nie w każdym wypadku wydatki poniesione na zakup gadżetów z logo firmy stanowić będą koszty uzyskania przychodów w oparciu o przepis art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż spółka przekazuje swoim dotychczasowym oraz przyszłym klientom i kontrahentom drobne upominki (gadżety) opatrzone logo firmy, które jednocześnie stanowi zarejestrowany znak towarowy „X” służący do oznaczania nim produkowanych przez spółkę towarów. Działania te zmierzają do utrwalenia marki - oznaczenia producenta i jego wyrobów - w pamięci aktualnych oraz przyszłych nabywców, zachęcając ich do nabycia tychże wyrobów, a kontrahentów do nawiązania i kontynuowania dalszej współpracy. A zatem, jeżeli wręczane przez spółkę ww. gadżety są opatrzone logo firmy i spełniają wyżej opisane znamiona reklamy, to wydatki poniesione na ich nabycie stanowią koszty uzyskania przychodów, pod warunkiem że zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Należy przy tym zaznaczyć, iż nie będą wykazywać charakteru reklamowego i nie mogą stanowić kosztu uzyskania przychodu jako wydatki na reprezentację eleganckie i wartościowe upominki wręczane jedynie wybranym kontrahentom. (...) W opisanym stanie faktycznym i prawnym sprawy należało dokonać zmiany zaskarżonego postanowienia organu podatkowego pierwszej instancji, stąd orzeczono jak w sentencji. (...)