Tak wynika z wyroku NSA z 11 lutego 2016r., sygn: II FSK 3703/13.
Sprawa dotyczyła spółki, która zawarła ze spółką dominującą umowę, na podstawie której spółka powierzyła spółce dominującej usługę polegającą na pozyskaniu dla niej jak największej liczby kontrahentów oraz zawarciu z tymi kontrahentami na rzecz spółki jak największej liczby wieloletnich umów handlowych. Umowy te będą przewidywały wypłaty przez spółkę dominującą tzw. opłat motywacyjnych na rzecz odbiorców. Opłaty te będą miały na celu zachęcenie odbiorcy do zawarcia danej umowy handlowej na określonych w niej warunkach. W danej umowie handlowej pozostaną postanowienia, z których wynika, że całą kwotę opłaty motywacyjnej zapłaci odbiorcy wyłącznie spółka dominująca oraz że odbiorcy nie przysługuje żadne roszczenie o zapłatę opłaty motywacyjnej bezpośrednio wobec spółki. Spółka zapłaci natomiast spółce dominującej kwotę stanowiącą równowartość części opłaty motywacyjnej określonej w danej umowie handlowej.
Na tym tle spółka zwróciła się do organu podatkowego z wnioskiem o interpretację, w którym zapytała czy kwota ponoszona tytułem partycypacji w opłacie motywacyjnej, stanowi dla spółki pośredni koszt uzyskania przychodów, potrącalny jednorazowo w dacie jego poniesienia.
IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
Prezentując własne stanowisko spółka wskazała, że biorąc pod uwagę charakter opłaty motywacyjnej i zasady jej uiszczania, które są tożsame w każdej umowie handlowej, a także charakter i zasady ponoszenia przez spółkę na rzecz spółki dominującej kwoty tytułem partycypacji spółki w opłacie motywacyjnej ponoszonej przez spółkę dominującą na rzecz odbiorcy, nie jest możliwe bezpośrednie powiązanie tego rodzaju wydatków z określonymi przychodami. Ponoszone wydatki stanowią więc dla spółki pośredni koszt uzyskania przychodów.
Organ podatkowy w wydanej interpretacji indywidualnej stwierdził, że pomimo, iż przedmiotowy wydatek jest ponoszony jednorazowo, to odnosi się jednak do całego okresu obowiązywania danej (konkretnej) umowy handlowej, który to okres przekracza rok podatkowy. Nie jest to zatem opłata za jednorazowe zachowanie się kontrahenta. W konsekwencji, zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, wydatek ten należy zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów spółki proporcjonalnie do czasu trwania umowy handlowej, z którą związana jest płatność.
W wyniku skargi podatnika, WSA w Rzeszowie uchylił zaskarżoną interpretację, stwierdzając, że opłata motywacyjna powinna zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów jednorazowo. Na wyrok sądu pierwszej instancji organ podatkowy złożył skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego.
NSA oddalił skargę kasacyjną organu.. W uzasadnieniu wskazał, iż opłata motywacyjna, która jak wskazano, stanowi warunek zawarcia samej umowy handlowej, pozostaje bez wpływu na późniejszą jej realizację. Odbiorca nie zobowiązuje się na jej podstawie do osiągania określonego rezultatu, a opłata motywacyjna nie podlega również zwrotowi w przypadku rozwiązania umowy. W konsekwencji opłatę należy zaliczyć jednorazowo do kosztów uzyskania przychodów.