Zgodnie z tymi interpretacjami wartość imprez integracyjnych stanowi przychód podatkowy osób w nich uczestniczących, a także osób, które miały możliwość uczestnictwa w nich a z jakiś przyczyn, z tej możliwości nie skorzystały.
Zgodnie z art. 12 ust 1 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Tekst jednolity: Dz. U. z 2010 r. nr 51, poz. 307, z zm.) za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.
Do niedawna dominowało stanowisko, że w przypadku organizacji spotkań, pracodawca nie jest w stanie przypisać pracownikom uczestniczącym w spotkaniu wartości świadczenia, które faktycznie otrzymali, zatem nie było możliwości określenia wielkości przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia opodatkowanego podatkiem dochodowym. Zmianę tego poglądu zapoczątkował wyrok NSA 24 maja 2010 r., sygn. akt II FPS 1/10, który dotyczył opodatkowania pracowniczych pakietów medycznych. NSA w składzie siedmiu sędziów uznał, że w momencie wykupu usług medycznych znana jest globalna kwota przypadająca do zapłaty, jak i liczba pracowników, dla których wykupiono świadczenie i tym samym znana jest wartość otrzymanego przez pracownika jednego pakietu usług. Tak więc przychodem nie będzie wartość rzeczywiście skonsumowanych usług, ale wartość świadczenia uzyskiwanego przez pracownika, jakim jest możliwość skorzystania z tych usług. W przypadku imprez integracyjnych organy podatkowe również stoją na stanowisku, że i w tym przypadku wartość nieodpłatnego świadczenia może być ustalana w sposób ryczałtowy. Stanowisko takie wyrazili m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 7 lipca 2010 r., nr IPPB2/415-279/10-4/MG, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z 18 lipca 2010 r., nr IBPBII/1/415-433/10/BD i Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z 6 maja 2009 r., nr ILPB1/415-212/09-4/TW.
Odmienne stanowisko wyraził WSA w wyroku z 16 czerwca 2009 r., sygn. III SA/Wa 412/09. Sąd zgodził się z podatniczką, że dzielenie wartości organizacji spotkania przez ilość uczestników i pracowników mających możliwość uczestnictwa byłoby wysoce krzywdzące dla pracowników i doprowadziłoby do ustalenia hipotetycznego przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia a nie wartości faktycznie skonsumowanej.
Sąd uzasadniając wyrok stwierdził, że:
(...) stwierdzić należy, że w przypadku, gdy wartości świadczeń nie można przyporządkować do świadczeń uzyskiwanych przez konkretnego pracownika, czyli w takim jak w niniejszej sprawie, gdzie opłata jest wnoszona ryczałtowo za wszystkich pracowników bez względu na to, czy pracownik ze świadczeń korzystał, czy też nie korzystał, brak jest podstaw do ustalenia dla konkretnego pracownika kwoty przychodu uzyskanego z tytułu finansowania przez pracodawcę kosztów spotkania integracyjnego. Nie sposób, bowiem stwierdzić, czy pracownik rzeczywiście otrzymał owo świadczenie i jaka jest jego wartość (...).
Takie same stanowisko wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 7 maja 2009 r., sygn. I SA/Wr 1326/08:
(...) W ocenie Sądu, stanowisko to jest nieuprawnione w świetle postanowień art. 11 ust. 1 updof Przepis ten, bowiem bezwzględnie warunkuje możliwość uznania za przychód wartości nieodpłatnego świadczenia otrzymaniem tego świadczenia. Inaczej mówiąc, w przypadku świadczeń nieodpłatnych opodatkowaniu może podlegać tylko przychód rzeczywiście otrzymany, a nie możliwy do otrzymania (wartość otrzymanego świadczenia, a nie możliwość skorzystania ze świadczenia). Zatem, o przychodzie pracownika można by mówić, gdyby korzystał z postawionych do dyspozycji świadczeń, a ponadto możliwe byłoby ustalenie wartości tego świadczenia według metod określonych w updof (...).
Z przytoczonych stanowisk można wnioskować, iż Urzędy Skarbowe prezentują stanowisko, zgodnie z którym świadczenie to powinno zostać opodatkowane Natomiast zaprezentowane powyżej wyroki wskazują, iż przychylne podatnikom są Sądy. Nie oznacza to jednak, że podatnik ma całkowitą gwarancję zmiany decyzji Urzędu Skarbowego przez Sąd a ponadto musi liczyć się z dodatkowymi kosztami związanymi z postępowaniem sądowym.
Podstawa prawna:
- Ustawa z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Tekst jednolity: Dz. U. z 2010 r. nr 51, poz. 307, z zm.)
Anna Skórka
Outsourcing Rachunkowości