Chodziło o gminę, a jej spór z fiskusem dotyczył sprzedaży mienia komunalnego, takiego jak nieruchomości gruntowe, lokale mieszkalne i usługowe, sieci gazowe. Wszystkie one były ujęte w ewidencji środków trwałych prowadzonej przez gminę i przez nią używane.
Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy uważał, że obrót zbycia lub oddania w użytkowanie wieczyste należy wliczać do proporcji sprzedaży, o której mowa w art. 90 ust. 3 ustawy. Obawiał się bowiem zniekształcenia tej proporcji, bo gmina w głównej mierze wykonuje czynności niepodlegające opodatkowaniu, z których obrót w ogóle nie jest brany pod uwagę przy jej wyliczaniu. Im więcej zatem czynności nie byłoby uwzględnionych przy wyliczaniu proporcji (w mianowniku), tym więcej podatku naliczonego gmina mogłaby odliczyć.
Opodatkowanie podatkiem VAT czynności wykonywanych przez komorników sądowych (PDF)
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie uchylił tę interpretację. Orzekł, że sprzedaż mienia komunalnego ujętego w ewidencji środków trwałych i używanego przez gminę nie powinna być uwzględniana przy kalkulacji współczynnika struktury sprzedaży.
Spór dotyczył art. 90 ust. 5 ustawy o VAT. Zgodnie z nim do obliczania proporcji wpływającej na prawo do odliczenia VAT nie wlicza się dostawy towarów i usług, które podatnik zaliczył do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, na podstawie przepisów o podatku dochodowym. Nie należy też uwzględniać dostawy gruntów i praw wieczystego użytkowania, jeżeli są one zaliczane do środków trwałych podatnika, używanych na potrzeby jego działalności.
Przepis ten jest odzwierciedleniem art. 174 ust. 2 lit. a dyrektywy VAT, wedle którego przy obliczaniu proporcji nie bierze się pod uwagę dostaw dóbr inwestycyjnych używanych przez podatnika do potrzeb jego przedsiębiorstwa.
Polecamy produkt: Biuletyn VAT
Uwzględniając skargę kasacyjną organu, Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że przepisy te należy interpretować zgodnie z wykładnią Trybunału Sprawiedliwości UE (zwłaszcza o sygn. akt C-98/07 i C-174/08). Wprawdzie dotyczyły one jeszcze szóstej dyrektywy VAT, ale zdaniem sądu wnioski z nich płynące należy odnieść także do aktualnej dyrektywy 2006/112/WE. Wynikało z nich, że pojęcie dóbr inwestycyjnych, z których korzysta podatnik w swoim przedsiębiorstwie, nie może obejmować tych składników, których sprzedaż ma dla podatnika charakter zwykłej działalności gospodarczej. Słowem, jeżeli sprzedaż stanowi zwykłą i podlegającą opodatkowaniu działalność podatnika, to należy wziąć ją pod uwagę przy obliczaniu proporcji.
Tak też orzekł NSA. Uznał, że w tym zakresie sytuacja gminy nie różni się od sytuacji innych podmiotów gospodarczych. Co innego zbycie dóbr inwestycyjnych, które służą innym rodzajom działalności gminy, a więc takiej, która nie stanowi integralnej części jej zwykłych, regularnych działań – dodał sąd. ©?
Katarzyna Jędrzejewska
Wyrok NSA z 29 września 2015 r., sygn. akt I FSK 1047/14.
Podyskutuj o tym na naszym FORUM