Umowa leasingu, której skutkiem końcowym jest przeniesienie przez leasingodawcę własności rzeczy na leasingobiorcę po uiszczenia opłat w ratach, odpowiadających cenie sprzedaży rzeczy, w okresie krótszym niż występuje jej ekonomiczne zużycie, ma charakter leasingu kapitałowego (finansowego).
W umowie leasingu kapitałowego (finansowego) zamieszczone są klauzule opcji na sprzedaż przedmiotu leasingu.
Przeniesienie własności ma tu miejsce:
- po złożeniu dodatkowego oświadczenia woli leasingobiorcy (a nie z chwilą zapłaty rat leasingowych) albo
- pod warunkiem zawieszającym, czyli bez żadnego dodatkowego oświadczenia woli stron umowy, tj. po ziszczeniu się warunków umowy rzecz przechodzi na własność kupującego.
Jednym z elementów takich umów jest postanowienie, że suma przypadająca za czas, na jaki najem rzeczy zostaje zawarty, odpowiada cenie sprzedaży tej rzeczy. Okres płatności rat czynszu jest krótszy albo równy szacunkowej długości zużycia środka będącego przedmiotem umowy.
Wydatki pieniężne, poniesione przez podatnika na zapłacenie w ratach całej wartości nabytego środka trwałego w ramach umowy leasingukapitałowego, nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów,jeżeli środki te podlegają odpisom z tytułu zużycia.
Ustalenie, że dana rzecz będąca przedmiotem leasingu jest zaliczana doskładników majątku leasingobiorcy (leasing finansowy) albo doskładników majątku leasingodawcy (leasing operacyjny) przesądza o tym,czy umowę leasingu dla celów podatku od towarów i usług traktuje sięodpowiednio, jako umowę sprzedaży (zakupu) tej rzeczy lub jakoświadczenie usługi. W doktrynie i orzecznictwie sądowym wyróżnia się umowy leasingu kapitałowego, zwanego finansowym i leasingu operacyjnego, jednakże kwestia ta nie ma znaczenia prawnego dla rozstrzygnięcia przedstawionego zagadnienia prawnego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 lutego 1994 r. III ARN 84/93 OSNCP 1994/10 poz. 196).
Podstawa prawna: ustawa o podatku od towarów i usług (Dz.U z 2004 Nr 54 poz. 535 ze zm.).