Leasing operacyjny polega, zatem na tym, że leasingodawca pozostaje właścicielem środka trwałego w całym okresie trwania transakcji. Leasingodawca jako właściciel nalicza amortyzację w swoje koszty, czego nie może czynić leasingobiorca. W konsekwencji opłata leasingowa zawiera w sobie dwa składniki:
1) opłatę amortyzacyjną,
2) odsetki od zaangażowanego kapitału leasingodawcy.
W praktyce naszego życia gospodarczego, firmy leasingowe nie ujawniają tych dwóch składników formułując jedną kwotę opłaty leasingowej. Opłata leasingowa jest wtedy w całości zaliczana do kosztów finansowych leasingobiorcy. Umowy na tego typu transakcje rzadko zawierają opcje wykupu środka trwałego po zakończeniu okresu leasingu.
Przy leasingu operacyjnym leasingobiorca ma prawo odstąpienia od umowy przy zachowaniu odpowiedniego terminu wypowiedzenia. Przedmiotem tego rodzaju leasingu są zazwyczaj dobra, które mogą być używane przez wielu kolejnych użytkowników i których wartość początkowa jest wysoka.
Leasing operacyjny (bieżący) może być w świetle naszego prawa kwalifikowany jako najem lub dzierżawa, w zależności od tego, czy jego przedmiotem jest nie tylko rzecz (ruchomość, nieruchomość), jak w przypadku najmu.
Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług traktują leasing operacyjny jako świadczenie usługi. Moment powstania obowiązku podatkowego związany jest tu z otrzymaniem całości lub części zapłaty, nie później jednak niż z upływem terminu płatności określonego w umowie lub w fakturze.
Podstawą opodatkowania w przypadku leasingu operacyjnego jest cała kwota należna, pomniejszona o kwotę należnego podatku, z tym, że w związku z powiązaniem momentu powstania obowiązku podatkowego z poszczególnymi ratami - podatek będzie w praktyce obliczany sukcesywnie od wartości poszczególnych rat, pomniejszonych o kwotę podatku.
Podstawa prawna: ustawa o podatku od towarów i usług (Dz.U z 2004 Nr 54 poz 535 ze zm.)