Współczesna reklama ma bardzo różnorodną i często niekonwencjonalną postać. Treści o charakterze reklamowym są prezentowane niemal wszędzie, a ich przekaz następuje zarówno w formach tradycyjnych (prasa, radio telewizja) jak i nowatorskich (on – line, mailing, ekrany LED, tzw. marketing zapachowy).
Jednym z najpopularniejszych i zarazem najprostszych rodzajów reklamy jest reklama typu outdoor (zewnętrzna), gdzie nośnikami informacji są tablice, bannery, tzw. citylighty, zamieszczane na elewacjach budynków, nieruchomościach gruntowych, wiatach przystankowych, autobusach miejskich, a nawet karoseriach samochodów osobowych.
Właściciele oraz inni dysponenci atrakcyjnie usytuowanych „zewnętrznych powierzchni reklamowych” (np. agencje marketingowe) – w zamian za stosowne wynagrodzenie – oferują ich wynajem. Podmioty te mają wówczas obowiązek rozliczenia podatku od towarów i usług.
Nie ulega bowiem wątpliwości, iż udostępnienie pola pod reklamę – niezależnie czy jest nim bilbord, czy też witryna internetowa – stanowi na gruncie przepisów podatkowych usługę, za której wykonanie (jeżeli nie istnieją przesłanki pozwalające na skorzystanie ze zwolnienia od podatku) należy odprowadzić VAT. Oczywiste nie jest już jednak odpowiednie zakwalifikowanie podatkowe takiego świadczenia, co odgrywa decydującą rolę przy ustaleniu moment powstania obowiązku podatkowego w VAT.
Polecamy: Jak wybrać formę opodatkowania firmy
Skąd problemy? Otóż stąd, że usługi najmu powierzchni reklamowej w potocznym rozumieniu zrównane są z usługami najmu. Inaczej natomiast jest już w Polskiej Klasyfikacji Towarów i Usług, czyli w akcie prawnym, którym należy posługiwać się dla celów podatku od towarów i usług. Zgodnie bowiem z art. 8 ust. 3 ustawy o VAT, usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, z usług świadczonych na rzecz podmiotów zagranicznych, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji (z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119).
Biorąc pod uwagę systematykę Polskiej Klasyfikacji Towarów i Usług, czynność „wynajmu” miejsca na reklamę, należy zaliczyć do grupowania PKWiU 74.40.11-00.00 – „Usługi sprzedaży lub dzierżawy miejsc lub czasu na reklamę”. Wbrew powszechnie używanemu nazewnictwu, które niejednokrotnie znajduje zastosowania przy przeprowadzaniu rozliczeń podatkowych, udostępnienia ściany budynku albo gruntu pod montaż ogłoszenia z reklamą nie można jednak utożsamiać z klasycznym wynajmem (dzierżawą) owego „kawałka” nieruchomości.
Najem polega wszakże na oddaniu najemcy rzeczy do używania. W rozpatrywanym tutaj przypadku, istotą świadczenia jest natomiast umożliwienie drugiej stronie (reklamodawcy) przekazywania określonych informacji dotyczących towarów i usług (ewentualnie marki bądź oznakowania przedsiębiorcy), w celu nakłonienia odbiorców reklamy (potencjalnych klientów) do ich nabycia.
Ze względu na brak przesłanek charakterystycznych dla najmu, usługi wykonywane przez osoby dysponujące przestrzenią promocyjną (w zakresie ich udostępnienia) należy uznać za usługi reklamowe. Za dokonaną wyżej typizacją przemawia orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, który w wydawanych wyrokach opowiada się za bardzo szerokim rozumieniem czynność marketingowych (vide: m.in sprawa C-73/92 pomiędzy Komisją Europejską a Hiszpanią i C-69/92 pomiędzy Komisją Europejską a Wielkim Księstwem Luksemburga).
Polecamy: Jak założyć firmę
Przyjęcie, iż czynność udostępnienia powierzchni pod reklamę stanowi usługę o charakterze reklamowo – marketingowym ma swoje praktyczne konsekwencje. Obowiązek podatkowy z jej tytułu powstawał będzie bowiem na zasadach ogólnych, a więc z chwilą wykonania usługi (art. 19 ust. 1 ustawy o VAT), a jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7 dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi (art. 19 ust. 4 ustawy o VAT).
Tym samym, w analizowanym zakresie nie znajdzie zastosowania reguła nakazująca rozpoznanie obowiązek podatkowy z dniem otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż z upływem terminu płatności przewidzianego w umowie lub fakturze, która jest właściwa przy świadczeniu usług najmu i dzierżawy na terytorium kraju (art. 19 ust. 13 pkt 4 ustawy o VAT).
Podobne do powyższego stanowisko przyjął Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej wydanej dnia 22 stycznia 2009 r. (znak ITPP2/443-979/08/MD).