Dokonując przy tym dalszej odsprzedaży takich używanych pojazdów może skorzystać z możliwości opodatkowania w systemie VAT marża.
W takiej sytuacji podstawą opodatkowania jest marża, która stanowi różnicę między całkowitą kwotą, którą ma zapłacić nabywca samochodu, a kwotą nabycia pomniejszoną o kwotę podatku.
Za korzystne dla podatnika należałoby uznać zakwalifikowanie do ceny nabycia pojazdu wszystkich wymienionych powyżej nakładów – wówczas podstawa opodatkowania uległa by zmianie, co wpłynęłoby na wysokość podatku. Czy w świetle przepisów ustawy o podatku od towarów i usług takie postępowanie można uznać za prawidłowe?
Regulacje dotyczące opodatkowania sprzedaży w systemie VAT marża zostały zawarte w art. 120 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług. Przepis ten przewiduje między innymi objecie tą szczególną procedurą opodatkowania dostawę towarów używanych, nabytych uprzednio przez tego podatnika dla celów prowadzonej działalności lub importowanych w celu odsprzedaży.
Ustawodawca podał przy tym definicję pojęcia „towarów używanych”, zgodnie z którą są to ruchome dobra materialne nadające się do dalszego użytku w ich aktualnym stanie lub po naprawie. Nie budzi przy tym wątpliwości fakt, iż używane samochody mieszczą się w tej definicji.
Wśród warunków dopuszczających dokonanie sprzedaży w systemie VAT marża istotne jest od kogo towary podlegające dalszej odsprzedaży zostały nabyte. Muszą być one bowiem nabyte od:
1) osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, niebędącej podatnikiem, o którym mowa w art. 15, lub niebędącej podatnikiem podatku od wartości dodanej;
2) podatników, o których mowa w art. 15, jeżeli dostawa tych towarów była zwolniona od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 lub art. 113;
3) podatników, jeżeli dostawa tych towarów była opodatkowana w systemie marży;
4) podatników podatku od wartości dodanej, jeżeli dostawa tych towarów była zwolniona od podatku na zasadach odpowiadających regulacjom zawartym w art. 43 ust. 1 pkt 2 lub art. 113;
5) podatników podatku od wartości dodanej, jeżeli dostawa tych towarów była opodatkowana podatkiem od wartości dodanej na zasadach odpowiadających regulacjom, a nabywca posiada dokumenty jednoznacznie potwierdzające nabycie towarów na tych zasadach.
Jak już wyżej była mowa przy sprzedaży objętej tą szczególną procedurą podstawą opodatkowania podatkiem VAT jest marża stanowiąca różnicę między całkowitą kwotą, którą ma zapłacić nabywca towaru, a kwotą nabycia, pomniejszona o kwotę podatku.
Polecamy: VAT 2011
Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia: „kwota nabycia”. Z punktu widzenia postawionego na wstępie pytania ważne jest, czy do kwoty nabycia można zaliczyć dodatkowe wydatki, jak to już wyżej wskazano związane z opłaceniem akcyzy, tłumaczeniem dokumentów na język polski i inne?
Pomocne w rozstrzygnięciu przedstawionego zagadnienia mogą być przepisy Dyrektwy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L Nr 347, poz. 1 ze zm.).
W art. 312 ww. Dyrektywy zawarte są definicje:
1. „cena sprzedaży” – która oznacza wszystkie składniki wynagrodzenia uzyskanego lub do uzyskania przez podatnika-pośrednika od nabywcy lub osoby trzeciej, włączając w to subwencje bezpośrednio związane z transakcją, podatki, cła, opłaty i należności oraz koszty dodatkowe, takie jak prowizja, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, którymi podatnik-pośrednik obciąża nabywcę, z wyłączeniem jednak kwot, o których mowa w art. 79;
2. „cena nabycia” – która oznacza wszystkie składniki wynagrodzenia, określonego w pkt 1, uzyskanego lub do uzyskania przez dostawcę od podatnika-pośrednika.
Konsekwencją powyższych regulacji jest stwierdzenie, iż za kwotę nabycia należy uznać wynagrodzenie jakie dostawca towaru otrzymał od podatnika. W wynagrodzeniu tym nie mieszczą się dalsze wydatki związane np. z akcyzą – opłata z tego tytułu nie stanowi przecież wynagrodzenia osoby sprzedającej towar.
Kwotę nabycia będzie więc stanowiło wszystko to co sprzedający otrzyma od nabywcy (podatnika).
Warto zauważyć, że oprócz wartości sprzedawanego towaru mogą jeszcze dojść koszty opakowania, transportu czy ubezpieczenie. Istotne jest jednak to, iż z tytułu tych dodatkowych kosztów wynagrodzenie otrzyma podmiot dokonujący sprzedaży towaru, dlatego mieszczą się one w kwocie nabycia. Wyznacznikiem więc jest to co otrzymał dokonujący dostawy towarów na rzecz podatnika.
W konsekwencji określając podstawę opodatkowania podatnik powinien wyliczyć różnicę między całkowita kwotą zapłaconą przez nabywcę, a kwotą nabycia towaru bez uwzględnienia kosztów poniesionych przez podatnika, mających na celu wprowadzenie pojazdów do obrotu (akcyza, tłumaczenie dokumentów, rejestracja i inne).
Na koniec należy stwierdzić, iż przedstawiona ocena przepisów stanowi utrwaloną linię interpretacyjną przepisów podatkowych prezentowaną przez Ministra Finansów.
Źródła:
- interpretacja indywidualna nr IPPP2/443-389/11-2/KG z 10.06.2011 r.
- interpretacja indywidualna nr ILPP4/443-170/11-3/EWW z 20.05.2011 r.
Polecamy:Faktura VAT od A do Z