Różnice kursowe. W przypadku sprzedaży lub kupna walut oraz zapłaty należności lub zobowiązań, wycena następuje odpowiednio po kursie kupna lub sprzedaży stosowanym przez bank, z którego korzysta jednostka. Skutki różnic kursowych powstałych na dzień wyceny aktywów i pasywów zależne są od rodzaju tych składników bilansowych. W art. 30 ust. 4 ustawy o rachunkowości podzielono je na inwestycje długoterminowe oraz pozostałe aktywa i pasywa.
Dla jednostek prowadzących operacje w walutach obcych skutki zmian kursów walut obcych mają zasadniczy wpływ na ich sytuację finansową. Skala tego wpływu zależna jest od rodzaju operacji oraz od przyjętych zasad rachunkowości. Zagadnienia dotyczące wyceny i wykazywania w sprawozdaniu finansowym operacji wyrażonych w walucie obcej reguluje art. 30 ustawy o rachunkowości.
Przedmiotem regulacji tego przepisu są:
• kurs, po jakim należy ujmować wyrażone w walutach obcych operacje gospodarcze na dzień ich przeprowadzenia,
• kurs, po jakim należy wyceniać wyrażone w walutach obcych aktywa i pasywa na dzień bilansowy,
• skutki finansowe (różnice kursowe) powstałe na dzień wyceny oraz w momencie zapłaty należności, zobowiązań, a także sprzedaży walut.
Sposób ujęcia operacji gospodarczych wyrażonych w walutach obcych w księgach rachunkowych na dzień ich przeprowadzenia zależy od rodzaju konkretnej operacji.
W przypadku sprzedaży lub kupna walut oraz zapłaty należności lub zobowiązań, wycena następuje odpowiednio po kursie kupna lub sprzedaży stosowanym przez bank, z którego korzysta jednostka.
W przypadku pozostałych operacji jej wycena następuje po średnim kursie ustalonym dla danej waluty przez NBP na ten dzień, chyba że w zgłoszeniu celnym lub innym wiążącym jednostkę dokumencie (dokumentem tym może być np. umowa związana z zawarciem kontraktu instrumentu finansowego) ustalony został inny kurs (warto nadmienić, że kurs z dokumentu odprawy celnej również jest średnim kursem NBP obowiązującym w okresie miesiąca).
Omawiany przepis wskazuje ponadto, że jeżeli aktywa lub pasywa są wyrażone w walutach, dla których bank, z którego usług korzysta jednostka, lub NBP nie ustalają kursu, to kurs tych walut określa się w relacji do wskazanej przez jednostkę waluty odniesienia, której kurs jest ustalony przez NBP (art. 30 ust. 3).
Sposób wyceny składników bilansowych wyrażonych w walucie obcej na dzień bilansowy zależny jest od rodzaju tych składników. A mianowicie:
1) aktywa (z wyłączeniem udziałów w jednostkach podporządkowanych wycenianych metodą praw własności) i pasywa wycenia się po obowiązującym na ten dzień średnim kursie ustalonym dla danej waluty przez NBP,
2) gotówkę znajdującą się w jednostkach prowadzących kupno i sprzedaż walut obcych – po kursie, po którym nastąpił jej zakup, jednak w wysokości nie wyższej od średniego kursu, ustalonego na dzień wyceny dla danej waluty przez NBP.
Skutki różnic kursowych powstałych na dzień wyceny aktywów i pasywów zależne są od rodzaju tych składników bilansowych. W art. 30 ust. 4 ustawy o rachunkowości podzielono je na inwestycje długoterminowe oraz pozostałe aktywa i pasywa.
W przypadku inwestycji długoterminowych wyrażonych w walutach obcych do rozliczenia różnic kursowych należy stosować zasady wyceny określone w art. 35 ust. 2 i 4 ustawy o rachunkowości, to znaczy odnosząc skutki powstałych różnic na kapitał własny. Dzieje się to w sposób następujący. Wzrost wartości inwestycji do poziomu cen rynkowych zwiększa kapitał z aktualizacji wyceny; obniżenie wartości inwestycji uprzednio przeszacowanej do wysokości kwoty, o którą podwyższono z tego tytułu kapitał z aktualizacji wyceny, jeśli kwota różnicy z przeszacowania nie była do dnia wyceny rozliczona – zmniejsza ten kapitał. W pozostałych przypadkach skutki obniżenia wartości inwestycji zalicza się do kosztów finansowych, natomiast wzrost wartości inwestycji bezpośrednio wiążący się z uprzednim obniżeniem jej wartości, zaliczonym do kosztów finansowych, ujmuje się do wysokości tych kosztów jako przychody finansowe.
W przypadku pozostałych aktywów i pasywów różnice kursowe, naliczane na dzień bilansowy, powinny być ujmowane wynikowo, czyli wpływać na przychody lub koszty finansowe danego okresu. W uzasadnionych sytuacjach różnice kursowe naliczone na dzień wyceny zobowiązań finansujących aktywa rzeczowe i niematerialne ujmuje się bilansowo, a mianowicie odnosi się do kosztu wytworzenia produktu lub ceny nabycia towarów, a także do ceny nabycia lub kosztu wytworzenia środków trwałych, środków trwałych w budowie lub wartości niematerialnych i prawnych.
Jak widać, w przypadkach uzasadnionych niezbędnym, długotrwałym przygotowaniem do sprzedaży bądź długim okresem wytwarzania towarów i produktów istnieje prawo uwzględniania w ich wycenie kosztów obsługi zobowiązań zaciągniętych w celu finansowania tych aktywów i związanych z nimi różnic kursowych (pomniejszonych o przychody z tego tytułu). Ponadto istnieje obowiązek uwzględniania przy szacowaniu wartości środków trwałych, środków trwałych w budowie oraz wartości niematerialnych i prawnych kosztów obsługi zobowiązań zaciągniętych w celu ich finansowania i związanych z nimi różnic kursowych (koszty te pomniejsza się o przychody z tego tytułu). Według tej zasady należy postępować jedynie do dnia oddania tych aktywów do używania. Nie mogą być zatem zaliczane do kosztu wytworzenia, a więc do wartości początkowej materialnych i niematerialnych aktywów trwałych różnice kursowe z wycen bilansowych zadłużenia kredytowego, gdyż nie zostały one faktycznie zrealizowane.
Różnice kursowe wykazuje się w rachunku zysków i strat. Następuje to po ich skompensowaniu, tzn. że wykazywane jest saldo dodatnich i ujemnych różnic kursowych – jako przychody finansowe bądź jako koszty finansowe.
Różnice kursowe ujmowane są w rachunku zysków i strat po ich skompensowaniu (wykazywane jest saldo dodatnich i ujemnych różnic kursowych).
Należy dodać, że wykazywane na dzień bilansowy różnice kursowe szacowane są zgodnie z zasadą memoriałową. Natomiast przy ustalaniu podatku dochodowego uwzględnia się jedynie różnice kursowe szacowane zgodnie z zasadą kasową, czyli zrealizowane przy zapłacie za sprzedaż (stanowiącą przychód podatkowy) czy też zakup (uznany za koszt uzyskania przychodu). To sprawia, że wartości bilansowa i podatkowa aktywów oraz zobowiązań, na które wpływają różnice kursowe mogą się różnić, co wywołuje konieczność zarachowania rezerwy lub aktywów z tytułu odroczonego podatku dochodowego.
Konieczność ta nie występuje w przypadku jednostek niepodlegających obowiązkowi badania sprawozdań finansowych, które zrezygnowały z wykazywania odroczonego podatku dochodowego.
dr hab. Ryszard Kamiński
wykładowca w Katedrze Nauk Ekonomicznych Uniwersytetu im. A. Mickiewicza w Poznaniu
odpowiadamy na pytania: www.infor.pl/pytaniasfk
Podstawa prawna
• ustawa z 29 września 1994 r. o rachunkowości – j.t. Dz.U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694; ost.zm. Dz.U. z 2005 r. Nr 10, poz. 66