W związku z nieotrzymaniem od kontrahenta zapłaty za zakupione przez niego towary wnieśliśmy sprawę do sądu. Po otrzymaniu pozytywnego dla nas orzeczenia sadowego chcemy złożyć wniosek o egzekucję zasądzonych kwot. Jak prawidłowo zaksięgować w księgach rachunkowych opłatę wniesioną komornikowi w związku z przedmiotowym wnioskiem?
Zarówno opłaty sądowe poniesione przez jednostkę w związku ze skierowaniem należności na drogę postępowania sądowego, jak i koszty poniesione w związku z wyegzekwowaniem należności przez komornika są kosztami pośrednio związanymi z działalnością operacyjną jednostki. Dlatego też zalicza się je w księgach rachunkowych do pozostałych kosztów operacyjnych.
W myśl przepisów ustawy o rachunkowości przez pozostałe koszty operacyjne rozumie się koszty związane pośrednio z działalnością operacyjną. Są to koszty, które powstają na skutek zdarzeń związanych pośrednio z prowadzoną przez podmiot działalnością operacyjną, niekwalifikujące się do kosztów finansowych oraz strat nadzwyczajnych. Powstają one zatem w wyniku operacji niefinansowych związanych z ryzykiem gospodarowania.
W zasadzie do kosztów tych zaliczamy nie tylko np. opłaty sądowe, ponoszone w celu uzyskania wyroku z klauzulą wykonalności, ale również opłaty wnoszone do organu egzekucyjnego (komornika) w związku ze złożeniem wniosku o wyegzekwowanie należnych od dłużnika kwot. Dzieje się tak na podstawie art. 3 ustawy z 29 września 1994 r. o rachunkowości, który zawiera zwrot „w szczególności”, co daje możliwość zaliczania do tej grupy kosztów nie tylko kosztów ponoszonych z tytułu wymienionych w tych przepisach, ale również innych, które jednak z uwagi na ich charakter nie mogą być zaliczone do kosztów działalności operacyjnej, kosztów finansowych lub strat nadzwyczajnych, a ponoszone są przez jednostkę w związku z prowadzeniem działalności gospodarczej.
Tak więc stosownie do art. 3 ust. 1 pkt 32 ww. ustawy, poniesione koszty należy zarachowywać do pozostałych kosztów operacyjnych zapisem: Wn konto „Pozostałe koszty operacyjne”/Ma konto „Pozostałe rozrachunki” lub „Rachunek bankowy”.
Mając na uwadze powyższe, zaliczenie poniesionych kosztów w związku ze złożeniem wniosku do komornika przez wierzyciela do pozostałych kosztów operacyjnych może wyglądać następująco:
1) jeżeli wierzyciel nie wnosi opłaty w momencie złożenia wniosku u komornika, następuje zarachowanie zobowiązania wobec komornika: Wn konto „Pozostałe koszty operacyjne”/Ma konto „Pozostałe rozrachunki”;
2) zapłacenie należnej kwoty: Wn konto „Pozostałe rozrachunki”/Ma konto „Rachunek bieżący” lub „Kasa”;
3) jeżeli przyjęcie przez komornika wniosku byłoby uwarunkowane wniesieniem wymaganej opłaty, można w zasadzie zaksięgować wniesioną opłatę w koszty, i to bezpośrednio na podstawie dowodu wpłaty: Wn konto „Pozostałe koszty operacyjne”/Ma konto „Rachunek bankowy” lub „Kasa”.
Jakub Morawiec
Podstawa prawna:
art. 3 ustawy z 29 września 1994 r. o rachunkowości (j.t. Dz.U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 z późn.zm.).