Wnioski o zwrot należności celnych należy uwzględniać wtedy, gdy wysokość długu celnego zostaje określona nieprawidłowo na skutek błędu, a nie wyboru zainteresowanego.
Europejski Trybunał Sprawiedliwości wydał 5 października 2006 r. wyrok w sprawie ASM Lithography BV v. Inspecteur van de Belastingdienst/Douane Zuid/kantoor Roermond (C-100/05) dotyczący właściwej wykładni przepisów kodeksu celnego.
Trybunał wskazał, jak należy dokonać interpretacji art. 122 lit. c) rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny.
Zdaniem ETS podczas określania wysokości długu celnego powstałego wskutek dopuszczenia do obrotu produktów kompensacyjnych, organy celne nie są zobowiązane do stosowania reguł naliczania należności dotyczących procedury przetworzenia pod kontrolą celną. Dzieje się tak dlatego, że przywożone towary mogły zostać nią objęte. Nie dotyczy to jednak przypadku, gdy zainteresowany podmiot złoży wyraźny wniosek w tym zakresie.
Natomiast wykładni art. 236 rozporządzenia nr 2913/92 należy dokonywać w ten sposób, że krajowe władze celne powinny uwzględnić wniosek o zwrot należności celnych, w razie stwierdzenia, iż w następstwie błędu zainteresowanego podmiotu, a nie wskutek jego wyboru, wysokość długu celnego została określona przy zastosowaniu art. 121 tego kodeksu i przekazana do wia- domości zainteresowanego. Ze wspomnianego przepisu wynika, że w razie powstania długu celnego wysokość tego długu określa się na podstawie elementów.
To samo dotyczy sytuacji, gdy z wnioskiem tym wiąże się ponowne obliczenie przez te organy wysokości długu celnego przy zastosowaniu art. 122 lit. c) wspomnianego rozporządzenia.
Ewa Matyszewska