Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym środek ten lub wartość wprowadzono do stosownej ewidencji (wykazu). Momentem końcowym amortyzacji jest miesiąc, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym środek trwały postawiono w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono jego niedobór.
Oznacza to, że warunkiem koniecznym dla rozpoczęcia rozliczania w czasie wydatku poniesionego na nabycie danego składnika majątku jest jego ujęcie w ewidencji środków trwałych. Dopiero po wprowadzeniu środka trwałego do ewidencji podatnik zaczyna ujmować w kosztach podatkowych kwoty odpisów amortyzacyjnych.
Środki trwałe wykorzystywane niezależnie od momentu ujęcia w ewidencji
Niekiedy może się jednak zdarzyć, że składnik majątku został przekazany do używania i był wykorzystywany w celach prowadzonej działalności gospodarczej jeszcze przed wprowadzeniem go do ewidencji środków trwałych (to znaczy moment przekazania środka trwałego do używania wyprzedził wpis do ewidencji). W takiej sytuacji prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych przysługuje przedsiębiorcy począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym te środki lub wartości zostały wprowadzone do ewidencji, co uznaje się za ujawnienie środka trwałego.
Można zatem stwierdzić, że czynnikiem determinującym dokonywanie odpisów amortyzacyjnych dla celów podatkowych jest wprowadzenie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do ewidencji, a nie moment wystawienia dokumentu, potwierdzającego ich przyjęcie do używania.
Elżbieta Węcławik, Iwona Cackowska