Umowa najmu została określona w art. 659-679 kodeksu cywilnego. Zgodnie z tymi unormowaniami, przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Czynsz może być oznaczony w pieniądzach lub świadczeniach innego rodzaju. Przedmiotem tej umowy mogą być wszelkie rzeczy, zarówno ruchome, np. maszyny, jak i nieruchomości. Należy przy tym podkreślić, że umowa najmu nieruchomości lub pomieszczenia na czas dłuższy niż rok powinna być zawarta na piśmie.
Na mocy przepisów kodeksu cywilnego, do podstawowych obowiązków wynajmującego należą:
- wydanie rzeczy najemcy w stanie przydatnym do umówionego użytku,
- utrzymywanie przedmiotu najmu w odpowiednim stanie przez cały czas trwania umowy, to bowiem wynajmującego obciążają naprawy, usuwanie usterek, jak również przeprowadzanie remontów kapitalnych,
- w sytuacji gdy przedmiot najmu ulegnie zniszczeniu z przyczyn, za które odpowiada wynajmujący, jest on zobowiązany do przywrócenia go do stanu poprzedniego - jeżeli to możliwe, albo do rozwiązania umowy poprzez wypowiedzenie; najemcy przysługuje wówczas roszczenie odszkodowawcze.
Natomiast do podstawowych obowiązków najemcy należą:
- płacenie czynszu,
- czynienie drobnych nakładów związanych ze zwykłym używaniem rzeczy np. malowanie ścian, drobne naprawy instalacji i urządzeń technicznych,
- używanie rzeczy w sposób przewidziany w umowie i sprawowanie nad nią pieczy,
- po zakończeniu umowy zwrot przedmiotu najmu w stanie niepogorszonym, z tym że nie ponosi on odpowiedzialności za normalne zużycie rzeczy.
Najważniejszą sprawą przy najmie nieruchomości jest prawidłowe sporządzenie umowy najmu. Od jej postanowień zależeć będzie późniejsze rozliczenie dokonanego najmu w księgach rachunkowych.
Kaucja
Przy zawarciu umowy najmu wynajmujący może pobrać kaucję, która będzie stanowić dla niego zabezpieczenie prawidłowego wykonania umowy oraz ewentualnej utraty należności od najemcy.
Umowa najmu nieruchomości powinna szczegółowo określać wysokość pobranej kaucji, jej charakter, sposób i moment rozliczenia kaucji w konkretnych sytuacjach lub też jej zwrot w przypadku niewykorzystania.
Tak więc, w zależności od postanowień umowy, kaucja może:
- podlegać zwrotowi po wygaśnięciu umowy najmu,
- podlegać zarachowaniu na poczet spłaty zobowiązania z tytułu czynszu,
- stanowić odszkodowanie za odstąpienie przez najemcę od zawarcia umowy lub odszkodowanie za zniszczenie (pogorszenie stanu) przedmiotu umowy.
Od sposobu zaś jej rozliczenia zależeć będzie też sposób księgowania kaucji.
Zapisy w księgach wynajmującego:
1) wpływ kaucji: Wn konto „Rachunek bankowy” lub „Kasa”/Ma konto „Pozostałe rozrachunki”,
2) zwrot kaucji: Wn konto „Pozostałe rozrachunki”/Ma konto „Rachunek bankowy” lub „Kasa”,
3) zaliczenie kaucji na poczet zaległego czynszu: Wn konto „Pozostałe rozrachunki”/Ma konto „Rozrachunki z odbiorcami”,
4) przepadek kaucji - zaliczenie kaucji do przychodów jako odszkodowanie: Wn konto „Pozostałe rozrachunki”/Ma konto „Pozostałe przychody operacyjne”.
Natomiast w księgach najemcy:
1) wpłata kaucji: Wn konto „Pozostałe rozrachunki”/Ma konto „Rachunek bankowy” lub „Kasa”,
2) zwrot kaucji: Wn konto „Rachunek bankowy” lub „Kasa”/Ma konto „Pozostałe rozrachunki”,
3) przepadek kaucji: Wn konto „Pozostałe koszty operacyjne”/Ma konto „Pozostałe rozrachunki”,
4) zaliczenie kaucji na poczet spłaty zobowiązania z tytułu czynszu: Wn konto „Rozrachunki z dostawcami”/Ma konto „Pozostałe rozrachunki”.
Należy podkreślić, że wpłata kaucji nie rzutuje na wysokość wyniku finansowego najemcy, gdyż wydatek ten nie jest kosztem działalności operacyjnej w rachunku zysków i strat. Kosztami takimi są wyłącznie wydatki o charakterze definitywnym, trwałym i niepodlegającym zwrotowi.
Jedynie w przypadku odstąpienia najemcy od umowy najmu lub gdy umowa nie zostanie zrealizowana prawidłowo (np. lokal zostanie zwrócony w pogorszonym stanie), kaucję należy zaliczyć na poczet odszkodowania na rzecz wynajmującego. Wynika to z art. 3 ust. 1 pkt 32 lit. f ustawy o rachunkowości. W tej sytuacji wpłacona kaucja musi być potraktowana jako koszt pozostałej działalności operacyjnej.
Ewidencja kaucji w bilansie
Kaucję należy również ująć w bilansie. I tak, w przypadku wynajmującego zobowiązanie z tytułu pobranej kaucji należy ująć w pozycji B.III.2 lit. I pasywów jako „Inne zobowiązania krótkoterminowe wobec pozostałych jednostek”. W rachunku zysków i strat kwotę otrzymanej (zapłaconej) kaucji należy ująć jako „Inne przychody operacyjne” w pozycji G.III wariantu kalkulacyjnego, lub w poz. D.III. w przypadku sporządzania wariantu porównawczego.
Natomiast najemca musi kaucję ująć w pozycji B.II.2 lit. C) aktywów jako „Inne należności krótkoterminowe od pozostałych jednostek”. W rachunku zysków i strat kwotę zapłaconej kaucji należy wykazać jako „Inne koszty operacyjne” w pozycji H.III. wariantu kalkulacyjnego lub w pozycji E.III wariantu porównawczego.
Skutki podatkowe zapłaconej kaucji
W świetle podatku dochodowego pobrana kaucja nie będzie stanowiła przychodu, gdyż podlega zwrotowi lub rozliczeniu. Jednakże sposób rozliczenia kaucji będzie miał wpływ na przychody i koszty, i to zarówno po stronie wynajmującego, jak i najemcy. Zwrot kaucji zgodnie z umową nie będzie powodował u najemcy powstania przychodów, a u wynajmującego nie będzie kosztem podatkowym. Jednakże, w przypadku gdy kaucja podlega rozliczeniu (w całości bądź w części) jako odszkodowanie z tytułu odstąpienia od umowy lub jako odszkodowanie za zniszczenie lub pogorszenie przedmiotu umowy najmu, wówczas u wynajmującego będziemy mieć do czynienia z przychodem podatkowym. Natomiast u najemcy nie będzie kosztem podatkowym, gdyż przepadek kaucji nie stanowi wydatku, który ma związek z uzyskaniem przychodu.
W odniesieniu do podatku od towarów i usług ważne jest, by umowa najmu określała zwrotny charakter kaucji (pismo Ministerstwa Finansów z 24 maja 1997 r., nr PP1-7203-88/96/ZD). Związane jest to z tym, że pobranie kaucji zwrotnej, która jest najemcy zwracana w całości po zakończeniu umowy, nie jest obrotem w rozumieniu przepisów ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług i nie rodzi obowiązku podatkowego. Kaucja nie podlega opodatkowaniu, gdyż ma charakter zabezpieczenia prawidłowego wykonania umowy najmu i w całości podlega zwrotowi po wygaśnięciu umowy.
Na potwierdzenie powyższego można przytoczyć wyrok z 29 kwietnia 1999 r. (I SA/Wr 1861/97) Naczelnego Sądu Administracyjnego, który orzekł, iż „jeżeli - zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym - podstawą opodatkowania podatkiem od towarów i usług jest kwota należna z tytułu sprzedaży towarów, pomniejszona o kwotę należnego podatku, a kwoty kaucji gwarancyjnej jako podlegającej zwrotowi nie można uznać za należnej skarżącym - nie można również zaliczyć jej do podstawy opodatkowania tym podatkiem. W przypadku bowiem kaucji gwarancyjnej istotny jest jej charakter zabezpieczający prawidłowość wykonania zobowiązania, czyniący z niej świadczenie zwrotne, co oznacza, że po jego zrealizowaniu uprawnionemu podmiotowi przysługuje roszczenie o zwrot kwoty kaucji. Kwota ta nie może zatem być uznana za należną skarżącym z tytułu sprzedaży towarów, skoro miała ona jedynie spełniać rolę zabezpieczenia dla banku wykonania całości świadczenia przez kupującego towar”. Mimo że wyrok został wydany w oparciu o przepisy starej ustawy o podatku od towarów i usług, to znajduje on zastosowanie również i w obowiązującym stanie prawnym.
Należy więc pamiętać, że kaucji nie trzeba dokumentować fakturą VAT, gdyż nie stanowi ona czynności podlegającej opodatkowaniu w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.
Czynsz za wynajem nieruchomości
Podstawowym obowiązkiem, który wynika z umowy najmu, jest uiszczanie czynszu pieniężnego umówionego przez strony umowy. Każda umowa najmu powinna regulować co najmniej wysokość czynszu lub sposób określania jego wysokości, sposób i termin jego płatności.
W umowie powinien też być określony termin doręczenia faktury dokumentującej uiszczenie czynszu.
Dla celów rachunkowych istotne znaczenie będzie miał termin zapłaty czynszu wynikający z umowy najmu. W praktyce wyróżnia się 3 rodzaje czynszów:
- płatny z góry,
- płatny miesięcznie,
- płatny z dołu.
Czynsz płatny z góry
Kiedy mamy do czynienia z czynszem płatnym z góry, to musimy go ująć w księgach rachunkowych najemcy jako czynne rozliczenia międzyokresowe kosztów. Taki sposób postępowania - zgodny z art. 39 ust. 1 ustawy o rachunkowości - zapewnia przestrzeganie zasady współmierności przychodów i związanych z nimi kosztów, wyrażającej się tym, że do aktywów danego okresu sprawozdawczego należy zaliczać koszty dotyczące przyszłych okresów sprawozdawczych. Czynne rozliczenia międzyokresowe kosztów występują wówczas, gdy moment poniesienia kosztów wyprzedza znacznie wpływ tych kosztów na efekty działalności gospodarczej w postaci przychodów. Gdybyśmy ujęli je w całości w okresie sprawozdawczym, w którym je poniesiono, obniżylibyśmy wynik finansowy za ten okres i to w istotnym stopniu. Dlatego też czynsz płatny z góry należy ująć w rozliczeniach międzyokresowych kosztów.
W bilansie zaś ten koszt należy prezentować w dwóch grupach, tj. jako długoterminowe rozliczenia miedzyokresowe (Aktywa trwałe - poz. A.V.2.) i krótkoterminowe rozliczenia międzyokresowe (Aktywa obrotowe - poz. B.IV.).
W księgach rachunkowych operacja dotycząca czynszu płatnego z góry może wyglądać następująco:
1) faktura dokumentująca poniesienie kosztu czynszu za najem lokalu (dla uproszczenia pominięto VAT): Wn konto „Rozliczenia międzyokresowe kosztów” (w analityce: czynsz za lokal)/Ma konto „Rozrachunki z dostawcami”,
2) rozliczenie aktywowanego kosztu czynszu za najem lokalu w części przypadającej za dany okres sprawozdawczy: Wn konto „Usługi obce” (w analityce: czynsz za lokal)/Ma konto „Rozliczenia międzyokresowe kosztów” (w analityce: czynsz za lokal),
3) w przypadku prowadzenia równolegle ewidencji kosztów wg miejsc ich powstawania: Wn konto „Koszty wydziałowe” lub „Koszty ogólnego zarządu”/Ma konto „Rozliczenie kosztów”.
Czynsz płatny z dołu
Jeśli mamy do czynienia z czynszem płatnym z dołu, to należy go ujmować w księgach najemcy z chwilą korzystania z usługi jako bierne rozliczenia międzyokresowe kosztów. Zgodnie z art. 39 ust. 2 ustawy, do biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów zalicza się koszty dotyczące danego okresu sprawozdawczego, które nie zostały jeszcze poniesione, ale są spodziewane lub przewidywane i powstaną w przyszłości. Bierne rozliczenia międzyokresowe kosztów są wykazywane w pasywach bilansu (Zobowiązania i rezerwy na zobowiązania - poz. IV.2), w podziale na krótkoterminowe i długoterminowe.
Ewidencja księgowa czynszu płatnego z dołu może wyglądać następująco:
1) utworzenie i uzupełnienie rezerwy na koszty czynszu za najem lokalu, której wartość jest oszacowana na podstawie umowy najmu: Wn konto „Usługi obce” (w analityce: czynsz za lokal)/Ma konto „Rozliczenia międzyokresowe kosztów” (w analityce: czynsz za lokal),
2) rzeczywiste koszty czynszu najmu lokalu (dla uproszczenia pominięto zapis VAT): Wn konto „Rozliczenia międzyokresowe kosztów” (w analityce: czynsz za lokal)/Ma konto „Rozrachunki z dostawcami”.
Jeżeli przyszłe koszty potwierdzone fakturami okażą się inne niż utworzona rezerwa, to trzeba będzie dokonać korekty kosztów usług obcych albo wysokości utworzonej rezerwy.
Czynsz opłacany za okres bieżący
Strony mogą również zastrzec w umowie najmu, że czynsz będzie płatny miesięcznie. Stanowić on wówczas będzie koszt działalności operacyjnej najemcy w okresie jego poniesienia. Oznacza to, że wpływa on też w całości na wysokość wyniku finansowego za dany okres sprawozdawczy. Zaś jego ewidencja zależeć będzie od przyjętej metody ewidencji kosztów w danej jednostce.
W praktyce stosuje się trzy metody ewidencji kosztu:
- metoda uproszczona - z zastosowaniem kont zespołu 4 „Koszty według rodzajów”,
- metoda uproszczona - z użyciem kont zespołu 5 „Koszty według miejsc powstawania”,
- metoda pełna - w oparciu o konta zespołu 4 i 5.
Ewidencja księgowa czynszu płatnego miesięcznie może wyglądać następująco:
1) czynsz z tytułu najmu lokalu (dla ułatwienia pominięto zapis VAT): Wn konto „Usługi obce” (w analityce: czynsz za lokal)/Ma konto „Rozrachunki z dostawcami”,
2) w przypadku prowadzenia równolegle ewidencji kosztów wg miejsc ich powstawania: Wn konto „Koszty wydziałowe” lub „Koszty ogólnego zarządu”/Ma konto „Rozliczenie kosztów”.
Refakturowanie usług związanych z najmem lokalu
Bardzo często z umowy najmu wynika też konieczność ponoszenia dodatkowych wydatków związanych z najmem lokalu, jak np. za usługi telekomunikacyjne, dostawy energii elektrycznej, cieplnej, gazu, wody, wywóz śmieci itp.
Faktury za tzw. media wystawiane są na wynajmującego, który może wydatki te przenieść na najemcę. W takiej sytuacji mamy właśnie do czynienia z refakturowaniem.
Co prawda przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze do tej ustawy nie definiują terminu „refakturowanie”, jednakże jest to proces ugruntowany przez wieloletnią praktykę.
Również Ministerstwo Finansów stoi na stanowisku dopuszczalności „refakturowania”. W piśmie z 14 lipca 1995 r., nr PP3-8218-311/95/MR ministerstwo poinformowało, że „w przepisach dotyczących podatku od towarów i usług nie występuje pojęcie refakturowania. Pojęcie takie występuje w mowie potocznej. Zgodnie z art. 2 ustawy 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega sprzedaż towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz inne czynności wymienione w tym przepisie. W przypadku refakturowania mamy do czynienia z sytuacją, gdy jeden podmiot nabywa usługę, którą następnie odsprzedaje innemu podmiotowi, przy czym sprzedający nie jest bezpośrednim usługodawcą. Zgodnie z wyżej przytoczonym przepisem, czynność polegająca na sprzedaży usług podlega opodatkowaniu. Czynności te, jeżeli wykonywane są przez podatników podatku od towarów i usług, powinny być udokumentowane fakturami lub rachunkami uproszczonymi”.
Co prawda pismo zostało wystosowane pod rządami starej ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, to jednak jest ono również aktualne w obowiązującym stanie prawnym w tym zakresie.
Aby prawidłowo dokonać refakturowania, musimy pamiętać o kilku prawidłowościach, tj.:
- przedmiotem refakturowania muszą być usługi,
- sprzedaż (a właściwie odsprzedaż) musi być dokonana po cenie zakupu, bez jakiejkolwiek marży narzuconej przez odsprzedającego,
- podmiot, który dokonuje refakturowania, wystawia na rzecz nabywcy fakturę (refakturę), z uwzględnieniem tej samej stawki VAT (bądź stosując zwolnienie od podatku), która widnieje na fakturze pierwotnej wystawionej przez usługodawcę,
- w umowie między kontrahentami powinno być zastrzeżenie o odrębnym rozliczaniu (refakturowaniu) danego rodzaju czynności.
Jeżeli którykolwiek z powyższych warunków nie zostanie spełniony, to dokonanie refakturowania jest niemożliwe. Oznacza to, że świadczenie, które miało być refakturowane, należy potraktować jako świadczenie nowej usługi.
Dla najemcy koszty refakturowanych usług stanowią koszty działalności operacyjnej. W księgach rachunkowych ewidencjonuje się je w okresie ich poniesienia zgodnie z rodzajem danych usług, tj. na poszczególnych kontach zespołu 4 - „Zużycie materiałów i energii” oraz „Usługi obce”.
Ewidencja księgowa refakturowania może przebiegać następująco:
1) faktura VAT dokumentująca zakup usług np. wywozu nieczystości: Wn konto „Rozliczenie zakupu” (wartość netto) i Wn konto „VAT naliczony i jego rozliczenie” (VAT)/Ma konto „Rozrachunki z dostawcami”(kwota brutto),
2) rozliczenie zakupionej usługi: Wn konto „Koszty według rodzajów” lub konto zespołu 5/Ma konto „Rozliczenie zakupu”,
3) faktura VAT wystawiona przez wynajmującego finalnemu odbiorcy (najemcy) - refakturowanie usług: Wn konto „Rozrachunki z odbiorcami” (kwota brutto)/Ma konto „Pozostałe przychody operacyjne” (wartość netto) i Ma konto „Rozrachunki z urzędem skarbowym z tytułu VAT należnego” (VAT).
Ulepszenia w wynajmowanym lokalu
Bardzo często najemca musi w wynajmowanym lokalu poczynić nakłady na wykonanie niezbędnych prac, by móc w pełni prowadzić działalność gospodarczą. Takie nakłady stanowią w księgach rachunkowych ulepszenia w obcych środkach trwałych.
Trzeba jednak podkreślić, że ulepszenia należy odróżnić od ponoszonych w trakcie użytkowania lokalu wydatków remontowych, do których ponoszenia najemca jest obowiązany w świetle przepisów kodeksu cywilnego. Ulepszenia, o które nam chodzi, to nakłady polegające na przebudowie, rozbudowie, modernizacji lub rekonstrukcji, powodujące zwiększenie wartości użytkowej tego środka, np. wstawienie ścianek działowych, wymiana stolarki okiennej, zamontowanie rolet, okratowanie okien, wyłożenie glazurą pomieszczeń socjalnych itp.
W związku z tym, że mamy do czynienia z obcym środkiem trwałym, poniesione przez nas koszty na ulepszenie nie mogą powiększać jego wartości, gdyż figuruje on w ewidencji właściciela, a nie użytkownika. Ulepszenia w obcych środkach trwałych stanowią więc w księgach rachunkowych jednostki odrębne obiekty inwentarzowe i klasyfikowane są w odpowiednich grupach, w zależności od środka trwałego, którego dotyczą.
Nakłady poniesione na ulepszenie środka trwałego księgowane powinny być na bieżąco (w momencie poniesienia) na koncie „Środki trwałe w budowie”.
Prawidłowy zapis tego zdarzenia powinien przedstawiać się następująco: Wn konto „Środki trwałe w budowie”/Ma konto „Rozliczenie zakupu” albo „Rachunek bankowy”, „Kasa”, „Pozostałe rozrachunki”, „Koszty działalności pomocniczej”.
Po zakończeniu zaś ulepszenia należy całą wartość wyksięgować z konta „Środki trwałe w budowie” i wprowadzić jako odrębny środek trwały o nazwie „Ulepszenie w obcym środku trwałym”, co może wyglądać następująco: Wn konto „Środki trwałe” (w analityce: „Ulepszenie w obcym środku trwałym”)/Ma konto „Środki trwałe w budowie”. Tak ustalona wartość początkowa stanowi podstawę do dokonywania odpisów amortyzacyjnych.
Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się na ogólnych zasadach wynikających z ustawy o rachunkowości. Oznacza to, że należy ich dokonywać zgodnie z art. 32 ustawy, tj. drogą systematycznego, planowego rozłożenia jego wartości początkowej na ustalony okres amortyzacji. O długości okresu amortyzacji może decydować sam najemca, ustalając indywidualną stawkę amortyzacyjną, uwzględniającą przewidywany czas trwania umowy najmu.
Zapis w tym zakresie powinien wyglądać następująco:
Wn konto „Koszty według rodzajów” (w analityce: „Amortyzacja”)/Ma konto „Odpisy umorzeniowe środków trwałych” (w analityce: „Odpisy umorzeniowe ulepszenia w obcym środku trwałym”). Należy pamiętać, że amortyzację rozpoczyna się nie wcześniej niż po przyjęciu środka trwałego do używania, a kończy - nie później niż z chwilą zrównania sumy odpisów amortyzacyjnych lub umorzeniowych z wartością początkową tego środka trwałego lub rozwiązania umowy najmu.
Ulepszenie w obcym środku trwałym - ujecie podatkowe
Przy rozliczaniu ulepszenia w obcym środku trwałym należy pamiętać również o stronie podatkowej. Przepisy ustaw podatkowych nie definiują określenia „inwestycje w obcych środkach trwałych”. W praktyce przyjmuje się, że inwestycją tą są nakłady poniesione na ulepszenie, adaptację lub modernizację istniejącego środka trwałego używanego na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze. Pomimo braku jasnej definicji, nie bez znaczenia pozostają unormowania art. 16a ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, które pozwalają na dokonywanie amortyzacji od ulepszeń w obcych środkach trwałych, i to niezależnie od okresu ich używania. Jednakże - ustalając stawki amortyzacyjne dla inwestycji w obcych środkach trwałych - należy uwzględnić przepisy art. 16j ust. 4 ustawy, co oznacza, że stawki te mogą być ustalone indywidualnie, z tym że dla inwestycji w obcych budynkach (lokalach) lub budowlach okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat. W przypadku środków trwałych zaliczonych do grupy 3-6 i 8 KŚT, okres amortyzacji powinien wynosić:
- 24 miesiące - gdy ich wartość początkowa nie przekracza 25 000 zł,
- 36 miesięcy - gdy ich wartość początkowa jest wyższa od 25 000 zł i nie przekracza 50 000 zł,
- 60 miesięcy - w pozostałych przypadkach.
W odniesieniu zaś dla środków transportu, w tym samochodów osobowych, okres amortyzacji powinien wynosić 30 miesięcy.
W myśl art. 16g ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wartość początkową inwestycji w obcych środkach trwałych ustala się stosując cenę nabycia lub koszt wytworzenia oraz ewentualnie koryguje się o różnice kursowe, naliczone do dnia przekazania ich do używania.
W przypadku przyjęcia dla celów bilansowych okresów amortyzacji krótszych niż określone w przepisach podatkowych, odpisy amortyzacyjne w kwocie przekraczającej wielkość obliczoną wg przepisów podatkowych nie będą uznane za koszty uzyskania przychodu.
Podstawa prawna:
l ustawa z 16 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93 z późn.zm.),
l ustawa z 29 września 1994 r. o rachunkowości (j.t. Dz.U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 z późn.zm.),
l ustawa z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (j.t. Dz.U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn.zm.).
Joanna Jesionowska