W celu prawidłowego ujmowania kosztów za dany okres obrachunkowy należy się kierować zasadą współmierności oraz zasadą ostrożności, określonymi w ustawie o rachunkowości. Z zasady współmierności wynika obowiązek „przyporządkowania” kosztów do przychodów. Dlatego w księgach rachunkowych jednostki należy ująć wszystkie osiągnięte, przypadające na jej rzecz przychody i obciążające ją koszty związane z tymi przychodami, dotyczące danego okresu sprawozdawczego. Koszty lub przychody dotyczące przyszłych okresów oraz przypadające na ten okres sprawozdawczy koszty, które jeszcze nie zostały poniesione, należy zaliczać do aktywów lub pasywów tego okresu.
Zasada ostrożności z kolei nakazuje odpisanie w koszty ewentualnej utraty wartości lub wykazanie prawdopodobnych przyszłych kosztów.
Obydwie zasady dotyczą kosztów, choć nie do końca wiadomo, o jakie koszty chodzi. Założenia koncepcyjne podkreślają, że w pierwszej kolejności należy ustalić, czy faktycznie mamy do czynienia z kosztem, tj. czy dana pozycja odpowiada definicji kosztów.
Koszty ujmuje się w rachunku zysków i strat, jeżeli nastąpiło zmniejszenie przyszłych korzyści ekonomicznych związane ze zmniejszeniem stanu aktywów lub zwiększeniem stanu zobowiązań, których wielkość można wiarygodnie ustalić. (pkt 94 Założeń koncepcyjnych sporządzania i prezentacji sprawozdań finansowych)
Jeżeli zgodnie z definicją w księgach rachunkowych należy ująć koszt, jednostka musi ustalić, czy jest on skutkiem współmierności, czy powstał w wyniku ostrożności.
Koszty, które mają bezpośredni lub pośredni związek ze przychodami, stanowią „koszty współmierne” i należy nimi obciążać wynik finansowy bieżącego roku. Gdy okaże się, że dany koszt będzie można powiązać z konkretnym przychodami, tj. przyczynia się do powstania korzyści ekonomicznych w okresach przyszłych, należy go aktywować. Koszty aktywowane są wykazywane w bilansie jako składnik rozliczeń międzyokresowych kosztów lub przychodów oraz w przedsiębiorstwach produkcyjnych jako zapasy.
Jeżeli natomiast poniesione wydatki nie przynoszą żadnych przyszłych korzyści ekonomicznych, należy je ująć jednorazowo w koszty. Również w sytuacji gdy przyszłe korzyści ekonomiczne ujęte jako aktywa w całości lub częściowo przestały się kwalifikować do ujęcia jako składnik aktywów, należy je odpisać w koszty. Ujmowanie kosztu z tego tytułu oznacza jednocześnie zmniejszenie wartości aktywów.
Gdy na jednostce ciążą przyszłe zobowiązania, których powstanie jest bardzo prawdopodobne, należy je wykazać w bilansie jako składnik pasywów. Są to rezerwy na zobowiązania.
Problemy z ustalaniem wyniku finansowego dotyczą segmentu działalności podstawowej, tj. ustalenia wysokość kosztów „niewspółmiernych”.
Schemat. Uzasadnienie ujmowania kosztów
Kliknij aby zobaczyć ilustrację.
W zależności od potrzeb koszty poniesione w ciągu roku obrotowego można klasyfikować na różne sposoby. Dwa główne, dominujące kryteria klasyfikacji wynikają z pozycji wariantów rachunku zysków i strat w segmencie działalności podstawowej. W wariancie kalkulacyjnym tego segmentu koszty są grupowane według miejsca ich powstania, w wariancie porównawczym - według rodzajów. Dla celów zarządczych koszty mogą być też dzielone na bezpośrednie lub pośrednie, zmienne lub stałe.
Tabela 1. Klasyfikacja kosztów
Kliknij aby zobaczyć ilustrację.
Jednostka powinna dokonać wyboru rachunku zysków i strat i opisać to w polityce rachunkowości. Przy czym dla różnych celów zarządczych i kontrolnych można też stosować dodatkowe ewidencje, rozbudowując system kont analitycznych. Warto podkreślić, że znajomość i odpowiednia kontrola poszczególnych kosztów jest niezbędnym elementem efektywnego zarządzania przedsiębiorstwem. Zwiększa to możliwość racjonalnego wykorzystania posiadanych zasobów.
Podstawowe kategorie podziału kosztów w przedsiębiorstwie powinny wynikać z charakteru przedsiębiorstwa. W zależności od tego, jaką działalność prowadzi dana jednostka, powinna ona odpowiednio rozbudować ewidencję kosztów.
Tabela 2. Działalność gospodarcza a ewidencja kosztów
Kliknij aby zobaczyć ilustrację.
Jednostki mogą też wybrać ewidencję kosztów tylko na kontach zespołu 5 (według miejsca powstania). Konsekwencją takiego wyboru jest to, że rachunek zysków i strat będzie można sporządzić jedynie w wariancie kalkulacyjnym. Przy czym należy pamiętać, że - zgodnie z wymaganiami ustawy o rachunkowości - nawet jeżeli jednostka sporządza rachunek zysków i strat w wariancie kalkulacyjnym, w informacji dodatkowej do sprawozdania finansowego musi wykazać koszty według rodzajów. Dlatego zaleca się jednak prowadzenie ewidencji w zespole 4 dla każdego rodzaju przedsiębiorstwa.
W praktyce, szczególnie w przypadku mniejszych jednostek gospodarczych, można zauważyć tendencję do stosowania ewidencji kosztów tylko według rodzaju. Należy podkreślić, że jedyną korzyścią tego wariantu jest łatwość ewidencji. Wartość informacyjna kosztów rodzajowych jest jednak bardzo niska. W konkurencyjnym świecie nawet mniejsze przedsiębiorstwa nie mogą sobie pozwolić na brak informacji możliwych do uzyskania na podstawie pełnej ewidencji kosztów. Umożliwia to m.in. dokładną kontrolę gospodarowania zasobami, ustalenie cen w oparciu o koszty, eliminowanie nieefektywnych działań.
UWAGA
Jednostka powinna dokonać wyboru wariantu rachunku zysków i strat odpowiedniego do charakteru działalności. Gdy jednostka uzna, że drugi wariant lepiej odzwierciedla rzeczywistą sytuację finansową, stosowana metoda ustalania wyniku finansowego może być zmieniona.
Metody ewidencji kosztów i ustalanie wyniku finansowego
Sposób ustalania wyniku finansowego zależy od metody ewidencji kosztów. Jednostki w ramach ewidencji kosztów mają różne możliwości technicznych rozwiązań.
Tabela 3. Metody ewidencji kosztów
Kliknij aby zobaczyć ilustrację.
Kliknij aby zobaczyć ilustrację.
O ile koszty rodzajowe ewidencjonowane na kontach zespołu 4 spełniają wymogi statystyczne, o tyle ujmowanie ich również na kontach zespołu 5, tj. w przekroju funkcjonalnym, odpowiada zapotrzebowaniom wewnętrznym jednostki. Z kolei dla użytkowników zewnętrznych rachunek zysków i strat w wariancie kalkulacyjnym daje pełniejszy obraz wyniku finansowego działalności podstawowej (sprzedaży). Przemawia to zatem za prowadzeniem pełnej ewidencji kosztów i sporządzaniem kalkulacyjnego rachunku zysków i strat.
Ustalenie wyniku finansowego:
1. Wszystkie koszty należy ujmować na kontach kosztów rodzajowych (zespół 4).
2. Koszty dotyczące danego okresu ze pośrednictwem konta 490 „Rozliczenie kosztów” należy przeksięgować na konta kosztów według funkcji (zespół 5).
3. Koszty niedotyczące danego okresu (np. czynsz płacony z góry) podlegają aktywowaniu na kontach rozliczeń międzyokresowych. Nie dotyczą też danego okresu nakłady poniesione na wytworzenie wyrobów gotowych, półproduktów lub produkcji w toku, które na koniec okresu pozostały w magazynach.
4. Ustalając wynik finansowy, należy bezpośrednio przenosić na konto 860 „Wynik finansowy” koszty rodzajowe. Wartość sprzedanych produktów (zespół 7) oraz koszty zespołu 5 należy przenieść na konto 490 „Rozliczenie kosztów” w celu ustalenia zmiany stanu produktów.
5. Saldo konta 490 „Rozliczenie kosztów” koryguje wartość przychodów za dany okres.
Należy zauważyć, że saldo konta 490 „Rozliczenie kosztów” odpowiada wartości kosztów, które w danym okresie sprawozdawczym zostały aktywowane.
Tabela 4. Zmiana stanu produktów w zależności od rodzaju działalności
Kliknij aby zobaczyć ilustrację.
• § 94-98 Założeń koncepcyjnych sporządzania i prezentacji sprawozdań finansowych
Gyöngyvér Takáts
specjalista ds. rachunkowości