Zgodnie ze standardami przyjętymi przez OECD, za współpracującą jurysdykcję podatkową uznaje się państwo lub terytorium, które zawarło co najmniej 12 umów, na podstawie których możliwa jest wymiana informacji podatkowej. Niespełnienie tego kryterium wiąże się z wpisaniem jurysdykcji na tzw. czarną listę i w przyszłości nałożenie na nią sankcji przez niektóre z państw należących do OECD.
Opublikowanie w 2009 roku przez OECD czarnej, szarej i białej listy jurysdykcji oraz zapowiadane sankcje gospodarcze i ograniczenie stosowania udogodnień podatkowych dla podmiotów dokonujących transakcje z podmiotami z krajów uznawanych za raje podatkowe, zachęciło wiele jurysdykcji do rozpoczęcia negocjacji w sprawie umów o wymianie informacji podatkowej.
W styczniu 2010 roku podpisano kolejne umowy tego typu:
- umowa pomiędzy Finlandią i San Marino (12.02.2010),
- umowa pomiędzy Norwegią i San Marino (12.02.2010),
- umowa pomiędzy Szwecją i San Marino (12.02.2010),
- umowa pomiędzy Islandią i San Marino (12.01.2010),
- umowa pomiędzy Danią i San Marino (12.01.2010),
- umowa pomiędzy Wielką Brytanią i Saint Lucia (18.02.2010),
- umowa pomiędzy Wielką Brytanią i St. Vincent i Grenadyny (18.02.2010),
- umowa pomiędzy Wielką Brytanią i Antigua i Barbuda (18.02.2010),
- umowa pomiędzy Wielką Brytanią i St. Kitts i Nevis (18.02.2010),
- umowa pomiędzy Holandią i San Marino (27.02.2010),
- umowa pomiędzy Francją a Urugwajem (28.02.2010).
Katarzyna Szymańska
Asystent doradcy podatkowego