Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej (dalej „Prezes UKE”) decyzją z 2006 r. nałożył na Polską Telefonię Cyfrową sp. z o.o. (dalej „PTC”) karę pieniężną w wysokości 100.000 zł za naruszenie obowiązujących przepisów dotyczących przenoszenia numerów, które trwało od 28 marca 2006 r. do 31 maja 2006 r. Pobierana wówczas przez PTC jednorazowa opłata w wysokości 122 zł mogła, zdaniem Prezesa UKE, zniechęcać abonentów do wystąpienia o przeniesienie numeru, co mogło stanowić naruszenie ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne. PTC wniosła odwołanie od tej decyzji, argumentując, że opłata za usługę pozwalającą abonentowi na zachowanie tego samego numeru telefonicznego w razie zmiany operatora, nie może być ustalana w oderwaniu od kosztów, jakie ponosi operator w związku z wdrażaniem tej usługi.
Sąd Najwyższy (dalej „SN”), do którego PTC wniosła skargę kasacyjną, zwrócił się do Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej „ETS”) o udzielenie odpowiedzi na pytanie, czy właściwy krajowy organ regulacyjny ma obowiązek uwzględniać, przy ocenie zniechęcającego charakteru opłaty pobieranej od abonentów z tytułu korzystania z usługi przenoszenia numerów, koszty ponoszone przez operatorów sieci telefonii ruchomej w związku z wykonywaniem tej usługi.
ETS podkreślił, że prawo do przenoszenia numerów ma na celu zniesienie przeszkód w dokonywaniu swobodnego wyboru między operatorami sieci telefonii ruchomej przez abonentów, a przez to zapewnienie rozwoju skutecznej konkurencji na rynku usług telefonicznych.
Dyrektywa 2002/22/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie usługi powszechnej i związanych z sieciami i usługami łączności elektronicznej praw użytkowników, jak zaznacza ETS, wskazuje, że zadaniem krajowego organu regulacyjnego jest zapewnienie, aby ceny połączeń wzajemnych, związanych ze świadczeniem usługi przenoszenia numerów, były ustalane w oparciu o koszty oraz aby bezpośrednie obciążenia abonentów, jeśli są, nie zniechęcały do korzystania z tych dodatkowych usług. Z tego ETS wywiódł wniosek, że ponoszone przez operatora koszty połączeń wzajemnych oraz kwota pobieranej od abonenta opłaty są, co do zasady, powiązane, co umożliwia osiągnięcie kompromisu pomiędzy interesami abonentów a interesami operatorów.
Ponadto, ETS podkreślił, że metoda wybrana przez krajowy organ regulacyjny w Polsce w celu dokonania oceny zniechęcającego skutku opłaty, powinna być zgodna z zasadami ustalania cen połączeń wzajemnych, co ma zapewnić obiektywizm, pełną skuteczność oraz przejrzystość ustalania cen. Określenie zarówno kosztów ponoszonych przez operatorówjak i maksymalnej wysokości opłaty, powyżej której abonenci mogą zrezygnować z omawianej usługi, na co w wyroku wskazał ETS, jest zadaniem krajowego organu regulacyjnego, którym w Polsce jest UKE.
Krajowy organ regulacyjny może stanąć wobec konieczności przyjęcia, że kwota opłaty musi zostać ustalona na niższym poziomie niż ten, który byłby wynikiem ustalenia dokonanego wyłącznie na podstawie kosztów obliczonych zgodnie z obiektywną i wiarygodną metodą, jakie operatorzy muszą ponieść w celu zapewnienia przenoszenia numerów. Krajowy organ regulacyjny powinien sprzeciwić się stosowaniu opłaty, która w danym przypadku może zniechęcać abonenta do korzystania z usługi przenoszenia numerów.
Podsumowując, ETS uznał, że Prezes UKE jest uprawniony do ustalenia maksymalnej kwoty należnej operatorom opłaty na poziomie niższym niż ponoszone przez operatorów koszty, ponieważ opłata obliczona wyłącznie na podstawie kosztów może zniechęcać użytkowników do korzystania z usługi przenoszenia numerów.
Warto na końcu podkreślić, że wyrok ETS nie kończy jeszcze sprawy pomiędzy Prezesem UKE a PTC. Teraz należy poczekać na stanowisko SN, który po wyroku ETS musi ocenić, czy pobierana przez PTC jednorazowa kwota 122 zł z tytułu zmiany operatora miała zniechęcający charakter.
M. Szulikowski i Partnerzy Kancelaria Prawna