W wyniku przeprowadzonej kontroli stwierdzono zaniżenie należnego VAT. Przyczyną było niezasadne, zdaniem organu, zastosowanie preferencyjnej stawki zerowej przy sprzedaży towarów na rzecz turystów udokumentowanej dowodem „Zwrot VAT dla podróżnych”. Były one wystawione na kwotę zakupu niższą niż 200 zł. Nie posiadały kwoty zwrotu podatku oraz potwierdzenia odbioru tego podatku (podpisu podróżnego). Oprócz tego były oznaczone datą zwrotu podatku wcześniejszą niż data sprzedaży towaru i data wystawienia imiennego dokumentu.
W odwołaniu podatnik twierdził, iż bezzasadne jest kwestionowanie zastosowania stawki 0 proc. W przypadku imiennych dokumentów na kwoty niższe od 200 zł prawo do zwrotu odnosi się do łącznej wartości zakupów. W przypadku dokumentów, na których data zwrotu podatku jest wcześniejsza od daty wystawienia i sprzedaży, inne dowody potwierdzają, że zwrotu dokonano w sposób właściwy. Natomiast dokumenty, na których stwierdzono brak daty lub podpisu podróżnego nie są pozbawione skuteczności, ponieważ są to błędy formalne, niepowodujące skutków materialnych.
Dyrektor Izby Skarbowej uznał za zasadne zarzuty odnośnie do rozliczeń dokumentów na kwoty poniżej 200 zł oraz opatrzonych datą zwrotu wcześniejszą niż data zakupu.
Odnośnie do ostatniego zarzutu podkreślono, iż istotną rolę przy zwrocie VAT podróżnym, jak i przy możliwości zastosowania przez sprzedawcę preferencyjnej stawki 0 proc. odgrywa imienny dokument o nazwie „Zwrot VAT dla podróżnych”. Ustawodawca nie dopuszcza dowodzenia dokonanej sprzedaży za pomocą innych środków dowodowych niż właściwy dokument imienny. Brak wysokości kwoty wypłaconego podatku, daty i podpisu podróżnego czyni taki dokument niekompletnym.
Rozstrzygając sprawę, sąd stwierdził, iż analiza przepisów ustawy z 8 stycznia 1993 r. o VAT oraz rozporządzeń wykonawczych prowadzi do wniosku, że poza sporem jest, iż podatnik był w rozumieniu ustawy sprzedawcą i mógł stosować stawkę 0 proc. po spełnieniu określonych warunków. Niewątpliwie podpis podróżnego jest w tym przypadku istotny, gdyż świadczy, że dokonano zwrotu podatku osobie, która dokonała zakupu. Nie można w tej kwestii zgodzić się z argumentem skarżącego, że jest to brak formalny.
I SA/Bk 284/04