Aby skorzystać z ulgi rehabilitacyjnej, zakupiony sprzęt, urządzenia czy narzędzia techniczne powinno cechować ich indywidualne przeznaczenie i niezbędność w rehabilitacji. Muszą też ułatwiać osobie niepełnosprawnej wykonywanie czynności życiowych.
Podatnik będący osobą niepełnosprawną lub taki, który ma na utrzymaniu osobę niepełnosprawną, ma prawo odliczyć wydatki na cele rehabilitacyjne oraz związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych. Odliczenie dokonywane jest od dochodu osiągniętego w danym roku podatkowym.
Warunkiem odliczenia poniesionych na cele rehabilitacyjne wydatków jest ich faktyczne poniesienie i brak rekompensaty (zwrotu) tych wydatków w jakiejkolwiek formie, czyli zarówno z zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, jak i ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia.
Jak podkreślił Trajan Szuladziński, doradca podatkowy, wysokość wydatków ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, czyli faktur VAT, jak i rachunków wystawianych przez podatników zwolnionych z VAT. Nie dotyczy to jednak wydatków na opłacenie przewodników, utrzymania psa przewodnika, jak i używania samochodu osobowego. W tych przypadkach odliczyć od dochodu można kwotę nieprzekraczającą w roku podatkowym 2280 zł.
– W przypadku najczęściej wydatkowanych kwot na zakup indywidualnego sprzętu i urządzeń potrzebnych w rehabilitacji ustawodawca wymaga, aby były to niezbędne wydatki.
Zgodnie z orzecznictwem sądowym określenie „niezbędnych w rehabilitacji” oznacza, że ustawodawca zalicza do tych wydatków tylko i wyłącznie sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne mające cechy sprzętu, urządzeń czy narzędzi indywidualnych, niezbędnych w rehabilitacji osoby niepełnosprawnej i ułatwiających tej osobie wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wykonywania wynika z niepełnosprawności – stwierdził Trajan Szuladziński.
Ewa Matyszewska