Europejski Trybunał Sprawiedliwości wydał wyrok w sprawie Planzer Luxemburg (C-73/06). Wyjaśnił w nim, jak należy interpretować art. 1 pkt 1 XIII Dyrektywy Rady z dnia 17 listopada 1986 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do podatków obrotowych. Zdaniem ETS z przepisu tego wynika, że siedzibą dla celów wykonywania działalności gospodarczej danej spółki jest miejsce, w którym są podejmowane istotne decyzje dotyczące ogólnego zarządu tą spółką, oraz w którym wykonywane są jej centralne zadania administracyjne.
Trybunał przypomniał, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem osoby podlegające jurysdykcji nie mogą powoływać się na przepisy prawa wspólnotowego w celach nieuczciwych lub stanowiących nadużycie. Byłoby tak w przypadku, gdyby podatnik zamierzał skorzystać z systemu zwrotu VAT na podstawie warunków ustalonych w VIII Dyrektywie. Dotyczyłoby to sytuacji, gdy przedsiębiorstwo, którego adres wskazany został w zaświadczeniu zgodnym ze wzorem znajdującym się w załączniku B do tej Dyrektywy w żaden sposób nie odpowiadałoby rzeczywistości gospodarczej w państwie członkowskim wydającym zaświadczenie. Dodatkowo zainteresowany nie miałby siedziby na terytorium Wspólnoty, a więc objęty byłby zakresem XIII, a nie VIII Dyrektywy.
Jeżeli więc organ podatkowy państwa członkowskiego dokonującego zwrotu ma wątpliwości, np. w sytuacji podejrzenia nadużycia podatkowego co do gospodarczej rzeczywistości przedsiębiorstwa wymienionego w zaświadczeniu wydanym przez dane państwo członkowskie, to nie może z uwagi na domniemanie związane z tym zaświadczeniem odmówić podatnikowi zwrotu bez wcześniejszego zweryfikowania tej wątpliwości. Organ dysponuje możliwością, udzieloną mu przez art. 6 VIII Dyrektywy, zobowiązania podatnika do przedstawienia mu informacji koniecznych do ustalenia, czy wniosek o zwrot jest uzasadniony. Może również zażądać informacji, które umożliwią mu ocenę rzeczywistości gospodarczej przedsiębiorstwa wymienionego w zaświadczeniu o opodatkowaniu.
WARUNKI ZWROTU VAT
Warunki zwrotu podatku od wartości dodanej podatnikom niemającym siedziby na terytorium kraju powinny być interpretowane w ten sposób, że zaświadczenie zgodne ze wzorem znajdującym się w załączniku B do VIII Dyrektywy pozwala na domniemanie, że zainteresowany nie tylko jest podatnikiem VAT w państwie członkowskim, którego organ podatkowy wydał mu to zaświadczenie, ale także ma on siedzibę w tym państwie członkowskim.
Ewa Matyszewska