NOWE PRAWO
Jak wyjaśniło Gazecie Prawnej Ministerstwo Finansów, przeliczanie ujętych w księgach rachunkowych operacji zapłaty należności lub zobowiązań (w tym spłaty kredytu względnie pożyczki) opiewających na waluty obce, a także transakcji kupna lub sprzedaży walut następuje - w myśl art. 30 ust. 2 pkt 1 znowelizowanej ustawy o rachunkowości - na podstawie kursu waluty faktycznie zastosowanego, wynikającego z charakteru danej operacji.
Kursów faktycznych może być wiele, a o ich rodzaju decydują okoliczności właściwe dla konkretnej operacji wyrażonej w walucie obcej, do przeliczania której ma on służyć. Według resortu faktycznie zastosowanym kursem może być np. bieżący kurs zastosowany przez bank obsługujący jednostkę bądź kurs kantorowy (np. w przypadku nabycia walut obcych w banku czy kantorze, w celu spłaty zobowiązania lub odsprzedaży do banku czy kantoru walut pochodzących z zapłaty należności w walucie obcej w celu pozyskania waluty krajowej).
Kursem faktycznym może być również inny kurs wynikający z warunków umowy zawartej z bankiem, z którym jednostka współpracuje (np. kurs wynikający z umów forward lub opcji walutowych), lub też kurs ustalony w drodze negocjacji do rozliczania transakcji z danym kontrahentem banku (różniący się od kursu obowiązującego innych klientów banku).
Przypomnijmy, że zmiana ustawy o rachunkowości, która zacznie obowiązywać od początku 2009 roku, zakłada zmianę sposobu przeliczania transakcji w walutach obcych. W przypadku kupna oraz sprzedaży walut obcych, a także zapłaty należności lub zobowiązań, księgowi będą musieli stosować kurs faktycznie zastosowany. Jeżeli nie będzie możliwe zastosowanie takiego kursu, a także w pozostałych sytuacjach, spółki będą korzystać ze średniego kursu NBP z dnia poprzedzającego.
Ustawa nie definiuje pojęcia kursu faktycznie zastosowanego, co może sprawiać wątpliwości interpretacyjne.
Agnieszka Pokojska
agnieszka.pokojska@infor.pl