Czy na podstawie obowiązujących przepisów podatkowych możliwe jest w miesiącu przekroczenia progu podatkowego zastosowanie jednocześnie dwóch stawek podatkowych, odpowiednio 19% i 30% lub 30% i 40%, w celu uniknięcia nadpłat lub niedopłat w podatku dochodowym?
Pismo z 22 czerwca 2005 r. nr ZD/406-27/PIT/05
ODPOWIEDŹ US – SKRÓT
Nie. Jeżeli dochód podatnika w danym miesiącu przekroczy kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego lub drugiego przedziału skali podatkowej, płatnik powinien zastosować próg podatkowy dotychczas obowiązujący, natomiast dopiero w następnym miesiącu po przekroczeniu danego progu podatkowego należy zastosować wyższą stawkę podatku. Obowiązujące przepisy podatkowe nie dają możliwości jednoczesnego zastosowania dwóch stawek podatkowych, odpowiednia 19% i 30% lub 30% i 40%, w celu uniknięcia nadpłat lub niedopłat podatku.
KOMENTARZ EKSPERTA
Odpowiedź organu podatkowego zasługuje na aprobatę. W tym miejscu warto wspomnieć o zasadzie wynikającej z art. 41a updof. Płatnicy na wniosek podatnika obliczają i pobierają w ciągu roku wyższe zaliczki na podatek dochodowy, stosując zamiast stawki 19% odpowiednio stawkę 30% lub 40%. Strony stosunku pracy mają więc prawo modyfikowania wysokości zaliczki podatkowej, ale tylko poprzez podwyższenie stawki stosowanej do jej obliczenia. Przepis ten nie daje jednak podstaw do obliczania zaliczek według dwóch różnych stawek podatkowych.
ODPOWIEDŹ US – WYCIĄG
Na podstawie art. 14a § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa Naczelnik Pierwszego Wielkopolskiego Urzędu Skarbowego w Poznaniu informuje:
Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskująca jako płatnik podatku dochodowego od wypłacanych wynagrodzeń pobiera, oblicza i odprowadza podatek dochodowy od osób fizycznych w wysokości 19%. Natomiast za miesiące następujące po miesiącu, w którym nastąpiło przekroczenie kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali podatkowej, podatek pobiera w wysokości 30% i odpowiednio za miesiące następujące po miesiącu, w którym dochód przekroczył kwotę stanowiącą górną granicę drugiego przedziału skali podatkowej, pobiera podatek w wysokości 40%.
W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdują następujące przepisy prawa podatkowego:
• art. 31 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (j.t. Dz.U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), zgodnie z którym osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, zwane dalej zakładami pracy, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej;
• art. 32 ust. 1 pkt 1–3 powołanej powyżej ustawy, stanowiący, iż zaliczki, o których mowa w art. 31, za miesiące od stycznia do grudnia, z zastrzeżeniem ust. 1a, wynoszą:
1) za miesiące od początku do miesiąca włącznie, w którym dochód podatnika uzyskany od początku roku w tym zakładzie pracy przekroczył kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali – 19% dochodu uzyskanego w danym miesiącu,
2) za miesiące następujące po miesiącu, w którym dochód uzyskany od początku roku przekroczył kwotę, o której mowa w pkt 1 – 30% dochodu uzyskanego w danym miesiącu,
3) za miesiące następujące po miesiącu, w którym dochód uzyskany od początku roku przekroczył kwotę stanowiącą górną granicę drugiego przedziału skali – 40% dochodu uzyskanego w danym miesiącu;
• art. 38 ust. 1 updof, stanowiący, iż płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33–35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek, w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, i jednocześnie przesyłają deklarację według ustalonego wzoru; jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji;
• art. 39 ust. 1 powołanej powyżej ustawy podatkowej, zgodnie z którym w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 31, 33 i 35, w przypadku gdy nie dokonują rocznego obliczenia podatku, są obowiązani przekazać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych – imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru, z zastrzeżeniem ust. 5. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46 i 74.
Mając na uwadze cytowane powyżej przepisy prawa, Naczelnik Pierwszego Wielkopolskiego Urzędu Skarbowego w Poznaniu uprzejmie informuje, iż płatnik po obniżeniu przychodu pracownika o kwotę finansowanej przez niego części składek na ubezpieczenie społeczne oraz o koszty uzyskania przychodu ustala dochód, który stanowi podstawę opodatkowania. Powyższy dochód płatnik winien opodatkować według zasad określonych w przepisie art. 32 ust. 1 updof.
WAŻNE!
Gdy dochód podatnika w danym miesiącu przekroczy kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego lub drugiego przedziału skali podatkowej, płatnik winien zastosować próg podatkowy dotychczas obowiązujący. Dopiero w następnym miesiącu po przekroczeniu danego progu podatkowego należy zastosować wyższą stawkę podatku.
Uwzględniając okoliczności przedstawione w piśmie oraz przytoczone przepisy prawa, Naczelnik Pierwszego Wielkopolskiego Urzędu Skarbowego w Poznaniu uprzejmie informuje, iż obowiązujące przepisy podatkowe nie dają możliwości jednoczesnego zastosowania dwóch stawek podatkowych, odpowiednio 19% i 30% lub 30% i 40%, w celu uniknięcia nadpłat lub niedopłat podatku.