FUNDUSZE INWESTYCYJNE
1 lutego 2013 r. weszła w życie nowelizacja ustawy o funduszach inwestycyjnych oraz ustawy o nadzorze nad rynkiem finansowym (Dz. U. z 2013 r., poz. 70), na podstawie której:
- określono, że fundusze inwestycyjne będą publikować, zamiast dotychczasowych skrótów prospektów informacyjnych, kluczowe informacje dla inwestorów, stanowiące zbiór podstawowych informacji pozwalających poznać inwestorom charakter funduszu inwestycyjnego i związane z nim ryzyko;
- uproszczono przepisy dotyczące procedury wprowadzania przez polskie fundusze inwestycyjne otwarte swoich jednostek uczestnictwa do obrotu w innych państwach członkowskich oraz wprowadzania jednostek uczestnictwa zagranicznych funduszy inwestycyjnych otwartych do obrotu na terytorium Polski;
- wskazano, że rozpoczęcie sprzedaży tytułów uczestnictwa funduszy inwestycyjnych otwartych będzie mogło nastąpić po powiadomieniu przez organ nadzoru (właściwy dla funduszu występującego z takim wnioskiem) odpowiedniego organu w państwie członkowskim, w którym tytuły uczestnictwa mają być oferowane inwestorom;
- określono, że spółki zarządzające funduszami inwestycyjnymi otwartymi z innych państw członkowskich będą mogły przejąć zarządzanie funduszem inwestycyjnym otwartym utworzonym w Polsce na podstawie odpowiedniej umowy zawartej z polskim towarzystwem funduszy inwestycyjnych;
- wprowadzono ramy prawne dla transgranicznych połączeń funduszy inwestycyjnych otwartych oraz zmieniono obowiązujące dotychczas zasady połączeń krajowych funduszy inwestycyjnych.
PRAWO ZAMÓWIEŃ PUBLICZNYCH
20 lutego 2013 r. weszła w życie ustawa z dnia 12 października 2012 r. o zmianie ustawy - Prawo zamówień publicznych oraz ustawy o koncesji na roboty budowlane lub usługi (Dz. U. z 2012 r., poz. 1271), na podstawie której:
- do ustawy - Prawo zamówień publicznych wprowadzono nowy rozdział, poświęcony wyłącznie zamówieniom w dziedzinach obronności i bezpieczeństwa;
- określono, że w postępowaniu o udzielenie zamówień publicznych w dziedzinach obronności i bezpieczeństwa będą mogli brać udział zasadniczo wyłącznie wykonawcy z państw Unii Europejskiej lub Europejskiego Obszaru Gospodarczego, a także z państw, z którymi Unia Europejska lub Polska zawarła odpowiednią umowę międzynarodową;
- wskazano, że z postępowania o udzielenie zamówienia publicznego wykluczać się będzie wykonawców, którzy należąc do tej samej grupy kapitałowej w rozumieniu ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów złożyli odrębne oferty lub wnioski o dopuszczenie do udziału w tym samym postępowaniu;
- przewidziano, że wykluczeniu będą podlegali wykonawcy, którzy zostali zobowiązani do zapłaty kary umownej, jeżeli obowiązek zapłaty kary umownej wynosi nie mniej niż 5% wartości realizowanego zamówienia i został stwierdzony orzeczeniem sądu, które uprawomocniło się w okresie 3 lat przed wszczęciem postępowania;
- dopuszczono przeprowadzanie przez zamawiającego, w ramach przygotowania postępowania o udzielenie zamówienia publicznego, tzw. dialogu technicznego.
RADIOFONIA I TELEWIZJA
28 lutego 2013 r. weszła w życie nowelizacja ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji (Dz. U. z 2012 r., poz. 1315), na podstawie której:
- dodano do katalogu usług medialnych audiowizualną usługę medialną na żądanie;
- określono, że audiowizualna usługa medialna na żądanie polega na publicznym udostępnianiu treści audiowizualnych na podstawie katalogu, który samodzielnie ustala dostawca usługi;
- wskazano, że odpowiedzialność redakcyjną za audiowizualną usługę medialną na żądanie ponosi jej dostawca;
- przewidziano, że dostawca usługi audiowizualnej na żądanie samodzielnie dokonuje wyboru audycji, które ujęte będą w katalogu audycji audiowizualnych dostępnych na żądanie;
- uregulowano zasady lokowania produktów w audycjach oraz sponsorowania audycji dostępnych w ramach audiowizualnej usługi medialnej na żądanie, zgodnie z którymi m.in. lokowanie produktów oraz sponsorowanie audycji nie może naruszać samodzielności i niezależności dostawcy audiowizualnej usługi medialnej na żądanie.
ORZECZNICTWO SĄDU NAJWYŻSZEGO
W dniu 8 lipca 2011 r. Sąd Najwyższy (dalej „SN”) wydał wyrok (sygn. akt IV CSK 665/2010), w którym stwierdził, że usługodawca świadczący drogą elektroniczną usługi polegające na umożliwieniu bezpłatnego dostępu do utworzonego przez siebie portalu dyskusyjnego nie ma obowiązku zapewnienia możliwości identyfikacji usługobiorcy dokonującego wpisu na takim portalu.
SN wskazał, że według przepisów z ustawy z dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną (Dz. U. z 2002 r. Nr 144 poz. 1204, ze zm.) odpowiedzialność usługodawcy za naruszenie cudzych dóbr osobistych ma miejsce jedynie wtedy, gdy usługodawca zdaje sobie sprawę, że wpisy umieszczane w jego portalu naruszają cudze dobro osobiste i nie usunął niezawołczenie takiego wpisu. SN zaznaczył, że usługodawca świadczący usługę nieodpłatnego udostępniania portalu dyskusyjnego nie jest zobowiązany tak zorganizować dostęp do tego portalu, by możliwe było ustalenie danych osobowych osób umieszczających na nim wpisy. Zdaniem SN takiego obowiązku nie można wywieźć z zasad ogólnych, gdyż zasadą powszechnie przyjętą przy tego rodzaju usługach jest właśnie anonimowość usługobiorców korzystających z portali dyskusyjnych.
ORZECZNICTWO NACZELNEGO SĄDU ADMINSTRACYJNEGO
W dniu 29 lutego 2012 r. Naczelny Sąd Administracyjny (dalej „NSA”) wydał wyrok, w którym stwierdził, że wniesienie know-how aportem do spółki komandytowej przez komandytariusza, który nie jest podatnikiem VAT i nie prowadzi działalności gospodarczej, jest czynnością opodatkowaną (sygn. akt I FSK 704/11).
NSA podkreślił, że wniesienie know-how aportem do spółki komandytowej jest czynnością polegającą na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zdaniem WSA, wniesienie aportem know-how przez komandytariusza do spółki komandytowej stanowi prowadzenie działalności gospodarczej, ponieważ działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Takie wykorzystanie wartości niematerialnych i prawnych ma miejsce także w przypadku wniesienia do spółki komandytowej wkładu niepieniężnego w postaci know-how. Tym samym NSA orzekł, że wniesienie aportu w postaci know-how stanowi wykorzystanie w sposób ciągły wartości niematerialnych i prawnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w spółce prawa handlowego, a przez to mieści się w definicji działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jednolity: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.).
DECYZJE PREZESA URZĘDU OCHRONY KONKURENCJI i KONSUMENTÓW
W dniu 13 marca 2012 r. Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów (dalej „Prezes UOKiK”) wydał decyzję dotyczącą stosowania praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów przez przedsiębiorcę zajmującego się sprzedażą wyrobów w postaci: materacy do masażu, nakładek rehabilitacyjnych na materace oraz naczyń kuchennych (Decyzja Nr RPZ 2/2012).
Wydając Decyzję, Prezes UOKiK podkreślił m.in., że postanowienie wzorca umowy sprzedaży o treści: „Wszelkie dodatkowe ustalenia poczynione w formie ustnej pomiędzy Kupującym a Reprezentantem a będące w sprzeczności z treścią niniejszej umowy są nieważne i nie rodzą żadnych skutków prawnych” jest zbieżne z postanowieniami wpisanymi do rejestru niedozwolonych postanowień umownych. Prezes UOKiK wskazał jednocześnie, że Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów wielokrotnie uznawał za niedozwolone klauzule, które w sposób niezgodny z prawem wyłączały lub istotnie ograniczały odpowiedzialność przedsiębiorcy w związku z działaniami (zaniechaniami) jego agentów (osób, którym powierzał wykonanie usługi).
Maciej Szulikowski
radca prawny i partner zarządzający