W razie niezdolności do pracy z powodu choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną - trwającej łącznie nie dłużej niż 33 dni w ciągu roku kalendarzowego, pracownik zachowuje prawo do 80% wynagrodzenia, chyba że obowiązujące u danego pracodawcy przepisy prawa pracy przewidują wyższe wynagrodzenie z tego tytułu (art. 92 § 1 pkt 1 ustawy z 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy, dalej: k.p.). Wynagrodzenie to jest przychodem ze stosunku pracy i dlatego pracownikowi należą się zryczałtowane pracownicze koszty uzyskania przychodów z tego tytułu w wysokości określonej przepisami (art. 22 ust. 2 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, dalej: updof).
Natomiast świadczenia rehabilitacyjnego nie wypłaca pracodawca, ale Zakład Ubezpieczeń Społecznych (dalej: ZUS). Z tego względu pracownikowi, który otrzymuje świadczenie rehabilitacyjne (wypłacane przez ZUS), nie przysługuje w tym okresie dodatek stażowy od pracodawcy. Dzieje się tak, ponieważ pracownik nie otrzymuje w tym czasie wynagrodzenia ani dodatków wynikających ze stosunku pracy (a takim właśnie dodatkiem jest dodatek stażowy).
Dochodem osiągniętym ze stosunku pracy są uzyskane w ciągu miesiąca przychody w myśl art. 12 updof oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika (dotyczy zasiłku macierzyńskiego) - po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 lub 3 updof oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenia społeczne (art. 32 ust. 2 updof).
Pracownikowi za trwający łącznie dłużej niż 33 dni w ciągu roku kalendarzowego okres niezdolności do pracy nie przysługuje wynagrodzenie, lecz zasiłek chorobowy przyznawany na zasadach określonych w ustawie z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa; dalej: ustawa chorobowa (art. 92 § 4 k.p.).
W przypadku gdy pracownik, będąc niezdolnym do pracy z powodu choroby, nie może świadczyć pracy i występuje o przyznanie zasiłku chorobowego, zasiłek chorobowy zastępuje wynagrodzenie za pracę. Ta sama zasada ma zastosowanie do świadczenia rehabilitacyjnego (art. 12, 17 i 22 ustawy chorobowej). A zatem wynagrodzenie pracownicze nie przysługuje za okres pobierania zasiłku chorobowego i świadczenia rehabilitacyjnego.
Przepisy ustawy chorobowej wykluczają jednoczesne pobieranie zasiłku chorobowego i wynagrodzenia za pracę.
Z orzecznictwa
Ubezpieczony traci prawo do zasiłku chorobowego (świadczenia rehabilitacyjnego) w przypadku wystąpienia jednej z dwóch niezależnych przesłanek określonych w art. 17 ust. 1 ustawy chorobowej, a więc wykonywania pracy zarobkowej w okresie orzeczonej niezdolności do pracy lub wykorzystywania zwolnienia od pracy w sposób niezgodny z celem tego zwolnienia.
Wyrok SN z 20 stycznia 2005 r., sygn. akt II UK 154/04, OSP 2006/4/43
Pracą zarobkową, której wykonywanie w okresie orzeczonej niezdolności do pracy powoduje utratę prawa do zasiłku chorobowego lub świadczenia rehabilitacyjnego, jest każda aktywność ludzka zmierzająca do osiągnięcia zarobku, w tym - pozarolnicza działalność gospodarcza. I to nawet jeżeli polega na czynnościach nieobciążających w istotny sposób organizmu przedsiębiorcy i zarazem pracownika pozostającego na zwolnieniu lekarskim.
Wyrok SN z 5 kwietnia 2005 r., sygn. akt I UK 370/04, OSNP 2005/21/342
Podstawy prawne
• Ustawa z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (j.t. Dz.U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176; ost.zm. Dz.U. z 2007 r. Nr 225, poz. 1673)
• Ustawa z 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (j.t. Dz.U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94; ost.zm. Dz.U. z 2007 r. Nr 225, poz. 1672)
• Ustawa z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (j.t. Dz.U. z 2005 r. Nr 31, poz. 267; ost.zm. Dz.U. z 2007 r. Nr 115, poz. 792)