Czy zapłata zaległego podatku jest kosztem
Z pewnego, analizowanego przez NSA stanu faktycznego wynikało, że podatnik przeprowadzi weryfikację swoich deklaracji na podatek od nieruchomości i podatek rolny za lata 2005-2009. Przed dokonaniem tej weryfikacji utworzył w 2009 r. rezerwę na ryzyko gospodarcze w celu zabezpieczenia środków na ewentualne zaległości podatkowe. Po weryfikacji deklaracji, ale przed ich formalną korektą, zaksięgowała na dzień 31 grudnia 2009 r. rezerwę jako wykorzystaną. Korekty deklaracji podatkowych zostały sporządzone w 2010 r., w tym też roku dokonano zapłaty podatków wynikających z korekt.
Na tle tak przedstawionego stanu faktycznego zdaniem NSA należy podzielić pogląd prezentowany przez strony postępowania i Sąd pierwszej instancji, że wydatki na podatki od nieruchomości i rolny jako niezwiązane bezpośrednio z konkretnymi przychodami podatnika, a jedynie z zabezpieczeniem i zachowaniem jej źródeł przychodu (posiadanego majątku wykorzystywanego do prowadzenia działalności gospodarczej) stanowią koszt inny niż bezpośrednio związany z przychodem. Moment jego zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów należy zatem ustalać stosownie do art.15 ust.4d i 4e ustawy o CIT.
Zasada memoriałowa
Stosownie do pierwszego z powołanych przepisów koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Za dzień poniesienia kosztu, stosownie do art.15 ust.4e ustawy o CIT uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt ma podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.
Przepisem tym ustanowiono zasadę memoriałową rozpoznawania momentu poniesienia kosztu uzyskania przychodu. Przepis ten niewątpliwie jest przepisem prawa podatkowego i określa podatkowe skutki poniesienia wydatku, uznanego przez ustawę podatkową za koszt uzyskania przychodów. Nie odwołuje się on do przepisów ustawy o rachunkowości. Sąd podzielił pogląd, że wprawdzie podatnicy mają, zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o CIT obowiązek prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a prowadzone na podstawie ustawy o rachunkowości księgi rachunkowe są zarazem księgami podatkowymi w rozumieniu art. 193 § 1 Ordynacji Podatkowej, to jednak według jednolitych, utrwalonych poglądów orzecznictwa, o uznaniu danego przysporzenia czy wydatku (zobowiązania do jego poniesienia) za przychód, dochód czy koszt podatkowy decydują wyłącznie przepisy prawa podatkowego (tak również wyrok NSA z dnia 19 marca 2010 r., sygn. II FSK 1731/08).
Przepisy o rachunkowości mają zatem znaczenie dla powstania czy wysokości zobowiązania podatkowego tylko w takim zakresie, jaki wynika jednoznacznie z przepisów ustaw podatkowych. W art. 15 ust. 4e ustawy o CIT. Ustawodawca, definiując pojęcie poniesienia kosztu odwołał się do pewnych pojęć, znanych przepisom o rachunkowości i niezdefiniowanych w ustawie podatkowej jak rezerwy czy bierne rozliczenia międzyokresowe kosztów. W odniesieniu do tych wyrażeń niezbędne jest odwołanie się przy ich wykładni do przepisów ustawy o rachunkowości. Nie ma natomiast podstaw, aby czynić to w stosunku do pojęcia kosztu jako kosztu ujętego w księgach rachunkowych.
Wniosku takiego nie uzasadnia użycie tego pojęcia w zwrocie "dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury". Przede wszystkim zauważyć należy, że przepis ten (art. 15) odnosi się - jako całość - do kosztów uzyskania przychodów. Również art. 15 ust. 4e odnosi się do zdefiniowania pojęcia poniesieniu kosztu w znaczeniu ustawy podatkowej.
Używając słowa "koszt" w tym przepisie ustawodawca winien nim zatem oznaczać ten sam desygnat, czyli koszt w znaczeniu ustawy podatkowej (§ 10 Zasad techniki prawodawczej, zał. do Rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie Zasad techniki prawodawczej- Dz. U. Nr 100, poz. 908). Ponadto należy zauważyć, że zamieszczając w nawiasie po słowach "ujęto koszt w księgach rachunkowych" słowo "zaksięgowano" ustawodawca definiuje pojęcie ujęcia w księgach rachunkowych.
Poprzez zamieszczenie słowa w nawiasie zgodnie z regułami interpunkcji wyjaśnia się (uzupełnia) tekst główny poprzez użycie alternatywnego sformułowania (synonimu) wyrażenia wyrażonego wcześniej. Ustawa o rachunkowości nie posługuje się pojęciem księgowania. W potocznym rozumieniu księgować znaczy wpisać wydatki lub wpływy do księgi rachunkowej. Za dzień poniesienia kosztu należy zatem uznać dzień wpisania do ksiąg rachunkowych wydatku na podstawie faktury. Skoro w księgach rachunkowych winny być wpisane chronologicznie wszystkie zdarzenia, które nastąpiły w okresie sprawozdawczym (art. 20 ust. 1 ustawy o rachunkowości), to dzień wpisania faktury (dzień wpisania wydatku) jest dniem poniesienia kosztu.
Jak złożyć PIT po 1 stycznia 2015 r.
Podatnik w opisie stanu faktycznego wskazał na utworzenie rezerwy na ryzyko gospodarcze (poczynionej na wydatki związane z podatkami od nieruchomości i rolnymi) i jej wykorzystaniem w 2009 r. Korekty deklaracji na podatek zostały dokonane w 2010 r. i w tym samym roku zaległości wynikające z tych korekt zostały zapłacone.
Zgodnie z art.3 ust.1 pkt 21 ustawy o rachunkowości przez rezerwy rozumie się zobowiązania, których termin wymagalności lub kwota nie są pewne. W dacie tworzenia rezerwy nie było jeszcze pewne, czy podatek od nieruchomości bądź rolny wynikający z dotychczas złożonych deklaracji był podatkiem wykazanym w niewłaściwej wysokości. Podatek wynikający z tych deklaracji korzystał z domniemania jego prawidłowości (art.21 § 2 i § 3 OP). Utworzenie rezerwy było więc dopuszczalne w świetle przepisów o rachunkowości, skoro nie było pewne, jaka i czy w ogóle będzie kwota zobowiązania podatkowego. Jednocześnie rezerwa ta nie mogła stanowić kosztu uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy podatkowej, rezerwy, poza wyjątkami wskazanymi w ustawie, nie stanowią bowiem kosztu podatkowego (art.16 ust. 1 pkt 27 ustawy o CIT).
Nowe wzory deklaracji i informacji PIT 2014 / 2015
Nie może być także uznane za poniesienie kosztu uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy podatkowej zaksięgowanie "wykorzystania rezerwy na ryzyko gospodarcze". Jest to tylko operacja księgowa, nie powodująca zmniejszenia aktywów podatnika, niemająca także związku z zabezpieczeniem bądź zachowaniem źródła przychodów, nawet jeśli (co nie wynika ze stanu sprawy) rezerwa odpowiadała wyliczonym zaległościom podatkowym w podatku od nieruchomości i rolnym. Kosztem uzyskania przychodów może być natomiast tylko taki koszt, który ma związek z uzyskaniem przychodów, zabezpieczeniem czy zachowaniem źródła przychodów.
Nie sposób ponadto uznać dokonania zapisu o wykorzystaniu rezerwy za zaksięgowanie kosztu na podstawie faktury czy innego dowodu jego poniesienia. Podatek, jaki należy zapłacić, wynika z deklaracji podatkowej.
Nieprawidłowo zatem przyjęły organy podatkowe oraz WSA w zaskarżonym wyroku, akceptując stanowisko organów podatkowych, że księgowania dokonane w 2009 r. i dotyczące utworzenia rezerwy bądź jej wykorzystania stanowiły o dacie poniesienia kosztu uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy podatkowej. Zapisy te, choć miały wpływ na rozliczenia bilansowe podatnika, nie mogły, w świetle art.15 ust.1 i ust.4 d i e ustawy o CIT, stanowić podstawy do stwierdzenia poniesienia kosztu uzyskania przychodów.
Podyskutuj o tym na naszym FORUM
Joanna Litwińska, ECDDP Spółka Doradztwa Podatkowego