W oparciu o jej przepisy pracodawcy zatrudniający według stanu na dzień 1 stycznia danego roku mniej niż 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty mogą tworzyć zakładowy fundusz świadczeń socjalnych albo wypłacać świadczenia urlopowe.
„Mały” pracodawca może jednak nie tworzyć zakładowego funduszu świadczeń socjalnych oraz zrezygnować z wypłacania świadczenia urlopowego, jeśli tak postanowi w układzie zbiorowym pracy albo w regulaminie wynagradzania.
Pozostali pracodawcy (nie będący stroną układu zbiorowego pracy ani regulaminu wynagradzania) powinni w pierwszym miesiącu roku kalendarzowego (do końca stycznia) przekazać pracownikom informację o niewypłaceniu świadczenia urlopowego w sposób przyjęty u danego pracodawcy, np. na tablicy ogłoszeń, na piśmie za potwierdzeniem odbioru.
Świadczenie urlopowe przysługuje raz w roku każdemu pracownikowi, który korzysta z urlopu wypoczynkowego w wymiarze co najmniej 14 kolejnych dni kalendarzowych (łącznie z sobotami, niedzielami oraz dniami świątecznymi).
Większe firmy, zatrudniające co najmniej 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty według stanu na dzień 1 stycznia danego roku powinni utworzyć zakładowy fundusz świadczeń socjalnych i w ramach regulaminu funduszu wypłacać tzw. „gruszowe”.
Zobacz także: Świadczenia urlopowe
Również więksi pracodawcy mogą zrezygnować z tworzenia funduszu świadczeń socjalnych (obowiązek tworzenia funduszu nie wynika z przepisów prawa pracy).
Świadczenia urlopowe a wczasy „pod gruszą”
Świadczenie urlopowe i wypłacane na podstawie funduszu świadczeń socjalnych wczasy „pod gruszą” nie są tym samym.
Świadczenie urlopowe przysługuje z mocy prawa każdemu pracownikowi zatrudnionemu w ramach stosunku pracy i nie zależy od jego sytuacji rodzinnej lub materialnej.
Dopłata do wczasów „pod gruszą” jest jedną z form pomocy finansowej pracodawcy w zorganizowaniu wypoczynku pracowników we własnym zakresie. Zasady i warunki wypłaty zależą od regulaminu funduszu opracowanego samodzielnie przez każdego pracodawcę. Dopłata najczęściej zależy od sytuacji w jakiej znajduje się pracownik, wysokości jego dochodów, liczby dzieci w rodzinie.
Świadczenia urlopowe jako koszt uzyskania przychodów
Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz art. 23 ust. 1 pkt 42 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztem uzyskania przychodów są świadczenia urlopowe, o ile są wypłacone zgodnie z przepisami o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.
Kosztów uzyskania przychodów nie stanowią natomiast wydatki pracodawcy na działalność socjalną, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.
Podatnik może zaliczyć do kosztów podatkowych świadczenia urlopowe wypłacane zgodnie z przepisami ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, jeśli zatrudnia mniej niż 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty.
Zobacz także: Koszty uzyskania przychodów w działalności gospodarczej - najczęstsze problemy
W ocenie organów podatkowych (np. interpretacja indywidualna Ministra Finansów z 17 kwietnia 2009 r., nr DD6/033/28/KWW/09/PK-169) pracodawca, który zatrudnia co najmniej 20 pracowników i dobrowolnie zrezygnuje z tworzenia zakładowego funduszu świadczeń socjalnych na rzecz wypłacania świadczenia urlopowego, nie będzie miał możliwości ujęcia świadczenia urlopowego w kosztach uzyskania przychodów.