Przepis art. 4 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych (dalej jako: „u.p.l”). określa podstawę opodatkowania budowli lub ich części związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, jako wartość, o której mowa w przepisach o podatkach dochodowych, ustalona na dzień 1 stycznia roku podatkowego, stanowiąca podstawę obliczania amortyzacji w tym roku, niepomniejszona o odpisy amortyzacyjne, a w przypadku budowli całkowicie zamortyzowanych - ich wartość z dnia 1 stycznia roku, w którym dokonano ostatniego odpisu amortyzacyjnego.
Dla celów podatku od nieruchomości w przypadku jeszcze niezamortyzowanych budowli istotna jest więc jej wartość ustalona na dzień 1 stycznia roku podatkowego jaką podatnik przyjmuje dla celów amortyzacji, zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych, bez pomniejszania tej wartości o odpisy amortyzacyjne.
W tym miejscu warto przypomnieć, że zgodnie z art. 16g ust. 13 ustawy o CIT, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3 500 zł.
Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3 500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.
Zobacz także: Podatki i opłaty lokalne 2012 - stawki maksymalne
Z powyższego wynika więc, że ewentualne zwiększenie wartości początkowej budowli jako środka trwałego wskutek przeprowadzonego ulepszenia wywoływać będzie również skutek w podatku od nieruchomości, zwiększając podstawę opodatkowania tym podatkiem począwszy od stycznia następnego roku podatkowego.
Pamiętać również należy, że jeżeli obowiązek podatkowy w zakresie podatku od nieruchomości od budowli, powstał w ciągu roku podatkowego - podstawą opodatkowania jest wartość stanowiąca podstawę obliczania amortyzacji na dzień powstania obowiązku podatkowego.
W przypadku całkowicie zamortyzowanych budowli podatek od nieruchomości naliczany jest od ich wartości z dnia 1 stycznia roku, w którym dokonano ostatniego odpisu amortyzacyjnego.
Nieco inne zasady dotyczą budowli lub ich części, od których nie dokonuje się odpisów amortyzacyjnych. W takim przypadku za podstawę opodatkowania ustawodawca nakazuje przyjąć ich wartość rynkową, określoną przez podatnika na dzień powstania obowiązku podatkowego (art. 4 ust. 5 u.p.l.).
Zobacz także: Karta podatkowa - poradnik użytkowania
Wartość tę należy więc w takim przypadku ustalić na podstawie średnich cen obowiązujących na danym terenie, uwzględniając stan oraz stopień zużycia budowli.
W sytuacji zaś, gdy budowle nie podlegające amortyzacji, zostały ulepszone lub zgodnie z przepisami o podatkach dochodowych nastąpiła aktualizacja wyceny środków trwałych, za podstawę opodatkowania przyjmuje się ich wartość rynkową ustaloną na dzień 1 stycznia roku podatkowego następującego po roku, w którym dokonano ulepszenia lub aktualizacji wyceny środków trwałych.