Powyższe stwierdzenia to zasadnicze tezy wynikające z interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 19 stycznia 2011 r. (sygn. IPPP1-443-1095/10-2/EK), wydanej w imieniu Ministra Finansów
Nie ma pracy bez telekomunikacji
Sprawa dotyczyła towarzystwa, które zajmuje się sprzedażą polis ubezpieczeniowych. Przedmiot działalności wymaga od jego pracowników prowadzenia intensywnej wymiany informacji w formie ustnej i pisemnej, zarówno wewnątrz, jak i na zewnątrz firmy. W związku z tym pracownicy zostali zaopatrzeni w służbowe telefony komórkowe. Zapewniono im też dostęp do Internetu na koszt pracodawcy. Jakiś czas później szefowie towarzystwa zwrócili uwagę na zjawisko – skądinąd powszechne w praktyce gospodarczej – że wspomniane powyżej udogodnienia wykorzystywane są nie tylko do celów służbowych, ale także prywatnych.
Uznali wobec tego, że potrzebny jest mechanizm, który pozwoliłby towarzystwu na zmniejszenie kosztów. Mechanizm ten opierałby się na kwotowych limitach dotyczących rozmów telefonicznych ze służbowych komórek oraz na analogicznych limitach dotyczących korzystania z firmowego łącza internetowego.
Wysokość limitu zależałaby od stanowiska pracownika i jego potrzeb, jeśli chodzi o kontakty z klientami. Po przekroczeniu tego limitu pracodawca uznawałby, że nadwyżka dotyczyła rozmów i połączeń prywatnych, zaś pracownik byłby obciążany ich kosztami.
Pracownik mógłby uniknąć obciążenia, gdyby szczegółowo wyjaśnił przyczyny nadwyżki i wykazał, że ona także dotyczyła rozmów i połączeń służbowych.
Faktura tylko na żądanie
W związku z planem wprowadzenia powyższego schematu, towarzystwo zwróciło się z wnioskiem o interpretację przepisów podatkowych do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie.
Celem tego wniosku było wyjaśnienie, czy – obciążając pracowników kosztami prywatnych rozmów i połączeń internetowych – towarzystwo musi w każdym przypadku wystawiać fakturę VAT. Zdaniem towarzystwa nie jest to konieczne. Obowiązek wystawienia faktury powstanie tylko wtedy, gdy pracownik tego zażąda.
W odpowiedzi na wniosek organ wydał interpretację, w której stwierdził, że stanowisko towarzystwa jest prawidłowe.
W uzasadnieniu organ podatkowy przypomniał, że ogólny obowiązek wystawiania faktur wynika z art. 106 ust. 1 ustawy o VAT i – co do zasady – dotyczy wszystkich podatników tego podatku. Jednakże w art. 106 ust. 4 tej samej ustawy przewidziano wyjątek dotyczący transakcji z osobami fizycznymi nieprowadzącymi działalności gospodarczej. Sprzedaż towarów i usług na rzecz takich kontrahentów nie musi być dokumentowana fakturami, chyba że wystawienia faktury zażąda sam kontrahent (kupujący lub usługobiorca).
Wniosek o interpretację dotyczył hipotetycznej sytuacji, w której towarzystwo ubezpieczeniowe występowałoby w charakterze usługodawcy odsprzedającego usługi telekomunikacyjne swoim pracownikom (w zakresie, w jakim ci ostatni byliby obciążani kosztami rozmów i połączeń).
Polecamy: Serwis VAT
Polecamy: Serwis Podatki osobiste
Zdaniem Dyrektora warszawskiej Izby Skarbowej nie ma żadnych powodów, żeby do takiej sytuacji nie stosować wspomnianych powyżej zasad dokumentowania, odnoszących się do transakcji z osobami fizycznymi nieprowadzącymi działalności gospodarczej. Dlatego Dyrektor potwierdził, że obciążenie pracownika nie wymaga wystawienia faktury VAT, chyba że pracownik takiej faktury zażąda.